Heeft het leven zin zonder neuzenvergelijken?

Niet de rijken, maar de armen zijn er de oorzaak van dat de armen arm blijven.

Omdat armen bijvoorbeeld goedkope kleding van C&A moeten kopen of goedkoop voer van McDonald's moeten eten, houden ze de derde wereld en de kledingmakers en boeren daar arm. Zo is het met alle producten die hier door de armen gekocht kunnen worden; ze worden gemaakt door armen elders. De armen houden de armen dus in stand en arm.

Wil men iets aan de armoe doen, dan moet men dus de armen aanpakken. Wanneer er geen armen meer zijn, is er ook geen armoe meer.

Hoe pakken we dat aan? We zouden de armen gewoon kunnen opruimen. Om een rigoureus einde te maken aan armoede ligt een algehele verdwijning van de arme soort voor de hand. Teergevoeligheid is in dat geval niet op zijn plaats. Ik zie evenwel allerlei oplossingen om het leed enigszins te verzachten, zo er al sprake is van leed. Te denken valt bijvoorbeeld aan sterfhuizen waar ze eenmaal in hun leven in de watten gelegd worden, met verrukkelijk eten en zoet geurende baden in een vredige en weelderige omgeving waar ze ten slotte wegzakken in zachte bedden. Dwang is misschien niet nodig om ze zo ver te krijgen mits het uitzicht op één dag luilekkerland aanlokkelijk genoeg is.

De armen die er niets voor voelen zich te onderwerpen aan een dergelijke zachte vorm van verdwijnen, hebben misschien meer dwang nodig. Het vooruitzicht van een nog ellendiger bestaan in de toekomst, met nog draconischer sancties op hun armoede, zou moeten volstaan om ze over de drempel te krijgen. Zo is het per slot van rekening ook gebeurd tijdens de industriële revolutie, en niet alleen in Engeland.

De echte diehards zijn alleen te helpen met een actievere vorm van verdwijnen. Er zullen speciale units met passende technologie in het leven geroepen worden die deze armen actief gaan bestrijden. Vooral halsstarrige en onwillige armen, die voor de harde noodzaak op de vlucht gaan en een precedent scheppen voor anderen die hen als helden en martelaren gaan zien, moeten stil verdwijnen en vergeten worden.

Armoede kost de staat en de rijken veel geld. Zij moeten zich voortdurend verdedigen tegen de grijpgrage handen van de armen. De noodzaak van particuliere bewaking en privélegers wordt steeds groter; de kosten rijzen de pan uit. Berekend is dat het groeiend aantal rijken in de toekomst zeker 30% van hun inkomsten kwijt is aan bescherming tegen binnendringende armoedzaaiers. U zult misschien zeggen dat met die 30% de armoede voor een deel gelenigd kan worden, maar dat is een drogredenering. Volgens het Platform Samenwerkende Miljonairs verdragen de armen geen medeleven in de vorm van materiële welvaart, beter eten, duurdere kleding, enzovoort. Daarvoor hebben ze ondanks alle gegeven kansen te weinig opleiding genoten. De armen hebben hun armoede immers geheel aan zichzelf te wijten; daarbij past geen compassie.

Kortom, de armoede moet inslapen, een zachte dood sterven.

Maar wat als er geen armen meer zijn? Heeft het dan nog wel zin en nut rijk te zijn? Misschien gaan we dan echt doen waar het op aankomt, namelijk neuzenvergelijken.

Halewijn