Van Estoril naar Zandvoort (047)
maandag 2 januari-2006
Even een frisse duik. In juni 1998 werd de Zandvoortse kinderpornohandelaar Gerrie Ulrich in Italië het hoekje om geholpen door zijn vriend cq. employé Robby van der Plancken (1). Er kwam een onderzoek op gang door een stel bromsnorren uit Kennemerland met in het zijspanbakkie Officier van Justitie Theo Bot. Naar verluidt speciaal daarvoor weggeplukt bij de AIVD toen die nog BVD heette.
De broer van Ben, de huidige minister van BUZA, had in 1984/1986 als topbef in Haarlem ook al eens geschitterd in het onderzoek naar de moord op Sandra van Raalte in de Zaandamse boetiek Manouk, die de boeken inging als de Paskamermoord. Dankzij een fabuleus nummertje tunnelzoeken eindigde dat snorrenonderzoek in de veroordeling van fietsenwinkelier Rob van Zaanen, die na een lange tocht door het justitiële tranendal uiteindelijk moest worden vrijgelaten. Omdat ie de moord niet had gepleegd. Foutje, bedankt.
Theo - weer terug in Leidschendam als sub-hoofd van de AIVD - in het vroege voorjaar van 2005 in het teevee-programma Reporter:
Dat je achteraf moet constaren dat je het in dat opzicht bij het foute eind hebt gehad, is natuurlijk iets waar je buikpijn van krijgt. Want je hebt iemand, naar achteraf blijkt, gewoon verkeerd getaxeerd.
Nee, dat ging niet over de Paskamermoord, maar over de moord op Theo van Gogh. Het was namelijk gebleken dat de AIVD al een jaar over informatie beschikte dat Mohammed Bouyeri niet helemaal wel was in de Hofstedelijke bovenkamer en van plan was Theo van Gogh te vermoorden. Botje had beter uit varen kunnen gaan dan op camera tot een mea culpa te besluiten. Want door deze deemoedige uitspraak en het vrolijk wissen van onwisbaar afluistermateriaal door zijn spitsmuizenclub, kregen ufologen zoals wij een submissionaire aandrang de moord op Theo als onderdeel te zien van het door de neocons aan de overkant ontworpen 9/11-scenario. Een soort laissez passer voor ellendige politieke doeleinden. Foutje, bedankt.
Zoals gezegd bemoeide Theo zich eveneens met de Ulrich-case. En ook dat ging niet goed. Er werd namelijk na Gerries ruwe verscheiden een kleine scheepslading cd-roms aangetroffen met onzegbare kinderporno-scènes. Was het puur toeval dat Theo even terug was op het OM-nest in Haarlem? Of was hij bewust daarheen gedirigeerd om het onderzoek naar de smeerboel de berm in te rijden? Want dat gebeurde. Net als bij Justitie in het Belgische Turnhout. Het zou helaas ondoenlijk zijn gebleken om uit te vlooien om welke kinderen het ging en wat er na hun helletocht met ze gebeurd was. Jammer Theo, weer een foutje, bedankt.
Met hetzelfde materiaal werden bijvoorbeeld in landen als Zweden, Duitsland, Engeland en zelfs de VS namelijk wel resultaten geboekt bij het identificeren van kinderen die op de Ulrich-cds voorkomen. Sterker nog, ze zijn er nog steeds druk mee bezig (2). Ook om de internationale kinderporno-netwerken te ontrafelen, waarvan het bestaan in de lage landen aan de zee steevast is ontkend. Binnen die context waren een stel politiefunctionarissen uit Zweden en Duitsland op bezoek bij de Belgische Werkgroep Morkhoven voor het uitwisselen van gegevens.
Je vraagt je af, waarom Nederland geen reet doet op dit terrein. We zouden ons wel eens met een paar vraagjes hierover kunnen richten tot de secretaris-generaal van Justitie. Maar wij mogen aannemen, dat we bij hem bot vangen (3). Even dubben of er misschien een Kamerlid uit zijn winterslaap is te porren. U hoort nog van ons. Stay tuned.
1. Voor een helder achtergrondverhaal verwijzen we naar de NRC dd. 14/8/1998.
2. Zie ook het artikel van Jan Boeykens dd. 29/1/2005, waarin ondermeer de oud-advocaat van het Koninklijk Huis Frits Salomonson wordt opgevoerd.
3. Zie onze bijdrages over Joris Demmink in eerdere afleveringen van deze serie.
