De Beverwijk files (001)

Nou nee. Wij hebben van huis uit nooit een hoge muts op gehad van de Oranjes. En die muts is er in de loop van de tijd ook niet lager op geworden. Dat kwam vooral door allerlei affaires rond de gemalen prinsen in de vorige eeuw. Zo wipte Hendrik nogal eens buiten de paleisdeur en naar verluidt ging dat soms gepaard met rituelen die zelfs Jeffrey Epstein tot een eenvoudige boerenleut zouden hebben gedegradeerd (1). Bernhard deed op dit terrein niet voor Hendrik onder, zij het dat bij ons de geigerteller niet uitsloeg als het om rituele activiteiten handelde. Wel bij andere activiteiten die niet door de beugel konden, waaronder het hengelen naar een leuke job in bezet Nederland (2) en de handel in verwarrende middelen (3). En tenslotte de ongelukkige Claus die in New York gepiepeld werd in een homobar en daarna nooit meer de oude is geworden (4). Inmiddels allemaal zo langzamerhand ouwe meuk. Ware het niet dat de avontuurlijk aangelegde Peter van Haperen kortgeleden zijn doos van Pandora, die hij stilletjes in Beverwijk had ondergebracht, opnieuw opende (4). Niet alleen om aan een paar affaires die wij hierboven al hebben aangeduid een sensationeel vervolg te geven, maar ook tot nu toe onbekende aanpalende narigheid het toneel op te duwen. Houd u goed vast. Hiermee vergeleken is de Arie Luyendijkbocht van Bernhard II peanuts. (JP).

(1) Zie aflevering 4 van de serie “Staatsgeheim”.
(2) Bedoeld is de brief die Bernhard op 24 april 1942 aan de Führer schreef vanuit New York, waarin hij naar de niet vacante baan van Statthalter in Nederland solliciteerde.
(3) Zie het artikeltje “Protection Royale?”.
(4) Peter gaf in KM al eerder flink gas in de series “Fred en de deals”, “Coup of Gladiosoup” en “Judas. De leugenkroniek van Astrid Holleeder”.

Willem Alexander: het duistere verleden en de excuses. (1)

(door Peter van Haperen)

De Nationale Dodenherdenking 2020 op de Dam in Amsterdam zal door de voortdurende Coronacrisis niet het Oranje-gebeuren ter zelfverheerlijking gaan worden zoals het vorstenhuis, ter ere van de 75ste Bevrijdingsdag in gedachten had. En dat is maar goed ook.
Toch staat er wel wat te gebeuren. Willem-Alexander von Amsberg gaat samen met Maxima von Amsberg-Zorreguieta een krans leggen, zonder publiek maar wel in stijl.
Na de solo-kranslegging volgt er het Wilhelmus/Horst Wessellied waar onze vorst en vorstin uit volle borst mee gaan zingen.

Wat erger is dat ook wij, min of meer, mee gaan zingen met dit verkapte Nazi-lied. Het Wilhelmus is van oudsher door geheimzinnigheid omringd. Dat begon al over de ontstaansgeschiedenis zodat we nog steeds niet weten door wie en waarom het geschreven werd. Door al die geheimzinnigheid heeft eigenlijk niemand in de gaten dat het hier niet gaat om een eeuwenoud volkslied maar dat het die functie pas heeft vanaf 1932. En zelfs dat is discutabel. Feit is dat de melodie van het Wilhelmus in de jaren dertig al gebruikt werd voor het Horst Wessellied, de officiële partyhymne van de NSDP en het Treuelied van de SS, precies, het Duitse legeronderdeel waar zowel opa Bernhard als vader Claus onderdeel van waren. Wat velen zich niet realiseren is dat zowel het verzet als de vijand enthousiast mee kweelden op dezelfde melodie, ieder met hun eigen welgevallige tekst.

Weet u het nog:
‘Wilhelmus van Nassouwe ben ik, van Duitsen bloed, den vaderland getrouwe blijf ik tot in den dood.’ Bij deze grappenmakers heb ik me altijd afgevraagd: welk land zij bedoelen met, den vaderland getrouwe? Gelukkig kan onze koning vanavond weinig brokken maken. Onder het voorbehoud, dat zijn geplande speech al op papier staat en deze brokkenpiloot zich tot de letter aan de geschreven tekst houdt. Zo niet, ook geen probleem, dan komt Maxima naar voren en zegt: ‘Alex is een beetje dom.’

Misschien een beetje flauw, maar ik heb nog steeds een wrange smaak in de mond van de dodenherdenking van 2010. Dit gebeuren was enigszins verwaterd door de loop der tijd, maar de oude wonden werden opengereten door het schofferen van onze KNIL- en Indië-veteranen, door (namens ons), verontschuldigingen aan te bieden aan het Indonesische volk voor misdragingen door deze militairen verricht tijdens de Politionele acties.
Dat er excessen plaats hebben gevonden staat buiten kijf. Er loopt op dit moment een groot onderzoek naar de gedragingen in Indonesië en wel naar het gedrag van beide zijden, de oorzaken en gevolg van dat gedrag, waarvan de bevindingen nog niet binnen zijn. De koning sprak niet alleen voor zijn beurt door eenzijdig excuses te maken en daarbij het kabinet buitenspel te zetten. Hier was sprake van een onconstitutionele actie. Daar moeten grote vraagtekens bij worden gezet, ook in het parlement.

De reacties van de ex- Indiëgangers, voor zover nog in leven, en hun nazaten waren soms hartverscheurend. Zij voelden zich opnieuw verraden door het Nederlandse Vorstenhuis. Eerst waren de KNIL-militairen na gedane arbeid als oud vuil afgedankt, de Zuid-Molukse militairen met smoesjes naar Nederland gelokt en onder erbarmelijke omstandigheden in kampen gedumpt. Onze oud-inspecteur-generaal van de krijgsmacht Bernhard zu Lippe Biesterfeld, probeerde over de ruggen van onze Indiëgangers, onderkoning van Indië te worden, onderwijl wapens verkopend aan de Zuid-Molukkers maar ook gelijktijdig aan Indonesische opstandelingen. Dit bedoel ik met gevolg, door die wapenverkopen werden onze eigen militairen en Nederlandse burgers doodgeschoten met wapens door onze prins-gemaal geleverd. Geen wonder dat deze veteranen en hun nazaten laaiend zijn. Er is zelfs een actiegroep actief die op de Bevrijdingsdag van Indonesië op 15 augustus, collectief alle Nederlandse onderscheidingen in wil leveren. Ook staan er andere acties op stapel waar ik in een volgend artikel op terugkom.

Terug naar de dodenherdenking in relatie met Willem Alexander. De Indiëgangers zijn nog het meest furieus, dat het juist Willem-Alexander moest zijn die verontschuldigingen aanbood aan Indonesië. De reacties van de militairen loog er niet om: ‘Hoe durft deze lafaard zich hier mee te bemoeien!’ ‘Laat deze angsthaas zijn verontschuldigingen aanbieden aan het Nederlandse volk voor het SS-verleden van zijn vader en grootvader.’

Klopt dat wel? Onze koning een lafaard en een angsthaas? Helaas wel, ik neem u mee terug naar dodenherdenking 2010 en oordeelt u zelf:
Wat was het gedrag van Willem-Alexander tijdens de dodenherdenking van 2010? Deze stoer lijkende militair transformeerde in ettelijke seconden van ‘onbewezen’ held in een erbarmelijke lafaard. Panisch sloeg hij op de vlucht. Nadat de rust weer was ingedaald, werd hij min of meer door zijn moeder gedwongen om terug te keren. Als een kleine jongen komt hij weifelend en nog na-huilend terug.

Hierna volgt een nog grotere afgang. Deze ‘operette’ militair, met al zijn onderscheidingen opgespeld, zoals: Ridder Grootkruis in de Orde van de Nederlandse Leeuw, Ridder in de Huisorde van de Gouden Leeuw van Nassau, Erecommandeur van de Johanniter Orde en 30 buitenlandse onderscheidingen. Waar heeft hij die onderscheidingen toch aan verdient?

Onze kroonprins: Commandeur der Koninklijke Marine, Brigadegeneraal der Infanterie van de Koninklijke Landmacht, Commodore van de Koninklijke Luchtmacht, Brigadegeneraal der Koninklijke Marechaussee en ook nog Adjudant in buitengewone dienst van de koningin. Daar stond hij dan: In de houding, in uniform, de borst vol onderscheidingen voor een miljoenenpubliek te huilen. De volgende dag gingen deze beelden de hele wereld over. Het demasqué van het zich een ‘verzetsverleden toe-eigenend’ koningshuis! Een klap in het gezicht van elke (ex) militair, in Indië geweest of niet.

Wat was dan het (doods) gevaar, waardoor de koning, publiekelijk veranderde in een angsthaas. Iemand in het publiek gaf een schreeuw! Kunt u het zich voorstellen? Iemand in het publiek roept heel hard ‘Boe’, en als gevolg daarvan toont het koningshuis zijn ware gezicht. Onze toekomstige koning was op slag vergeten, wat zijn taak was als militair en troonpretendent. Het staat de militair, anders dan andere leden van de gewapende macht, niet vrij zich te onttrekken aan gevaar. We verwachten immers van militairen dat ze zich in alle omstandigheden kunnen beheersen, dat vertellen we alle militairen die uitgezonden worden. Maar deze raadgeving was niet besteed aan Willem Alexander.

Dit was heel wat anders dan waar hij voor was opgeleid. Zijn zware opleiding gericht op het overnemen van het koningschap. Willem-Alexander voerde die opdracht uit met flair: bier slempen, Ferrari ’s in de prak rijden, mee hossen op sportfestijnen en flierefluitend de militaire rangen doorlopen zonder daar maar enige prestatie zijnerzijds tegenover te stellen.
In blinde paniek ging hij er vandoor. Zich niet bekommerend om zijn moeder, het ‘Staatshoofd’. De prins vluchtte weg als een kip zonder kop. Maar, hoe kan dat? Had onze prins, als militair, niet gezworen dat hij ‘zijn koningin’, zou beschermen:
“Zo waarlijk helpe mij God almachtig”?
Maar niet alleen zijn moeder liet hij als een lafaard in de steek. Ook zijn, wat hij steeds pretendeerde, geliefde vrouw Maxima, liet hij aan haar lot over. Maxima moest zichzelf maar redden. Ook Maxima ging er als een haas vandoor, daarbij niet aarzelend een in de weg lopend kind van zich af te smijten.

Het is duidelijk dat er in tijden, van ‘echt gevaar’, en dan bedoel ik niet het gevaar van een boe-roeper op de Dam, we weinig te verwachten hebben van dit (koninklijk) paar. Uit dit voorval blijkt, dat de koning alleen om zijn eigen hachje denkt. Het kan toch niet zo zijn dat deze charlatan, ‘namens ons(?!)’, aan een volk dat minstens even schuldig was aan de gebeurtenissen uit die tijd zijn verontschuldigingen aanbiedt?

Ik ben het eens met de Indië-veteranen dat het beter was geweest als de Dam-held zijn verontschuldigingen namens hem en zijn moeder aangeboden had aan de Nederlandse bevolking voor het SS-verleden van prins Bernhard en prins Claus en hun misdragingen in de Tweede Wereldoorlog. Vele jaren ben ik bezig om het naziverleden van onze prins-gemaal, in duplo, in kaart te brengen. Hierbij ben ik gestuit op veel zaken die het koninklijk huis kost wat kost buiten het beeld van het Nederlandse gepeupel wilde houden. Zoals het echte oorlogsverleden van prins Claus, niet de opgekuiste versie van Loe de Jong. Wat nog explosiever zal zijn is de chantage van Beatrix en Claus, door een afsplitsing van de Bilderberggroep die prins Claus en Frits Salomonson wisten te compromitteren in homoclubs in New York. Dit met medewerking van een zogenaamde vriend van prins Claus, de Belgische Baron Leon Lambert, de eigenaar van de homoclubs in New York. Claus homo of niet? Wat mij betreft moet hij dat zelf weten maar jezelf chantabel maken is een brug te ver. Blijven we toch in bevrijdingstaal. Of dit niet erg genoeg is, speelden er nog meer chantagezaken rond Claus, maar we moeten wat over houden voor de volgende keer.

Over Bernhard is al veel geschreven. Bewonderend en afbrekend. Ik denk dat het tijd wordt om het beeld van Bernhard in het juiste perspectief te zetten. Wat is er nu echt waar van de spionageverhalen? Gedurende 15 jaar heb ik de belangen van onze prins mogen dienen in wat Jan Portein beschreef als ‘Het schaduwcommando van de Prins.’ Buiten kijf dat de man een charme uitstraalde vooral als hij dacht dat hij gebruik van de persoon kon maken.

In volgende afleveringen dalen we af naar het darknet van de Bernhard- en Clausverhalen.