ASR: Achterbaks, Smerig, Respectloos (2)

maandag 15 april-2013
De door verzekeringsolifant ASR naar de kloten geholpen Willem Nieuwenhuis stond en staat nou niet bepaald bekend als een scharrelaar. Recht is bij hem recht en krom is krom. Een van de mooie staaltjes daarvan is in zijn boek “Mijn waarheid. Geldgerommel” (1) terug te vinden in het hoofdstuk
“Scherpzinnige Annie”, dat wij integraal overnemen omdat het zo om te smullen is. Gaat ie:

"Annie, mijn vrouw, kwam terug van boodschappen doen en vertelde dat er in de stad nogal commotie was ontstaan door de diefstal van een auto. Een bekende stadsgenoot had zijn auto met draaiende motor voor een bloemenzaak geparkeerd en terwijl hij bloemen kocht was er een lange zwarte man in zijn auto gestapt en er mee weggereden. Annie vertelde dat bij het parkeren van haar auto er een lange zwarte jongeman zich tussen de geparkeerde auto’s had opgehouden en bij elke auto even naar binnen gluurde. Annie vervolgde: ‘Als het dezelfde man is, dan herken ik hem direct. Zeker als hij zijn terracotta kleurig gehaakte mutsje nog op heeft.’
Ze nam contact op met het politiebureau en werd uitgenodigd om foto’s te komen bekijken. Maar helaas, de zwarte kroeskop met het terracotta kleurige mutsje zat er niet bij.
Bij ons in de stad werd al maanden met enige regelmaat autodiefstallen gepleegd. Ook drie van mijn relaties waren daar het slachtoffer van. Enkele weken later ging ik met Annie de stad in om inkopen te doen. Voor een drugscafé zag Annie de autodief staan en onopvallend wees ze hem aan. Een paar avonden later liet ik aan de overzijde van onze straat de hond uit en zag de autodief lopen. Ik bracht snel de hond naar huis en zette te voet de achtervolging in. Enkele straten verderop liep de autodief bij een huis naar binnen en ik sloeg het adres op tussen mijn oren. Weer werd er een autodiefstal gemeld van één van mijn klanten. Volgens de politie gingen al die auto’s direct door naar de Oostbloklanden. Ik had over die conclusie mijn twijfels. Dit omdat de eerste bekeuringen omtrent overtredingen, begaan door de gestolen auto’s, binnen kwamen uit de regio Amsterdam. Bekeuringen voor het rijden door rood licht, verkeerd parkeren en snelheidsovertredingen.
Ik besloot er een paar nachtrusten aan te wagen en hield mij vanaf 01.00 uur ’s nachts verborgen in het struikgewas nabij het huis van de vermeende autodief. De tweede nacht was het raak. Rond 02.45 uur kwam de vermeende autodief compleet met terracotta outfit de voordeur van zijn huis uitlopen en liep richting centrum. Halverwege het centrum begon hij steeds vaker en schichtiger om zich heen te kijken. Hij stopte onverwacht bij een VW Golf die aan de zijkant van een woning was geparkeerd. Het was voor mij onbegrijpelijk dat ik met enkele minuten de motor van de auto hoorde lopen en zag dat de auto heel voorzichtig van de oprit werd weggereden. Ik trok een sprint naar huis en stapte volledig buiten adem in mijn snelle achtcilinder. Met hoge snelheid reed ik de A28 op richting Amsterdam. Op het moment dat ik ter hoogte reed van de afslag Hilversum doemde er een VW Golf op. Ik haalde de auto in om het kenteken te kunnen controleren. Bingo. Vervolgens reed ik een parkeerplaats op om de VW Golf te laten passeren. Direct daarna verliet ik weer de parkeerplaats en zette de achtervolging in. Uiteindelijk stopte de VW Golf op de Hoogte Kadijk in Amsterdam, voor een paar ronde metalen Romney loodsen. Nadat ik mijn auto had geparkeerd zag ik de autodief in een telefooncel bellen. Ik stelde mij verdekt op. Na enkele minuten kwam er een auto aangereden en stopte naast de VW Golf. Beide heren gaven elkaar een hand en de ketting werd van één van de loodsen gehaald en de VW Golf verdween naar binnen. Ik wist even genoeg en printte het adres in mijn geheugen en ging huiswaarts.
De volgende dag maakte ik een afspraak met de politie in mijn woonplaats en vertelde mijn bevindingen. De eigenaar van de gestolen VW Golf had zich nog niet bij de politie gemeld en duidelijk bleek dat men niet wist wat ze met mijn verhaal aan moesten. Een mij onbekende rechercheur deelde mij mee dat ze blij waren met mijn inzet maar zulke zaken een taak waren voor de politie en niet voor het publiek. Vervolgens deelde hij mij mee dat de diefstallen van auto’s de laatste maanden allemaal waren gericht op de handel naar het Oostblok. Ik had zelfs kopieën bij mij van de diverse bekeuringen uit de regio Amsterdam die mijn relaties mij hadden overhandigd, maar vond geen gehoor. Ik was zeer geïrriteerd toen ik het politiebureau verliet. Men had niet eens de moeite genomen om het adres van de autodief alsmede het afleveradres in Amsterdam op te schrijven.
Een paar weken later kwam er een relatie, een machinehandelaar, met de boodschap dat zijn zilverkleurige BMW was gestolen. Men had ingebroken in zijn kantoor dat naast zijn woonhuis was gelegen, en met de sleutels waren ze er met zijn auto vandoor gegaan. Achteraf had mijn relatie wel wat gerommel gehoord maar er geen aandacht aan besteed. Ik vroeg hem of hij nog wist hoe laat hij dat gerommel had gehoord. Het was rond drie uur zo vertelde hij. Bij zijn aangifte op het politiebureau had men hem ook verteld dat de kans op het terugkomen van zijn auto erg klein was omdat alles naar het Oostblok verdween en men daar nog geen vinger achter had kunnen krijgen.
Annie was er duidelijk niet blij mee dat ik naar Amsterdam ging maar vond het wel een kick als ik de auto zou terugvinden en daardoor misschien dan ook de politie in onze woonplaats wakker kon schudden. Met een uurtje was ik in Amsterdam op de Hoogte Kadijk gearriveerd en heb eerst mijn auto op veilige afstand van het bewuste adres geparkeerd. Op het adres aangekomen zag ik tussen de Romney loodsen een open terrein waarvan de toegangspoorten waren geopend. Een dubbele rij auto’s stonden daar keurig in het gelid en de prijskaartjes schreeuwden je tegemoet met allerlei felle kleuren.
Er begon transpiratievocht van mijn rug bij mijn onderbroek in te lopen en ik realiseerde mij dat ik mij misschien wel in een leeuwenkuil bevond. Een nette man kwam naar mij toe en vroeg of hij mij ergens mee kon helpen. Zonder aarzelen vertelde ik hem dat ik de zilverkleurige BMW kwam ophalen. Ik gaf hem het typenummer op alsmede het kenteken.
‘Dié BMW,’ zei ik, ‘die vannacht rond 4.15 uur hier is afgeleverd en in mijn woonplaats is gestolen.’ Mijn antwoord en opmerking sloeg duidelijk in als een bom en er kwam uit hetzelfde lichaam een totaal andere man tevoorschijn.
Hij keek mij geringschattend aan en zei haperend: ‘Wij hebben hier alleen legale handel en u moet zich vergissen.’
Met een natte onderbroek van het transpiratievocht vertelde ik hem dat hij dertig minuten de tijd had om de BMW op de parkeerplaats aan de overkant neer te zetten en de sleutels op de zonneklep te leggen.
Ik vervolgde: ‘Het maakt mij geen donder uit wat jullie hier doen, maar het was de auto van mijn schoonvader en als jullie “leverancier” wat voorzichtiger was geweest dan had ik hier niet gestaan. Ik wil onderhand wel een uurtje slapen na zo’n rumoerige nacht’.
Zijn onderbroek was vast nog natter dan de mijne en heel voorzichtig vroeg hij: ‘En wie betaalt mij dan datgene wat ik de leverancier heb betaald?’
‘Jouw leverancier heeft gezorgd dat ik hier ben en de keus is nu aan jou! Roep het niet over jezelf af!’, besloot ik mijn betoog.
‘Scheiden daarna dan onze wegen?’ vroeg hij, ‘en verder geen politie?’
‘Nee,’ zei ik, ‘ik heb niets met de politie en ben hier voor de beste schoonvader ter wereld.’
Demonstratief keek ik op mijn horloge en verliet zonder verder nog iets te zeggen het terrein.
In een vlak nabij gelegen kroegje dronk ik een biertje en kon vanuit de ramen precies zien wat het criminele terrein op en af ging. Ik had mijn biertje nog niet eens op toen ik de BMW van het terrein af zag komen rijden, hij werd geparkeerd op de afgesproken plaats. Ik reed met de BMW naar mijn woonplaats en parkeerde hem voor het politiebureau. Toen ik door de draaideur naar binnen wilde lopen kwam ‘de Oostblok rechercheur’ naar buiten en ik hield hem aan. Hij keek mij aan, en ik zei: ‘Het was weer raak hè, vannacht?’
‘Ja, dat klopt,’ bevestigde hij, ‘en wij beginnen er als politie aardig zat van te worden.’
‘Wij praten dan wel over dezelfde auto?’
‘Ja,’ zei hij, ‘dit keer was het een dure BMW.’
‘Je bedoelt die daar?’ en ik wees naar de BMW.
‘Ongeveer zo’n type was het, dat klopt. Ook een klant van jou, Willem?’
‘Ja, maar zijn BMW ga ik nu naar hem terugbrengen. En daar heb ik jouw toestemming voor nodig.’ ‘Waarom ?’ was zijn vraag.
‘Nou, omdat ik formeel niet met een gestolen auto over straat mag gaan…’
Het kwartje viel en ik werd uitgenodigd in het politiebureau voor een kop koffie en men had alle tijd…"

Volgende keer maken we een begin met de beschrijving van Willem's shit met AMEV, ASAM en ASR. Word je een stuk minder vrolijk van. Stay tuned.

(1) Zoals gezegd, door 22,50 euro op rekeningnummer 106299522 ten name van A. Nieuwenhuis over te maken kunt u een paar dagen daarna een paar uur uw hart ophalen aan zijn boek.