Syriëstrijders, de idealisten slaan toe
dinsdag 3 juni-2014
Groot nieuws dit weekend, de dodelijke aanslag op het Joods Museum in Brussel blijkt zo te zien het werk te zijn geweest van een gewezen Syrische jihadist, Mehdi Nemmouche die klaarblijkelijk zijn hemel met veertig maagden verdiende bij de Islamitische Staat van Irak en al Sham (ISIS) in Syrië, de meest extremistische groep onder de extremisten.
Hoe hypocriet
Alhoewel men met dit soort aanslagen qua daderschap steeds voorzichtig moet zijn, is het feit dat de drievoudige moordenaar een Syriëstrijder blijkt te zijn geen enkele verrassing. Zelfs een blinde had het zien aankomen. Men hoefde er ook de vele waarschuwingen van onze veiligheidsdiensten niet voor te kennen. En nu plots is het in de politiek en bij de media alle hens aan dek. Merkwaardig toch hoe hypocriet men hier wel kan zijn. Men bereikt hier op dit vlak zelfs nooit geziene hoogtes. De schaamte is hier al lang voorbij. Al meer dan drie jaar stellen de media over Syrië, en over het ganse Midden-Oosten, dat we hier te maken hebben met een beweging ten goede, een revolutie voor meer democratie, de Arabische Lente heet dat dan. Wat een mooie term toch, je hoort de vogels fluitend zo hun nieuw nest opzoeken.
Drie premiers
De gevolgen laten zich zien. In Libië heeft men nu na de moord op Moeammar Kaddafi drie premiers die ieder de troon opeisen en verder puin, chaos, moord, plunder en een niet-draaiende economie. Het land zit al sinds die moord in een burgeroorlog zonder einde. Ooit zorgde Kaddafi in overleg met de EU ervoor dat er nog amper vluchtelingen vertrokken vanuit zijn land naar Fort Europa. En kijk Nicolas Sarkozy, David Cameron en Barack Obama, en dit met Belgische militaire steun, moesten hem zo nodig afzetten en vermoorden. Het werd een massamoord op het land. Resulterend in een niet aflatende stroom vluchtelingen die op het Italiaanse eiland Lampedusa of elders in de EU landen, als ze onderweg al niet verdrinken. En dat allemaal omdat oorlogsstoker Bernard-Henri Levi en een aantal Europese regeringen, waaronder dus ook die van Elio Di Rupo, hem wilden vermoorden. En protesteerde er iemand toen in ons parlement? Bijlange niet, van Groen tot Vlaams Belang, allen juichten zij die massamoord op Libië toe. Het was immers een vrijheidsstrijd. Zo beweerden zij althans. De gevolgen, daarvan trekken zij zich echter niets aan. De trieste toestand waarin de Libiërs nu moeten leven kan hun gestolen worden. Al iemand in ons parlement horen klagen over het lot van de Libiërs in hun (sic) bevrijd land? En nochtans was die aanval op Libië een oorlogsmisdaad. Alleen als er hier teveel vluchtelingen arriveren hoort men daar in ons parlement iets. Dan klaagt men.
Het onaantastbare Huis van Saoed
Uiteraard was Kaddafi geen heilige, was er wanbeheer, corruptie en folterde men er al eens op los. En dan? Gaat men dan Saoedi Arabië aanvallen en de duizend-en-één prinsen van het Huis van Saoed bij het Internationaal Strafhof in Den Haag levenslang geven? Maar neen, als een eenzame VRT-journalist het aandurft om te zeggen dat de Saoedische versie van de islam achterlijk is wat er toch boef op is dan krijgt die dappere man zelfs een reprimande. Wie bij de VRT alles toedekt, die krijgt promotie. Hetzelfde verhaal nu met Syrië. Al drie jaar lang beweren onze klassieke media, van The New York Times tot de NRC en De Morgen dat dit een vrijheidsstrijd is tegen de meest barbaarse dictator die de wereld tot heden kende. Waarbij journalisten als Jorn De Cock in De Standaard, en ook bijna al zijn collegas elders, de beweringen over in Syrië actieve buitenlandse jihadisten twee jaar lang afdeden als zijnde propaganda komende van die Assad, voor hen de meest wrede man uit de Arabische geschiedenis.
Rik Coolsaet
Het ging zelfs zover dat professor Rik Coolsaet, een man met aanzien en departementshoofd aan de Gentse Universiteit, op TV de lef had om in Terzake op Canvas te stellen dat de Belgen die in Syrië gingen vechten idealisten waren. Ngos als Pax Christi, Human Rights Watch en Amnesty International publiceerden het ene rapport na het andere over vermeende misdaden van die Syrische regering. Verhalen afkomstig van die jihadisten of van Amerikaanse PR-bureaus. Ze weigerden bijna drie jaar lang kritiek te geven op die jihadisten die in feite hun vrienden waren en voor wie ze als spreekbuis optraden. Walgelijk! Neem Rudi Vranckx, sterjournalist van de VRT, en zijn collega Jens Franssen, zij weigerden elk negatief verhaal over die jihadisten. Ze waren niets anders dan reclamemakers voor de jihad. Rudi Vranckx liet er zich zelfs begeleiden door topjihadist Abdelrahman Ayachi wiens vader verbonden is met al Qaeda. Met als vraag: Hoe groot was de vergoeding die de man hiervoor kreeg van de VRT? En dan heb je Guy Verhofstadt die rebellenleider Salim Idriss naar het Europees parlement bracht met daarbij de eis om die man wapens te bezorgen. Dat deze (sic) vrijheidsstrijder zij aan zij met al Qaeda vocht werd dan maar netjes door hem verzwegen. Maar het wil wel zeggen dat deze ex-premier en liberale voorman opriep tot het bewapenen van al Qaeda. En maakte er daar iemand in dat Europees parlement hierover misbaar? Mij is het alleszins niet bekend.
Onverbloemde propaganda
En ook de veiligheidsdiensten speelden hier niet bepaald een fraaie rol. Ja, ze waarschuwden herhaaldelijk voor de gevaren maar bleven qua acties geheel passief toekijken. Pas het voorbije half jaar worden er arrestaties gedaan. Maar tot heden werd ook geen enkele structuur die instond voor de levering van die duizenden Europese jihadisten opgedoekt. En nochtans moet die er duidelijk zijn en zit hier zeker een of meerdere ambassades en veiligheidsdiensten achter. Voor zover geweten werd er hiervoor nog niemand ter verantwoording geroepen. Al iets gehoord van een Saoedische ambassadeur die op het matje werd geroepen? Bijlange niet. Die kopen teveel Belgische wapens. Dat men nu in de kranten al bijna een jaar stelt dat Foead Belkacem de grote rekruteerder is voor die Syrische jihad is dan ook gelogen. Het zijn deze hierboven genoemde organisaties, instellingen en heren en dames die door hun onverbloemde propaganda voor wat zij een bevrijdingsstrijd noemden die hiervoor de hoofdverantwoordelijken zijn. Als allerhande Europese moslims continu in onze media en van onze politici horen dat die strijd in Syrië een nobele zaak is, wekt het dan verbazing dat een figuur als Foead Belkacem amper moeite heeft om rekruten te vinden om het land ginds te gaan vernielen?
Israëlische verantwoordelijkheid
Hetzelfde voor Israël en het zionisme natuurlijk. Iedere serieuze waarnemer van die Syrische oorlog weet dat Israël hier een cruciale rol speelt in het ondersteunen van die jihad. Men stopt het in Israël ook nog amper weg. Het Israëlische leger heeft zelfs klinieken om gewonde jihadisten op te knappen zodat ze daarna hun vernielzucht in Syrië verder kunnen bot vieren. Het zou dan ook niet echt verwonderen moest blijken dat onze Franse terrorist Mehdi Nemmouche voorheen in zon Israëlische kliniek genoot van de verzorging door de zionistische heilstaat. Israël schreeuwt nu wel moord en brand maar achter deze terreurdaad zitten indirect, Israël en al die andere staten, massamedia en ngos die deze jihad al drie jaar lang verkopen als een vrijheidsstrijd. En inderdaad president Bashar al Assad is geen heilige, onder zijn bewind dat een dictatuur was en is was er corruptie, waren er folteringen, wanbeheer, discriminatie en nog veel meer slechts. Maar dat soort protesten is het laatste waar figuren als Sarkozy, Cameron en Obama zich moeten mee bezig houden. Ze zijn hier immers allen in hetzelfde bedje ziek. En getuige hun gebrek aan populariteit zijn ze bepaald niet geplaatst om op een Assad of eerder Kaddafi veel kritiek te leveren. Dat ze eerst voor hun eigen deur vegen. En voor de media? Dat ze starten met een stevige zelfkritiek. Het zou een verademing zijn. Zeker als er daarna een grote opkuis komt. Hetzelfde voor sommige ngos die best geheel verdwijnen. Ze dienen nu alleen maar om een zoveelste oorlog, toch een massamoord, te rechtvaardigen. Hun acties rond Syrië zijn sprekend.
Met dank aan Willy Van Damme
