Skip to main content

Erdogan’s weigering

24 januari 2023

De ‘reacties’ op de NATO toetredings-weigering van Erdogan aan 't adres van de Zweden zijn een typisch voorbeeld van westerse principes versus de vermeende orthodoxie van Turkije. Het westers recht op de vrijheid van meningsuiting is blijkbaar een neonazi een koran laten verbranden. Terwijl Erdogan’s weigering 't gevolg is van de westerse steun aan de naar autonomie strevende Koerden! Als gevolg van 't uitblijven van autonomie in Syrië kiezen de koerden de kant van westerse geopolitieke acteurs in Syrië. Waar Obama door zijn beleid ISIS liet ontstaan in Irak en Syrië -een gegeven dat we graag uit 't oog verliezen- bewapenden sindsdien de amerikanen de koerden in Syrië en Irak, eerst tegen ISIS en nu tegen Assad en Iran. Dat dat leidt tot meer & nog meer gewapende conflicten in de regio, behoort bij de traditionele verdeel en heers tactiek die de Amerikanen sinds de Pearl doctrine over Irak, consequent gewapenderwijs volhouden en doorvoeren. Gevolg, Turkije mocht met lede ogen aanzien dat er een Koerdisch leger aan zijn zuidflank ontstond, bewapend door de NATO. Erdogan’s militaire acties in NoordSyrië maakten duidelijk dat hij daar geen behoefte aan had. Bondgenoten zijn niet altijd aardig voor elkaar, soms lijkt het wel een ruzie gezelschap waar de sterkste bully het voor het zeggen heeft. En als ze elkaar vinden, ontkom je niet aan de indruk dat dan anderen daaronder mogen lijden.

Een ander goed voorbeeld van westerse subjectiviteit is het principe dat territoriale grenzen heilig en eeuwig, en schijnbaar een eindeloze oorlog in de Oekraïne waard zijn. Maar toen Servië onder Milosevic de Albanese minderheid in Kosovo onderdrukte was dat reden om de kosovaren hun onafhankelijk te gunnen met behulp van de NATO! Territoriale heilige grenzen zijn dus geenszins objectief heilig en vast omlijnd, ze zijn dat alleen als dat de mores van het westen uitkomt en daarmee een blijvende wig drijft tussen oude bondgenoten en culturele verweven volkeren en identiteiten, lees de Balkan landen en de voormalige sovjet-unie, Rusland.

Evenmin objectief is de persberichtgeving over de oorlog in de Oekraïne, die heeft veel weg van de verslaggeving van de eerste wereldoorlog, toen werden de Duitsers zwart giftig tegen de muur geschilderd, nu zijn de Russen aan de beurt. Waar Oekraiense militaire leiders geregeld op RT interviews geven, is RT hier in de ban gedaan. Waarom? Omdat we dan andere geluiden horen dan die we nu horen? Vandaag mochten we genieten van 't anti-corruptie nieuws uit de Oekraïne, maar onvermeld bleef dat recentelijk een IMF rapport technisch abstract vermeldde dat verschillende miljarden in Oekraïne waren verdwenen sinds begin van de oorlog.

Nu lezen we dat onder andere corrupte medewerkers van Zelensky zijn ontslagen! Maar niet gearresteerd zoals de Europese parlementsleden in verband met een lobby schandaal. Nee, dat is blijkbaar niet gewenst of nodig. We moeten er onuitgesproken van uit gaan dat ‘t publiekelijk pijnloos aan de schandpaal slaan, deze brave lieden op slag hun oneerlijk verkregen diensten en goederen zullen doen terugstorten in de Oekraiense staatskas.

Maar wie praat er überhaupt nog over de oorlog, schijnbaar alleen de NOS en de kranten, want op straat, in de winkel en bij 't koffie drinken is het geen onderwerp, daar heerst een opvallende stilte. Mensen proberen hun dagelijkse leven vriendelijk kalm te leven, of onrustig gedreven te leven, en alles wat daar tussen in past, blijkbaar voor ieders zin is er wat. Of zoals de engelse dichter eens dichtte: de wereld lijkt op een toneel, alle mannen en vrouwen zijn slechts spelers die komen en gaan. De mens speelt vele rollen in zijn leven, van de baby op moeders armen, tot de soldaat met een korte lont, die roem zoekt in de mond van een kanon...

Klik hier om uw reactie toe te voegen
24 januari 2023