Tussen premies en piraten (159)
Morgen om half 2 is het zo ver. Dan gaat bij het gerechtshof in Arnhem de laatste etappe van start in de strijd tussen voormalig intermediair Jos Lindhout en ASR. In de vorm van een comparitiezitting. Daarbij kunnen beide partijen hun visie nog eens voorleggen en eventueel nieuw materiaal inbrengen cq. nieuwe getuigenissen opvoeren. Waar het allemaal over gaat hoeven we u niet meer uit te leggen. In de voorafgaande 158 afleveringen vindt u alle laagtepunten terug over de manier waarop de verzekeringsreus in de beginjaren van deze eeuw PSL, de onderneming van Lindhout, willens en wetens de greppel in werkte. In tegenstelling tot de opinie van ASR en haar in termen als “verjaring” en “probandum” excellerende externe bef was PSL in voornoemde periode een bloeiend bedrijf dat alleen door het afketsen van twee mega-contracten wat tijdelijke problemen kende in de liquiditeitssfeer. Zeven vrienden van Lindhout waren bereid financieel bij te springen om dat tijdelijke probleem uit de wereld te helpen. Maar Rob Beumer, de toenmalige directeur Financieel Intermediair Beheer van de Utrechtse assurantieschuur, zag dat niet zitten. Beumer was een ex-rechercheur uit 010, die zich tevens als hoofd interne veiligheid bij ASR manifesteerde en in die hoedanigheid zich bij gelegenheid placht te omringen met lieden die je à la minute en ter plekke konden trakteren op een lading lood. Inmiddels overigens een vertrouwde metaalsoort geworden op de Utrechtse Archimedeslaan 10: vorig jaar werd het verzekeringsvehikel van schipper naast God Jos Baeten verrast met de Loden Leeuw. Als beloning voor de beroerdste STER-reclame van 2018. Hoe dit ook zij, Beumer bracht begin 2003 Lindhout voor het oplossen van diens verre van desastreuze liquiditeitsprobleem in contact met Henk van de Meene. De primus inter pares van de Nederlandse wasstraatbeheerders en op dat terrein ondermeer actief ten behoeve van vermaard avontuurlijk ondernemer Johan Verhoek, de jarenlange liefde van spannende boekjesschrijver Astrid Holleeder. Het is nauwelijks voor te stellen dat Beumer niet wist wie Henk was. Een ding is zeker, Lindhout wist het niet. Op dat moment. Van de Meene was bereid voor 50 procent in te stappen bij PSL als Lindhout genegen was een novum op de assurantiemarkt te introduceren: de hypoteak. Een collusie tussen een hypotheek en een milieu-vriendelijke participatie in met name Latijns-Amerikaanse hardhoutprojecten. Op het oog niks mis mee en directeur Beumer raakte zo bezwangerd van enthousiasme, dat hij in the blind en zonder enige ondertekende overeenkomst 1,3 meloen euro overmaakte naar de bankrekening van PSL. Ter leniging van het liquiditeitsprobleem. En daar ligt de oorsprong van alle ellende die Jos Lindhout daarna overspoelde. Een paar dagen later blies Beumer de deal namelijk af. Zonder opgaaf van redenen. En ook zonder dat Van de Meene tekst en uitleg gaf. Nou was er sprake van een uiterst intrigerende Brusselse connectie. Naar eigen zeggen bracht Beumer over al zijn activiteiten en bevindingen binnen ASR regelmatig rechtstreeks verslag uit aan de top van Fortis. In casu Maurice Lippens, de voorzitter van de Raad van Bestuur bij de Belgische bank en verzekeraar, die na de fusie met ASR in 2000 een steeds grotere invloed uitoefende binnen de combinatie. Maurice en diens broer Leopold, sinds jaar en dag burgemeester van Knokke, waren eveneens actief in de stenenwereld. Ondermeer via hun bouwonderneming “De Compagnie Het Zoute”. Bij heel wat projecten die in de afgelopen decennia vooral in de Belgische kuststreek werden ontwikkeld werkte deze compagnie driftig samen met een Nederlandse stenenstapelaar: de BAM. En wie speelde daar jaren en jaren een van de eerste violen? Henk van de Meene. Aan de hand van die gegevens kregen wij het Leffebruine vermoeden dat er ergens duinzand terecht moest zijn gekomen in de raderen van deze Nedbel-combine, waardoor de hypoteakdeal tussen ASR en Van de Meene vroegtijdig op de rotsen liep. En bij wie konden wij over die kwestie beter terecht dan bij Peter Lagendijk, een intimus van Van de Meene van het eerste uur.
“KM : Weet je nog wanneer Henk van de Meene zijn entree maakte bij de BAM?
Peter : Henk kwam in 1976 bij de BAM. Ik herinner me nog goed dat hij met de grootste Mercedes uit die tijd bij ons voor kwam rijden. Met alle toeters en bellen. Er zat zelfs een telefoon in waarmee je via een mobilofoonverbinding kon bellen. De autotelefoon bestond toen nog niet. Henk had een Zwitsers paspoort en reed rond met een enorm CD-embleem (Corps Diplomatique). Daarnaast zat een embleem met een Maltees kruis. En dat was ook niet voor niks. Mijn vader was toen net vice-president van de BAM Holding en had een advertentie in Elseviers weekblad gezet waarin kandidaten werden gezocht voor een vacature in de Raad van Bestuur. Liefst een doctor of doctorandus in de economie. Mijn vader kreeg aan het einde van de sollicitatieprocedure van de president directeur te horen dat hij alle Minerva-uiltjes kon schrappen en Henk moest aannemen. Henk had de MULO niet eens afgemaakt, maar was een briljante man met toen al een eigen onderneming, Prebel in Zeist. Maar daar hebben jullie al uitgebreid over gepubliceerd (1).
KM: Wanneer ging Henk officieel weg bij de BAM?
Peter: Exact weet ik het niet. Dat komt omdat hij zijn werkzaamheden verdeelde tussen de BAM en Prebel en die waren sterk met elkaar verweven. Ik denk dat hij na zo'n tien jaar is uitgestapt. Toen werd ie full time lid van de Raad van Bestuur van Octopus NV. Zonder uiteraard zijn goede connectie met de BAM over de schutting te gooien.
KM: In de jaren negentig moet er iets zijn gebeurd tussen Henk en de jongens van Lippens. Enig idee?
Peter: Nadat we via een truuk waarbij Harry Hilders senior een dragende rol speelde (2) min of meer gedwongen waren verhuisd van Den Haag naar het midden van het land gingen we steeds vaker op vakantie in Knokke. En elke keer was Henk daar ook toevallig. Nou ja, toevallig. Hij had daar een paar flinke panden gekocht, waarvan er een bestemd was voor Johan Verhoek als ik zijn dochter Maruschka goed begrepen heb. Wij sliepen eerst met de familie altijd in La Reserve en ik kreeg al gauw door dat Henk en mijn vader bezig waren met een project dat voorzag in de bouw van enorm luxe appartementen in het Zoute, het duurste deel van Knokke. Een complex heette Golden Sands en dat staat er nog steeds. De band tussen de gebroeders Lippens en Henk en mijn vader moet heel nauw zijn geweest, omdat de gebroeders bijna alle grond en landerijen van Knokke tot ver boven Antwerpen in bezit hadden. Naar schatting medio 1995 kreeg Henk een relatie met zijn personal assistant Anita, met wie hij later trouwde en tot zijn overlijden zeer gelukkig was. Toen hij die relatie kreeg raakte hij in een echtscheiding verwikkeld met zijn eerste vrouw en kocht toen daarom in datzelfde jaar ook een huis voor haar en zijn zoon in Knokke. In al die jaren speelde Henk golf op de Royal Zoute, waar burgemeester Leopold Lippens de scepter zwaait. In 1997, kort nadat Henk door Fred Teeven even uit de roulatie was gehaald en celstraf ontliep door het sluiten van een deal, kwam plotseling een einde aan de golfpartijtjes op de Royal Zoute. Vanaf dat moment sloeg Henk een balletje op de golf van Damme. Ik vroeg hem wat de reden daarvan was en Henk vertelde mij wat lacherig dat de gebroeders Lippens hem de toegang tot de Royal Zoute hadden ontzegd (3).
KM: Dus je zou kunnen concluderen dat de arrestatie van Henk en zijn connectie met Johan Verhoek de reden is voor het het cancellen van de hypoteak-deal tussen ASR en Jos Lindhout. Beumer werd gewoon teruggefloten door Maurice Lippens.
Peter: Daar ben ik van overtuigd.”
Een lekkere getuigenis om erbij te hebben tijdens die comparitiezitting van morgen. Stay tuned (JP).
(1) Zie aflevering 157 dd. 17 april 2018.
(2) Idem.
(3) Over Royal Zoute Golf gesproken. Zie voor een snuivend incident uit diezelfde periode aflevering 35 van de serie “Adel verplicht”. Of die jongens van Lippens ook boter op hun kruintje hebben.