Actueel 15 - 30 november 2001

What's up Doc?

30 november 2001
Mexico City, 10 oktober 2001, 5 uur 'smiddags. Vijftig vakbondsafgevaardigden werkzaam binnen de suikerindustrie melden zich bij de zwaarbewaakte hoofdingang van het Mexicaanse Congres. Zij hebben een afspraak met parlementsvoorzitter Beatriz Paredes. Na check en dubbelcheck gaan ze het gebouw in op weg naar Paredes' kamer en worden op de voet gevolgd door twee lieden die zich als persfotografen hebben gepresenteerd. Ze trekken de aandacht door hun wat nerveus gedrag en worden daarom door een aantal vakbondsjongens tegengehouden en gevisiteerd. De normaliter toch alerte leden van de bewakingsdienst moeten allemaal aan een aanval van acute bedrijfsblindheid hebben geleden, want de fotografen blijken een leuk aantal staven dynamiet, negen handgranaten, detonators en twee automatische pistolen bij zich te hebben. Ze worden - zij het wat laat – ingerekend.
Het bleek te gaan om twee Israeli's: de 34-jarige Salvador Guersson Smecke en de 27-jarige Saur ben Zvi. Smecke bleek een oud-kolonel van het Israelische leger en ex (?)-Mossadagent te zijn. Zvi was zijn hulpje bij de missie en illegaal in het land. Beiden waren in dienst van een Mexicaanse veiligheidsfirma en beschikten over een wapenvergunning. Het duurde niet lang of de Israelische ambassade begon op zeer hoog niveau druk uit te oefenen voor de vrijlating van Smecke en Svi. En jawel, na vijf dagen was het al zover. In Mexico wordt nog steeds druk gespeculeerd over de werkelijke reden van de maar net voorkomen terroristische aanslag op het parlementsgebouw. Overigens wel vreemd dat we een maand na dato nog steeds niks hebben gehoord van de zo "in zijn rol gegroeide" leider van de War on Terrorism. Toch es effe bellen met Clingendael.

Antifascisme met een slakkengang

29 november 2001
De onlangs nog met Bea rondzeulende Roemeense premier Nastase wil een wet invoeren waarbij de openlijke verheerlijking van Ion Antonescu in zijn land wordt verboden. Deze voormalige generaal greep in september 1940 de macht en verbond zich vervolgens met Hitler-Duitsland. Tijdens zijn bewind kwam vanaf juni 1941 een stroom van deportaties op gang naar de kampen in Oekraine. 250.000 Joden en 25.000 Roma's keerden nooit naar hun geboortegrond terug. Antonescu werd in 1946 ter dood veroordeeld en terechtgesteld.
Merkwaardigerwijs volgde tijdens het communistische regime van dictator Ceaucesu een voorzichtige rehabilitatie van Antonescu. Straten, pleinen en openbare instellingen werden naar hem vernoemd en in vele steden verrezen standbeelden. Na de val van Ceaucescu in 1989 werd het nog gekker. Antonescu werd in 1991 in het Roemeense parlement herdacht met een minuut stilte. In talrijke radio- en teevee-programma's werd sindsdien lovend gesproken over de Hitler-adept en de Holocaust als een fabel afgeschilderd. Aan die wantoestanden wil de sociaal-democratische Nastase nu een eind maken. Maar hij ondervindt zelfs in zijn eigen contreien felle tegenstand. Leuk land om erbij te hebben in de Europese Unie. Alvast hartelijk welkom.

Waar rook is, is vuur

29 november 2001
In het Belgische Koksijde is Marc Gunst opgepakt. De lokale voorzitter van de Vlaams Liberale en Democratische partij (VLD) en het baasje van het douanekantoor Hygrocare in Nieuwpoort. Hij wordt ervan verdacht samen met ondermeer twee eigenaren van import-exportbedrijven de Belgische staat voor miljoenen te hebben benadeeld met een enorme sigarettensmokkel. Gunst wordt beschuldigd van het vervalsen van documenten en bendevorming. Zijn bedrijf kwam al eerder in minder helder daglicht toen het werd verdacht van accijnsontduiking bij de invoer van suiker en bier. Drie jaar geleden zou de sigarettenaffaire in Nieuwpoort zijn begonnen toen een vrachtwagen van een Nederlands bedrijf een lading saffies wilde afleveren bij een Brits schip waaruit net diezelfde lading op de kade was gezet. De sigaretten moesten met hetzelfde schip weer terug naar Engeland. Gunst werd gevraagd of hij dit kunstje in de toekomst met enige regelmaat wilde herhalen. Diens verweer dat hij indertijd de douanestempels op de bijbehorende paperassen niet vertrouwd zou hebben en de Belgische inspectie zou hebben gewaarschuwd, klinkt wat dissonerend. Dat opnieuw een Nederlands vervoersbedrijf en British American Tobacco aan de basis stonden van een sigarettensmokkel-affaire is niet onwaarschijnlijk gezien de ervaring die hier te lande is opgebouwd in de jaren negentig. Daarover zijn wij in deze rubriek al menigmaal tekeergegaan en niet te vergeten in het artikel "De smokkel van smoke en coke" in De Morgenster. Het helpt misschien geen ruk maar het lucht wel op.

Potje pielemuizen

28 november 2001
Het ziet er voorlopig niet naar uit dat het gepielemuis rond koning Albert II uit de pers verdwijnt. Vandaag bijvoorbeeld werpt het door ons al vaker aangehaalde Luxemburgse blad L'Investigateur opnieuw een knuppeltje in het royale hoenderdok door zijn verwondering uit te spreken over het uitblijven van juridische vervolging van Michel Nihoul. Dutroux' voormalige partner in het kwaad deed namelijk op 15 oktober jl. de volgende suggestieve uitspraak in Der Spiegel:
"Ik beschik over een foto waarop koning Albert een minderjarig meisje bespringt. Die zou ik aan u kunnen verkopen, maar dan moet ik meteen het land uit".
Later verklaarde Nihoul dat hij die uitspraak nooit had gedaan, maar Der Spiegel bleef op zijn stuk staan. De Belgische justitie is recentelijk wel begonnen met een speurtocht naar lekkages over deze materie bij de politie van Neuchatel, maar richting Nihoul of Der Spiegel wordt niks ondernomen. En dat is gek. Nou ja, gek. Wij hebben in deze context bijvoorbeeld ook het nodige over onze ex-minister van Justitie De Ruiter geschreven (zie de afleveringen 12 en 13 van de serie " Roze Balletten" van 19 en 20 juli van dit jaar). Reakties ho maar. Wel veel getoeter over low-lifes die zich aan dit soort dingen te buiten gaan. Of een Matroos in speciale dienst. Terecht overigens, maar toch. Maar wie tot de maatschappelijke toplaag behoort is ook in ons land praktisch onschendbaar. En wie op zoek gaat naar de onderste steen wordt de bek gesnoerd.

bulderbos-affaire

27 november 2001
Donderdag 29 november (overmorgen!) buigt de Haarlemse rechter zich over de vraag of de tent en de caravans in het Bulderbos mogen blijven staan. De gemeente wil dat de Bulderbosbezitters deze objecten weghalen omdat de aanwezigheid ervan in strijd zou zijn met het bestemmingsplan. Milieudefensie betoogt dat de Bulderbosbezitters deze objecten nodig hebben om hun Bulderboswake te kunnen voortzetten. Met deze wake protesteren zij tegen de slechte milieugrenzen voor Schiphol en proberen ze een ontruimingsproceudre af te dwingen. Bij deze procedure komt de vraag aan de orde of de Bulderbosbezitters het Hoger Beroep mogen afwachten, dat zij hebben ingesteld tegen de onteigening. Iedereen is van harte welkombij deze rechtszaak, die om 10.00 uur plaatsvindt in de Arrondissementsrechtbank, Dreef 40A in Haarlem. Wanneer het vonnis slecht uitpakt, wordt het erg spannend rond ons bos.
Intussen gaat de Bulderboswake gewoon door! Meer dan 100 mensen kwamen al naar het bos, maar we hebben nog steeds hard Bulderboswachters nodig. Bel met 020.5507300 en/of vraag informatie op bij Milieudefensie, Friends of the Earth Netherlands, Postbus 19199, 1000 GD Amsterdam

Een oud verhaal in nieuwe zakken

27 november 2001
Stel je bent al jarenlang bakker. Je bent tevreden met je werk en je heet zelfs Bakker. Je baas is zo blij met je dat ie je tot teamleider benoemt. De zaak waar je werkt is in de loop der tijd gaan behoren tot een groot brood- en banketconcern met een riant hoofdkantoor in Dusseldorf en een jaaromzet van ruim 4 miljard. Je leven ziet eruit als een gevulde koek. Misschien zelfs een banketstaaf. Je besluit je huis in de aanbieding te doen en op zoek te gaan naar een ander huis. Je overlegt met je Scrooge over het overhevelen van je gunstige hypotheek van je oude huis naar je nog aan te schaffen nieuwe. Scrooge ziet het zitten. Plotseling krijg je te horen dat je baas het bedrijf sluit en de productie overhevelt naar een een ander filiaal in Nederland. Je hele toekomstdeeg dondert in elkaar. Gunstige hypotheek voor een nieuw huis? Forget it. Scrooge trekt zich schielijk terug. Een huurhuis voor een schappelijke prijs? Kom er eens om. Een nieuwe geldschieter wil je wel helpen, maar het komt uiteraard heel wat duurder uit. Uiteindelijk kom je te zitten met een financieel gat van minimaal 25.000 gulden. Je gaat gesprekken aan met de OR, de vakbond en de bedrijfsleiding. Zakken vol begrip worden over je uitgestort. Het regent sociale plannen. Maar koop je daar een brood voor? Nee. De bedrijfsleiding geeft aarzelend aan dat ze wel over compensatie wil nadenken. Er gloort wat hoop. Dan, anderhalve maand na het oorspronkelijke overlijdensbericht, laat de bedrijfsleiding plotseling weten dat de patiënt nog leeft. De sluiting gaat niet door. Valt voor de grote baas even te duur uit op dat moment. Wel wordt het productiepakket afgeslankt, evenals het aantal personeelsleden. Maar jij mag blijven. Met een veel bescheidener functieomschrijving. Tuurlijk. En die compensatie? Schrijf die maar op je buik. Dat alles overkwam Melvin Bakker bij het bedrijf Duet Bakklaar (hoe verzin je het) in Alkmaar, dat deel uitmaakt van het Duitse Kamps-concern. Hij is één van de talloze voorbeelden van hoe er met de belangen van werknemers wordt omgesprongen nu de economische wind is gedraaid in het land van Paars. En dat staat in schrijnend contrast met ronduit schandalige optieregelingen voor "redders" van bedrijven als Philips en KPN en de door Bernie Cornfeld-adept Dijkstal afgedekte miljoenenroof door grote bouwbedrijven ten behoeve van de buidel van de grootaandeelhouders.
KM vroeg nog aan de bedrijfsleiding van Duet Bakklaar hoe het nou zat. Volgens een meneer Timmermans was er over de kwestie-Bakker intern overleg geweest met een eigen jurist over een eventuele aansprakelijkheid. Een van de punten ter overweging was "slecht management". De jurist vond dat daar geen enkele sprake van was geweest. Heb je ooit zo zout gevreten?

Euro Green en Scientology salade

27 november 2001
Niet zo heel lang na het verschijnen van ons artikeltje "Oorzaak en gevolg?" van gisteren werden wij door een trouwe lezer attent gemaakt op de aankondiging van Euro Greenmix op haar eigen netsite dat het Fund sloot tot 1/11/2002. Kennelijk onderhevig aan het Heintje Davids-syndroom. Verder kregen wij een tekst van eind 1997, opgedoken uit een newsgroup:
"Daarom een waarschuwing vooraf: met houtfondsen kan er juridisch flink gegoocheld worden. De truc gaat alsvolgt. Een particulier koopt bij een fonds een participatie, waarmee hij/zij recht krijgt op een deel van de opbrengst. Het bedrag dat men moet neertellen bedraagt ten minste drie à vierduizend gulden. De belegger huurt voor dit bedrag een stuk grond en krijgt recht op de bomen die erop staan. Door deze individuele toewijzing vallen houtfondsen niet onder de Wet Toezicht Beleggingsinstellingen. Daardoor kan de Nederlandse Bank geen controle uitoefenen op deze fondsen en hoeft de bewindvoering niet aan bepaalde voorwaarden te voldoen. Populair gezegd: een houtfonds kan ongestoord met jouw duizenden guldens beleggingsgeld gaan fröbelen! Zo'n gaatje in de wetgeving trekt natuurlijk allerlei vage figuren aan. Zelf stuitte ik op de volgende schreeuwerige advertentie: als je 36.000 gulden bij het Euro Greenmix Fund te Amsterdam zou inleggen, kreeg je binnen 24 jaar 1,6 miljoen piek netto terug. Via een 06-nummer kon je een mooi foldertje aanvragen. Dit nummer bleek niet aangesloten en in de hele hoofdstad was er geen bedrijf dat Euro Greenmix Fund heette. Na wat gezoek bleek er ook een normaal 020-nummer van deze zogenaamde belegger te zijn. Dit telefoonnummer stond op naam van de Scientology-church..." Wij vroegen Hugo Krop wat dat laatste te betekenen had.
Krop: "Om bij EGF te investeren moet je een EGF-contract tekenen en EGF betalen. Dan heb je "vruchtgebruik" gekocht op een bestaand en goed onderhouden stuk land. Tot ruim twee jaar geleden: het project is volgetekend. Het produkt werd o.a. verkocht door Carel J. (volle naam bekend bij redactie), wiens bedrijf er door mij twee jaar geleden is uitgegooid. Hij kwam zijn bed niet meer uit. Coke-verslaafd, gek etc. Hij is scientology-aanhanger. Maar goed, hij had evengoed een foldertje van Philips of Unilever kunnen laten verspreiden. Hij kan niet leveren. Ik weet al twee jaar niet waar hij woont...".
Verder commentaar lijkt ons overbodig.

Boycot de kaartjes-automaat!

27 november 2001
Koop NOOIT aan de automaat, maar aan het loket omdat:
* een automaat je geen service biedt
* de automaat een excuus is om een onbemensd station te maken, waardoor de sociale veiligheid HARD achteruit gaat.
* omdat u met papiergeld nergens naar toe kunt.
* u hiermee het openbaar vervoer niet toegankelijk maakt voor slechtzienden en mensen met andere functiestoornissen, die NIET met de afschuwlijke automaten om kunnen omgaan.
* omdat je portomonee zo zwaar wordt van f5,- of ?2,- munten, omdat de automaat geen briefgeld accepteert.
* omdat de automaat de betaalvrijheid tot op het bot aantast.
en bovenal omdat de NS het loket dicht gooit als er minder dan 20 reizigers per uur langst komen.
Dus boycot de automaat en koop aan het loket of Wizzl.
GEEN LOKET AANWEZIG?
A) Kijk of er een postagentschap in de buurt een offcieel NS dealer is. (Indien u door dit gedoe je trein mist, vraag dan meteen een geld terug bij vertragingsformulier aan.)
B) Zo niet zoek een telefooncel. - telefoonkaart niet nodig - gratis nummer (U zal altijd zien dat als de automaat kapot is ook de enig aanwezige telefooncel op het station ook kapot is).
C) Bel het automaten storingsnummer op. Dat is 0800-0540 en naast het station en het automaatnummer dat u niet met dat kreng (automaat) overweg kan (en u dus een zware digibeet bent - maak uw afkeur van computers duidelijk),
* dat de letters te klein zijn en u uw bril niet bij hebt
* u geen pinpas en geen vijf gulden munten hebt
* of dat het kreng (de automaat) gewoon kapot is, maak vooral een klungelige en digibete indruk. (standaard procedure voor geldweigende automaten in november en december)
D) Ga vervolgens in de procedures die gelden voor defecte automaten. - Er zijn drie manieren 1) conducteur schrijft kaartje met stationstarief, dit is GEEN standaard procedure, maar soms doen ze het. 2) uitstel van betaling (legitimatie nodig) 3) treintarief betalen en het verschil terugclaimen bij de klantenservice. Meld wel HEEL de situatie.
Klaag bij de NS-klantenservice. Zie klachtenprocedures NS
Gebruik automaat assistanten om aan te tonen dat het automaten concept NIET werkt. Op sommige stations zet de NS personeel in om de mensen te instrueren hoe ze met een automaat moeten werken.
1) Maak gebruik van deze service, maar zorg wel dat u papier geld in je handen hebt en zegt dat u geen munt of pin / chip hebt. - Ze kunnen u alleen naar het loket verwijzen en spoorslags wordt duidelijk dat deze service niet werkt en het wordt meteen duidelijk waar de schoen wringt.
2) Ook bewust klungelig doen is ook een methode om aan te tonen dat dit niet werkt. Van de harde kern van digibeten moeten ze 't bij de NS van hebben.
Als je het niet voor jezelf doet, doe het dan voor een ander; bijvoorbeeld een medereiziger met functiebeperkingen, ouderen en digibeten.
Reageer NIET je frustraties af tegen het NS personeel, zij kunnen ook niets aan deze situatie doen, maar klaag bij de betreffende instanties. Voor goed, veilig en betaalbaar openbaar vervoer die ook toegankelijk is voor mensen met functiebeperkingen en ouderen en waar ook rekening wordt gehouden met de arbeidsomstandigheden van het personeel. Voor een goed en efficient en fijnmazig OV netwerk.

Oorzaak en gevolg?

26 november 2001
Wij hebben in de maanden juli en augustus van dit jaar in deze rubriek veel aandacht besteed aan vroegere en hedendaagse activiteiten van Hugo Krop. Een Nederlandse Willy Wortel die vooral in de jaren tachtig furore maakte binnen het beruchte Text Lite-complex en zich in de periode daarna vooral op de Costaricaanse handel in hardhout bleek te hebben geworpen (zie de serie "Hardhout met een luchtje"). In het vervolg daarop zonden wij hem op 18 oktober jl. een e-mail nadat wij door een Amsterdamse aktiegroep erop waren gewezen dat:
" ... u [Krop] het adres Spinozastraat 37 als postadres gebruikt voor een kleine verzameling BV's, stichtingen en verenigingen. Het pand is eigendom van de heren Inden, die niet bepaald op goede voet staan met de huurders van het bewuste pand. Zou u kunnen zeggen in welke relatie u staat met deze beide heren? "... Verder willen wij er nog op wijzen dat n.a.v. de door ons verzorgde publiciteit over uw investeringsaktiviteiten in Costa Rica, Portugal en Tsjechië onze site een paar maal is bezocht door de uitbaters van Zillion. De grootste discotheek van Antwerpen. Zou dit in relatie kunnen staan met de u bekende heer Hommel die zich zo duidelijk manifesteert in het uitgaansleven van deze Belgische wereldhaven en daarbij zelfs de papieren assistentie krijgt van een bekende voetballer en een voormalig adviseur van het Koninklijk Huis?"
Op dezelfde dag nog mailde Krop ons terug:
"Inzake Spinozastraat 37. Zou u mij kunnen mededelen om welke aktiegroep het hier gaat en hoe deze (b.v. per e-mail) is te bereiken?"
Kleintje Muurkrant:
"Wij gaan altijd zeer voorzichtig om met de belangen van onze informanten. Daarom kunnen wij niet aan uw verzoek voldoen".
Krop tot besluit:
"Dan kunt van mij ook verder niets verwachten".
Best begrijpelijk. Maar wat gebeurt er een paar weken later? Krop laat per brief aan de verenigingsleden van Euro Greenmix weten dat hij het bijltje erbij neergooit. Een citaat: "...Als gevolg van de exploitatie- en marketingactiviteiten heeft Euro Greenmix Fund al haar reserves uitgeput en zal moeten sluiten. Op basis van gesloten overeenkomsten heeft Euro Greenmix Fund aan al haar verplichtingen voldaan. Mijn gezondheid laat langere reizen niet meer toe. Ik kan fysiek geen waarde meer toevoegen aan het reilen en zeilen van de plantages en de exploitatie van het hout. Ik moet noodgedwongen aftreden in de funkties die ik nu nog vervul. Anderen gaan het overnemen".
Die anderen roerden zich meteen flink en eisten van de leden aanvullende poen en niet zo'n beetje. Wie niet over de brug kwam werd de vereniging uitgegooid en kon fluiten naar zijn oorspronkelijke investering. Krop toonde zich verontwaardigd over de gang van zaken, viel ook over de pessimistische prognoses van de nieuwe machthebbers en liet ons weten:
"Ik heb het nog netjes gedaan! Wellicht binnenkort nieuws. Vooral als ik nog bozer word op deze groep".
Wordt het toch nog gezellig.

Scientology

26 november 2001
In het digitaal archief van Kleintje Muurkrant staan een aantal artikelen over de agressieve sektarische onderneming Scientology. Een club adepten van voormalig science-fiction-schrijver L. Ron Hubbard (1911-1986) met enige tientallen actieve sekteleden in Nederland. Zojuist zijn hierover in het Parool eveneens een paar artikelen verschenen onder de titel Scientology op jacht, ook naar minderjarigen en Veertienjarige David naar binnen gelokt. De moeite waard.

Fourty - love

25 november 2001
Vandaag werd bekend dat het Openbaar Ministerie in München de moeder van tennisidool en werkkast-activist Boris Becker eveneens voor de kadi wil trekken wegens hulp bij vermoede belastingfraude. Zo'n dertien miljoen DM van de 33 miljoen die "Boom-Boom" uit het zicht van de inspecteur zou hebben willen houden liep via twee rekeningen van moeder Becker.
Die had zij in 1986 onder haar meisjesnaam geopend bij het filiaal van de Citibank (jawel) in Monaco. Ook Boris' manager Ion Tiriac zou van de financiële U-bocht van moeder Becker gebruik hebben gemaakt voor wat geld voor de kapper en de sigarenboer. Daarmee lijkt de kleinzoon van een Hitler-financier in de voetsporen te treden van zijn landgenote Steffi Graf, die een deel van haar spaarcentjes via een adres op het Amsterdamse Museumplein naar de Antillen had gesluisd om ze uit de gretige handen van meneer belasting te houden. Met hulp van haar vader, die daarvoor een aantal jaren de petoet inging.
Nee, dan onze tenniscoryfeeën. Goed, vorig jaar dook een merkwaardig verhaal op over het verdwijnen van een ikoon die Richard Krajicek had gekocht. Maar dat bleek achteraf om een misverstand te gaan. Hè, dat lucht op.
Het zag er wat ernstiger uit voor good-old Tom Okker. De naam van onze vroegere tenniscrack en huidige eigenaar van de Amsterdamse kunstgallery Jaski viel half januari 2000 namelijk in de berichtgeving rond de inbeslagname van 1100 kilo Marokkaanse hash. Daarbij zou het al om het vierde of vijfde transport zijn gegaan en volgens betrokkenen bij de zaak was de opdrachtgever Piet van Lent. Eigenaar van een dakbedekkingsbedrijf en het baasje van het niet zo zuinige hotel De Plasmolen in Mook. Jarenlang organiseerde hij samen met Okker een tennistoernooi voor oude tennisgrootheden op de banen van zijn hotel, waarvan Okker mede-aandeelhouder was. Maar wellicht heeft Tom de bui zien hangen (dat heb je vaak met tennis). Hij had zich op 1 december 1999 (!), toen bij de politie al het nodige bekend was over de hashlijn, als aandeelhouder teruggetrokken. En toen Van Lent anderhalve maand later werd gearresteerd kon hij zich dan ook onmiddellijk van zijn voormalige zakenpartner distantiëren en zo zijn blazoen schoon houden. Sportief? Tennis is oorlog.

Radertje

23 november 2001
Begin augustus van dit jaar werd een internationaal netwerk van kunstdieven ontrafeld, dat stelselmatig Franse en Belgische kastelen en kerken van zijn artistieke rijkdommen beroofde. Volgens de samenwerkende rechercheteams van beide landen was de leider van de bende de 39-jarige Nederlander Simon Visser. Zij hadden hem al heel lang in het snotje maar door allerlei voetangels en klemmen binnen de internationale juridische verdragen bleek het moeilijk om Visser ingerekend en uitgeleverd te krijgen. Na zijn arrestatie verklaarde zijn verdediger mr. D. Tripels uit Maastricht dat zijn cliënt maar een klein radertje was binnen het netwerk en dat de werkelijke leider ervan een antiekhandelaar uit Luik was, die ook regelmatig bestellingen bij Visser deed. Kleintje Muurkrant kwam er na enig speuren achter dat het om Albert Vandervelden moest gaan. De trotse eigenaar van de prestigieuze galerie La Mésagère en elk jaar een van de Belgische representanten bij de TEFAF-exhibitie (zie: "Het luchtje bij TEFAF is geen Chanel" van 14 augustus jl. in deze rubriek).
Afgelopen woensdag gaf de rechtbank in Maastricht toestemming om het "kleine radertje" uit te leveren aan Frankrijk. Een justitiële zeldzaamheid die in de Nederlandse dagbladpers dezelfde aandacht kreeg als de stijgende groenteprijzen. Tripels gaat in hoger beroep. Maar volgens ingewijden zal dat niet veel helpen. De nabije toekomst ziet er dus somber uit voor Visser, die naar het zich laat aanzien in Frankrijk op tien jaar nor kan rekenen. Schandalig is wel dat zijn cliënten/opdrachtgevers zoals Vandervelden en andere met de TEFAF verbonden handelaren in gestolen kunst de dans dreigen te ontspringen. "Justice for all"?

King

22 november 2001
Drie keer raden wat we dachten bij het lezen van de kop "King used fame to lure boys" in de Guardian van vandaag. Juist! Heeft Albert II nou ook al aan jongens gezeten? Maar het bleek te gaan om ene Jonathan King, een beroemde impresario in de internationale popwereld. Die kreeg gisteren even zeven jaar voor zijn mik omdat hij een reeks van minderjarige jongens in de loop der jaren naar zijn huis had gelokt met lulverhalen en ze daar na een driftige hoeveelheid alcohol en het vertonen van pornografisch beeldmateriaal had gepielemuisd. King verwacht na zijn veroordeling een heksenjacht op meer Britse beroemdheden en niet nader gespecificeerde moeilijkheden in de petoet. Daar kon hij wel eens gelijk in hebben.

Kleiner Mann, was nun?

21 november 2001
Voor dit verhaal gaan we terug naar 28 mei van dit jaar. Op die datum publiceerden wij de tekst van een e-mail gericht aan een van de grootste kunstcoryfeeën in België: Axel Vervoordt
De mail bevatte vragen over een schilderij van Van Roestraten dat voor WO II tot de collectie van de Frans-Joodse familie Schloss had behoord en die later door de Duitsers werd gestolen. In 1998 had Vervoordt, in weerwil van het feit dat hij volledig op de hoogte was van het verleden van het schilderij, het zonder enige gêne bij de TEFAF in de etalage gezet (zie "De wondere wereld van een kunstmusketier", aflevering 2). Probeerde Axel's zoon Boris met betrekking tot die schandalige kwestie ons nog enigszins achteloos het bos in te sturen, dat werd heel wat minder toen wij pappa Vervoordt enige weken later confronteerden met diens pedofiele activiteiten op zijn kasteeltje in 's Gravenweezel.
De aanzet tot dit initiatief putten wij uit een op tape opgenomen conversatie tussen Michel van Rijn en de Amerikaanse kunstrecensente Amy Page. Tot dan een graag geziene gast van de familie Vervoordt als zij in Europa vertoefde. Een kort citaat uit aflevering 5 van "De wondere wereld van een kunstmusketier" van 4 juni jl.:
MvR: "I didn't hear from Axel either, because I have Axel with some holocaust painting."
Amy: "You know, Axel is a good guy. I mean, he didn't lie about these things. He said where they were from, you know. I mean, Axel is not a bad man."
MvR: "Beside the fact that he likes little boys, he's a nice guy."
Amy: "No more. Not for years."
MvR: "He sees the light now?"
Amy: "Axel is changed. He became very much the pater familias. He's very much not doin' that."

In de follow-up van dat artikel memoreerden wij ook aan het bezoek van Regina Loef, getuige X 1, aan het kasteel van Vervoordt in februari 1997 in het gezelschap van een paar politiemensen (zie "De terugkeer van de spoken" dd. 6 juni 2001). Pas nu blijkt dat de politie bij die gelegenheid zijn ogen niet in zijn zak had zitten. Aanleiding om boys-scout Axel Vervoordt opnieuw te benaderen. Op 18 november jl. zonden wij hem de volgende e-mail:
"Uit goed geïnformeerde bron hebben wij recentelijk vernomen dat zo'n vier - vijf jaar geleden de Belgische autoriteiten Versaillesparket uit uw werkvertrek hebben laten verwijderen, omdat het afkomstig zou zijn geweest van een diefstal uit een Frans kasteel. Zou u dit bericht kunnen bevestigen en ons wellicht eveneens kunnen vertellen om welk Frans kasteel het precies ging?"

Wij ontvingen het volgende antwoord van mevrouw Anne-Sophie Dusselier, een lid van Vervoordt's uitgebreide staf:
"Het bericht dat u uit goed geïnformeerde bronnen heeft gehaald is toch niet helemaal correct. Het gaat niet om een Versaillesparket, noch om een verzoek van de Belgische autoriteiten. Maar het klopt inderdaad dat we hier een Frans parket hebben gehad waarvan enkele jaren later bleek dat het ooit gestolen was uit een Frans kasteel. Het was verschillende kunsthandelaren gepasseerd en Axel Vervoordt had er niet het minste vermoeden van dat het ooit gestolen was geweest. Hij heeft het uit vrije wil teruggegeven aan de rechthebbende eigenaar. Achteraf is gebleken dat de aan lager wal geraakte zoon van de eigenaar het parket (samen met veel andere stukken uit de collectie) had verkocht om er persoonlijk winst uit te slaan zonder dat zijn vader hier iets van af wist. De claim van de vader dat het ooit was "gestolen", was dus evenmin juist. Uiteraard vinden wij dit een erg spijtige zaak."

Wij ook. Goed, het was misschien geen Versaillesparket, maar ook geen eenvoudig laminaat. Verder bleek de versie van Vervoordt-paladijn Dusselier hier en daar fors te rammelen. Dus opnieuw een e-mail, waarin wij refereerden aan een politiedossier over de zaak van het gestolen parket:
"...Daarin is geen enkele sprake van een vrijwillige teruggave door de heer Vervoordt. Alleen al het bestaan van een dergelijk dossier doet het vermoeden rijzen dat de heer Vervoordt zich vergist heeft bij de reconstructie van de zaak... Imiddels zijn we erachter gekomen dat een politie-eenheid voor de verwijdering van het parket heeft zorggedragen. Dat strookt eens temeer niet met uw mededeling in eerdere instantie dat de heer Vervoordt vrijwillig tot teruggave is overgegaan. Zou u dit kunnen confirmeren?"

Dat deed la Dusselier:
"Uiteraard zijn we dat pas te weten gekomen door tussenkomst van de politie. Als ik zeg "vrijwillig" bedoel ik eigenlijk dat wij na aanvraag van de politie zonder enige vergoeding (hoewel alles legaal en in goed vertrouwen was aangekocht) en zonder er verder gevolg aan te geven (advocten of dergelijke) dit hebben geregeld. We betreuren ten zeerste deze zaak. Temeer daar achteraf bleek dat er bedrog is geweest vanaf het begin (mogelijk frauduleuze afspraken tussen de eerste eigenaar en zijn zoon). Of dit nog verder onderzocht wordt weten wij zelf niet."

Aààààch. Als we mevrouw Dusselier dus mogen geloven was Axel zelf onschuldig en het argeloze slachtoffer van een vuige truc van een paar Franse kasteelheren. Die kostte hem natuurlijk een lieve duit, maar om te voorkomen dat die vreselijke pers weer alles uit zijn verband zou rukken, joeg Axel verder maar niet op een schadevergoeding. Ja, ja. In werkelijkheid roste de politie zelf zonder aankondiging vooraf en zonder toestemming van kasteelheer Vervoordt dat parket onder diens precieuze kont vandaan. Het dossier over die zaak is vervolgens op de plank geraakt naast dat over de Schloss-affaire en dat over de pedo-avonturen. Mogelijk omdat niet doorslaggevend kon worden bewezen dat Vervoordt zich opnieuw had schuldig gemaakt aan heling. Maar meer waarschijnlijk door de bescherming die hij geniet van "hogerhand". Bij die laatste categorie hoort ook koning en kinderviend Albert, die Vervoordt van tijd tot tijd het interieur van het paleis laat opknappen. Schilderijtje hier, parketvloertje daar en onderwijl luchtig koutend over hun gezamenlijke liefhebberijen, waaronder wellicht het bestijgen van jeugdigen. Desondanks brengt de droevige inhoud van de hierboven aangeroerde politiedossiers Axel wel terug tot zijn ware proporties: een kleine man met een kasteel.

Barclays in zwaar weer

21 november 2001
Nog niet zo lang geleden raakte bekend dat de Britse bank Barclays een aardig bedragje aan Osama-dollars beheerde. Afgelopen vrijdag weerklonk in Parijs echter een totaal ander lied. De filiaalchef van Barclays in de Franse hoofdstad en een paar medewerkers werden voor de eerste maal door een onderzoeksrechter verhoord in een gigantische witwas-affaire. Nee, niet voor Al Queda of Al Taqwa maar voor Frans/Israëlische zakenlieden, die nauwe banden onderhouden met de Parijse confectie-industrie. Een haast bijbels aandoende vloedgolf van cheques werd tussen mei 1996 en nu naar Israël gestuurd en daar ingewisseld. Die cheques correspondeerden met een stel rekeningen bij Barclays die een zwaar frauduleus aroma verspreidden. De leiding van de bank wordt nu verweten een wrakke controle te hebben uitgevoerd op deze zelfs voor een leek opvallende geldstroom. In totaal zouden zo'n tachtig mensen bij deze witwasconstructie actief zijn geweest. Het justitiële onderzoek is drie jaar geleden al op gang gekomen, maar pas nu wordt massief de aandacht gericht op het bancaire gedeelte van de zaak. Verschillende vertegenwoordigers van de betrokken garen en band-firma's maken vandaag al hun opwachting voor de Franse kadi. Hoe en wanneer Barclays en een paar kleinere financiële instellingen te drogen worden gehangen weet nog niemand. Het is overigens opvallend dat ook in het Nederlandse milieu veel lieden rondwaren met een confectie-achtergrond. Wel een beetje logisch. Het is in dit soort zaken altijd een kwestie van nauwkeurig passen en meten.

Ritalin - partydrug?

20 november 2001
Om ons heen blijven de doden vallen. Naast de vele duizenden ten gevolge van Amerikaanse en Engelse bommen in Afghanistan laten hier nogal wat jongeren het leven door oplichterij en geeuwzucht naar woekerwinsten in het 'party'-drugcircuit. Met betrekking tot deze criminele activiteiten is er over die lucratieve pillenhandel meer verontrustends te melden. In de internet-publicatie Eyes On America is te lezen dat Ritalin-pillen zijn opgedoken in het party-circuit. Aan Ritalin-pillen geen gebrek gezien de hype rondom ADHD, zie hierover een eerder artikel in Kleintje Muurkrant. De inhaalrace die in Nederland in vergelijking met de VS op dit moment aan de gang is met de handel in en het gebruik van Ritalin zou dus ook wel eens wat dit party-druggebruik betreft kunnen doorzetten. Ritalin wordt door domme jongeren gebruikt om het effect van de drug Ecstacy te verlengen. Een alarmerend bericht gezien de enorme hoeveelheid Ritalin-pillen waar ouders jongeren mee volstoppen die ze vervolgens -wellicht- verhandelen. In de party-scene schijnen de Ritalin-pillen de term "vitamine R" te hebben gekregen. U bent gewaarschuwd.

Alpenglühen

19 november 2001
De zaak rond Peter Regli krijgt langzamerhand een uiterst bizar karakter. Afgelopen weekend voerde de Zwitserse pers een van de eigenaren van een taxibedrijf in Rümlang ten tonele. De in een hospitaal opgenomen 33-jarige man wil schoon schip maken en beweert tussen eind 1986 en eind 1993 Wouter Basson, de Zuidafrikaanse Mengele, zo'n vijftien maal te hebben begeleid bij diens tot nu toe geheim gebleven escapades in Zwitserland. Geen toeval, want het taxibedrijf diende als cover voor de duistere zaken van de inmiddels overleden Jürg Jacomet. Een beruchte wapenhandelaar, die nauw gelieerd was aan Peter Regli. Volgens de taxi-eigenaar wilde Jacomet met hulp van Regli Zuid-Afrika automatische en chemische wapens bezorgen in ruil voor diamanten en goud. Hij schro g ,ge gezien de k er zelfs niet voor terug om de Apartheidskliek plutonium aan te bieden, afkomstig uit Moskou (zie ook "Hop Suisse" van 27 oktober jl. in deze rubriek). In 1993 zou dat hebben geresulteerd in de overdracht van een paar kilo van dat stralende spul in wegrestaurant Kemptthal. Zaken zijn zaken. Het was overigens meteen de laatste maal dat Basson Zwitserland bezocht. Regli begint steeds meer op Wilhelm Tell te lijken. Met dit verschil, dat de appel op zijn hoofd zwaar giftig is en dat er heel wat meer pijlen dreigen te worden afgeschoten.

we moeten wat...

18 november 2001
Vandaag, zondag 18 november, demonstreerden er 100.000 mensen in Londen tegen de oorlog in Afghanistan. Dat is nog eens een opkomst! De demonstratie was eveneens gericht tegen de toenemende repressie binnen Engeland met betrekking tot het oppakken zonder arrestatiebevel, steeds meer huiszoekingen en aanhoudingen, alles onder de slogan 'strijd tegen het terrorisme'. Op de manifestatie aansluitend op de demonstratie spraken onderandere: John Pilger, Bianca Jagger, Tony Benn, Tariq Ali, Germaine Greer en Yvonne Ridley. Interessant om te bezoeken is het webadres van Media Workers Against the War.
Heel wat anders dus dan het relatief kleine groepje mensen dat elke donderdag-avond staat te kleumen op het Kerkpleintje in het centrum van 's-Hertogenbosch. En toch blijven we doorgaan met het uitdelen van pamfletten en de konfrontatie aangaan met het winkelend publiek. Het helpt natuurlijk niks maar niks doen helemaal niet. Dus kom aanstaande donderdagavond, tussen zeven uur en half negen even langs op 't Kerkpleintje in DenBosch of kijk op 't internet-adres van Omslag waar in je eigen buurt demonstratieve bijeenkomsten staan gepland.

universiteit tegen oorlog

16 november 2001
Op een actiebijeenkomst op de Universiteit van Amsterdam op 13 november heeft een groot aantal studenten besloten in actie te komen op de universiteit. De volgende actievergadering van studenten, docenten en universitaire medewerkers wordt gehouden op dinsdag 20 november. Plaats zaal 332 in het Binnengasthuis, Oude zijdsachterburgwal 237 in Amsterdam. Meer info via 0624782865. Er is een open brief gestuurd aan het College van Bestuur van de UvA met de volgende inhoud:
Op een studentenbijeenkomst van 13 november is door 40 aanwezigen het volgende besluit aangenomen. We vragen u dringend om een oproep te doen tot drie minuten stilte voor de slachtoffers van de oorlog tegen Afghanistan, op 28 november om 12.00 uur. Kort na 11 september riep u alle studenten en medewerkers van de UvA op drie minuten stilte in acht te nemen voor de slachtoffers van de aanslagen in de Verenigde Staten. Met de gedachte dat een mensenleven overal ter wereld evenveel waard is, vinden wij het niet meer dan redelijk nu eenzelfde gebaar te maken. Sinds de bombardementen op Afghanistan begonnen op 7 oktober, zijn er in de regio honderden burgerslachtoffers gevallen als direct gevolg van de aanvallen. Barakken van het Rode Kruis en de Verenigde Naties, scholen, ziekenhuizen en woonwijken worden getroffen door Amerikaanse en Britse bombardementen. Honderdduizenden zijn op de vlucht geslagen om hieraan te ontkomen. Onderweg en in vluchtelingenkampen worden ze slachtoffer van ziektes, honger en koude. Als studenten, docenten en universitair medewerkers zijn wij overtuigd dat de huidige oorlog op geen enkele manier bijdraagt aan de bestrijding van het terrorisme, integendeel. De kosten van de Nederlandse deelname aan de militaire campagne lopen in de miljoenen guldens, geld dat naar onze mening beter besteed zou zijn aan opvang van Afghaanse vluchtelingen en de bestrijding van armoede. Ook vragen we ons af waarom de Nederlandse overheid miljoenen over heeft voor wapentuig, wanneer er in het onderwijs, de gezondheidszorg en het openbaar vervoer enorme tekorten zijn. We verwachten op uiterlijk maandag 19 november 12.00 uur te horen of U aan dit verzoek gehoor geeft. Wij bezinnen ons op acties om onze eis kracht bij te zetten.
Met vriendelijke groeten, het overleg van het Anti-oorlogcomite UvA

Klasse

16 november 2001
Gisteren verscheen in de internationale pers het bericht dat bij een door de Duitse Bundes Kriminal Amt (BKA) gecoördineerde, grootscheepse actie zowel in Europa als in de VS, Canada en Australië politie-invallen zijn gepleegd. Op al die adressen werd een waanzinnige hoeveelheid kinderporno in beslaggenomen. Hoofdzakelijk afkomstig van het internet. Ruim 2000 stille genieters bleken bij dit netwerk te zijn aangesloten. Ook uit Nederland. Bij zo'n actie is een langdurige voorbereiding en stringente geheimhouding vereist. Vooral bij de ministeries van Justitie van de betrokken landen en hier en daar een vertegenwoordiger van het OM. Hoe lang is het geleden dat de vice-president van de rechtbank in Maastricht besloot zijn boeltje te pakken en met zijn levensgezel naar Bretagne te verhuizen om eens "wat anders te gaan doen"? Juist. Twee dagen daarna volgde een politie-inval in zijn praktisch leeggehaalde huis. Vraag blijft of hij van de rommel in zijn computerbestanden zo opgewonden raakte dat hij zijn kennis op dit specifieke terrein ook binnen een daarvoor aanwezig circuit in de praktijk heeft gebracht. En wat daarvan dan weer de gevolgen waren bij allerlei strafprocessen tegen lokale wetsovertreders. Maar dit terzijde.
Exact op de dag waarop in de Tweede Kamer een spoeddebat plaatsvond over de huidige bouwfraudezaak kwam het OM tot een schikking met drie betrokken bedrijven. Ze betaalden elk een miljoen, terwijl ze tientallen miljoenen langs slinkse wegen hadden binnengehaald. Leuke deal. Minister Korthals zei het materiaal van "whistleblower" Bos niet te kennen, maar zei wel dat het OM meer centen had geïnd dan een openbaar proces had opgeleverd. Dat moet hem dan door het OM zijn verteld. Maar dat heeft hem al vaker op het verkeerde been gezet. En ook de Kamer is in dit soort gevallen vaak een papieren tijger waarvan de controlerende functie is gereduceerd tot een kermisattractie. Hoeveel bedrijven en goed in het pak zittende profiteurs zijn nou helemaal gesneuveld bij de analoge ABP-affaire (zie het bericht "What's new?" van gisteren in deze rubriek). We durven het bijna niet te zeggen, maar zijn de hier genoemde gevallen misschien exponenten van klassejustitie of moeten we onze mond spoelen?

Nieuwe Hollanditis

15 november 2001
Activisten van de groep 'De Nieuwe Hollanditis' voeren vandaag actie tegen de Nederlandse deelname aan de 'nieuwe' oorlog tegen het terrorisme. Tijdens het debat hierover vanmiddag in de Tweede Kamer maken zij in woord en beeld hun ongenoegen over deze actieve deelname kenbaar. De Nieuwe Hollanditis ziet in de oorlog tegen terrorisme, waarvan vooral burgers het slachtoffer worden, geen oplossing en bepleit vreedzame alternatieven en het wegnemen van de voedingsbodem waarin terrorisme kan opbloeien.
Sinds 7 oktober wordt Afghanistan bestookt met Amerikaanse bombardementen. Het oorspronkelijk gestelde doel, het oppakken van de daders van de aanslagen op 11 september, is inmiddels uit het oog verloren en geen stap dichterbij gekomen. Steeds duidelijker wordt dat het de VS vooral gaat om het verdrijven van hen onwelgevallige regimes. Daarin passen ook de aangekondigde militaire acties tegen andere landen, waarvan de connectie met 11 september nog minder bewijsbaar is. Waar het in ieder geval niet om gaat is de Afghaanse bevolking. Onschuldige kinderen, vrouwen en mannen worden het hardst getroffen, door de (cluster)bommen en de nog verder verslechterde humanitaire situatie. De oorlog is nog lang niet afgelopen, maar nu is al duidelijk dat de vervanging van de Taliban door de door het Westen gesteunde Noordelijke Alliantie nauwelijks een verbetering genoemd kan worden. Van de Verenigde Naties en hulporganisaties komen berichten over massale executies en onveiligere situaties. De VN Hoge Commissaris voor de Vluchtelingen, Ruud Lubbers, sprak zich in harde bewoordingen (''onacceptabel'' en ''krankzinnig'') uit tegen voortzetting van de oorlog in de winter (Parool, 9 november).
De slachtoffers heten in het militair-politiek jargon heel mooi 'collateral damage', maar de doden zijn er niet minder dood om. Waarom is het leven van een Afghaan in de ogen van de Nederlandse regering en het merendeel van het parlement minder waard dan dat van een Amerikaan? Vandaag wordt er gepraat over actieve Nederlandse deelname aan de oorlog. De activisten van 'De Nieuwe Hollanditis' willen niet dat Nederland zich met deze misdaden inlaat en streven naar een geweldloze oplossing en het aanpakken van de voedingsbodems van het terrorisme, ondermeer de enorme kloof tussen arm en rijk op deze wereld en het Westerse superioriteitsdenken.
Meer nieuws en informatie over (akties tegen) de 'nieuwe oorlog' vindt u ondermeer op website "Wereldcrisis"; website "Omslag" en website "Vrede"

Carletta

15 november 2001
"Hé Carletta, effe dimmen ja!" Dat was in 1997 volgens Pierfelice Barchi, de advocaat van de Egyptische zakenman Youssef Nada, grosso modo de inhoud van een telefoongesprek tussen hem en de toenmalige topper van het Zwitserse Openbaar Ministerie Carla del Ponte. Aanleiding was een onderzoeksrapport van de Italiaanse anti-terreurgroep Digos dat haar normaliter in actie had moeten brengen. Maar Carla dimde en het rapport lag binnen een paar uur op de plank. Het rapport had betrekking op het financiële netwerk achter Osama bin Laden's duistere organisatie Al-Queda. Met als speerpunten de onderneming Al-Taqua (zie ook "Follow the money" van 18 september jl. in deze rubriek) en de holding Asat Trust van de al genoemde Nada en de Syriër Ali Ghaleb Himmat. Veilig gevestigd in de Liechtensteinse hoofdstad Vaduz. Het was niet het eerste rapport over deze materie dat Del Ponte van Digos ontving. Al in de herfst van 1995 wezen de Italianen op deze geheime geldbron van een reeks van islamitische terreurgroepen, die sedert 1970 door machthebbers uit verschillende landen in het Midden-Oosten werd gevoed en oorspronkelijk bedoeld was om de Palestijnse strijd te ondersteunen. Vandaar misschien dat zelfs voormalige agenten van de Duitse Abwehr in Liechtenstein betrokken waren bij de opbouw van deze geheime organisatie.
Op 29 maart 1996 verzocht Digos aan de huidige aanklaagster bij het VN-hof in Den Haag opnieuw om rechtshulp bij het navlooien van de langs Zwitserland en Liechtenstein lopende verdachte geldstroom. Via filialen van de UBS, de Banque de Paris en een paar kleine privébanken in Lugano zouden alleen al tussen 1992 en 1994 naar schatting 2,8 miljoen dollar zijn doorgesluisd naar minder gezellige islamitische groeperingen. Maar die hulp werd slechts mondjesmaat verleend en was zeker niet voldoende om tot vervolging over te gaan. Na 11 september van dit jaar draaide de wind en kregen de Zwitserse autoriteiten behoorlijk op hun lazer, omdat zij niet tot nauwelijks hadden gereageerd op de toch vrij gedetailleerde gegevens van Digos over Nada's netwerk.
Op 7 november jongstleden viel de Liechtensteinse politie eindelijk binnen bij de Treuhandfirma Wachter in Vaduz en nam de administratie van de Asat Trust en de hele daaronder vallende verzameling ondernemingen en stichtingen in beslag. Ook kantoren in Lugano en Campione kregen onverwacht bezoek. Zonder twijfel gaan we hier meer van horen. Misschien ook over de rol van Del Ponte in deze affaire. Hoewel haar door ons al vaker geattakeerde coulante houding ten opzichte van de islamitische terroristen die in voormalig Joegoslavië en Macedonië actief waren en zijn, volledig verklaarbaar is. Tenslotte werden en worden die gesteund door de NAVO (zie onderandere "Wie het snapt mag het zeggen" van 14 november jontsleden in deze rubriek). En je gaat niet de hand bijten die je voedt. Zeker Carletta niet.

Heil George, heil Tony

15 november 2001
Op het vliegveld van Waco in de VS is de journalist Mohamed al-Alami van de Arabische nieuwszender Al-Jazeera gearresteerd. Hij was daar om een life-verslag te maken van het Amerikaans-Russisch topoverleg in de Texaanse mansion van Bush. Voor de aankoop van Allah mag weten wat had hij zijn creditkaart gebruikt. Na onderzoek bleek dat hij die ook ooit gebruikt had in Afghanistan en da’s verdacht. In de VS is zoiets sinds kort bij wet voldoende om iemand zonder vorm van enig proces en zonder hulp van een advocaat voor onbepaalde tijd vast te houden. En journalisten wordt aangeraden heel voorzichtig hun werk te doen. Bij Bush valt de appel niet ver van de boom. Zijn grootvader was een Hitler-adept (zie de serie "Bush, de Nazi’s en de BV Soestdijk" in deze rubriek).
Tony Blair, een van onze andere democratische geallieerden en de vriend van onze huidige Willem de Zwijger, wil volgende week eveneens een dergelijke wet door zijn Huizen jagen. Om net als Bush de handen vrij te hebben voor het arresteren van veelal louche, gebruinde buitenlanders. Liefst van Arabische komaf. Lastig is wel, dat de helft van de Britse bevolking aan het eind van de zomer een meditterraan uiterlijk heeft aangenomen. In sommige ministeriële hoofden leeft zonder twijfel nu al de gedachte om een halve maan aan te laten brengen in het paspoort. Of - nog makkelijker - op de kleren van allochtonen uit het Midden- Oosten en hun kroost. Per saldo allemaal potentiële terroristen. Dan hoef je niet steeds te zeggen: Ausweis bitte.

What's new?

15 november 2001
Citaat uit het artikel "Cantrade en de ABP-affaire" in de De Morgenster (www.stelling.nl/morgenster): "(...) In 1988 verscheen het boek "De ABP-affaire. De journalistieke jacht op fraudes in de bouwwereld" van de hand van de twee Volkskrant-journalisten Pierre Heijboer en Hans Horsten. Daarin beschreven zij o.m. op welke manier allerlei hoge jongens van het ABP en de bouwwereld elkaar douceurtjes of liever douceurs toespeelden binnen een zo goed als gesloten circuit. Via slimme constructies werden de prijzen van honderden bouwprojecten aanzienlijk opgekrikt om de toch al rijkelijk gevulde beurzen van de betrokken heren extra te vullen. Dat de latere eigenaren of huurders van hun bouwsels en in het algemeen de belastingbetalers door deze louche praktijken de boot in werden geholpen, maakte op de betrokkenen net zoveel indruk als de voeten van een mier op gewapend beton. Het boek toonde verder aan dat een stel achtenswaardige topdogs uit het Haagse centrum van de macht eveneens betrokken moest zijn geweest bij het spekken van eigen, al dan niet geheime bankrekeningen".
De beide journalisten stoelden hun verhaal niet alleen op de inhoud van officiële documenten maar ook op de aanwijzingen van een kleine batterij informanten, waarvan een tweetal interessant is voor dit verhaal: "Joris van de Wereld" en "Struys" (beide codenamen).
Struys: "Waarom denk je dat alle aandacht in de ABP-zaak wordt geconcentreerd op Masson (directeur beleggingen bij het ABP, red.) en die andere ambtenaren van het ABP?
Heijboer: "Om die zaak tot de ABP-ers te beperken?"
Struys: "Natuurlijk. Ik weet dat het Openbaar Ministerie veel verder wilde gaan. Maar men mocht niet. Die opdracht is van heel hoog gekomen...".

Gek hè, maar je denkt meteen aan toenmalig minister van Justitie Korthals Altes. Nu zit op datzelfde ministerie een verkorte uitgave van die man. Maar als de tekenen niet bedriegen zijn we anderhalf jaar geleden dezelfde weg ingeslagen als toen. Het parlement is geschokt, de ministers vinden het niet nodig om de fraudeurs voor de kadi te brengen, de "whistleblower" is op zijn minst van twijfelachtig allooi en in de verte lonkt een parlementaire enquête die de hele zaak in drijfzand zal parkeren. Je zou er moedeloos van worden als het niet zo geweldig grappig was.

repressie

15 november 2001
Meer dan 90 juristen, magistraten en advocaten uit diverse Europese landen ondertekenden reeds de oproep aan de Europese instanties en aan hun parlementariërs om te beletten dat het ontwerp "kaderbesluit ter bestrijding van terrorisme", dat volgens hen dodelijk is voor de vrijheden, wordt aangenomen. De initiatiefnemers plannen op 3 december een evaluatievergadering in Brussel. Samen met Antoine Comté, advocaat in Parijs en Ties Prakken, advocaat en hoogleraar strafrecht aan de universiteit van Maastricht beet de Brusselse advocaat Jan Fermon zich vast in het ontwerp van de anti-terreurwet die zal worden besproken op de internationale top van Justitie en Binnenlandse zaken die doorgaat in Brussel op 6 en 7 december. Zij roepen iedereen,die staat voor de verdediging van de democratische rechten, op om zich te verzetten tegen dit kaderbesluit dat dwingend is voor de lidstaten. Dit voorstel heeft de uniformisering van de wetgeving van de diverse lidstaten tot doel, zowel ten aanzien van de definitie "terrorisme" als wat betreft de opgelegde straffen.
Volgens Fermon wordt het ontwerp voorgesteld als een reactie op de aanslagen van 11 september in New York en Washington. "De uniforme definitie die wordt voorgesteld door de Commissie is zo breed geformuleerd dat ze de ruimte biedt om elke vorm van sociale strijd te criminaliseren en als terrorisme te kwalificeren. Zo zou elke bezetting van openbare plaatsen of bedrijven hieronder vallen, evenals sociale acties in de sectoren van water- of stroomtoevoer. Het eenvoudigweg behoren tot een organisatie die tot dergelijke acties oproept kan als een terroristische daad worden bestempeld. Een individu of groep die zulke acties ondersteunt riskeert voor 7 jaar achter tralies te vliegen. Terwijl het klassieke strafwetboek perfect toelaat om terroristische aanslagen zoals op 11 september streng te bestraffen. Bovendien brengt dit soort wetgeving veelal mee dat er speciale uitzonderingsregels worden ingevoerd zoals het instellen van speciale rechtbanken of de verlenging van de toegestane detentie op het politiebureau waar uiteindelijk de bekentenis de overhand neemt als bewijsmiddel. De vrijheid van vereniging, het stakingsrecht, de vrijheid van meningsuiting worden door dit voorstel ernstig bedreigd. Dit besluit past in een logica van een "oorlog tegen het terrorisme''. In werkelijkheid echter zal deze wet een ware oorlogsmachine worden tegen de democratische basisrechten en tegen al diegenen die "in verzet" komen tegen economisch, politiek en sociaal onrecht".
Fermon verwijst naar Groot-Brittanië waar een speciale anti-terreurwet in het leven werd geroepen naar aanleiding van de gebeurtenissen in Ierland. "Uit onderzoek blijkt dat van elke 100 Britten die werden aangehouden op basis van die wet, er maar drie achteraf in beschuldiging worden gesteld waarvan er uiteindelijk slechts één wordt veroordeeld. Deze wet doet dus dienst als een instrument om de orde te handhaven en wordt breed gebruikt in de politionele fase. Dat is met een kanon op een vlieg schieten'', besluit Fermon.