Australië: apocalyps door winst

Een paar dagen geleden verscheen onderstaand artikel - geschreven door Jerome Small - op de Australische website van Red Flag (https://redflag.org.au)

Sommige brandweerlieden melden vlammen van wel 150 meter hoog. Lees dat nog eens langzaam. Vlammen van 150 meter. Dus hoger dan een gebouw van 40 verdiepingen.

Dit is het nieuwe normale zomerbeeld van Australië. Torenhoge vlammen en doodsbange mensen, kruipend over het strand in de donkere nacht of in de oranje gloed overdag. Duizenden zien zich gedwongen in grote wanorde en paniek te vluchten. Steden en dorpen zijn dagen en weken, nu zelfs maanden gehuld in een smog die varieert van irriterend tot giftig en dodelijk. Er staat een gebied in brand dat de getroffen gebieden in de Amazone en Californië op kleine haardvuurtjes doet lijken.

Tientallen mensen zijn omgekomen of vermist. Maar het is nog te vroeg daar iets zinnigs over te zeggen.

De Melbournese krant The Age bericht over de evacuatie van Corryong, in het noordoosten van Victoria, op oudejaarsavond: “Iedereen die zich bij het konvooi wilde aansluiten, moest voldoende brandstof bij zich hebben om Tallangatta, ongeveer 85 kilometer verderop, te kunnen bereiken, en moest zijn naam opgeven. Die lijst was bestemd voor de lijkschouwer voor als het allemaal mis zou gaan.”

Het vuur werpt een schril licht op de prioriteiten van de Australische overheid.

We zien dat brandweerlieden het moeten doen met zielige papieren stofmaskers, terwijl de overheid elk jaar $12 miljard schenkt aan fossiele brandstofbedrijven ($29 miljard als je indirecte subsidies meetelt).

We zien een leger dat enorme strijdkrachten kan mobiliseren om de oliebelangen in het Midden-Oosten te verdedigen, en vluchtelingen uit die oorlogen gevangen te nemen en naar een gevangeniseiland over te brengen – maar dat niet in staat blijkt een burgerbevolking in veiligheid te brengen met iets dat in de verste verte lijkt op urgentie.

We zien een politieke en economische elite die zich niet los kan rukken van de industrieën die deze ramp hebben veroorzaakt. Zes van de 30 grootste bedrijven op de effectenbeurs van Australië zijn mijnbouw- of fossiele brandstofbedrijven – waarschijnlijk een wereldrecord. Steenkool staat voor 15 procent van de exportinkomsten. De heersende klasse van Australië is een van de meest aan koolstof verslaafde groepen van een wereldwijde elite die altijd macht en winst boven onze planeet en ons leven heeft gesteld.

We zien dit economische belang uitgedrukt in politieke keuzes: de ene vleugel van het politieke establishment (de Liberals en Nationals) kan maar niet toegeven dat deze ramp iets te maken zou kunnen hebben met klimaatverandering. De andere vleugel (Labor en enkele 'dissidente' liberalen) bagatelliseren klimaatverandering en geven uitgestrekte stukken nieuw land vrij aan de fossiele brandstof- en mijnindustrie.

We zien de media van Murdoch op volle toeren draaien met leugens over de hoeveelheden brandbaar materiaal (fuel load). De waarheid is dat deze branden het voorspelbare – in feite het voorspelde – gevolg zijn van klimaatverandering. Al meer dan tien jaar zien we de koele, natte weerfronten, die in de winter ooit regen brachten in Zuid-Australië, naar het zuiden afbuigen, zoals de wetenschap voorspelde. Er is geen garantie dat deze regens ooit met enige regelmaat zullen terugkeren. De econoom Ross Garnaut – nou niet direct een radicale stem – merkt op dat het stroomgebied van het grootste rivierenstelsel van het land op weg is woestijn te worden hetgeen uitnodigt tot vergelijkingen met de ineenstorting van eerdere beschavingen.

We zien gemeenschappen die in de steek worden gelaten, zonder enige ondersteuning. Een van de weinige Aboriginal-gemeenschappen die enige aandacht in de media krijgen, is Lake Tyers in Gippsland waar een kleine tank op een pick-up de enige brandblusapparatuur is voor de gemeenschap. Het nieuwe vliegtuig van premier Scott Morrison kostte naar verluidt $250 miljoen.

We zien het ene feestje na het andere in Kirribilli House (vert.: de woning van de premier) terwijl het land brandt en Sydney stikt. In de wanhopige zoektocht naar iemand die hem de hand wil schudden, zoekt onze debiele, op steenkool beluste premier zijn toevlucht bij het nationale cricketteam.

Met andere woorden: we zien het Australische kapitalisme in al zijn obscene, aan steenkool verslaafde glorie.

Op zoek naar woorden om de catastrofe te beschrijven, vinden veel overlevenden, brandweerlieden en waarnemers er slechts één: apocalyps. En dat is echt zo, voor de doden, voor hun geliefden, voor de gemeenschappen die door vuurkolommen zijn opgeblazen en in rookzuilen zijn veranderd.

Maar dit is niet het einde der dagen. Het is niet eens het einde van de zomer. Nog veel meer land zal in rook opgaan.

Iedere radioluisteraar hoorde boeren, burgemeesters van kleine plaatsen, vrachtwagenchauffeurs en anderen al maanden vertellen dat enorme stukken land langs de oostkust van Brisbane tot Melbourne al tien jaar lang verdord zijn en de laatste drie jaar geen regen van betekenis hebben gekend. Alles is er kurkdroog, staat op het punt te exploderen. Hopelijk hebben de meteorologen gelijk, namelijk dat de late verschuiving van de moesson naar het noorden, later in januari, wat regen naar het zuiden brengt. Of die de branden daadwerkelijk zal blussen, is nog maar de vraag. Wat de rest van deze zomer – en de komende zomers – zal brengen, laten we daar maar niet aan denken.

En dit is nog voordat we bij de 'omslagpunten' zijn aanbeland die door klimaatwetenschappers zijn besproken; voordat de Adani-mijn van Labor en Liberals zijn winst opstuwende lading gif in de atmosfeer uitspuugt; voordat we op het 'oncontroleerbare' deel van de 'oncontroleerbare klimaatverandering' terechtkomen waar de Australische zakenelites zo handig van profiteren door die aan te wakkeren; voordat de fracking van Origin Energy in het Northern Territory winstgevend is; voordat BHP (vert.: een van de grootste mijnbouwbedrijven ter wereld, vroeger Billiton) opnieuw een recordwinst aankondigt op basis van haar wereld vergiftigende steenkoolactiviteiten.

In tegenstelling tot de Bijbelse apocalyps is dit schijnbaar eindeloze vuurseizoen geen daad van God. De machtigste mensen op aarde en in Australië hebben keuzes gemaakt die hiertoe hebben geleid – aanwijsbare keuzes in het belang van winst en macht. En ze zullen alleen vanwege deze branden niet stoppen – niet zolang er nog winst te behalen valt en politieke macht te behouden is.

Tijdens een alternatieve bijeenkomst buiten de internationale Mining and Resources Conference in oktober in Melbourne, bracht een Chileense activist het goed onder woorden: “Het kan ze niet schelen of er mensen branden. Het kan ze niet schelen of de planeet brandt. Ze geven alleen om macht. Straks zijn ze de Lords of the Ashes.”

Geen enkele verlosser daarboven zal ons redden. De enige weg vooruit is een radicale massabeweging die het credo van onze heersers, hun echte religie, hun alfa en omega trotseert en uiteindelijk omverwerpt: hun winst en macht.

Met grote dank aan Ron voor de snelle vertaling - http://www.herzin.nl