Op de barricades in Frankrijk (076)
Op 20 juni heeft de Franse politie in Parijs gedemonstreerd tegen 'het verraad van Castaner', hun baas. Ze gooiden hun handboeien demonstratief op straat. In het kader van 'George Floyd' had hun baas preventief afstand genomen van zijn troepen. Deze petit voyou uit de Bouches du Rhone.
Vijf dagen later werd Castaner ondervraagd in de Senaat over het politiegeweld. 'De politie is racistisch noch gewelddadig', verdedigde hij zich. Met name de politiemoord op Adama Traoré ('de Franse George Floyd) kreeg begrijpelijkerwijs de nodige aandacht. Toch was het ook de moord door politie op de 'blanke' Cedric Chouviat die in de hexagone voor veel beroering zorgde.
Zolang er gebruik gemaakt kan worden van het rassenonderscheid komt de uit Amerika overgewaaide antiracistische golf Macron en zijn trawanten goed uit. Tot hij weer is overgewaaid.
'De Franse politie is niet de Amerikaanse politie', verklaarde minister van Binnenlandse Zaken Castaner nog op 8 juni naar aanleiding van de politiemoord op George Floyd. Een appel is geen peer. Maar de moord op Adam Traoré die geen juridische consequenties had voor de betrokken politiemedewerkers bewijst het tegendeel. Niet dat je als blanke je leven zeker bent, maar als zwarte 'helemaal niet'. In de VS of in Frankrijk.
Terwijl het walgelijke spel van de autoriteiten wereldwijd van 'wij niet', 'ons valt niets te verwijten', in Parijs op grove wijze wordt gespeeld.
Hoe de Franse politie wordt gehaat is 'naar Nederlandse begrippen' onbegrijpelijk. Alleen in het Amsterdam van de volkswijken bestond (voor de toevloed van yuppie, toeristen en expats de boel oploste) een vergelijkbaar ressentiment tegen 'de juut'. Voor de gezagsgetrouwe burger van dit land is de politie zijn 'beste kameraad'. Een slagzin van een reclamebureau uit de jaren '60.
In Frankrijk zijn 'les flics' echt gehaat.
Niet de plaatselijke politie in de dorpen en stadjes. Hoewel ook zij via ME-diensten in de steden medeplichtig zijn geraakt aan het geweld van de staat tegen zijn bevolking, kunnen zij zich niet permitteren deze methodes ook locaal toe te passen op straffe van problemen thuis.
Ondertussen is Macron zijn absolute meerderheid in de Assemblee verloren. Opnieuw is een aantal afgevaardigden van zijn vehikel 'La Republique en Marche' uit de fractie getreden.
Natuurlijk is zoiets niet beslissend in de presidentiële monarchie van de 5e Republiek. Maar het is een teken aan de wand voor zijn kansen op herverkiezing in 2022. 'De ratten verlaten het zinkende schip': de herverkiezing van leden van het Parlement is kort na de presidentsverkiezingen van 2020.
De Normandische auteur en filosoof Michel Onfray heeft op 25 juni het magazine 'Front Populaire' (naar de Volksfrontregering van 1936 van Communisten en Socialisten en links-liberalen tegen de dreiging van het fascisme in Frankrijk) gelanceerd. Bedoeling is de 'souverainisten' (zij die zich tegen het neoliberalisme keren) van 'de 2 oevers' (links & rechts) samen te brengen. Onfray doelt op rechtse Republikeinen en mogelijk ook het Rassemblement National van Lepen. Hij klaagt de desinformatie van MSM, in handen van het grootkapitaal, aan. De leugens van het neoliberalisme. Neemt het op voor de Gele Vesten. Dat de politiek slechts de superrijken dient. Zijn leus is 'Voor het volk; door het volk en met het volk'. In het Frans klinkt het beter, zoals de voorwaarden voor het volk er beter zijn dan hier.
Ondertussen heeft met de 'Deconfinement' ook de rebellie van de Gele Vesten zich herpakt: met Acte71 waren ze in o.a. Parijs, Dijon en Lille met optochten actief, ondanks verboden door de prefectuur. Beelden zijn -behalve hier- moeilijk te vinden. Dan waren er de manifestaties van het zorgpersoneel ('de helden' die zeer gewelddadig werden aangepakt) en die tegen racisme die uitgebreid werden getoond en niets in de weg gelegd uit opportunistische motieven.
Zo probeert Macron met verdeel en heers zijn presidentiële monarchie te rekken tot 2022. (WK)
