Op de barricades in Frankrijk (007)
Waar eerst nog hoongelach en beschuldigingen van 'romantiek' wie parallellen met het Franse revolutionaire verleden durfde te trekken ten deel viel, zijn dit soort reacties inmiddels verstomd. Hun verbondenheid met de heersende klasse verhindert een juiste analyse door onze politieke 'experts'. Maar ze zijn tegen hun wil overrompeld door de feiten. De snelheid en het gemak waarmee 'de instituties' die het hele kaartenhuis van rijk & arm overeind houden ter discussie blijken te kunnen worden gesteld heeft de bezittende klasse en al die hun lot met hen verbonden hebben (het kaartenhuis van functionarissen op alle niveaus; MSM; leger en politie; lakeien; hofnarren; onze 'culturele elite') in grote staat van onrust gebracht: 'Wat daar gebeurt kan bij ons ook gebeuren', zie je ze denken. Dat heeft de geschiedenis immers bewezen. De vrijheidsboom op de Dam. Frankrijk heeft in 3 weken laten zien dat het hele kant-en-klaar-pakket van "democratie" ('je hebt er toch voor gekozen?') zoals dat de economie van de rijken dient, ter discussie kan worden gesteld. Dat al deze 'echt gekozen' "volksvertegenwoordigers" er niets toe doen als het volk ontwaakt en opstaat. De hele shitzooi van 'door de Kroon benoemde burgemeesters', 'de Raad van State', 'de SER', Binnen- en Buitenhof, Gemeenteraden en Provinciale Staten, het EP, het verkiezingscircus iedere 4 jaar waar steeds minder mensen aan deelnemen, dat het allemaal naar de vuilnishoop kan worden verwezen 'als uw hand dat wil'.
Natuurlijk is de Nederlandse revolutionaire geschiedenis begraven onder 'Oranje', 'Poldermodel'-rust en gemakszucht, maar er is nog een sprankje hoop, ergens. Een smeulend vuurtje in het collectieve geheugen van onze geschiedenis die in de 16e eeuw de wereld versteld liet staan met een opstand tegen op dat moment de belangrijkste monarchie van Europa, de (Spaanse) Habsburgers. Voor de Nederlander zijn het gezag en de bezitsverhoudingen inmiddels weer 'van god gegeven'. 'Het is nu eenmaal zo'; net als hun slappe knieën en angst voor verandering. Maar ook dat kan veranderen.
Een decennium voor de Franse Revolutie van 1789 kende Nederland de opstand van de Patriotten die door een Pruisisch leger (de vrouw van Willem V was een dochter van de Pruisische koning) werd neergeslagen. De leiders van de Patriotten vluchtten naar Parijs en speelden daar een bescheiden maar belangrijke rol in de gebeurtenissen die de feodale wereld zouden doen wankelen. Met revolutionaire troepen keerden ze zegevierend terug en stelden de 'Bataafse Republiek' in; 'in naam van Oranje' zorgvuldig uit ons collectief geheugen gewist.
Terug naar Frankrijk, waar de acties gewoon doorgaan. Scholieren, studenten, ambulances. De petroleumhavens zijn gebarricadeerd. Het zal niet stoppen. Macron's MP Phillippe heeft dinsdag de verhoging van de brandstofaccijnzen 6 maanden bevroren. Zou dat genoeg zijn om de woede te temperen? Je vraagt je af waar deze lui mee bezig zijn en dat begint de Franse bezittende klasse en de politieke elite ook te denken. Het aftreden van Macron is niet langer denkbeeldig, al zal er natuurlijk nog flink wat water door de Seine en traangas op de Champs Elysees moeten vloeien voor het ook daadwerkelijk gebeurt. Helemaal van lotje getikt lijkt minister van Binnenlandse Zaken Castaner die opriep komende zaterdag vooral 'niet naar de hoofdstad te komen'. Dat zal hij weten.
Het experiment Macron (de beoogde 'Fillon of Juppe' werden als te 'pro-Russisch' beschouwd) heeft de Franse bourgeoisie in grote problemen gebracht. En dus ook het (Amerikaanse) wangedrocht 'Brussel' en de EU. Want Frankrijk is geen Griekenland. Zelfs geen Italië. Frankrijk is een kernmogendheid, zowel binnen de EU als met kernwapens. Over 6 maanden zijn de verkiezingen voor het Europees Parlement. Vandaar Phillippes uitstel. Om de boel te pacificeren en terug te keren naar voor de gele vestjes. Zelfs als dat zou lukken lukt het niet. (WK)
