De Beverwijk files (006)
Het klonk deftig. Dat wel. The White House Special Investigations Unit. Later werd het allemaal wat minder deftig en verwierf de Unit beginjaren zeventig van de vorige eeuw bekendheid onder de naam “the Plumbers” aka de Loodgieters. Een cluppie ongeregeld dat was samengesteld uit allerlei lieden met een Jason Bourne verleden, dat niet terugschrok voor onwelvoeglijke praktijken ten behoeve van toenmalig president Richard Nixon. Oorspronkelijk bestond hun taak uit het opgraven van shit over Daniel Ellsberg. Een defensieanalist die zo vrij was geweest om geheime gegevens over de Vietnamoorlog naar de New York Times te sluizen onder de titel Pentagon Papers. Die opdracht was niet toevallig in oorsprong afkomstig van Henry Kissinger, Nixon's minister van Buitenlandse Zaken. In hoeverre de Plumbers succesvol waren in de kees rond Ellsberg laten we voor het gemak even in het midden, maar toen ze opnieuw in opdracht van hogerhand verzeild raakten in het zogenaamde Watergateschandaal waren al snel de rapen gereed voor consumptie. In die affaire ging het om het opgraven van shit bij de Democratische partij. Ondermeer door het plaatsen van een tap op een telefoon die ook gebruikt werd om contact te onderhouden met dames die konden worden ingehuurd voor oefeningen met de genotsknots. De operatie werd zo opvallend knullig uitgevoerd dat zelfs een leek begon te twijfelen aan de expertise van voornoemde Unit. Er werden twee ervaren journalisten, Woodward en Bernstein, uitgezocht om de boel naar buiten te tillen en het schandaal was geboren. Nixon trad uiteindelijk af. Kissinger bleef zitten. Voor de dieper liggende achtergronden en de gevolgen van al deze narigheid verwijzen wij u graag naar het hierna volgende derde deel van Peter van Haperen's serie “Schaduwmachten achter de Vorstenhuizen”. (JP).
Schaduwmachten achter de Vorstenhuizen (003)
In de vorige aflevering hebben we kunnen zien hoe David Rockefeller de macht naar zich toe wist te trekken met een grote invloed in de Bilderberggroep, de oprichting van de groep ‘Prometheus’ en de instelling van de Trilaterale Commissie. Hierdoor was er op drie continenten een verborgen netwerk ontstaan dat werd gebruikt voor een wereldwijde machtsuitoefening.
David Rockefeller is op 20 maart 2017 op 101 jarige leeftijd overleden en werd gezien als een filantroop, een toonbeeld op het gebied van liefdadigheid, die alleen het beste voor had met de mensheid. Dat beeld was een illusie dat door de Rockefellers tot op heden nog graag in stand wordt gehouden. Achter die zorgvuldig opgebouwde façade verschool zich een totaal andere persoon. Hij was het brein achter de ‘World & Peace Studies Foreign Relations’, een door hem opgerichte en gefinancierde Amerikaanse buitenlandse politieke denktank met daarin een geselecteerd gezelschap van Amerikaanse wetenschappers die plannen maakten om de wereldpolitiek te beheersen. Om de (goedgekeurde) plannen van die groep wetenschappers uit te kunnen voeren maakte Rockefeller gebruik van het geheime netwerk ‘Prometheus’ om politiek en militair ingrijpen in het buitenland mogelijk te maken.
Dat die combinatie van groepen succesvol was werd duidelijk tijdens de uitgelokte oliecrisis van 1973-’74 die de familie jaarlijks vele miljarden opleverde. En dat was niet de eerste keer. Al bij de oprichting van de Verenigde Naties wisten zij op een slinkse manier veel geld te verdienen. Om de bouw van het VN-hoofdkwartier mogelijk te maken schonken de Rockefellers een stuk land in Manhattan. Een groots gebaar dat hen miljarden opleverde door de gestegen prijzen van het aangrenzende onroerend goed dat ook in handen was van de Rockefeller familie. Dat is nog eens een methode, je geeft iets weg en vergroot je rijkdom en macht. Het was dan ook een geweldige combinatie Standard Oil en de Chase Manhattan bank.
Maar David Rockefeller had meer pijlen op zijn boog en wilde vooral in Amerika nog meer macht op regeringsniveau. Hiervoor wilde hij zijn broer Nelson inschakelen maar die had al drie keer eerder zonder succes geprobeerd om de nominatie voor president van het machtigste land binnen te slepen. De kandidaatstelling was met het geld van de Rockefellers geen probleem. Alleen om de nominatie te verkrijgen heb je de stem van de kiezers nodig.
David Rockefeller zag wel een andere mogelijkheid. Een ingewikkeld plan maar met het beoogde resultaat.
Het ging als volgt: De enige manier voor Nelson Rockefeller om president van Amerika te worden was via de achterdeur van het vice-presidentschap. We praten over 1974 rond de Watergate-affaire. Richard Nixon was president en Spiro Agnew werd als vice-president het eerste doelwit door valse beschuldigingen van corruptie en omkoping. Spiro Agnew kwam zo in de knel dat hij op een financieel aanbod van David Rockefeller inging en terugtrad. Hiermee de weg openend voor Gerald Ford, de zeer Rockefeller gezinde leider van de Republikeinse partij en lid van het Huis van Afgevaardigden om zonder verkiezing zijn plaats in te nemen als vice-president van Amerika. De eerste slag was gewonnen, op naar het presidentschap.
Hier lag een taak voor generaal Haig. Ook Haig behoorde tot de intimi van Rockefeller en werd ingezet bij de tweede aanval, het gedoseerd lekken van informatie over Watergate.
Niemand was hierover meer verrast dan president Nixon zelf. Hij was ervan overtuigd dat Haig hem steunde tijdens de aanval op zijn presidentschap, terwijl het juist Haig was die de informatie verstrekte waardoor ‘Tricky Dicky’ het veld moest ruimen. Ook slag twee was binnen. Nixon werd als president automatisch vervangen door zijn vice-president Gerald Ford. Hier was het allemaal om te doen geweest: de nieuwe president van de Verenigde Staten, Gerald Ford, wees Nelson Rockefeller aan als zijn vice-president.
Het toonbeeld van de Rockefeller-macht: de regering van het machtigste land ter wereld overnemen, zonder oorlog, zelfs zonder tegenstand. Een Rockefeller-adept Gerald Ford laten benoemen tot president. Zijn eigen broer Nelson Rockefeller neerzetten als vice-president en zijn meest getrouwe medewerker Henry Kissinger benoemen als minister van Buitenlandse Zaken en dat alles zelfs zonder verkiezingen. David Rockefeller profileerde zich als een geniale strateeg. De weg lag nu open voor de wereldwijde Rockefeller plannen.
