Leven met Steiner (005)

De pedagogiek van Steiner is niet uniek en ook niet zeldzaam. Aldus een reactie op het vorige deeltje in deze serie. Nee helaas, was dat maar zo, antwoorden wij hier weer op. Steiners denken staat in een lange en schier onuitroeibare traditie van racisme.

‘Wie seculier, wetenschappelijk gericht onderwijs wil, moet beseffen dat dit leidt tot een pragmatisch en materialistisch perspectief (…) Een klimaatvriendelijk en humanistisch onderwijs ontkomt niet aan een metafysica, een filosofie, een levenswijze die mens- en natuurvriendelijk is.’

Aldus de kern van het vervolg van die reactie.

Maar de school die ik in deeltje 3 beschrijf was helemaal niet seculier, want protestant-christelijk. En hoewel ze een afdeling Voorbereidend Wetenschappelijk Onderwijs had, betaalde ze ook een salaris aan Frans Bannink.

Bannink was een klein, rond en grijs manneke met een bril waarachter vriendelijke oogjes je altijd lachend aankeken. De kabouter was onze godsdienstleraar. Nu zou je veronderstellen dat de godsdienstleraar van een prot-chr school een hervormde of gereformeerde achtergrond had.

Maar met Fransje was iets vreemds aan de hand.

Hou me ten goede, ik heb het mysterie van Frans Bannink achter me gelaten in mijn jeugd, dus nooit pogingen in het werk gesteld om er achter te komen hoe het werkelijk zat. Ik kan dus helemaal fout zitten, maar ik herinner mij Bannink als zijnde een rabbi.

Was het dat op die grijze ronde kruin van hem een keppeltje paste? Was het dat hij ons inwijdde in de allereerste beginselen van de Joodse gebedsdienst? Mijn broer wist in ieder geval zeker dat Fransje een Jood was, en nog wel een toegedane Zionist ook.

Die blaadjes van het Palestina Comité deelde ik rond in zijn klas.

Het fijne weet ik er dus niet van. Maar wel dat de lessen van Fransje voor ons veertien-, vijftienjarigen een rondtocht vormden door alles waarmee we thuis of in ons vriendenkringetje niet meteen in aanraking kwamen.

Bannink was gek op film. We keken samen met hem, naar Jesus Christ Superstar natuurlijk – en als ik me niet bedrieg wel drie of vier keer- maar ook naar Anna Karenina, en À Bout de Souffle. Maar de ware passie van het mannetje lag bij de esotherie.

Bannink introduceerde ons in de bonte wereld van de paranormale verschijnselen.

Het ging in zijn lessen vooral over tafeldansers en spiritistische séances. Over Rosemary Brown, een uit de kappersbladen van die tijd bekende Britse die beweerde muziek van gestorven componisten ‘door te geven’. En over de gewezen bisschop James Pike, wiens boek Contact met de doden ik met rode konen van opwinding las in de bieb omdat ik het niet mee naar huis durfde te nemen.

Dit was de levenswijze die ik op die school kreeg aangeboden. Verschilt die van die van een Vrije School? Dacht het wel. Laten we in de volgende deeltjes twee vrijescholieren aan het woord …

(JoopFinland)