U-bochten
vrijdag 30 december-2005
Leuk hè, dat triootje van gisteren? Edwin, Pim en De Telegraaf. Edwin vertelde dat ie de beschikking heeft over een platbodem aan teepjes, die hij en Margarita stiekem hebben opgenomen toen zij nog in de schoot van de koninklijke familie verkeerden. En dan gaat het niet om het staccato van Beas schoenen op het parket van Noordeinde, de vinger van Friso of de benoeming van Van Vollenhoven tot de orde der boerenlullen door onze kroonprins. Nee, nee, het gaat om een bom onder het koningshuis. Figuurlijk dan, want anders zou je Edwin abusievelijk associëren met Samir Azzouz en zijn gevolg.
De bom-stelling van Edwin werd onderschreven door zijn advocaat, mr. Pim de Vos. Naar verluidt geen onbekende in het om zijn gemêleerde cliëntèle bekend staande aperatiefhol de Lexington aan de Amsterdamse Willemsparkweg. Ook geen onbenul, deze Pim. Dus we mogen aannemen dat ie wat teepjes heeft laten afdraaien voor hij achter zijn opdrachtgever ging staan. Diezelfde Pim bestiert naast een weelderig lopende nering ook een column in De Telegraaf. De stap naar de Basisweg is dan gauw gemaakt, ondanks de hetze die de krant in het recente verleden voerde tegen de door de NV Oranje uitgekotste De Roy van Zuydewijn. Maar business is business. Per slot was De Telegraaf ook de krant die bijvoorbeeld als eerste het bestaan van de zogenaamde Stadhoudersbrief naar buiten bracht (1).
Nou zijn wij uiteraard dieuoublié nieuwsgierig naar die bom. Want we weten niet of het u is opgevallen, maar wij zijn niet zo gecharmeerd van de penetrante walm van geschiedvervalsing die rond onze koninklijke familie hangt. Een walm die niet tegelijk met onze missing man is verdwenen. Dus Edwin, jongen, uitpakken met die handel.
Desnoods via een buitenlandse U-bocht.
En nou maar hopen dat er ook teepjes zijn uit de periode dat onze bomlegger in spe werkte bij de West Europese Unie, Clingendael en het Bouwfonds. Vooral dat laatste intrigeert ons. Edwin was namelijk een tijdje de topdog van afdeling European Development van deze stenenafdeling van de ABN/AMRO. In een periode waarin het Bouwfonds bijvoorbeeld twee illustere cliënten haast naar believen kredieten verschafte: Willem Endstra en Klaas Hummel.
En dat duo was ook in het buitenland buitengewoon actief. In Italië, om eens wat noemen (2). Had Edwin daar weet van? Weten we niet. Was ie op de hoogte van Israëlische bemoeiingen in Endstras Kurhaus-charade (3)? Van het gerucht dat het Bouwfonds van tijd tot tijd gebruikmaakte van Antilliaanse specialisten om een zakelijk geschil tot een bevredigende oplossing te brengen? Van het lijntjes snorkelen door leidinggevenden binnen die onderneming? Van de zakelijke een-tweetjes van prinses Mabel met ene prins Farouk op de internationale vastgoedmarkt? Weten we allemaal niet. Moeten we misschien toch eens vragen. Desnoods via een U-bocht.
(1) De brief die Beas vader volgens een groeiend aantal bronnen op 24 april 1942 vanuit de Verenigde Staten aan oom Adolf schreef, waarin hij zichzelf als stadhouder aanbood om met Juliana aan zijn zijde Nederland binnen de toenmalige Berlijnse richtlijnen te besturen. Toets voor meer hierover het woord stadhouder op onze zoekmachine.
(2) Zie de serie Hahaha-Italiaans/Hollandse mafia en het begin van de serie Octopussy op de Kleintje Followup-site.
(3) Toets Kurhaus in op onze zoekmachine en er gaat een strand vol shit voor u open.