De ziekte van Polare
woensdag 29 januari-2014
Bijna twee jaar geleden schreef Mark Verver een artikeltje dat we onmiddellijk in ons papieren Kleintje Muurkrant hebben opgenomen. En ja hoor, nadat onderandere de puike Bossche boekwinkel "Heinen" in het bezit kwam van speculanten als Selexyz en even later Polare werd, staat de boel nu helemaal stil. Even tijd om die waarschuwende voorspelling van twee jaar terug te halen dus. Onder het kopje "De ziekte van Selexyz" ging het vervolgens zo verder:
Toen de nieuwe naam werd gelanceerd, zag elk weldenkend mens de problemen aankomen. Selexyz. Wat was dat in godsnaam? Een ziekte? Een bacterie? Iets Latijns? Vooral het xyz-gedeelte was een hersenkraker. Betrof het hier een club voor mensen met dyslexie, of had een dyslecticus getracht het woord 'selecties te spellen? En als de naam inderdaad iets met selecties van doen had, aan welke beperkingen moest de potentiële consument dan denken?
Werden hier alleen boeken verkocht van auteurs wier naam begon met een x, y of z? Slechtste bedrijfsnaam ooit, vader en moeder aller miskleunen.
Alsof dat allemaal nog niet erg genoeg was: het logo van Selexies. Moet door een stagiaire in dertig seconden gemaakt zijn met een budget van dertig cent, maar dan nog is het een aanfluiting. Een S in groen dat aan kots of erwtensoep doet denken, daarachter een rode streep waarvan functie en betekenis een raadsel mogen heten. Ook lachen: de website van de firma en de teksten aldaar. Citaatje van hun eigen website: Selexyz laat zich lezen als een mooi boek waaraan we de komende jaren nog veel mooie, spannende, grappige, schokkende, verrassende, praktische, hete en inspirerende hoofdstukken gaan toevoegen. Wie weet wat praktische hoofdstukken zijn of onder hete verstaan moet worden, mag het zeggen. Ophangen die copywriter.
De belangrijkste miskraam van Dislexyz is het assortiment. Stap de drempel van zon winkel over en je struikelt meteen over de eeuwige toptienen of de tafel met cadeauboekjes. Ook altijd prominent vertegenwoordigd: scheurkalenders, bordspelen, alles wat met koken te maken heeft, esoterie, regelrechte pulp en romantisch gezever. Maar zoek er eens een meesterwerk dat al wat ouder is of geweldige schrijvers die bij het grote publiek nooit bekend zijn geworden: je komt geheid met lege handen thuis. Vraag het personeel naar een boek van André Baillon, informeer naar Eden, Eden, Eden wat je krijgt zijn open monden, grote ogen en verbaasde blikken. Er werken veel verkopers, onthutsend weinig lezers.
Dit is de klandizie die je dan uitnodigt, dit is de klandizie die je dan binnenkrijgt: vrouwen die denken dat Kluun een goede schrijver is en reikhalzend uitkijken naar de nieuwste drol van Heleen van Royen, mannen die een boek over voetbal of een thriller komen kopen voor ze op vakantie gaan. Het boekenwarenhuis als de zoveelste stop op een zaterdagse winkelronde; de bezoekers slepen al dertien plastic tassen met zich mee, ze kijken hier en daar eens op een achterflap en dan op hun horloge: bijna sluitingstijd en ze moeten ook nog langs de Blokker en naar Kruidvat. Wie passie heeft voor boeken betaalt aan Bol.com zonder morren 1,95 verzendkosten om hier nooit meer terug te hoeven komen. Moet je ook niet met zon lelijk tasje over straat.
Het laatste nieuws: investeringsmaatschappij ProCures neemt het zinkende schip over. En ProCures is naar eigen zeggen an independent and integrated company advising and investing in companies in Europe, thereby providing a unique service to clients and investors. Dus dan weet je het al: meer dan ooit zal het voortaan gaan om geld verdienen, niet om kwaliteit of boeken. Om de aandeelhouders, niet om lezers. Hoog tijd om terug te keren naar de kleine, echte boekhandelaar, waar mensen werken die weten wat ze verkopen, wat jij graag leest, waar ze de krant voor je apart houden, je naam kennen, en zelf niet van die domme namen hebben.
