Same player shoots again (005)

'D-day' (afgelopen donderdag) passeerde voorlopig geruisloos behalve dat Trump 200 miljard importbelastingen aankondigde op Chinese goederen. Turkije versterkte zijn 'Astana-controlepunten' (militaire bases) en Damascus en Rusland gingen door met het bombarderen van de jihadi-rebellen die door Turkije worden gesteund. Terwijl een tweede grote jihadi-groep waartegen deze eerste weer strijd leverde voorlopig met rust wordt gelaten. Een tactische beslissing om ze niet in elkaars armen te drijven. Ondertussen schreeuwt Turkije natuurlijk moord en brand over Idlib. De 'humanitaire tragedie' (hoor wie het zegt) en dat al die jihadi's naar Turkije zullen vluchten. Voor ze doorreizen naar de EU in het kader van 'de gemaakte afspraken' met Brussel. De hele 'buitenechtelijke flirt' (buiten de Navo) met Rusland kan zomaar voorbij zijn als het Syrische leger vuurcontact maakt met de Turkse troepen in Syrie. En dan worden de S-400 (waarvan er niet 1 geleverd is) geannuleerd. Van de door velen in zowel Turkije als Syrie voorgestelde normalisatie van de betrekkingen tussen de buurlanden is nooit sprake geweest. De belangrijkste reden van Ankara de relaties met Damascus te verbeteren zijn de Koerden. Zoals de Koerden altijd een essentieele rol hebben gespeeld in hun betrekkingen. Nadat Bashar's vader Hafez el Assad de Koerdische leider Abdullah Öcalan uit Damascus had uitgewezen (zodat hij door de CIA aan Turkije kon worden aangeboden) was sprake van een korte dooi. Per slot maakt Syrie aanspraak op de arabischtalige provincie Hatay (nu met Afrin administratief samengevoegd - zie de serie: 'Erdo en Afrin'), die vanuit Damascus werd bestuurd onder het Ottomaanse Rijk, tot het gewest door de Fransen aan Atatürk werd gegeven om hem van een bondgenootschap met de Sovjet-Unie af te houden.  Maar sinds de oorlog die vanuit Turkije tegen Syrie werd georganiseerd is het uiteraard bonje. Turkije wilde regime change in Syrie; nu wil Syrie regime change in Turkije. En de Koerden zijn daar natuurlijk ook voor in. Erdogan is hun doodsvijand sinds hij het staakt-het-vuren in 2003 opzegde. Zij vreeen met Washington en het Pentagon, maar hebben daar de (Navo-) beperkingen van ervaren. Ook zij doen mee aan de Astana-besprekingen, ondanks Turkse afwijzing. SDF/YPG zijn in feite in de Syrische moederschoot teruggekeerd maar houden dat nog even geheim.

Wat gaat Turkije doen. Wat kan het doen. Met de val van de lira zit het economisch in de tang. Een conflict met Rusland (denk alleen aan het toerisme) zou een dodelijke economische steek toebrengen aan het toch al getroffen land. Om een open conflict af te wenden komen Erdogan en Poetin volgende week bijeen in Sotsji. De verwachte 'chemische aanval door Assad op zijn eigen bevolking' kan nog steeds plaatsvinden. Maar de rol van Navo-lid Turkije (dat de jihadi's dan met divisies en luchtmacht te hulp zal moeten snellen) daarbij is fundamenteel: via Turkije worden en werden de jihadi's van het meeste voorzien dat ze nodig hadden. Via Jordanie en Israel is een stuk moeilijker geworden sinds de opmars van Damascus.
We beleven bange tijden, maar het intensieve diplomatieke overleg betekent dat er voorlopig nog gepraat wordt. US-State-senator Black (Virginia) liet er op bezoek bij Assad in Damascus geen twijfel over bestaan wie de aanval gaat uitvoeren: Mi6.

(WK)