Onze milde kant (010)

Ook Facebook. Aan de aanplakzijde, een week of zo terug. Die gek die dacht dat ie een statement maakte door van de publieke tribune in de Tweede Kamer te springen. Neemt de moeite om zich te verontschuldigen bij vrienden en familie en legt het voor alle anderen even uit. Ja, hij dacht door van een hoogte van vijftien meter naar beneden te duikelen zelfmoord te plegen en nee, hij had het niet willen overleven. Het ging volgens meneer allemaal om dat steetment: voor medicinaal gebruik van cannabis of zo en tegen de criminalisering ervan. Iets in die richting.
Je vraagt je af waar de echte zelfmoordenaars zijn gebleven. De jongens en meisjes die, ook in hun hoogste nood, kies genoeg blijven om in hun daad geen anderen mee te slepen. Degenen uit het suicidegilde die de trein de trein laten en ook niet op de verkeerde weghelft gaan rijden. In drukbetreind Nederland schijnt minstens eens per etmaal iemand zich te pletter te klappen tegen het raam van een machinist. En in ons ondergeasfalteerde landje heeft tien procent van de verkeersongelukken te maken met pillen of drank of zelfmoord of allemaal.
En nog iets anders met betrekking tot zelfmoord als steetment. In bepaalde gevallen ja, maar toch niet tijdens een debat over de kwestie waarover je zo verdrietig wordt? Want wat doen we dan wanneer dat debat niet mogelijk is? Waarom de daden van Jan Palach en Salvador Allende en al die anderen bezoedeld door hun uitzichtloze situatie op jezelf te projekteren? We hadden ooit Bingel, de gesjeesde onderwijzer en sanyassin, die op de ministerstafel in de Kamer sprong om ze van de aanschaf van kruisraketten te weerhouden. Er viel toen alleen wat papier op de grond.... (gvd)