Sprookjes
maandag 18 augustus-2014
Er was eens een land waar de pers trouw opschreef wat de machthebbers verklaarden en daarna beschreef wat er van dat verhaal wel en wat er niet van klopte. De gedachte was dat lezers / luisterars / kijkers dan zelf een oordeel konden vormen en goedgeïnformeerde kritische burgers konden worden. Dat was, zoals gezegd, een sprookje want die pers heeft nooit bestaan. We hebben kunnen ervaren hoe de Golfoorlog van de jaren negentig werd ingestoken, laten we Joegoslavië maar even vergeten, hoe de tweede Irakoorlog werd bijeen gelogen (atoomwapens meneer), hoe Libië is bevrijd (mensenrechten meneer) en hoe Syrië bijna werd bevrijd (gifgas meneer). Trompetgeschal, trommelgeroffel en hoeragetwitter op beeldbuizen en in kranten. De culturele situatie is overduidelijk: er moet oorlog zijn. De ideale bodem daarbij is uiteraard die van emotie, gevoel, zeker niet die van ratio of kritiek.
Neem Oekraïne, iemand nog iets diepgravends gelezen over de achtergronden van dat Fuck the EU telefoongesprek, of dat telefoontje inzake de identiteit van de schutters op het Maidanplein, de brand van het vakbondsbureau in Odessa? Nee toch.
Laat staan de neergehaalde MH17? De meest logische vraag zou zijn geweest wie er profijt heeft. Maar nee, het was duidelijk wie de schuldige was. Nog iets gehoord van de zwarte dozen? Vreemd hè na al die tijd. Hoe snel was bekend wat er op de zwarte dozen stond van dat neergestorte Algerijnse vliegtuig. Nog iets gehoord van de geluidsopnamen van de verkeersleiding, die snel in beslag werden genomen door de Oekrainse veiligheidsdienst? Nog iets gehoord van Amerikaanse radarbeelden van dat gebied?
Vervelende vragen, laten we vooral lucht geven aan de gevoelens van woede en kwaadheid. Dat trekt kijkers en lezers. Zeker als we zien dat op de komende NATO bijeenkomst de Oekraïnse president is uitgenodigd. In zijn entourage wellicht ook wat nazis van de Nationale Garde?
