Op de barricades in Frankrijk (071)

Al sinds het begin van de acties van de Gele Vesten in november 2018 en ook nu tijdens de ontbranding van het belangrijkste naoorlogse sociale conflict van West-Europa, wordt een ineenstorting van het verzet aangekondigd. Niet alleen in MSM.
Op 20.2.2020 demonstreren 50.000 stakende vakbondsleden samen met Gele Vesten in de straten van Parijs alleen, op de '10e dag van Mobilisatie'. In de rest van het land, in alle grote steden, een veelvoud.
Het is de hoop van de macht, van Parijs tot Brussel, dat het verzet doodbloedt. En weer tot 'de orde van de dag' wordt overgegaan. Alsof het nooit gebeurd is. Als een nachtmerrie waaruit de macht ontwaakt.
Het is waar, als het verzet uitdooft zonder resultaat, is dat een opsteker voor de 1% superrijken. Hun leventje lijkt gered. 'De revolutie (want dat willen de demonstranten) afgewend'.
Maar dat is bedrog. De geschiedenis leert dat revolutionaire bewegingen nooit in één keer slagen. De eerste slag wordt altijd verloren. Het verzet likt zijn wonden en heeft tijd nodig om zich opnieuw op te laden. Maar het heeft geleerd van de gesneefde vorige poging. De volgende keer komen ze sterker terug.
In Frankrijk (het land van de revolutie) geldt dat bij uitstek. In een land als Nederland is het revolutionaire verleden (de opstand tegen Spanje; de revolte van de Patriotten tegen het feodalisme van Oranje en Pruisen) succesvol toegedekt en uit de collectieve herinnering gewist. Een opstand tegen Den Haag? Ondenkbaar in onze ogen. De bezetting door nazi-Duitsland leverde 9000 verzetsstrijders op. Natuurlijk, na de oorlog zat iedereen met terugwerkende kracht in het verzet. Inclusief landverrader Prins Bernhard.
Nederland is dus voorlopig verloren. Met Oranjelol, volksvermaak en 'gegarandeerde welstand' is iedere kiem van verzet bij voorbaat gesmoord. Dit volk kun je besodemieteren, afromen en couilloneren zoveel je wilt.
Maar niet in Frankrijk. Het volkslied is niet van 'den koninck van Hispanje heb ik altijd geëerd', maar van 'Aux armes citoyens!'. Het verleden, van de Grote Revolutie van 1789 tot de vele opstanden van de 19e eeuw, maakt deel uit van 'het nationale erfgoed'. Voor ons ondenkbaar.
Maar in de rest van de wereld, Spanje, Chili of Griekenland, is Frankrijk het voorbeeld. Ze dragen Gele Vesten uit eerbetoon en volgen de Fransen na. Dát is de betekenis van de huidige opstand. De macht zal niet rustig slapen. Nooit meer. (WK)