Skip to main content

Skenes vanachter de coulissen (042)

03 januari 2019

Een extra snuifje couleur locale is nooit weg. Het pand aan de Amsterdamse Herengracht waar Carlin Communications kantoor hield en volgens onze “Toni” werd afgelegd door de Telecowboys behoorde tot de stenenportefullie van ome Jaap Kroonenberg (rip). Een avontuurlijk ondernemer (rip), die graag graantjes of nog liever hele schoven meepikte (1). De technische ruimte die CC nodig had om haar hijgende boodschappen uit te dragen bevond zich overigens in 010. Conform de eisen van de PTT in de naaste omgeving van een “geheime” telefooncentrale, die tevens voor militaire doeleinden in gebruik was. Je kon erop wachten. Ook die technische ruimte van CC werd volgens allesweter Toni afgelegd cq. gesaboteerd door de concurrentie. En daar pikken we de eerder aangehaalde ontboezemingen weer op. Kwoot. Komt ie:

“Op een gegeven moment werd ik 'snachts door Toni weer uit mijn nachtrust gehaald met de mededeling dat ik direct met hem naar Rotterdam moest rijden in verband met sabotage van de apparatuur die in het pand van Carlin was geplaatst. En inderdaad, enkele interactieve lijnen waren afgekoppeld. Onderzoek daarnaar leverde niets op.

Na het ontdekken van de vermeende afluisterapparatuur waren alweer een paar dagen verstreken toen ik erachter kwam dat de gedaanteverwisselingen van Toni het gevolg waren van het snuiven van lijntjes coke. Precies datgene waarvan hij verschillende advocaten beschuldigde. Daar ik zelf eigenlijk een beetje de weg kwijt was vanwege het bijna niet slapen en de drukke werkzaamheden ging ik mij toch wat minder comfortabel voelen. Iets in mij zei dat er iets goed mis was en omdat ik nattigheid voelde had ik mijn vriendin geïnstrueerd stand-by te blijven en zonodig na een telefoontje van mij naar de politie te gaan. Ik wist niet wat er ging gebeuren, maar besefte wel dat mensen die verslaafd zijn aan harddrugs onbetrouwbaar en zeer gevaarlijk kunnen zijn. In de auto op weg naar Rotterdam werd dat nog duidelijker. Toni vertelde mij, dat ik de apparatuur van Carlin weg moest halen als onderpand voor de nog openstaande facturen. Ik ging daartegen in verweer omdat ik vond dat ik dan een strafbaar feit zou plegen en dat het geen oplossing zou opleveren. Het moment daarop trok hij een pistool en zette die tegen mijn hoofd met de mededeling dat het voor mijn eigen bestwil was en dat ik wel wat dankbaarder mocht zijn voor zijn hulp. Ik dacht dat mijn laatste uur geslagen had en reed braaf met van adreline trillende benen naar de Waalhaven in Rotterdam. Hij instrueerde mij wat ik moest doen. Onder andere de apparatuur los trekken en in mijn auto laden. Die klus moest ik alleen klaren. Hij zou een taxi nemen naar een voor mij onbekende bestemming. Van daaruit zou hij mij bellen en uitleggen waar ik de apparatuur moest afleveren. Hij stond erop dat ik het nog aanwezige personeel vooraf naar huis zou sturen, zodat er niemand getuige kon zijn van mijn actie. Doordat ik zelf totaal in de war was kreeg ik het gevoel dat de apparatuur misschien van een boobytrap was voorzien of dat er in het pand een ander gevaar voor mij op de loer lag (een verdwaald stukje lood) op het moment dat ik daar alleen aanwezig zou zijn.

Nadat ik hem bij een taxistandplaats had afgezet reed ik naar een telefooncel en belde mijn vriendin met het verzoek zo snel mogelijk naar het politiebureau te gaan, omdat de vriendin van Toni nog bij mij in huis verbleef en uiteraard ook niet meer te vertrouwen was (2). Ik ben daarop gelijk naar het politiebureau aan de Waalhaven gereden, maar daar rolden ze over de vloer van het lachen. Bij een ander bureau ging de recherche vervolgens wel serieus in op mijn verhaal. Mijn vriendin in Lelystad had overigens dezelfde ervaring als ik aan de Waalhaven. Ze dachten dat we een James Bondverhaal ophingen.

In tegenstelling tot wat hij mij had verteld was Toni intussen naar mijn huis teruggekerd en hoorde van de buurman, dat die mijn vriendin naar het politiebureau had gebracht. Hij is toen samen met zijn vriendin gevlucht in een door mij geleaste auto die nog bij mij voor de deur stond. Ik heb meteen aangifte gedaan. Twee dagen later werd de auto teruggevonden in Den Haag. Na elders overnacht te hebben ben ik de volgende dag naar mijn woning teruggekeerd en vond daar kleding, afluisterappartuur en een Surinaams paspoort op naam van Charles Cecil Wong. De kleding werd twee dagen later na bemiddeling van de buren opgehaald door Charly's vriendin. De rest heb ik overgedragen aan de politie, die volgens mij verder geen enkele moeite heeft gedaan om Charly aan te houden voor verhoor. Zelfs niet nadat ik melding had gemaakt van dreigtelefoontjes”.

Ach ja, de een hijgt, de ander dreigt. Maar je kan als recherchesmurf in Lelystad niet plompverloren overal maar achteraan gaan rennen. Er zijn grenzen. In januari 1994 werd Wong stevig overleden aangetroffen in een natuurpark in ... Lelystad (3). Doodgeschoten. En nee, dat had niets te maken met faunabeheer. Stay tuned (JP).

(1) Zie daarvoor de roemrijke artikelenserie Octopussy. Gezellig detail: ook het pand waarin de Telecowboys hun kamp hadden opgeslagen behoorde tot de bezittingen van de voormalige textielhandelaar.
(2) Al was het alleen maar omdat ze een dochter was van een hoge BVD-mieter.
(3) Zie voor Charlie ondermeer aflevering 5 van de serie “Beursfraude”. Verder zou hij ook betrokken zijn geweest bij het echec van de Britannia Gazelle. Een schip met een geurende Marokkaanse lading die door Britse douanesmurfen op de Noordzee werd geënterd. Extra vermeldenswaard vonden wij indertijd de aanwezigheid aan boord van Laurens Frans Dirk Pels Rijcken, de zoon van de Rijksadvocaat (Zie de serie “Schimmen achter Pim”).

Klik hier om uw reactie toe te voegen
03 januari 2019
Skenes vanachter de coulissen