Bespiegelingen uit de zandbak
Abdullah is dood. En begraven. Hij leek in zijn goeie jaren wat op Piet Veerman, maar die leeft gelukkig nog. De boel is overgenomen door Abdullah's halfbroer Salman. Naar verluidt al licht dementerend. Is dat erg belangrijk? Mwa. Salman heeft een paar goeie mantelzorgers, dus zullen we er weinig van merken als ie effe de draad kwijt is. De nieuwe Saoedische koning staat bekend als een fanatieke stieker van Al Qaida, het door de CIA gerunde muslimcircus van wijlen Osama aka Dikke Deur. Is dat merkwaardig? Nee, niet echt, want de Saoedische gap van de familie Bush, prins Bandar, heeft indertijd de acrobatentroep van Mohammed Atta ruimschoots van financiële middelen voorzien aan de vooravond van hun eenmalige optreden op Manhattan. En zonder twijfel waren Piet, sorry Abdullah, Salman en Bush daarvan op de hoogte. Vraag is of dit soort zaken ook genoemd staan in de 28 pagina's uit het Amerikaanse Senaatsrapport van 2002, die Barack O. tot nu toen buiten de parlementaire en journalistieke dampkring heeft weten te houden. En dan bedoelen we niet alleen het op gang houden van de jihad, maar ook en vooral de financiering daarvan. Want wie gelooft dat die poen allemaal afkomstig is uit de handel in olie en kattengrit moet even naar een redelijk bekwame, liefst gecontracteerde specialist. Neem bijvoorbeeld dat gevalletje Witte Neus waarbij prins Nayef was betrokken en dat wij hier en hier uit de vaatdoeken deden en hier nog van een intrigerende sequel voorzagen. Met opnieuw een Manhattan-connectie. De bloosvolle affaire werd kundig op een zijspoor gemanouvreerd door de toenmalige Saoedische minister van Binnenlandse Zaken. Ook een Nayef. Jawel, familie. En diens zoon, een neef van de Nayef al-
Neus, is de huidige minister van Binnenlandse Zaken en nummertje 2 als Salman de hoek omslaat.
Niet deftig? Nee, dat mag je wel zeggen. En zeker niet Koranfähig. Brengt ons bij een ander verhaal dat afgelopen weekend tot ons kwam en tot onze verrassing een Nederlands luchtje verspreidde. Ging over Xavier Hollander, een meisje van Joodse komaf dat ten tijde van het presidentschap van Tricky Dicky Nixon in de USSA een escort- cq. snollenbusiness runde. Nadat een schandaal dreigde werd Xaviera het land uitgekegeld. Later schreef ze het boek “Happy Hooker” met als ghostwriter Robin Moore. Geen nullo, Robin heeft bijvoorbeeld de “French Connection” op zijn conto staan en dan hebben we het toch over een story. Was Robin “connected”? Ze zeggen van wel. Vandaar misschien dat er in de Happy Hooker weinig concreets te halen valt. Vooral niet over de identiteit van de cliëntèle, die voor een deel bestond uit Arabieren. De enige zandhapper wiens naam naar
buiten kwam was die van koning Hoessein van Jordanië. Maar die van de koninklijke Saudies, die net als Hoessein tijdens hun hopswerkzaamheden keurig op tape werden vastgelegd, bleven buiten de publiciteit. Tape? Ja, precies. In opdracht van het Witte Huis. Drie keer raden waarvoor die tapes zijn gebruikt. Niet zozeer vanwege het blote hopsen met snollen, maar vooral met snollen van een Joodse mevrouw. Dat kon natuurlijk niet. Zo hypocriet zijn we wel in de zandbak. En Alex en Bilderbert maar handjes schudden met die olieboeren. Wat een wereld.
