Riool (004)
vrijdag 25 november-2005
Prima stelregel: Schiet niet op de pianist. Maar wat nou, als de pianist vreselijk vals speelt? Neem bijvoorbeeld John van den Heuvel. De misdaadpianist van De Telegraaf, die af en toe wat meeschnabbelt bij Bunskoek en sinds kort zelfs een eigen pianobar runt op de teevee: Bureau Misdaad. Speelt gewoon vals. En niet zon beetje. Zoals vorige week bij zijn inmiddels berucht geworden optreden in de Luxembourg aan het Amsterdamse Spui. Maar dat was niet voor het eerst.
Al in de jaren negentig toen hij nog niet wereldberoemd was in Nederland zat hij er al stevig naast te rammen. Hij bleek deuntjes ten gehore te brengen van de avontuurlijke componist Etienne Urka. Een begenadigde leerling van Klaas Bruinsma, onder andere bekend van de Mabel-suite en zijn variaties op de Dreigroschenoper.
John hield samen met collega Joost de Haas informant Eutje uit de wind in ruil voor sappige informatie over de concurrentie. Bij het bedrijf waar de voormalige rechercheur in die periode exclusief voor werkte overigens geen uitzondering. Pakembeet, zon vijftien jaar daarvoor gebeurde bijvoorbeeld hetzelfde met het snelle duo Fagel & Van der Sluis. Alleen heette de pianist toen anders (1).
De goede verstandhouding tussen John en Eutje bracht OM-bef Irene Gozales en hoofdpiet Oscar Dros van het toenmalige Kernteam Randstad Noord en Midden er zelfs toe om in februari 1995 eens in de bank- en giro-afschriften en de belastingopgaves van John en Joost te neuzen. Ze verdachten de Telegraaf-entertainers er namelijk van dat ze bij Urka op de payroll stonden. Het leverde niks substantieels op, maar de toon was gezet.
Op 26 februari 2002 werd John Mieremet, ook al een gerenommeerde leerling uit de Bruinsma-school, op de stoep van advocatenkantoor A.E. Toenbreker voor zijn klus geschoten. Na een bezoekje aan de tot voornoemd kantoor behorende fiscalist Evert Hingst. Een beetje slordige aanslag, want Mieremet bleek een retourticket te hebben. Hij vermoedde dat hij de tijdelijke verhoging van het loodgehalte in zijn lijf te danken had aan de Willem II-combine (Endstra/Holleeder) en dat de uitnodiging van Hingst niets anders was geweest dan het klaarzetten van de guillotine. De reden? Mieremet had Endstra met enige aandrang verzocht 50 meloenen van zijn bij de vermaarde stenenschuiver gestalde kapitaaltje op korte termijn aan hem terug te bezorgen. En dat bleek niet zo makkelijk te zijn.
Nadat ie weer wat op krachten was gekomen, wendde het enig overgebleven lidmaat van het krachtdadige duo Spic & Span (lidmaat Klepper was al eerder door de Heer teruggeroepen) zich tot John van den Heuvel om zijn wraak op Willem II gestalte te geven.
Mieremet pakt flink uit en de Telegraaf-coryfee slaat het allemaal driftig op in het geheugen van zijn laptop. Een deel ervan gebruikt Van den Heuvel dan in augustus 2002 voor zijn magnus opus: het roemruchte artikel waarin Willem Endstra tot bankier van de onderwereld wordt verheven en Willem Holleeder als de cipier. En waarin Span nog even fijntjes laat weten in onderhandeling te zijn met de bromsnorrentop over het sluiten van een kroongetuige-deal. Of pre-deal, whatever.
Mieremets rijkelijk vroeg uitgevallen pakjesavond werd niet door iedereen geapprecieerd in Chicago aan het IJ. En niet alleen voor de kwaaie Sint, maar ook voor de pianist die zo enthousiast voor de mineurklanken had gezorgd, was het uitkijken geblazen. Diezelfde maand nog werd Van den Heuvel door het Amsterdamse koddebeiersgilde al gewaarschuwd dat een aanslag op zijn leven in voorbereiding was.
Zover kwam het niet, maar op 22 september werd er wel bij Van den Heuvel ingebroken. Het enige dat werd meegenomen was de laptop, waarin zijn gesprekken met Mieremet waren opgeslagen. Een toevalstreffer of een gerichte actie? Het laatste, zo werd ons verzekerd. En wie kon weet hebben van die laptop en het opgeslagen materiaal? Mieremet.
Waarom hij de boel liet terughalen is niet helemaal duidelijk. Vond hij het toch wat te riskant dat hij zoveel had verteld? Was zijn deal met de bromsnorren van de baan en besefte hij dat de info op de laptop minimaal opvraagbaar was? Speculaasjes. Maar onze bronnen gaven ons de verzekering dat het wel degelijk een van de boys van Mieremet was geweest, die een irregulier bezoekje aan Van den Heuvels woning had gebracht en de laptop had meegenomen.
Daarna zou, nog steeds volgens onze bronnen, een herenaccoord tot stand zijn gekomen tussen Mieremet en zijn pianist, waarbij werd overeengekomen dat de laatste altijd bij Spam kon aankloppen als daartoe aanleiding was. En dat deed ie. Tot op de dag waarop Mieremet in Thailand de laatste adem uitblies. Is het een wonder dat hij bij de uitvaart van zijn gouden informant nog even een speechje hield in de kerk? Niet als vriend hoor! Nee, nee. Als journalist, op verzoek van de weduwe. Tuurlijk (2).
Hoe dit ook zij, het was een zwaar verlies voor de broodpianist. Vooral omdat hij net bezig was met de première van zijn eerste teevee-show. Je moet nu eenmaal scoren cq. de concurrentie aftroeven. Dus schakelde hij ter wille van de kijkcijfers iemand van de tweede garnituur in, voorzag hem van een candid camera en een verborgen microfoon en joeg hem de Luxembourg in aan het Amsterdamse Spui. Banana Split. Maar dan wel een heel treurige aflevering. Om in de sfeer te blijven: Stay tuned.
1. Dat was Jaap Metz, die het later nog eens tot Kamerlid voor de VVD zou schoppen. Zie voor hem het artikel Van oude koeien en troebel water op de site van de Morgenster of Kleintje Muurkrant nummer 336.
1. Vgl. Peter R. de Vries, die in januari 2003 een afscheidsrede hield ter gelegenheid van het voortijdig heengaan van Cor van Hout, ooit een van de ontvoerders van Freddie Heerlijk Helder. De Vries was overigens wel eerlijk. Hij zag Cor als een van zijn vrienden. Wellicht zien wij ook deze misdaadverslaggever in de nabije toekomst in de Tweede Kamer opduiken.
