Bossche bollen (025)
Tis vakantietijd. Dat betekent dat je op de route du soleil staat te verdampen. Of dat je als je het niet kunt betalen je buren om de tuin wilt leiden door een auto te lenen en die volgepakt en wel naar de Zuiderplas te rijjen om daar een weekje graspolletjes te tellen. In je postbus hoef je niet te kijken want daar komt niks behalve een vroege kerstkaart en juichende berichtjes van hoe leuk die route dus wel niet is en dat jij dat ook moet doen.
Maar o wat is dat? Een brief, in een schone, durige enveloppe. Die komt niet van Tante Miep van de Costa. Een of andere instantie heeft je bedacht. Heel verhaal op twee velletjes A4, met een originele poot van een of andere ambtenaar.... Effe kijke... Wat is dat nou? Zo gek hebben we het nog niet gevreten... Wat voel je daar nou in je maag? Wat is dat? Racekak? Nee, dit voelt anders, dit komt omhoog, als een soort kriebel in de keel...
Je lacht. Je lacht je een ongeluk. Hoehoe, effe zitten. Tijden niet zo te keer gegaan. Maar wat een lol... Of nou ja, je kunt er eigenlijk ook wel om huilen. Zover is het dus gekomen.... Ze willen je terug. In Braboland zijn inmiddels 1100 vacatures in de zorrug, en nu hebben ze bedacht dat al die mensen zoals jou die ze de laan hebben uitgestuurd, wel terug willen hebben. Is wel zo goedkoop natuurlijk voor ze, hoeven ze geen volk van de Filippijnen te halen of jonkies te scholen.
O, o en o. En wat te doen. Natuurlijk ga je niet terug. Je bent geen weggooivod. Eens ontslagen is altijd ontslagen. Wie garandeert je dat ze je na een paar maanden niet weer ontslaan? Wat als die Pechtold minister wordt en de helft van de plussers euthaniseert? Zit jij weer op de wip, kun je weer op post gaan zitten wachten... No chance. Dan maar liever die uitkering, wel zo rustig... Effe kijken, heeft die vent van die poot een telefoonnummer?
In gesprek natuurlijk, tot oktober waarschijnlijk wanneer dit tekort aan hahaha helpende handen aangevuld moet zijn volgens de brief. Zou toch wat waard wezen om zo’n proleet de gebruinde huid vol te kunnen schelden... Schrijven dan maar. Of nee, nog mooier, een tekeningetje sturen, daar ben je goed in gebleken sinds je ontslag, in tekenen.... Een kartoen. Zo, klaar, en met een mooie titel: Sorry, U viste achter het net...