Transparant (003)
In juni 1996 diende in Amsterdam het hoger beroep in een strafzaak tegen twee Nederlandse onverlaten, die via de haven van Antwerpen zowel 39 kilo cocaïnebase als 11.000 kilo marihuana hadden laten aanrukken uit Colombia in een container vol rotanmeubelen en keramiek. Dat bleek niet te mogen en ze waren door de rechtbank verrast met een verblijf achter een kijkgaatje voor de duur van respectievelijk zeven en vijf jaar. Bij voornoemd hoger beroep deed zich een vrij zeldzame gebeurtenis voor. Een officier van Justitie trad op als getuige. Het ging om de huidige lijsttrekker van Leefbaar Nederland, Fred Teeven. Die zou namelijk in de wandelgangen tegen rechtbankvoorzitter Schaardenburg hebben gezegd dat een infiltrant in de onderhavige zaak "te ver" was gegaan. Volgens Schaardenburg had Teeven daarbij ook de naam van de bewuste infiltrant genoemd: Evert Tweehuizen. De verdediger van een van de twee wetsovertreders, mr. Adèle van der Plas, wilde daarop tijdens de zitting van Teeven horen of deze inderdaad de naam van de zich steevast met een lijfwacht en zwarte Bentley high profile presenterende infiltrant had prijsgegeven en of de term "te ver" een equivalent was van "uitlokking". Teeven zette Schaardenburg voor jodokus door te ontkennen de naam als eerste te hebben genoemd. Dat was zijns inziens ook niet nodig. Die stond namelijk al vermeld in de dossiers van de strafzaak.
De door Leefbaar Nederland als crimebuster geafficheerde Teeven vertelde er echter niet bij, dat de flamboyante Tweehuizen - die ondermeer als partner van Johan Verhoek actief was geweest - al jarenlang net zo'n dubbelfunctie had vervuld als de bekende Haarlemse "groei-informant" Kris Jagernath. Ook hij haalde in samenwerking met agenten van de DEA en de Nederlandse recherche grote partijen drugs naar binnen. Wat de DEA betreft ging het vooral om dezelfde agenten die wij in het tweede deel van deze serie al hebben opgevoerd: Burt Wolfe en Pat Mueller. Nederland werd onder anderen vertegenwoordigd door CRI-agent Hans de Wit. De rechterhand van de Haarlemse OvJ Snijders, die in 1995/1996 (!) een Tweede Kamercommissie onder leiding van Ella Kalsbeek ervan overtuigde dat in de eerste helft van de jaren negentig niet alleen tonnen Colombiaanse marihuana begeleid waren in- cq. doorgevoerd, maar ook minimaal 15 ton cocaïne. Toen de rol van Tweehuizen mede dankzij Teeven in het wereldje bekend raakte kreeg hij een nieuwe dubbelrol: tikkende tijdbom (voor DEA en Justitie) en "sitting duck" (voor de Nederlandse onderwereld). De uiterst intelligente Tweehuizen besloot zijn executie niet af te wachten en nam de benen onder de ogen van een O.T. (observatie-team van de politie). Naar verluidt zette Teeven hem vervolgens als een speer op de internationale opsporingslijst. Wellicht in de hoop dat de afgebrande informant om die reden in het kleine Nederland zou onderduiken. Maar Tweehuizen zag in die optie weinig leefbaars en vluchtte naar Argentinië. Letterlijk buiten schot. De atmosfeer in dat land beviel hem op den duur niet echt en hij liet de Nederlandse CID na enige tijd telefonisch weten graag naar Nederland te willen terugkeren. Als ruilobject bood hij de oplossing aan voor drie moordzaken. In ieder geval die op Charly Wong, een oud-adept van Klaas Bruinsma, in 1993 en mogelijk ook die op kickbokser André Brilleman in 1985. De CID liet hem weten niks voor hem te kunnen en mogen doen... Tweehuizen zou zich nu in Spanje ophouden. Teeven maakt zich op voor het pluche van de Tweede Kamer en zit transparant te zijn in allerlei televisieprogramma's.
