Sinterklaasverhaal (001)
zaterdag 12 november-2005
Alcolac Incorported in Baltimore bestaat al lang niet meer. De reorganisatiehark is er flink doorheen gehaald en het bedrijf is overgenomen door Rhodia. Hoe dat Rhodia in mekaar zit is ons niet bekend, maar Alcolac was geen lentefris bedrijfje. Het bezorgde in de jaren tachtig gas aan zowel Irak en Iran om elkaar op het slagveld de zenuwen te bezorgen. Geheel conform de toenmalige buitenlandse politiek van het verfrissende duo Reagan/Bush. Toen de wind draaide werd Alcolac in 1989 voor de kadi gesleept, erkende schuldig te zijn en kwam ervan af met een geldboete. Dooien, verminkten, veteranen? Allemaal de ballen.
In het Irakese geval trad de Nederlandse zakenman Frans van Anraat (in de loop der tijd zonder twijfel informant van verschillende Nederlandse snuffelverenigingen) als intermediair des doods op tussen Alcolac en Saddammeke. Tegen een redelijke vergoeding.
Daarvoor lijkt hij nu alsnog voor het luik te gaan. Terecht, daar niet van. Maar net als Henk Slebos in de Pakistaanse atoombom-casus lijkt Van Anraat de zwartepiet te krijgen, terwijl de sinterklazen wuivend en minzaam glimlachend hun weg vervolgen.
Want het onderzoeksteam van Fredje Teeven heeft zich in Baltimore weliswaar anderhalf jaar lang het schompes gezocht om een piramide van bewijs tegen Van Anraat in elkaar te flansen, maar heeft vrijwel zeker geen erg gehad in het vrolijk wegklepperen van bovengenoemde bisschoppen van het laatste uur. Was trouwens Fred zijn opdracht ook niet.
De hoofdklazen van het wapperende gezelschap waren de baasjes van de in 1987 in het leven geroepen Carlyle. Een investeringsclub waartoe ondermeer de ouwe Bush en de dialoog-goeroe en democraat Soros, de werkgever van onze nijvere prinses Mabel, behoren. En wat kreeg Saddammeke van de Carlyle-Sinten in 1988 en 1989? Pakjes zenuwgas. Om eens lekker uit te delen aan de luitjes die hem niet leuk vonden.
Kort daarna raakte Saddammeke uit de gratie bij de Carlyle-Sinten en hun Pieten (1). Erger nog, hij moest al zijn speelgoed inleveren. Dat duurde even, maar uiteindelijk was alles met de witte vuilniswagens van de VN meegegeven of narrig opgeblazen.
Maar dat was blijkbaar niet voldoende. Saddammeke moest van de Carlyle-tabberds mee in de zak om tot pepernoten te worden verwerkt. Waarom? Hij zat op een oliebron, hij was van de dollar overgestapt op de euro en hij wist teveel uit het verleden van de tabberds. Er werd een list verzonnen.
Kort voor pakjesavond van 2002, in november, zouden Pieten vanuit Turkije stiekem een nieuw pakje met zenuwgas richting Bagdad sturen en het daar laten begraven. Om later te kunnen bewijzen dat Saddammeke wel degelijk over WMDs beschikte. Maar helaas, speculaas, ijverige personeelsleden van een frontonderneming van de CIA staken daar een stokje voor. Een van die personeelsleden was Valerie Plame van de firma Brewster, Jennings & Associates. En wat er met hen is gebeurd weet u al uit eerdere vertellingen. Of vindt u terug via onze zoekmachine.
Leuk verhaal hè, nu het weer langzaamaan wat guurder wordt en 5 december nadert? Jaaaa, wij weten wel wat mooi is. Welterusten.
1. Oppersint Bush was president geworden. Het was dus zaak om bijdehante koters als Saddam en Noriega op te ruimen.