Van Estoril naar Zandvoort (066)
dinsdag 22 april-2008
Zoals verwacht is de hitte van de afzichtelijke gebeurtenissen op Jersey er al weer een beetje van af. Zo gaat dat met berichten over kinderhopsen. SSSSST. Daarom nog maar eens even een fris briefje ertegenaan van een slachtoffer, dat al tientallen jaren vergeefs heeft geprobeerd tenminste gehoor te krijgen. Komt ie:
"Mijn mond werd droog en ik balde mijn vuisten toen ik het nieuws over de vondst van stoffelijke resten in Jersey hoorde. Ik voelde verdriet en woede dat de politie opnieuw veel te laat een onderzoek is gestart naar een pedofiel netwerk binnen een kinderverzorgingstehuis en dat ze verwacht nog meer lichamen te zullen vinden. Het heeft veertig jaar geduurd en niemand heeft die viezerikken een halt toegeroepen. Terwijl heel wat slachtoffers herhaaldelijk om hulp hebben gesmeekt. Waarom heeft er niemand geluisterd?
Ik heb een tamelijk goed idee waarom niet, gezien de verwoede pogingen van het zo politiek correcte establishment om mij te mond te snoeren over het netwerk van pedo's die mij hebben verkracht. Dat gebeurde eind jaren zeventig, beginjaren tachtig door twee stafleden van een kindertehuis in Islington in Noord-Londen. Ik was een buitenbeentje. Ik vluchtte niet in drugs. Ik pleegde geen zelfmoord. Ik liep wel weg. Ik ging nooit naar school. Ik bracht mijn dagen door in een lokale bibliotheek. Ik onderwees mezelf en ging later naar de universiteit. Ik hoopte bij god dat iemand naar mij luisteren wilde. Niemand. Door de jaren tachtig en negentig heen schreef ik rapporten over mijn belagers en verzocht om een onderzoek. Zelfs bij een huidig Labour parlementslid. Die deed ook niks.
De waarheid kwam pas boven tafel door een krantencampagne die drie jaar duurde. Twaalf kindertehuizen in Islington bleken te worden gerund door een staf met pedofielen, kinderpornoliefhebbers en/of pooiers in de gelederen. Hoe dat komt? Kinderzorg was en is slecht betaald en ondergewaardeerd. Sadisten vinden er heel makkelijk een baantje, omdat weinig mensen zich geroepen voelen. Maar er speelde nog iets in Islington. Iets wat heden ten dage ook nog zo is, ben ik bang. De linkse deelraad had actief mannen gerecruteerd die openlijk uitkwamen voor hun homofilie. Nog gekker, ze hoefden niet eens referenties op te geven of ervaring cq. een opleiding te hebben. Maar het waren geen homofielen. Het waren pedofielen. In 1995 lieten de autoriteiten weten dat er geen onderzoek naar die vuilakken was gedaan omdat men bij het personeelsbeleid uitging van het gelijke kansen principe. En als je met klachten kwam over misbruik, dan was je een homo-hater. Ik werd afgedaan als een idioot.
In 2003, toen Tony Blair heel wat mensen shockeerde door Margaret Hodge te benoemen tot Minister van Jeugdzaken, probeerde zij een media-onderzoek naar haar Islington verleden te stoppen door mij een uiterst gestoord persoon te noemen. Dat moest ze terugnemen bij het High Court. Ik was op dat moment overigens regeringsadviseur.
Ik ben er altijd van overtuigd geweest dat alleen een toplaagje van de corruptie in Islington is weggeschraapt. Een buitengewoon dappere sociaal werker die als klokkenluider heeft gefungeerd in het schandaal heeft mij eens toevertrouwd dat andere slachtoffers ooit hebben gerept over vermoorde kinderen. Maar ze waren te bang om in detail te treden. Geen enkele beschuldiging in die richting is ooit onderzocht ... ".
O, en u dacht dat dat alleen maar aan de overkant van het plasje voorkomt? Dat wij het in Nederland beter voor mekaar hebben? Laat uw hersenkwabben even ritselen. En struin eens even door deze serie heen. Van burgemeester tot ministers, van secretaris-generaal tot topartiest. You name it. Waarom niemand iets doet? U mag het zeggen. Stay tuned.
