Laura is niet leuk (039)
Finland is in oorlog. En het is hoog tijd om de Finnen daaraan weer eens te herinneren. Aldus de strekking van de boodschap van een Fins lid van het Eurpees parlement afgelopen week.
De boude bewering riep de nodige reakties op. Vragen, waarvan de verstandigste: er is wetgeving die in werking treedt zodra het oorlog is, dus waarom deze bullshit van een ex-medewerker van het Finse ministerie van oorlog terwijl die wet niet van toepassing is. Instemming ook, veel instemming, vooral met het tweede deel van de uitspraak: Finland mag dan misschien nog niet in oorlog zijn maar het bereidt zich wel voor op die oorlog.
Deze zomer wordt er druk geasfalteerd op de Finse wegen. Dat is: op sommige van die wegen, die door het midden en langs de westkust van het land. In het oosten en noorden is het andere koek. Daar wordt het allemaal zo onaantrekkelijk mogelijk gemaakt. Niet alleen voor de bewoners en de toeristen, maar vooral voor de vijand die straks binnenvalt. De oostgrens met de vijand is al het hele jaar dicht. Sinds de start van de onlusten in Ukraine floreert alleen nog de Finse oorlogsindustrie.
Dan denk je: goed, dat van hierboven is de propaganda van het militair-industrieel complex. Maar ook voor links Finland is oorlog iets waarmee men graag wegloopt.
Op Jacobin.com -a leading voice of the American left- staat een interview met Li Andersson. Andersson is de gewezen voorvrouwe van de Linkse Bond, die na weer een nederlaag bij de laatste parlementsverkiezingen de wijk heeft genomen naar het Europees parlement. Jacobin zet haar neer als een uitzondering op de tendens dat links het weggeeft aan bruin. Ik zou dat niet doen, maar waar het mij hier om gaat is de uitspraak die onze Li doet over oorlog.
‘For people in Finland, situated where it is, war and peace is not something theoretical. War is something that people in all families have real experiences of just a few generations back. We also have a general conscription army, which means ordinary citizens do military service. They know that if there were to be a war, it would mean engagement for everybody. It’s not like in the US where it’s usually only the working class that pays the price.’
Andersson weet ook dat Amnesty International elk jaar bezwaar maakt tegen de behandeling van gewetensbezwaaarden en totaalweigeraars in haar land maar ook voor haar is soldaatjespelen een gezellige en vooral democratische verworvenheid. Evenals oorlog sowieso. Op een andere manier kun je het gebazel over oorlog die voor U en mij (en onze opa’s en oma’s) als niet-Finnen slechts een theoretische ervaring zou zijn toch niet interpreteren.
(Moet je ook nog even goed tot je door laten dringen dat de real experiences van de Finnen van just a few generations back zijn opgedaan aan het Oostfront, als paladijnen van Hitler)
JoopFinland
