De diplomaat en zijn vrouw (001)
donderdag 17 juli-2003
Een kwestie die pas heel laat en ook nog mondjesmaat tot de Nederlandse pers doordrong is die rond de leugens die Bush en Blair nodig hadden om aan de oorlog tegen Irak te beginnen. En waarom onze King of the Efteling en Jaap Doedel zich eerst politiek en nu ook militair achter de Anglo-Saxische hordes schaarden weten we nog steeds niet. Dat de Britse regeringsploeg van Phony Tony door deze affaire in zeer zwaar weer is terechtgekomen en bij elke dood van een Amerikaanse soldaat in Irak de roep om een impeachment van Bush en/of Cheney sterker wordt is blijkbaar minder interessant dan een paar omgewaaide bomen in de Achterhoek of de gezwollen voetzolen van een kudde medaljelopers. Elders in de wereld wordt deze affaire wel degelijk op zijn mérites ingeschat. Met name de mededeling van Bush in zijn laatste State of the Union dat Saddam recentelijk een poging had ondernomen om uranium aan te schaffen in Niger ligt zwaar onder vuur. Deze informatie zou via de Italiaanse geheime dienst in Londen terecht zijn gekomen en daarna bij de CIA in Langley. De firma stuurde de door vele Afrikaanse wateren gewassen diplomaat Thomas Wilson IV in februari 2002 naar Niger om uit te vogelen of er enige waarheid achter de informatie schuilging. Na langdurige babbels met de autoriteiten daar keerde hij terug met de boodschap dat een dergelijke deal met Saddam wel zéér onwaarschijnlijk was. Later zouden experts op nucleair gebied de documenten met betrekking tot de deal binnen een paar uur diskwalificeren als nep. Desondanks las Bush vrolijk voor dat Saddam in Niger had geprobeerd uranium te kopen. Nou had ie al eens prioriteit gegeven aan het voorlezen van een sprookje over een geit boven het onmiddellijk in actie komen na de mededeling dat een vliegtuig zich in een Twin Tower had geboord. Maar welbelust een leugen opvoeren in de belangrijkste regeringsverklaring van het jaar om aan te tonen dat de VS alle recht van de wereld hadden om Saddam de oren te wassen kan echt niet. Het gekrakeel dat internationaal ontstond was voor het Witte Huis geen aanleiding de hand in eigen boezem te steken. Iedereen kreeg de schuld behalve Bush en Cheney. En op welk niveau dit duistere duo en zijn trawanten opereren ondervond zelfs Thomas Wilson IV, wiens anti-oorlogshouding kennelijk niet in het putje was gevallen. Eerst werd zijn geheime missie ten behoeve van de CIA in volle glorie geëxposeerd in de Washington Post. Zonder zijn naam nog te vermelden. Maar niet veel later werd ook die gelekt zodat Wilson zich twee weken geleden min of meer genoodzaakt zag publiekelijk tekst en uitleg te geven. Dat leidde onmiddellijk tot repercussies. In de Post verscheen de volgende alinea in een column over de affaire:
Wilson heeft nooit voor de CIA gewerkt. Maar zijn echtgenote, Valery Plame, is als geheimagent werkzaam op het gebied van WMDs. Twee hoge regeringsambtenaren hebben mij verteld dat de suggestie om Wilson naar Niger te sturen bij diens vrouw vandaan kwam.
Fijn. Dank u. Eerst wordt een diplomaat voor de wolven gegooid en vervolgens totaal onnodig een CIA-agent die in het veld lijf en leden riskeert bij het achterhalen van gegevens over de handel in dodelijke shit. Voor haar land. Voor haar regering. Je zal zon land en zon regering hebben.