Van Estoril naar Zandvoort (044)

zondag 16 januari-2005
Vorige week werd op Gibraltar het levenloze lichaam van commodore David White opgevist uit zijn eigen zwembad. Hij had blijkbaar iets te lang geprobeerd de onderzeeër uit te hangen. Geen tuinkabouter, onze David. Eton achter de rug plus een glanzende militaire carrière die hij voortijdig afsloot als baasje van de Britse jongens van stavast op de apenrots tussen Spanje en Marokko. Waarom dan zelfmoord? Nou, hij was de dag ervoor uit zijn functie ontheven en was vriendelijk edoch nadrukkelijk verzocht terug te keren naar home base. Daar moest hij verschijnen voor een bef met een pruik omdat hij ervan werdverdacht zich regelmatig tegen betaling verlekkerd te hebben aan kinderpornobeelden als hij ‘savonds vermoeid voor de buis zijn ledematen strekte.

David’s illustere naam was naar boven gekomen na het Landslide-onderzoek van de FBI.

Zoals wij aan het begin van deze serie al meldden ging de Britse politie met de Amerikaanse gegevens een paar jaar geleden de boer op. Bij deze Operation Ore bleken zo’n 6500 à 7000 smerige lekkerbekken dezelfde gewoonte te hebben als David. Een van hen leek de beroemde Who-gitarist Pete Townshend te zijn. Maar dankzij zijn verklaring dat hij af en toe een kijkje op de walgelijke sites nam voor research ten behoeve van een boek waar hij mee bezig was en het feit dat hij nooit had gedownload kwam hij na vier maanden spartelen toch nog van het haakje. Zij het dat hij wel elk jaar bij de politie moet verschijnen voor een kort onderhoud en als hij verhuist dat wel even moet melden. Doet onze pinball wizard dat niet dan krijgt ie alsnog vijf jaar voor zijn zilveren ballen.

Townshend’s geval lijkt een beetje op die van de Nederlandse senator Edward Brongersma. Ook al zo’n vlijtige researcher. Edward streek in 1998 painless de vlag. Gedesillusioneerd omdat zijn wetenschappelijk gepriegel over sex met kinderen zo weinig weerklank vond. Hij ontliep met zijn zelfmoord in ieder geval de Nederlandse variant op Landslide of Ore, die ook een paar jaar geleden amechtig op gang kwam. Dat onderzoek leverde tot nu toe eigenlijk maar één markant geval op. Dat van Fokke Fernhout, de voormalige vice-president van de Maastrichtse rechtbank, die wegens het in bezit hebben van een vrolijke hoeveelheid kinderporno drie maanden voorwaardelijk aan zijn boxershort kreeg en 2500 euro boete.

Dat hij zijn minderjarige Franse pleegzoon bestegen zou hebben werd niet bewezen verklaard.

Een strafje van niks natuurlijk, maar het gaat hier ook niet om nummer nul. Een hoge bef krijgt hier natuurlijk niet dezelfde zeperd als een lowlife uit Amsterdam-Oost. Verschil moet er wezen. Zeker op dit terrein. Hm? Fons Spooren en Joris Demmink? Ja, ook een leuk voorbeeld. Klassejustitie in Nederland? Echt niet. Hoe komt u daar nou bij? Stay flabbergastedly tuned.