Verlengen, met strafschoppen na (008)

Vanwaar mijn geflikflooi met het Belgische voetbal (zie vorige aflevering)? Ik ben nog steeds van mening dat het Nederlands profvoetbal alleen gered kan worden door een fusie met dat van de zuiderburen. En niet alleen vanuit ekonomische noodzaak. De Belgen spelen het spelletje ook sappiger, romantischer. Vooral buiten de grasmat.
Neem nou zo'n omkoop- en witwassschandaal zoals dat de afgelopen week weer bezuiden Roosendaal de gemoederen verhitte. Dat is toch heerlijk? En niet in het minst omdat het niet het eerste is maar de zoveelste aflevering van een lange soap. Dat hebben wij hier niet. Wij vertellen elkaar en de wereld liever dat we zuiver op de graat zijn.
Het Braboblad kwam maandag met een résumé van wat er in het Vlaamse en Waalse land sinds de invoering van het betaald ballen allemaal misgaat. De mooiste verwikkelingen vind je bij de club met de mooiste naam, Standard in Luik, spelend op Sclessin. Wil je iets dat nog meer geurt naar omgekochte spelers, mafiosi en kinderlokkers in het bestuur en lokale politici die tot aan het hemd mee in de drek zakken?
Antwerpen is ook zo'n stad. Ik liet mijn vrouw ooit de hoofdplaats van Vlaanderen zien en we kwamen voor het schilderachtige stadhuis in een kampioensfeestje van RFC Antwerp-aanhangers terecht. Zo dachten wij. In werkelijkheid ging het om een streetparty van deze supporters vanwege  het die morgen door de rechter uitgesproken failliet van de erfvijand, de FC Beerschot. Zoiets is in Amsterdam en Rotterdam toch ondenkbaar? Wij hebben toch alleen maar de Pokorny's die elkaar in een mistig weiland bij Beverwijk met fietskettingen te lijf gaan?
Maar terug naar Luik aan de Meuse, midden jaren tachtig. Standard maakt kans op de titel en moet daartoe winnen van Waterschei. Thor Waterschei, o heerlijke naam uit vroeger tijden. Thor fuseerde later met de FC Winterslag tot Racing Genk, maar gelukkig wist niemand dat toen. De spelers van Thor krijgen ieder dertigduizend frankskes aangeboden om te verliezen. Daar heb je zomaar twee clubs en een hele muntsoort die in dit schandaal verdwenen!
Zo erg was het natuurlijk niet, maar de omkoopaffaire bleek wel tot in de haarvaten van het Belgisch voetbal uitgedijd, met betrokkenheid van onder meer de legendarische trainers Raymond Goethals en Pol van Heimst. Feitelijk kwam Standard, dat tot dan toe als enige concurreerde met het Brusselse Anderlecht, er daarna nooit meer aan te pas in de Belgische eerste klas.
Het mooiste Belgische bedrog op voetbalgebied vond trouwens in Finland plaats, ruim tien jaar geleden. De Finse competitie is voor het illegale gokcircuit aantrekkelijk omdat ze in de zomer gespeeld wordt, wanneer de grote competities in Europa stilliggen. Een Chinese mafiabaas die zich hulde in de naam Zhe kocht Allianssi op, een kleine club uit een voorstad van Helsinki.
Alianssi werd omgedoopt in AC Vantaa, kreeg een heus stadion tot haar beschikking en huurde een Vlaamse trainer in. De man kwam uit het Waasland, de omgeving van Beveren en Sint-Niklaas en bracht maar liefst tien spelers uit diezelfde streek mee. En die tien gingen allemaal het veld op! Tegen  regerend Fins kampioen Haka Valkeakoski. Het werd 9-0 voor Haka...
Zhe was in een uitgebreid interview op de Finse TV nog met alle égards behandeld. Maar De Finse bond kon niet om een onderzoek heen, zag dat er in Azië uitgebreid was gegokt op de bewuste wedstrijd in Valkeakoski en haalde Vantaa uit de competitie. Zhe of hoe hij ook in het echie heten mag, verdween en is nooit gevonden.
Wij van Nederland hebben dat dus allemaal niet. Corruptie houdt op bij Wuustwezel. Gij geleuft het? Alsof de duvel ermee speelt houdt het meest beruchte voorval op dit gebied juist verband met België. Oranje kon alleen naar het WK van 1974 in Duitsland door de beslissende kwalificatiewedstrijd tegen de Belgen te kopen. Van de Sovjetrussische scheidsrechter Pavel Kazakov in dit geval. In Amsterdam werd het 0-0, maar niet dan nadat de man in de laatste minuut een glaszuivere goal van België had afgekeurd.
Kazakov heeft nadien nooit meer gefloten en journalisten die hun vak verstonden hebben over de achtergrond van de wedstrijd geschreven. Maar de polder is de polder. Ben de Graaf (lees hier hoe Kees Fens hem beschreef bij zijn afscheid van de Volkskrant), Matty Verkamman  en Hans van Wissen zijn dood. Of monddood. De jongere generatie moet het doen met Hugo Borst. Die begint niet over omkoping maar over zijn moeder... (JF)