Van Bikini naar Washington State
Wat doe je met een nieuw snufje? Je probeert het uit. Kijken of het werkt. Zo ook op het gebied van wapentuig. Gisteren mochten we op de glazen tiet weer eens met bewondering een legendarisch staaltje Amerikaanse superioriteit aanschouwen. Het staaltje dateerde uit 1946 en behelsde een nieuw soort paddestoel. Gekweekt op Bikini, een atol in de toen even niet zo Stille Oceaan. Het evenement sloeg in als een waterstofbom. Ook bij de naar een atolletje om de hoek geëvacueerde bevolking. Die dacht dat het witte spul dat kort na de demonstratie als tickertape naar beneden dwarrelde sneeuw was. Bij gebrek aan een slee rollebolden de koters er maar wat in. Bij gebrek aan een wortel en een hoge hoed kwam een sneeuwpop niet van de grond. En ook van ballengooien kwam niks terecht. De sneeuw plakte niet. Later bleek het om nucleaire fallout te gaan en werden de atolkotertjes en hun ouders zo ziek als een zeehond. Wisten ze toen veel.
Is er sindsdien wat voorzichtiger omgesprongen met de volgende stap in de ontwikkeling van nutteloos speelgoed? Weinig. Getuige het ver weg in een hoekkie weggefrommeld bericht over experimenten met electromagnetisch wapentuig in Washington State in het verre noordwesten van de USSA. Het testen en trainen zou al ruim vijf jaar onderweg zijn in het Olympic National Forest en worden uitgevoerd door de Marine. Nou lopen daar geen drommen mensen rond, maar in wezen is het openbare weg cq. openbaar woud. En dus kan het link zijn om daar zonder erg een tentje op te zetten. Want wie weet wat? En Ko de boswachter kan ook niet overal tegelijk zijn.
Maar afgezien van de zeldzame homo's sapiens die daar mogelijkerwijs rondhobbelen hebben in dat Olympic Forest ook andere dieren daar een stekkie gevonden. Yogi's, Rudolphs, Chipmunks, Momfers, Lowiekes, afstammelingen van meneer de uil zelf etcetera etcetera. En of die al dan niet getroffen worden door electromagnetische straling mag voornoemde Ko weten. Zo ja, dan zijn ze binnen de kortste keren habitué bij dokter Meindert “hoefje, hoefje” het Paard. Want de gevolgen zijn niet gering. Je hart kan op hol slaan, je voortplantingsorganen kunnen kuren vertonen, je hersens zachtjes aan de kook raken en je zenuwen de zenuwen krijgen. Verder kan je toevallig tegen een toeval oplopen, hier en daar een krampje voelen, in een depressie verzeild raken, de slaap niet kunnen vatten en een vonkenregen waarnemen tussen de vullingen in je gebit. Al zal dat laatste bij de plaatselijke fauna niet van toepassing zijn.
Op korte termijn heeft de Marine binnen dit electromagnetische kader in hetzelfde gebied stevig uit de kluiten gewassen en langdurige oefeningen aangekondigd. Daarbij zullen ondermeer 153 jets op een hoogte van 400 meter voorbij de experimentele mobiele apparatuur bulderen en dat 260 dagen in een jaar en 16 uur per dag. Elk plaagstootje duurt een paar minuten. Hoeveel plaagstootjes per dag weten we niet, maar als u zich geroepen voelt leeft u zich vooral uit.
Er zijn wat protesten geuit. Vooral omdat het door de Hoh-indianen bewoonde aangrenzende regenwoud wel degelijk last heeft van “fallout”. Maar hoe gaat zoiets? De Amerikaanse jantjes hebben beloofd de kwalijke effecten, die overigens “best meevallen”, zoveel mogelijk te beperken.
De kosten van die hele grap zijn nog niet openbaar, maar met dat bedrag zou zonder twijfel een flink aantal daklozen een villa aan zee kunnen betrekken. Om eens iets te noemen. Wat gaan we met zijn allen toch vooruit hè?
