Octopussy (173)
dinsdag 31 mei-2005
Wij hebben al eens eerder onze verbazing uitgesproken over de reactie van de Noordhollandse gedeputeerde Ton Hooijmaijers op onze berichtgeving inzake de valutahandel van woningbouwcorporatie Het Oosten in de jaren negentig. Of liever het uitblijven van een reactie. Want meestal is Ton niet zo. In dat verband wezen wij in het voorbijgaan al eens op zijn uiterst pissige gedrag naar aanleiding van de Rapenburg-affaire die een paar jaar geleden van start ging en nog steeds de meet niet heeft bereikt.
Grosso modo gaat die affaire over de op zijn zachtst gezegd merkwaardige gebeurtenissen op het Amsterdamse stadhuis rond de sloopvergunning van twee oude panden op Rapenburg die op de nominatie stonden om tot de status van beschermd gemeentelijk monument te worden verheven. De gemeente liet echter potjandorie de termijn verlopen en projectontwikkelaar F. van Dalen was er als de racekippen bij om een sloopvergunning aan te vragen. Gevolgd door een verzoek om een vergunning voor de bouw van een gezellig appartementencomplexje. Voor dat laatste moesten B & W wel nog wat vrijstellinkjes verlenen vanwege het bestemmingsplan, maar dat kon toch niet al te moeilijk zijn.
De (buurt)bewoners zagen de bui hangen en zochten juridische bijstand bij mr. Henri Sarolea van Amstel Advocaten. En omdat Van Dalen zich juridisch ook niet onbetuigd liet was er al spoedig sprake van een ouderwets strijdtoneel.
Op donderdag 28 maart 2002 was de behandeling gepland van een civiele bodemprocedure die de projecthandelaar was gestart tegen een van de bewoners. Een paar dagen daarvoor hadden B & W een besluit genomen over diens bezwaarschrift tegen voornoemde vrijstellingen en dat besluit was uiteraard van vitaal belang in de strijd rond de bodemprocedure. Wat bleek?
Op woensdag 27 maart was Van Dalen toevallig even op het stadhuis en goh, wat fijn, hij stuitte ergens in het pand op de nog niet gepubliceerde besluitenlijst van B & W met ... jawel de afwijzing van het bezwaarschrift. Hij faxte het lijstje hop hop naar zijn advocaat en die kon er de volgende dag tijdens de zitting dan ook vrolijk mee wapperen. De tegenpartij stond met lege handen. Die kreeg pas later een copie.
Copie of niet, de fax bleek verstuurd te zijn met het apparaat van wethouder Hooijmaijers. Waar lijkt dat op? Ja, vinden wij ook. Gevoegd bij het feit dat Van Dalen ook optrad als campagneleider voor Hooijmaijers bij gemeentelijke en landelijke verkiezingen en je hoort in de verte het deuntje van de Godfather I.
Het Parool en HP stortten zich op de story en mr. Sarolea werd ook naar zijn mening gevraagd. Die bleef netjes en had het over de schijn van belangenverstrengeling tussen Van Dalen en Hooijmaijers. Die laatste ging in de touwen en eiste van Sarolea de publieke uitspraak dat HooijmaijersÂ’ integriteit niet in het geding was. Dat zag de advocaat niet zitten. Die wilde (en wil nog steeds) een officieel onderzoek naar de affaire. En guess what? Gedeputeerde Ton trekt Sarolea voor de kadi. De zaak staat op de rol voor 20 juni aanstaande! Drie jaar na dato!
Mogen we dan zeggen dat het haast a-naturel is dat Ton ons verder geen toelichting wil geven op zijn revelaties over de valutahandel van Het Oosten? Of -nog leuker- het hele verhaal gewoon ontkent? Ja, dat mogen we. Stay tuned.