Handjeklap

woensdag 21 september-2011
De een heet Gonzalez, de ander Dutton. Allebei afkomstig uit New Mexico, USSA. Gonzalez is een voormalige deputy, Dutton een smurf die narigheid in de veehandel opspoorde. En ze hadden één ding gemeen: ze werkten anderhalf jaar als infiltrant voor de FBI in de war on drugs. Hadden ze achteraf beter niet kunnen doen, maar achteraf kijk je een koe in zijn achteruitkijkspiegel. Een ding is zeker, hun leven is voorlopig zwaar naar de kloten. Aanleiding: hun boeiende rapportages over de collusie tussen de high society van New Mexico en lidmaten van Mexicaanse kartels.
Zo wisten zij te melden, dat er regelmatig kleine vliegtuigjes de zuidelijke grens van New Mexico overstaken en dan landden op het erf van verschillende grote veeboeren. En niet met lijnkoekjes of een ansichtkaart uit Acapulco maar de real stuff, die door overheidsdienaren werd overgebracht naar El Paso voor verdere distributie.
Verder speelden G & D een rol bij de arrestatie van John Shipley, die meer dan vijftig blaffers had verkocht aan Mexicaanse zware chicos, waaronder exclusieve .50 snipers. Lullig nou, Shipley was een special agent van de FBI. Hij kreeg twee jaar voor zijn ass en dat was het. Wie denkt dat G & D voor hun rol werden geprezen weet net zoveel van misdaad als onze premier van hoofdrekenen.
Dan hun verhaal, dat de duistere Mexicaanse hombres van tijd tot tijd parties organiseerden waar ook leden van het crème van de Amerikaanse samenleving zoals bankiers, rechters en grote smurfen hun opwachting maakten en daar ter plekke investeerden in niet nader aangeduide projecten. Dat viel ook niet lekker bij hun opdrachtgevers. En dat diezelfde hombres poen staken in verkiezingscampagnes van hun Amerikaanse kennissen evenmin.
Gonzalez en Dutton kregen moeilijkheden op hun werk, werden herhaaldelijk bedreigd en uiteindelijk op de keien gemieterd. Is dit nieuw? Nee, het is een oud verhaal. Maar wel recent. Zeer recent. En het toont voor de zoveelste keer aan dat de war on drugs de zuiverste vorm van windowdressing is en dat Antonio Maria Costa de Nobelprijs voor eerlijkheid verdient. Lees dit artikeltje van 5 mei 2010 en u weet waarover we het hebben. Dat is effe wat anders dan de prietpraat van dodo Opstelten over ledenkaarten voor coffeeshops en ander kruimelig ongerief. Trouwens, in dit verband nog iets gehoord van de vermaarde pre-dealer Fredje Teeven, onze crimefighter? Nee, wij ook niet. Zeker aan het klaverjassen met zijn secretaris-generaal en een paar Turkse kennissen.