Actueel september 2001
Aan de lezers
21 september 2001
Sorry, tot 1 oktober hebben we een P-pauze. Een week lang geen eigenwijze berichtgeving over Bin Laden, George Bush, Wim Kok, Axel Vervoordt, Albert II, Ger Lasès, Studio 2000,
TEFAF, pAn, CIA, BVD, H. v.d. M., Michel van Rijn, ABN/AMRO, Citibank, War on Drugs, prins Bernhard, prins Claus, Robert Jan Doorn, Arie Hommel, Richard Witschge,
Mr. Salomonson, Delataille, enzovoort, enzovoort. Allemaal in de wachtkamer.
Tot ziens.
De BAM, de Bank en de papaver
20 september 2001
Op dit moment zijn heel wat rubberzolen koortsachtig op zoek naar de verblijfplaats van Osama bin Laden. Om hem uit de roulatie te halen. Dead or alive. Dead is het makkelijkst. Alive komt hij misschien in kamp Zeis te zitten of in het celletje naast Milosevic. Kan Nederland zich meteen weer eens leuk profileren.
Minder fysiek gerichte woelmuizen zijn bezig uit te vlooien waar Bin Laden's organisatie Al Queda zijn centen heeft opgeborgen om haar jihad te financieren. En ook op dat terrein drukt Nederland zijn neus tegen het venster. Want mocht het zo zijn dat de opstandige telg uit de invloedrijke Saoedisch-Jemenitische familie Laden (of Ladin, wat u wil) nog een fris aandelenpakketje bezit in de SBG ofwel de Saudi Binladin Groep, dan komen de kluizen van de ABN/AMRO in aanmerking voor een uitkambeurt. Dè Bank is namelijk een van de twee grote westerse banken die de SBG financieel bijstaat. De andere is de Amerikaanse Citibank. Precies onze twee favoriete banken, waarover wij nogal wat onfrisse dingen hebben gepubliceerd. Voornamelijk in verband met het onderbrengen van drugsgelden (zie daarvoor eerdere berichten in deze rubriek en de site van de Morgenster). En "toevallig" worden opbrengsten uit de drugshandel eveneens aangemerkt als brandstof voor de Al Queda-machine.
Terug naar de SBG. Die had tussen 1975 en 1985 een Nederlandse partner: de BAM. Ofwel de Bataafsche Aanneming Maatschappij. In die joint-venture participeerde de BAM met 45 procent. Samen realiseerden zij in die periode volgens de afdeling voorlichting van de Koninklijke BAM NBM NV utiliteitsbouwwerken en paleizen. Dat laatste zonder twijfel voor de Saoedische koninklijke familie, die op goede voet stond (en staat) met de familie Laden. Inclusief Osama, die in die tijd ook al aktief was in Afghanistan bij de guerilla tegen het Russische leger. De strijd werd heimelijk gesteund door de CIA, die net als tijdens de oorlog in Vietnam en later de Iran/Contra gebruikmaakte van wapens-voor-drugsdeals om de zaak betaalbaar te houden. Of liever nog: profijtelijk. Onnodig te zeggen dat Nederland bij die deals een stevig woordje meesprak (zie: "Koekkie en zijn advokaat" op de site van de Morgenster). Over profileren gesproken.
Complot rond een kunstmusketier
19 september 2001
Gisteren voerde Michel van Rijn, die via zijn internetsite www.michelvanrijn.com regelmatig pretentieuze kakkers uit de internationale kunstwereld ontmaskert als ordinair geboefte, een zakelijk gesprek met Mario Jean Roberty. Zijn advokaat in het Zwitserse Basel. Het gesprek verliep nogal stroef en pas na enig aandringen van de zijde van Van Rijn kwam Roberty over de brug. Hij bleek al enige tijd op de hoogte van een plan om Van Rijn om te brengen. Die license to kill zou afkomstig zijn van de twee Libanese broeders in de kunst Hisham en Ali Abutaam. Eveneens cliënten van Roberty en zo close dat de advokaat zelfs peetvader is van Hisham's zoon. Van Rijn heeft ze in de afgelopen periode herhaaldelijk ten tonele gevoerd als woestrijk geworden smokkelaars van gestolen kunst uit vooral het Midden-Oosten en China. Met als grootste cliënt het Japanse Miho-museum. Van Rijn's publikaties brachten hen niet in vervoering. Vooral niet na het afhaken van hun Japanse melkkoe. Toen ook nog vrij recent hun opslagplaats op Genève's Freeport door Italiaanse carabinieri werd omgekeerd en het naar buiten brengen van hun illegale praktijken ook in de VS voor problemen hadden gezorgd, kwamen zij volgens Roberty tot het besluit Van Rijn een enkele reis naar de eeuwige jachtvelden aan te bieden. Voor de advokaat een "conflict of interest" waar je licht beroerd van wordt en voor hem reden stijf zijn mond te houden. Voor Van Rijn is dat aanleiding om vandaag bij de Zwitserse autoriteiten een officiële klacht tegen hem in te dienen. Als medeplichtige aan een moordcomplot. Zonder twijfel niet de laatste episode van deze smerige, maar perfect in deze tijd passende affaire.
Follow the money
18 september 2001
De Zwitserse rubberzolenboys houden volgens persberichten al drie jaar het filiaal van Osama bin Laden's financieringsmaatschappij "Al Taqwa" in Lugano in het snotje. Af en toe dachten ze iets ongerechtigds waar te nemen, maar echt te bewijzen viel er niks. Eén van de topmensen van deze bank is de uiterst rechtse voormalige journalist Albert (Ahmed) Huber, die een bescheiden feestje organiseerde na de aanvallen op de Twin Towers en het Pentagon.
Samen met een stel lokale jeugdige rechtsextremisten. Desgevraagd deelde Huber mee dat hij onlangs nog een paar kaderleden van Bin Laden had ontmoet in Libanon. Volgens hem diskrete, welopgevoede en uiterst intelligente mensen, die zich niet bezighielden met terrorisme maar met ontwikkelingshulp. Mede dankzij financiële steun van de Saoedische koninklijke familie. Taqwa verzorgt binnen die context de geldstroom die o.m. leidt naar twee charitatieve islamitische instellingen in Engeland, een in Frankrijk en een in Koeweit. In wezen is Taqwa aktief op hetzelfde terrein als de andere, van terrorisme verdachte organisatie van Bin Laden "Al Qua—da", die wat Europa betreft in Albanië zijn sterkste steunpunt bezit. Ironisch bijna, want de gewapende strijd van de (etnische) Albanezen op de Balkan wordt nou juist fanatiek ondersteund door de Verenigde Staten (zie "Select" in deze rubriek van 14 september jl.).
Maar ook de gewone banken zitten gewoontegetrouw op het vinkentouw om een papavertje mee te pikken. Een is inmiddels voorzichtig aan de schandpaal bevestigd: de Britse bank Barclays. In 1998 kreeg die bank te maken met een paar forse financiële zeperds. De nog niet zo lang aan het roer zitten CEO en Blair-intimus Martin Taylor, net als Huber voormalig journalist, moest het veld ruimen. Om uit de perikelen te komen reisde Mark Warner, een directielid van Barclays, vervolgens in december van datzelfde jaar naar Afghanistan. Wellicht mede dankzij deze zakentrip kwam al spoedig het herstel bij Barclays, dat via zijn filiaal in het westlondense Notting Hill financiële service verleende aan "terroristenleider nummer 1" Osama bin Laden. Zonder enige twijfel werd Warner's reis en het financiële verkeer tussen diens bank en de "terrorist" door personeelsleden van MI 5 en 6 gemonitord. Vooral omdat begin augustus van dat jaar de Amerikaanse ambassades in Tanzania en Kenia in de as waren gelegd en Clinton kort daarop Bin Laden een pakketje kruisraketten had laten sturen. Maar wat Smiley's people verder met hun kennis hebben gedaan in de drie jaren nadien onttrekt zich aan onze waarneming. Of het mocht zijn dat her en der in de wereld Bin Laden's rekeningen nu geblokkeerd zijn. Maar het definitieve bewijs dat de Saoedische bouwondernemer betrokken was bij de hellraisers in New York en Washington is daarmee niet geleverd. Desondanks zijn we ook volgens onze eigen premier Kok met hem in oorlog. Wie dat kan wisselen is een knappe kop.
Dilemma's
17 september 2001
In mei van dit jaar maakte de regering-Bush 45 miljoen dollar over naar Afghanistan. Om de Taliban een hart onder de buidel te steken bij het overstappen van een drugseconomie naar een koffie-, thee- of tuinboontjeseconomie. Een Amerikaans initiatief binnen het kader van het wereldwijde "war on drugs"-beleid. Dat de Taliban zelfs naar islamitische opvattingen een zeer eigen beleid voerde en voert op het terrein van de mensenrechten was kennelijk niet zo interessant in Washington. In hoeverre zulke donaties het gewenste effect hebben gehad in Afghanistan is overigens ook niet duidelijk. Per saldo brengt de handel in drugs verreweg het meeste geld in het laatje en stelt verzetsbewegingen - zoals de Taliban tot voor kort werd aangemerkt - en ondergrondse groeperingen in staat om op grote schaal wapens en logistieke middelEn aan te schaffen. In veel gevallen afkomstig uit Amerika. Gek genoeg gaan er nu in de VS stemmen op om alle drugs te legaliseren om langs die weg de angel eruit te halen. Probleem wordt dan wel dat de westerse economieën bij uitvoering van dergelijke plannen een klap krijgen van hier tot Kabul. Met name de grote banken (met als recente voorbeelden de Citibank en de ABN/AMRO) zouden een enorm verlies lijden bij het indammen van deze illegale drugsgeldstroom. Om over andere grootgrutters als verzekeringsmaatschappijen, wapenproducenten en vervoer- en bouwondernemingen maar te zwijgen. Over dilemma's gesproken.
Select
14 september 2001
De VS hebben in het recente verleden een paar van hun ergste vijanden zelf gecreëerd. Voordat bijvoorbeeld Saddam Hussein tot de Hitler van het Midden-Oosten werd uitgeroepen, werd hij door George Bush senior volgestopt met een ontstellende hoeveelheid wapens en militaire technologie. Een selecte groep politici, militairen en zakenlieden vulden hun zakken en er was een Golf Oorlog voor nodig om de hele knoeiboel te corrigeren En dat alles uit naam van de strijd tegen de Iraanse mullah's.
In Afghanistan had zich daaraan voorafgaand hetzelfde proces voltrokken. Zij het op een wat bescheidener schaal. Daarbij verleende de VS o.a. steun aan Osama bin Laden. Een fanatische telg van een ook in Nederland niet onbekende Saoedische bouwondernemer, die aan de zijde van de Afghaans-islamitische opstandelingen zijn eerste stappen zette op het wereldtoneel. Een selecte groep politici, militairen en zakenlieden vulden hun zakken en lieten het aan de CIA over om tegen een hoge prijs een zootje Stingers terug te halen. En dat alles uit naam van de strijd tegen de Russische communisten.
En ook in het afzichtelijke conflict op de Balkan werden en worden de islamitische Albanezen in het geheim militair bijgestaan door Amerikaanse instructeurs en krijgen (nou ja, kopen) zij wapens van de VS (zie: de tweede aflevering van "Op koers" dd. 6 september jl. ). Een selecte groep politici, militairen en zakenlieden vullen de zakken en laten het aan de Europese leden van de NAVO over de wapenvoorraden te miniseren. En dat alles uit naam van de strijd tegen de onderdrukkende Slaven.
Nu blijkt dat minder gezellige figuren uit het Midden-Oosten op hun gemak en ongecontroleerd zelfs vlieglessen kunnen volgen in Amerika zelf. Maar dat niet alleen. Volgens de voormalige officier van de Amerikaanse Marine Inlichtingendienst Al Martin worden talloze twijfelachtige heren uit diezelfde windstreken keurig opgeleid als bomexpert op Redstone Arsenal. Een Amerikaanse legerbasis met depots vol zogenaamd verouderd materieel dat met de regelmaat van de klok door een selecte groep van politici, militairen en zakenlieden wordt verkwanseld aan iedereen die het maar hebben wil. De papierwinkel wordt verzorgd door de ministeries van Defensie en Buitenlandse Zaken. Ook als er duidelijk geknoeid moet worden.
Het is dus niet verwonderlijk dat een security-team van Buitenlandse Zaken zich na de aanvallen op het WTC en het Pentagon als een speer naar Redstone begaf om enigszins verdachte buitenlanders de deur te wijzen en de bewijzen voor hun kwalijke praktijken door de papiervreter te halen. En dat alles ten koste van de "man in the street".
Lekke grenzen (1)
14 september 2001
Eén van de vele vragen die de Amerikanen de laatste dagen heeft beziggehouden is hoe het omvangrijke team van terroristen zo makkelijk aan visa's is gekomen om de VS binnen te komen. Slappe controles? Corruptie? Een wrak systeem? Die vragen worden niet voor het eerst gesteld. In 1995 werd de Peruviaanse Gloria Canales in Ecuador gearresteerd. Zij werd ervan verdacht jaarlijks 10.000 mensen uit Latijns-Amerika, China en Indonesië naar de VS te hebben gesmokkeld voor het niet lullige sommetje van zesduizend dollar de man/vrouw. Maar de dollar van haar cliënten was wel een eagle waard. Zij werden namelijk keurig voorzien van geldige paspoorten en visa's. Na haar arrestatie werd Canales overgebracht naar Honduras. Het enige land in de regio waar mensensmokkel strafbaar was. Maar zij wachtte haar proces niet af. Met hulp van buiten wist zij de benen te nemen en zette vrolijk haar werk voort. Tot zij in november van het vorig jaar opnieuw werd opgepakt wegens mensensmokkel naar de Verenigde Staten. Dit keer vanuit Costa Rica. In dit geval werd het al gauw duidelijk dat luitjes van de Amerikaanse ambassade in San José betrokken moesten zijn bij Canales' aktiviteiten. Maar het zal niemand uit zijn slaap halen dat zowel de diplomatieke top als die van het CIA-detachement elke betrokkenheid bij de smokkeloperatie ontkennen. Niettemin zijn naar schatting tussen de vijftig- tot honderdduizend mensen alleen al door de organisatie van Canales de VS binnengekomen. En wie weet zaten daar ook mensen tussen met minder fraaie bedoelingen. Je mag gevoeglijk aannemen dat de Amerikaanse veiligheidsdiensten nu koortsachtig bezig zijn om potentiële terroristen op te sporen en zo mogelijk uit te schakelen.
Alleen, de honden komen neuzen tekort.
Prelude
13 september 2001
Nadat in de morgen van de elfde september een glimp van de hel zichtbaar was geworden in New York en Washington, was één van de eersten die op de Amerikaanse televisie ferme taal liet horen vreemd genoeg niet president Bush maar minister van Buitenlandse Zaken Colin Powell. Ooit één van de leidende figuren in de Golf Oorlog. Hij sprak vanuit de Peruaanse hoofdstad Lima, waar hij met een stel collega's de problemen van de regio doornam. I.c. de situatie in Colombia. Volgens berichten in de Panamese pers was Powell begin september al eens op een geheime missie bij hun zuiderburen op visite geweest i.v.m. de door de VS met steeds meer middelen gesteunde "war on drugs". In wezen zou dat de ware reden zijn geweest om weg te blijven van de Anti-racismeconferentie van de VN in Durban. Aansluitend bij die trip naar Colombia zou Powell volgens een Panamese regeringswoordvoerder een bezoek hebben gebracht aan Panama voor geheim (!) overleg. Vervolgens zou hij een inspectietocht hebben gehouden langs door de VS in 1999 verlaten militaire bases in het grensgebied tussen Panama en Colombia, waaronder de vroegere Howard Air Base. Over het waarom hoeven wij verder niet te dubben. En dat werd bevestigd door berichten uit Midden-Amerika op 11 september. Amerikaanse troepen waren vanuit Puerto Rico op weg naar Panama. Bush vloog tezelfdertijd om onbekende redenen van Florida naar Louisiana, las daar een briefje voor hoe verontwaardigd hij was over de "act of war" elders in zijn land en vertrok vervolgens naar een vliegbasis in Nebraska. Vraag is of de terroristische aanval op de Twin Towers en het Pentagon een all-out oorlog in Colombia voorlopig heeft voorkomen en de datum van de geplande inval opnieuw op de agenda zal worden gezet als de met asbest geladen stofwolken in Manhattan zijn opgetrokken.
All in the family
11 september 2001
Het Argentijnse ministerie van Justitie heeft uit Zwitserland het wat teleurstellende bericht ontvangen dat in de administratie van Credit Suisse First Boston Bank geen rekening was aangetroffen van Mallorca Enterprises Ltd. Die onderneming zou volgens een Argentijns parlementair onderzoek voor driekwart eigendom zijn van de in voorrarrest verblijvende ex-president Carlos Menem en als vehikel hebben gediend voor het onderbrengen van een niet te versmaden bedragje aan smeergeld. Daarnaast lieten de Zwitserse autoriteiten weten dat de Bahama's and Cayman Trust Bank, die ook een rol zou hebben gespeeld bij het laten verdwijnen van dat douceurtje, geen filiaal bezit in het land van Tell. Het zou afkomstig zijn uit illegale wapenleveranties, die Menem samen met een paar leden van zijn regering, hoge militairen en zijn vroegere zwagers uit de machtige Syrisch-Argentijnse clan van de familie Yoma zou hebben verzorgd richting Kroatië (1991) en Ecuador (1995). Vooral die laatste deal zorgt voor grote commotie in de Argentijnse politiek. Het ging om een grote lading automatische FAL-geweren met bijbehorende ammunitie van het staatsbedrijf Fabricaciones Militares. De fabriek ontving voor de leverantie ruim 1 1/2 miljoen dollar. De koper, de Ecuadoriaanse firma Prodefensa betaalde echter in totaal bijna 5 miljoen dollar. Blijft een slordige 3 1/2 miljoen dollar over die is verdwenen (zie ook: "Steekspel rond een uraniumdeal" in De Morgenster). Toen na het overhaaste vertrek van ex-president Fujimori en zijn listige "Tom Poes" Montesinos de weg vrij was om ook in Ecuador een onderzoek te starten naar de illegale wapenleverantie ging een van de eigenaars van Prodefensa al snel door de knieën en verklaarde dat Carlos Menem en zijn kliek achter de deal hadden gezeten en het smeergeld hadden laten verdwijnen. Die eigenaar heette Roberto Sassen van Elsloo. Een telg uit het beruchte Nederlandse Sassen-geslacht waarvan twee leden na de Tweede Wereldoorlog via een ratline de benen namen naar Zuid-Amerika om hun straf voor hun oorlogswandaden als SS-er te ontlopen. Beiden belandden in de wapenhandel. Eerst in Argentinië. Later in heel Zuid-Amerika, dat tientallen jaren politiek vergiftigd werd door lieden met Hitleriaans gedachtengoed. De appel valt dus niet ver van de boom waar het de Sassens betreft. It's all in the family.
Deals en videotapes
7 september 2001
Gisteren bepaalde de rechtbank in Antwerpen dat de zaak tegen de drugs- en diamantenhandelaar annex witwasser Fouad Abbas tot 11 oktober werd verdaagd om de beklaagde de kans te geven om ook de inhoud van in het Hebreeuws gestelde dokumenten uit zijn strafdossier na vertaling door te nemen. Zijn verdediger wil ook de twee Nederlandse OvJ's Teeven en Witteveen voor de kadi trekken, omdat zij in de zaak van Johan Verhoek (alias "de Hakkelaar") met Abbas een deal hadden gesloten. Die hield in dat hij in Nederland van het justitiële haakje werd gehaald als hij bereid zou zijn als kroongetuige op te treden tegen Verhoek en een een boete te betalen. Aldus geschiedde (zie ook: "Roze balletten" aflevering 11 dd. 17/7/2001 in deze rubriek).
Teeven, een van de mensen die ooit in Nederland aan de wieg stonden van de door de politie begeleide doorvoer van drugs (de z.g. "Deltamethode") haalde met een andere, uit 1999 daterende deal vandaag eveneens de kranten. Dat was de deal die de toenmalige Amsterdamse OvJ sloot met de in een Gentse gevangenis verblijvende Mink Kok. Deze zou op vrije voeten komen in afwachting van een proces wegens wapenhandel als hij informant van Teeven werd (zie ook: "De lange schaduwen van de IRT" in de Morgenster). Aldus geschiedde. Afgesproken was echter ook dat de inhoud van de gesprekken tussen Teeven en Kok niet aan "derden" zou worden doorgesluisd. Toen de ministers van Justitie en Binnenlandse Zaken echter aanstalten maakten de betrokken vaste Kamercommissie daarover in te lichten klom de verdediging van Kok in de gordijnen om dat te voorkomen. Nu is door het Gerechtshof in Den Haag beslist dat de veiligheid van Kok voldoende is gewaarborgd als de beide ministers toch overgaan tot het informeren van de Tweede Kamer. In hoeverre dat juist is ingeschat zal de toekomst uitwijzen. Kok komt over een jaar weer op vrije voeten.
Hoezeer het OM in Amsterdam in het zeer recente verleden trekjes vertoonde van het Chicago in het interbellum van de vorige eeuw moge verder nog blijken uit het hardnekkige gerucht, dat er al jarenlang een weinig vleiende videotape zou bestaan van de naar Zeeland verhuisde OvJ Valente bij een optreden in Cor van Hout's sexclub Satyricon in de Roompotstraat en materiaal van dezelfde onthullende aard over nog een topper van het OM uit die tijd. Ook daarvan zou Teeven op de hoogte zijn geweest. Zonder enige twijfel heeft dit soort shit invloed gehad op de rechtsgang bij een aantal grote zaken. Maar daarover zullen Korthals en de Vries de Kamer waarschijnlijk niet inlichten.
Op koers (2)
6 september 2001
In de eerste aflevering van deze serie op 27 juni jl. schreven we al dat het door Washington en Brussel bedachte scenario voor het etnisch opdelen van Macedonië keurig op koers lag.
Inmiddels is de druk op Skopje verder opgekrikt. O.m. met een vredesplan dat door de niet-Albanese meerderheid van de bevolking als uiterst vernederend wordt ervaren. Maar als die ondemocratische meerderheid het lef heeft om dat vredesplan van de Nieuwe Orde met de vuilnisman mee te geven, dan zwaait er wat! Dan krijgen zij bijvoorbeeld de vette ontwikkelingsharing van tante Truus Herfkens niet en worden de gisteren door NOVA zo keurig gecoverde UCK-cowboys door hun instructeurs van het Amerikaanse bedrijf Military Professional Resources voorzien van nieuwe dodelijke speeltjes (zie "Domme Missies" van 18 augustus jl). Om de de regering in Skopje op de knieën te dwingen en het gezuiverde noorden van Macedonië over te leveren aan de Albanezen. Gek toch, dat de Koerden nooit die steun hebben gekregen. Maar dit terzijde.
Net als destijds in Servië en Kosovo duiken ook hier geheel volgens het scenario de gruwelberichten op. Vanochtend werd in de westerse pers breed uitgemeten dat op 12 augustus (!) een slachting had plaatsgevonden in het grotendeels door etnische Albanezen bewoond dorpje Ljuboten, vlakbij Skopje. Tien mensen vonden een gruwelijke dood bij deze aktie van de Macedonische politie. Erger nog: de Macedonische minister van Binnenlandse Zaken was bij de moordpartij persoonlijk aanwezig. Om te kijken of alles goed ging.
Het bericht was afkomstig van de Amerikaanse organisatie Human Rights Watch. Wie even de moeite neemt om na te gaan wie in de leiding zitten van deze humanitaire club en/of sponsoren weet meteen hoe laat het is. Het gaat om een joint venture van lieden uit de belangensfeer van de globalistische uitvreter George Soros en het Amerikaanse Ministerie van Buitenlandse Zaken (zie InterNLnet ). Ofwel: business as usual.
Dag Bib (7)
4 september 2001
De verloofde van de in september 1941 door de Gestapo gearresteerde Klaas den Dikken was Helene ten Cate Brouwer. Een maand nadat haar geliefde achter de tralies verdween werd ook zij door de Duitsers in de kraag gevat. Zij kreeg pas landelijke bekendheid in de jaren zestig toen de voormalige Britse contraspionage-expert Oreste Pinto in zijn boek Spycatcher een ernstig bijgekleurd hoofdstuk aan haar "case" wijdde, dat gedramatiseerd op de Nederlandse televisie dreigde te worden vertoond. Via de rechter wist zij die uitzending te voorkomen. Helene was voor haar verzetswerk ter dood veroordeeld, maar die straf werd op 21 april 1942 omgezet in een langdurige gevangenisstraf. Zij werd overgebracht naar een minder vrolijk onderkomen in Krefeld, maar werd in december ontslagen en ter beschikking gesteld van de Sicherheitspolizei in Nederland. Daar stond zij vier maanden onder toezicht van Kriminalrat Schreieder en diens chef Wilhelm Harster, die beiden hoofdrollen vertolkten in het beruchte Englandspiel. Volgens sommigen een spel dat de Duitse inlichtingendiensten en de Britse SIS niet tegen maar met elkaar speelden om het harde, meest linkse verzet uit te roeien. Helene leek een goede kandidaat om in die tragedie een gastrol te vervullen. Zij werd in februari 1943 naar de spionnenopleiding in het Haagse Zorgvlied gezonden. In oktober van dat jaar kreeg zij als eerste standplaats Rome toegewezen, waar ook Harster van tijd tot tijd zijn opwachting maakte na zijn overplaatsing naar Italië in de zomer van dat jaar. De SD-chef was daar betrokken bij geheime onderhandelingen over een separate vrede in het westen met SIS-agenten en de Amerikaanse vertegenwoordiger in Zwitserland, Allen Dulles. Toen in juni 1944 Italië officieel de oorlogspijp aan Maarten gaf, werd Helene door haar Duitse opdrachtgevers in Rome achtergelaten als stay-behind agent. Of ze in die functie van groot nut is geweest, is in nevelen gehuld. Na de oorlog bleef zij in ieder geval onbestraft. Harster kreeg als een van de hoofdverantwoordelijken voor de uitroeiing van het verzet in Nederland 12 jaar voor zijn mik, waarvan hij er acht uitzat! Een jaar na zijn vrijlating werd hij benoemd tot Oberregierungsrat in Beieren mede dankzij een aanbevelingsbrief van prins Bernhard en andere hooggeplaatsten in Nederland, waaronder bonzen uit het voormalig verzet. Bib? Heel goed mogelijk.
Wel lijken, geen beelden
3 september 2001
In 1999 vonden vertegenwoordigers van mensenrechtenorganisaties drie haastig begraven lichamen op het terrein van de voormalige Amerikaanse legerbasis Aguacate in Honduras, waar in de jaren tachtig Nicaraguaanse Contra's werden opgeleid. Na lang aandringen heeft de Honduraanse regering nu geld gefourneerd voor een wat coherente zoektocht. Naar verwachting. Naar verwachting liggen hier rond de 80 lijken van gevangen genomen en vervolgens gefolterde al dan niet vermeende Sandinista's in de grond. Tot nu toe zijn vijftien lichamen geborgen, maar van verreweg het grootste deel is de identiteit nog niet vastgesteld.
De graafwerkzaamheden duren nog twee weken. Niet dat we dol zijn op dit soort beelden, maar tot nu toe hebben we van deze operatie geen millimeter gezien op de kijkkast. Maar je kan natuurlijk niet overal tegelijk zijn en misschien covert CNN niet zoveel als ze zeggen.
Zo hebben we ook nooit iets vernomen over het uitmoorden van het Colombiaanse dorp Mapiripan tussen 15 en 20 juli 1997. Daarbij werden 49 inwoners, die ervan werden verdacht steun te verlenen aan de "linkse" beweging FARC, gemarteld en afgemaakt door een Colombiaanse paramilitaire eenheid. De leiding en een flink aantal leden van die eenheid hoorden bij de tweede Mobiele Brigade van het reguliere Columbiaanse leger thuis en hadden een maand tevoren een opleiding genoten van Amerikaanse Special Forces in een kamp dat zo'n 80 kilometer van Mapiripan vandaan lag. Na de aktie werd de training van de militaire leden van de eenheid onder leiding van hun Amerikaanse instructeurs gewoon voortgezet. Alsof ze in Mapiripan een oefenwedstrijd hadden gespeeld. Het dorp is sindsdien uitgestorven. My Lai, maar dan een kwart eeuw later. Niet dat we dol zijn op dit soort beelden, maar tot nu toe hebben we van deze operatie geen millimeter gezien op de kijkkast. Maar je kan natuurlijk niet overal zijn en misschien covert CNN niet zoveel als ze zeggen. Bovendien waren er geen Serven, Palestijnen of Iraki's bij betrokken. En dan wordt het al gauw minder interessant.
In the name of the Lord
2 september 2001
Op 4 september 1999 werd de Amerikaan Martin Frankel in een Hamburgs hotel gearresteerd. Vier maanden daarvoor had hij de benen genomen nadat hij zijn huis in Greenwich, Connecticut, in de hens had gezet. Dat laatste om zoveel mogelijk bewijzen voor zijn enorme verzekeringszwendel weg te poetsen. Via zijn in wezen nietige holding Thunor Trust had hij in een paar jaar tijd een netwerk van kleine verzekeringsmaatschappijen weten op te kopen en leeg te halen. Het zou in totaal om bijna twee miljard dollar gaan, die is verdwenen via rekeningen van de Heilige Franciscus van Assisi Stichting op de Maagdeneilanden. Deze stichting was in het leven geroepen door Frankel's rechterhand, de inmiddels 81-jarige Italiaanse monseigneur Emilio Colagiovanni. De oude prelaat werd afgelopen donderdag in de eerwaarde kraag gevat tijdens een bezoek aan zijn zuster in Cleveland. Colagiovanni maakte ooit deel uit van een Vaticaans college dat paus Johannes Paulus II voorzag van adviezen op het gebied van internationaal recht. Geen oliebol dus en daarom maakte zijn negatieve antwoord op de vraag of hij begreep waarvan hij werd beschuldigd weinig indruk.
Hij is overigens niet de enige vertegenwoordiger van het Vaticaan die ervan wordt verdacht nauw betrokken te zijn geweest bij Frankel's gigantische zwendel. Zo staan ook kardinaal Cacciavilan, bisschop Francesco Salerno, monseigneur Gianfranco Piovano en de priester Peter Jacobs op het verlanglijstje van de FBI. Maar ze zijn moeilijk bereikbaar in God's eigen enclave in Rome. Het doet denken aan de turbulente jaren zeventig waarin figuren als bisschop Paul Marcinkus en mafia- en P-2 financier Michele Sindona met hun zwendelpraktijken de muren van het Vaticaan op hun grondvesten lieten schudden. Het is trouwens ook niet de eerste keer dat de Fransciscaner orde in verband wordt gebracht met de mafia. Al kort na de oorlog sloten de Siciliaanse mafia onder leiding van de lokale topgangster Vizzini een soort concordaat met de Fransiscanen van het klooster in Mazzarino en voerden jarenlang een soort schrikbewind onder de bevolking. Met medeweten van de aartsbisschop van Sicilië, Ruffini, en het Vaticaan. Pas in 1963 werden de criminele geestelijken berecht en achter de tralies gedeponeerd, waar zij een leven konden leiden dat meer conform hun gelofte was. Of Collagiovanni eenzelfde lot zal ondergaan als zijn broeders uit die jaren ligt nu in handen van de Amerikaanse justitie, die er nog steeds niet achter is waar de twee miljard dollar zijn gebleven. We willen wel een hint geven. Nou nee, laat ook maar zitten.