Afrin en Erdogan (004)

Het klinkt raar maar de Amerikaanse militairen in Syrie (2000), opgeleid tot 'robots to kill', zijn ook maar mensen; met hun voorkeuren. En die liggen niet bij het Turkse leger zoals is gebleken uit de YPG-insignes die ze droegen; tot dat door het VS-opperbevel werd verboden. Het is voorstelbaar dat de Amerikaanse 'boots on the ground' in de Afrin-expeditie aan de kant van de Koerden staan. Een aanwijzing is dat afgezwaaide VS-militairen als vrijwilliger voor de YPG terugkeren in Rojava om aan hun kant te vechten.
Natuurlijk zijn dit geen doorslaggevende feiten in een oorlog die een nieuwe fase is ingegaan. Slechts aanwijzingen dat de draai van Washington richting Ankara, zoals verwoord door Mattis en McMaster, om de bewapening en steun aan de Koerden te staken niet van harte zal worden gesteund ter plekke.
Aller ogen zijn natuurlijk op de Russen gericht. Er werd geroepen dat ze de Koerden verraden. Opdat men kon terugkeren tot het oude adagium: 'iedereen verraadt de Koerden, altijd'. Dat de VS de Koerden verraden in Afrin is evident. Logisch ook, gezien hun 'verdragrechtelijke verplichtingen' aan Navo-partner Turkije. Maar waarom zou Rusland de Koerden verraden, vooropgesteld dat er geen officiele betrekkingen zoals tussen de VS en YPG (bewapening; trainig; luchtsteun) bestaan. Dat zij het belang van de Koerdische inbreng erkennen (de conferentie van Sotsji) is duidelijk: ondanks bezwaren van mede-organisator Turkije zijn de Koerden uitgenodigd. Daarover bestaat in YPG nu verschil van mening, maar de opperbevelhebber van YPG heeft gezegd dat ze gaan.
De beslissing valt op het slagveld. Na slecht weer zouden opklaringen nu Turks voordeel brengen door meedogenloze bombardementen op Afrin. Een stad waar normaal 250.000 mensen wonen; nu bijna een miljoen. Het zullen merendeel burgerslachtoffers zijn; de YPG, getraind in guerilla, zal zich niet door jets en helicopters laten verrassen. De verovering van 'hoogte 720', vanwaaruit de Turkse artillerie schootsveld heeft over een groot deel van de enclave, is om de burgerbevolking te gijzelen; de strijders trekken de bergen in. Een guerilla-oorlog in Afrin-stad behoort niet tot de Turkse mogelijkheden. 
Opmerkelijk is de kwaliteit van de Turkse aanval: de FSA-militairen die door Turkije werden geworven uit de 3,5 miljoen Syrische vluchtelingen in Turkije na een korte militaire training, werden gehuld in 'gerecycelde' politieuniformen waarop het embleem 'polis' zichtbaar is. Hun uitzichtloze situatie in Turkije moet motiveren, naast een bescheiden salaris voor hun verkommerende families. Maar zelfs Hitler gaf vazallen als Vlamingen en Oekrainers prachtige, eigen uniformen met 'nationale emblemen'. Erdogan laat dat na. Een veeg teken.
De operatie is nu 8 dagen oud. 'Visite en vis blijven drie dagen fris', zegt een Twents spreekwoord. Als Erdogan er in was geslaagd in 3 dagen Afrin te veroveren met zijn wereldleger, zoiets als de actie 'met de groene mannetjes' van Poetin op de Krim (vele malen groter dan het arme Afrin), dan was er misschien een situatie ontstaan waarmee hij iets had kunnen aanvangen in de onderhandelingen over naoorlogs Syrie. Het duurt nu al te lang. Het uitbreiden naar Manbij, Bab en verder verraadt de megalomanie die dictators eigen is. Hebben zijn generaals hem dit aangeraden of luistert hij net als Hitler niet meer?
Het kan eigenlijk niet meer goed aflopen voor Erdo. Maar dat hebben we al jaren beweerd. Steeds weer wist de straatvechter uit een kleine gemeente boven Istanbul zich eruit te redden. Staatsgrepen, aanslagen, schandalen, alles kwam hij te boven. Het maakt de Turken moedeloos. Maar deze keer, ook al zal het misschien nog even duren, heeft hij zijn hand overspeeld: niemand lust hem meer in de wereld. De oorlog tegen de Koerden in zijn eigen land, die al 40 jaar dagelijks voortduurt zonder dat wij er iets van vernemen, zal hem uiteindelijk de das omdoen. Als Syrie is beslecht wacht daar de eindafrekening. En daar hebben de Koerden geen eigen staat voor nodig. (WK)