Skip to main content

Actueel november 2000

22 mei 2017

taal

29 november 2000
Actiegroep in de Bijlmer: "We gaan Zalm net zo lang boycotten tot hij zwart sparen gebroken wit sparen gaat noemen".

Esther

29 november 2000
Op 22 november vond in Haarlemse rechtbank een zitting plaats binnen het proces versus Joey "Popeye" L. en zijn gabber Martin "Polletje" v.d. P. Zij worden ervan verdacht vier bezoekers van sexclub Esther, waarvoor Popeye als portier actief was, tussen 19 en 22 februari van dit jaar te hebben vermoord. Twee van hen behoorden tot de Hell's Angels. De ene als volwaardig lid, de ander als aspirant. Aanleiding tot de slachtpartij zou zijn geweest dat één van de Angels wat al te aanhalig werd tegenover de vriendin van Polletje, die als bardame in de club fungeerde. De zitting kreeg een proforma-karakter omdat de CID-Kennemerland een kleine week daarvoor vriend en vijand had verrast met nieuwe gegevens over de zaak. Aan de hand daarvan zou kunnen worden geconcludeerd dat het bij de moorden niet ging om een uit de hand gelopen ruzie maar om het uitvoeren van een opdracht. Dat laatste strookt meer met de informatie die Kleintje Muurkrant onlangs uit betrouwbare bron opdook. Volgens die informatie zouden de vier bezoekers voor zij naar de eeuwige jachtvelden verhuisden zwaar zijn mishandeld. Zo zouden bijvoorbeeld bij één van de slachtoffers (Cobus v.d. Vorstenbosch) beide armen zijn gebroken. Tijdens het onderzoek bij het Gerechtelijk Laboratorium in Rijswijk zou zijn vastgesteld dat de lichamen van de andere slachtoffers vergelijkbare letsels vertoonden. De vraag waarom die martelingen hebben plaatsgevonden en ook waarom de politie nu plotseling een complot vermoedt blijven vooralsnog onbeantwoord.

cultuurtje

29 november 2000
Allochtoon: "Er heerst bij de VVD een cultuurtje waarin gezwets over uitkeringen als gewoon wordt ervaren".

Van het Haagse front geen nieuws

28 november 2000
In het afgelopen weekend is bekend geworden dat de Engelse contra-spionagedienst MI 5 tien files heeft overgedragen aan het Londense Openbaar Ministerie. Ze hebben betrekking op eenzelfde aantal Britten dat tijdens de Koude Oorlog voor de Oostduitse Stasi heeft gespioneerd en nu rijp zijn bevonden voor vervolging. Rond de negentig andere gevallen zijn nog in behandeling. Die schokkende feiten zijn niet uit de hemel komen vallen. Ze vormen een uitvloeisel van een gebeurtenis uit eind 1998 in Berlijn. Toen slaagde een jonge (Oost-)Duitse analyticus erin de code van de Stasi te breken na een jaar lang een enorme hoeveelheid tapes te hebben bestudeerd. Dat materiaal was aangetroffen in een gebouw waar ooit een researchafdeling van de voormalige Oostduitse militaire inlichtingendienst (SIRA) was gehuisvest. Operaties en namen van agenten en informanten werden stukje bij beetje ontcijferd. En uiteraard ook informatie over geheime westerse aktiviteiten in de wereld (vgl. de "Spendenaffaire" binnen Kohl's CDU). De grote jongens uit de inlichtingengemeenschap als CIA en MI 5 waren er als de kippen bij om de buit binnen te halen. Enerzijds om oud-Stasi-agenten alsnog op ijs te zetten, anderzijds om de mogelijke schadegevallen te kunnen elimineren. Of de BVD zich inmiddels ook op dit terrein heeft begeven is zoals gebruikelijk onbekend. In een land waar de Official Secrets Act van kracht is om het naar buiten brengen van dit soort materie te blokkeren, wordt min of meer naar hartelust daarover gepubliceerd. In een land dat een dergelijke wet niet kent en de vrijheid van meningsuiting zo hoog in het vaandel draagt, zie je zelden of nooit iets actueels. Zelfs als het om historische gevallen gaat (Joop Wolf om eens wat te noemen) ziet politiek-Den Haag het water van de Hofvijver al branden. Dus ook in dit geval zal niemand van verbazing omvallen als het weer uitdraait op "Im Haag nichts Neues".

Overeenkomst:

27 november 2000
Op het Loo drijven elitaire mensen onschuldige varkens op om ze af te maken en in Argentinië dreven elitaire varkens onschuldige mensen op om ze af te maken.

Had Castro toch gelijk?

27 november 2000
Op 17 november jl. onthulde de Cubaanse leider Fidel Castro dat een stel militante leden van de Cubaanse gemeenschap in Florida het voor de zoveelste maal op zijn leven hadden gemunt. Hij deed die mededeling in Panama waar hij een bijeenkomst bijwoonde van leidende politieke figuren uit Spaans sprekende landen in Europa en Latijns-Amerika.
De reactie was lauw. Maar diezelfde dag nog werden vier (ook na hertelling) Cubaanse lieden uit Florida gearresteerd, die naast valse paspoorten ook over een zeer bevlekte reputatie bleken te beschikken. De groep stond onder leiding van de voormalige Venezolaan Luis Posada Carriles die ondermeer verantwoordelijk was voor de aanslag op een Cubaans passagiersvliegtuig in 1976 waarbij 73 mensen om het leven kwamen. Daarnaast was hij een sleutelfiguur in het Midden-Amerikaanse deel van de Iran/Contra-sage en speelde hij in 1994 een hoofdrol bij een geaborteerde aanslag op Castro tijdens diens bezoek aan Colombia.
Zijn tegelijk met hem gearresteerde maatjes in Panama Guillermo Novo, Pedro Remon en Gaspar Jimenez deden daar nauwelijks voor onder. Zo was de eerste ondermeer betrokken bij de moord op de Chileense leider Orlando Letelier in 1976 en bij een poging om Che Guevara het hoekje om te helpen. Pedro Remon had een voorkeur voor het plegen van aanslagen op Cubaanse vertegenwoordigers bij de VN. Bij één daarvan was hij succesvol. Gaspar Jimenez tenslotte wordt verantwoordelijk gehouden voor de aanslag met dodelijke afloop op een Cubaanse consul in Mexico en het vrij recentelijk laten ontploffen van bommen met minder vriendelijke intenties in Florida.
Bij het verdere onderzoek van de Panamese autoriteiten in de afgelopen week deed men een vondst van 9 kilo explosieven en een tas gevuld met tienduizenden dollars die naar verluidt bedoeld waren voor de sluikse financiering van een anti-Castrocampagne op de Panamese radio en teevee. Ondanks het feit dat de justitiële speurtocht in Panama nog lang niet is afgesloten hebben zowel Cuba als Venezuela al om de uitlevering van Posada Carriles gevraagd. De Venezolaanse claim heeft de meeste kans om gehonoreerd te worden. De bomspecialist zat namelijk in verband met de aanslag op het Cubaanse passagiersvliegtuig al een flink aantal jaren vast in een staatshotel in Caracas toen hij in 1985 vermomd als priester de benen nam.
We mogen van Castro denken wat we willen, maar in dit geval was de kwaliteit van zijn informatie net zo goed als die van zijn sigaren.

Afscheidssurprises

19 novembar 2000
In het spoor van president Clinton probeert nu ook de Amerikaanse minister van BuZa Madeleine Albright zich bij het scheiden van de markt van een humanistisch imago te voorzien. Zij heeft aangekondigd voor het te verwachten scheiden van de markt ervoor te zullen zorgen dat een flink pakket documenten wordt vrijgegeven over de schendingen van de mensenrechten in Argentinië ten tijde van het schrikbewind van de Videla/Zorreguieta-kliek tussen 1976 en 1983. In die periode werden duizenden mensen die ervan verdacht werden lid te zijn of te sympathiseren met de linkse guerillagroepering Montoneros of gewoon anti-junta te zijn van hun bed gelicht en na foltering vermoord. Naar goed voorbeeld van het Sicherheitsapparaat van een Oostenrijkse huisschilder, William Colby's CIA in Vietnam (operatie Phoenix) en Pinochet's jachtroedels in Chili. Zelfs naar het buitenland gevluchte Argentijnen waren hun leven niet zeker. De inlichtingendienst van Videla cs. werkte namelijk samen met de collega's van gelijkgestemde sinistere regimes in Zuid- en Midden-Amerika binnen de Operatie Condor. Daarbij werden prominente réfugié's opgespoord en alsnog het hoekje omgeholpen. Met assistentie van cezelligheidsverenigingen als de World Anti Communist League (WACL), de Anti Bolshevik Bloc of Nations en de Italiaanse loge P-2. In welke mate Albright haar belofte dat zij ook over die operatie het nodige naar buiten zal brengen gestand zal kunnen doen, blijft nog even ongewis. Let op de Kerstman.

discussie-avond over spreidingsbeleid

18 november 2000
KURF, 't Komitee Utrecht tegen Racisme en Fascisme organiseert op woensdag-avond 29 november aanstaande een discussie over het spreidingsbeleid. Sprekers zijn Gideon Bolt en Paulus Jansen. Bolt is verbonden aan de faculteit Ruimtelijke Wetenschappen van de universiteit van Utrecht en doet onderzoek naar de huisvesting van allochtonen in Utrecht. Jansen is fractievoorzitter van de Socialistische Partij in Utrecht. De SP is al jaren voorstander van een spreidingbeleid. Er zal worden ingegaan op de vraag hoe de SP dit spreidingsbeleid vorm wil geven en da diverse kritieken op het spreiden van allochtonen.
Woensdag 29 november, aanvang 20.00 uur in het ACU, Voorstraat 71 te Utrecht. Voor meer informatie of het bestellen van de reader die is samengesteld over dit onderwerp bel 030-2313110 of email naar Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken. (Kurf, postbus 2709, 3500 GS Utrecht 030.2313110 en/of neem een kijkje op de website van KURF).

Wie zonder schulden is

17 november 2000
Zowel in Europa als in de Verenigde Staten is de laatste jaren veel te doen geweest over oude Joodse tegoeden die door banken en staatsinstituten na de Tweede Wereldoorlog stiekempjes verdonkeremaand zijn. Het had heel wat juridische voeten in de aarde voordat uiteindelijk overeenstemming werd bereikt tussen de Joodse instanties die zich sterk maakten voor de rechthebbenden en de "bewaarders". Gek genoeg wor`en om dezelfde redenen ook in Israël al een tijd de degens gekruist tussen afstammelingen vaj Holocaust-slachtoffers en de banken.
In de jaren twintig en dertig deponeerden heel wat Joden in Europa die of de nazistische bui zagen hangen of het zionisme aanhingen, geld en waardepapieren in het geheim bij banken in Palestina. De bulk kwam terecht bij de Anglo-Palestijnse Bank die zich later transformeerde tot Bank Leumi. Een parlementaire enquêtecommissie werd onlangs belast met het boven water krikken van de destijds achter coderekeningen en in kluisjes gedeponeerde tegoeden. Bij die commissie leeft nu het plan de speurtocht uit te besteden aan een extern bureau. De banken zijn daar gretig op ingesprongen en hebben aangeboden de operatie voor te financieren. Zoiets als een vos die de boer voorstelt samen te zoeken naar een stel verdwenen kippen. De verontwaardiging daarover was groot. Het werd deze week nog erger toen de president van Bank Leumi het vermoeden uitsprak dat er waarschijnlijk bitter weinig zou worden gevonden en dat daarom de enquête verhoudingsgewijs veel te duur zou worden. Waar hebben we dat meer gehoord?

Peer

15 november 2000
De grootvervoerder P & O/Nedlloyd gaat samen met het havenbedrijf ECT een gigantische containerterminal aanleggen op de Maasvlakte in het westelijk havengebied van Rotterdam. De beide bedrijven trekken daar samen ten minste 500 miljoen gulden voor uit. De gemeente is van plan om daar nog eens ruim 650 miljoen bij te doen voor de aanleg van de infrastructuur.
In 1996 wisten de Amerikaanse zakenman Kristof Kritikos en de toenmalige Amsterdamse wethouder van Economische Zaken Edgar Peer de Amsterdamse gemeenteraad een gelijksoortig plan door de strot te drukken. Dat voorzag in de bouw van een containerterminal in het westelijk havengebied van Amsterdam. Zij het op wat bescheidener schaal. Het zou de gemeente 100 miljoen gulden gaan kosten. Kritikos een peer en een ei. Prompt na het nemen van het besluit verhuisde P & O/Nedlloyd als laatste grote containervervoerder van Amsterdam naar Rotterdam en kwam het plan van de inmiddels in vleeswaren handelende Peer in de lucht te hangen. Kritikos bleef echter bij zijn oorspronkelijke mening dat hij voldoende containers van de grote maatschappijen kon afromen om de huidige aanvoer van 30.000 containers binnen afzienbare tijd op te krikken naar 600.000. De gemeenteraad trok in mei van dit jaar opnieuw de portemonnee en verhoogde haar bijdrage aan het project tot ruim 280 miljoen gulden. Kritikos zelf kwam nu met 90 miljoen over de brug. Nu verwacht men in Rotterdam weliswaar tot het jaar 2020 een verdrievoudiging van het containervervoer in de wereld, maar insiders kijken toch wat meewarig naar de stad aan het IJ. Er is namelijk geen enkele reden om aan te nemen dat de grote, in Rotterdam geconcentreerde vervoerders Kritikos en Amsterdam een graantje zouden laten meepikken. Vooral niet als ze zelf over zeven jaar over een eigen reusachtige terminal kunnen beschikken waar ook schepen van andere maatschappijen terecht kunnen. Volgens Bartjens mag Amsterdam dus in 2020 rekenen op 3 x 30.000 = 90.000 containers. Over Amsterdamse bluf gesproken.

Hallo, met Pino

14 november 2000
Gisteren zijn in Washington opnieuw documenten vrijgegeven uit de archieven van het ministerie van Buitenlandse Zaken en de CIA die wat meer zicht moeten geven op allerlei geheime operaties uit het verleden. Dat daarbij oude relaties op de vuilstort terechtkomen wordt in sommige gevallen voor lief genomen. Eén van die gevallen is de internationaal toch al afgebrande Chileense ex-dictator Pinochet. In dit laatste pakketje vol beheerste openhartigheid van de regering-Clinton zat een verslag van een telefoontje dat Pinochet ergens in augustus 1976 pleegde met zijn Paraguayaanse collega Stroessner. Daarbij verzocht hij Stroessner paspoorten te verschaffen aan twee agenten van de DINA, de Chileense geheime dienst: Michael Townley en Armando Fernandez.
Het verzoek van Pinochet werd ingewilligd en de Amerikaanse ambassadeur Landau verstrekte de benodigde visa's. In tweede instantie rook Landau echter een rotte vis, trok de verleende visa's weer in en waarschuwde Washington. Uiteindelijk vertrokken de twee agenten met Chileense papieren naar de Verenigde Staten waar zij na een paar weken met een autobom een einde maakte aan het leven van Orlando Letelier, de voormalige rechterhand van de in 1973 vermoorde Chileense president Allende. Midden in Washington.
De CIA onder leiding van George Bush had ten tijde van de DINA-operatie ondanks Landau's missives blijkbaar even wat anders aan zijn hoofd. Townley cs. werden uiteindelijk toch voor de kadi gesleept, maar kregen uiterst coulante straffen. Dat stelde Townley in ieder geval in staat om in 1987 een tripje naar Stockholm te maken. Een paar dagen na zijn aankomst werd de Zweedse premier Olav Palme vermoord. Noch Townley, noch Pinochet zou daar de hand in hebben gehad. Niettemin wordt dankzij het vrijgeven van bovengenoemde documenten duidelijk dat Pinochet zich persoonlijk bemoeide met dit soort buitenlandse akties van de DINA. En dat opent nieuwe mogelijkheden voor het Chileense Openbaar Ministerie.

De zorgen van Foetsjiemori

14 november 2000
De tot de Amerikaanse variant van de democratie bekeerde Peruaanse president Fujimori heeft er een nieuw probleem bij. Eerst "verdween" generaal Montesinos, de uit Panama teruggekeerde voormalig leider van Peru's geheime dienst en sterke arm van de in het nauw gebrachte president. Een speurtocht leverde niks op. Dat komt ervan als je Control Risk (het Londense speurneuzengenootschap dat zijn expertise destijds zo welwillend ter beschikking stelde om een Tupamaros-commando in de Japanse ambassade in Lima uit te moorden) niet meteen in de arm neemt.
Vorige week werd Fujimori's positie verder uitgehold toen berichten in de internationale pers verschenen over Montesinos' miljoenenfortuin dat op buitenlandse bankrekeningen was gestald. En dat naar alle waarschijnlijkheid afkomstig was van de handel in wapens en drugs in samenwerking met de Colombiaanse drugskartels.
Afgelopen weekend nam de bewolking verder toe toen een broer van de in 1993 door een merkwaardig belangenconsortium (zie Actueel dd. 24 oktober 2000) vermoorde Pablo Escobar verklaarde dat Fujimori voor zijn verkiezingscampagne in 1989 een gift van 1 miljoen dollar had ontvangen van de leider van het toenmalige Medellinkartel. De tot dan toe onbekende Fujimori won die verkiezingen in 1990. Escobar en Fujimori zouden aan elkaar zijn voorgesteld door de in Amerika opgeleide Montesinos. Inmiddels is het voorzitterschap van het Peruaanse parlement in handen gekomen van de oppositie. Dat wordt beschouwd als de eerste etappe van een initiatief om Fujimori voor de verkiezingen van het volgend jaar tot aftreden te dwingen. Is ie eindelijk foetsjie.

Watergate in Wenen

11 november 2000
Maandag valt in de Oostenrijkse hoofdstad naar alle waarschijnlijkheid het besluit om twee om de politieke onschendbaarheid van twee topmensen van Haider's FPÖ op te heffen...
Daarmee zou voor het O.M. de weg worden vrijgemaakt om hen te verhoren in de context van een schandaal dat het politieke leven in Wenen al weken lang op zijn grondvesten laat schudden. Geheime gegevens uit politie-computers blijken jarenlang tegen betaling hun weg te hebben gevonden naar de burelen van de FPÖ-leiding. Ondanks heftig verweer waarin de socialisten en de vrijmetselarij beschuldigd worden van vuil spel is ook Haider zelf de afgelopen week onderworpen aan een verhoor van de onderzoeksrechter in deze zaak. En daarbij gaat het niet alleen meer om de illegale leveranties van meestal politieke tegenstanders betreffend inlichtingenmateriaal. Er zijn nu ook aanwijzingen dat de nauw met de FPÖ verbonden vakbond AUF bij de Raiffeisenbank, de Volksbanken en de Bank Austria over miljoenenbedragen beschikt waarvan de herkomst duister is. Het sterke vermoeden bestaat dat een groot deel daarvan via de partijkas van de FPÖ bij de AUF is terechtgekomen. Het belooft aan de schöne blaue Donau een warme Kerst te worden.

Geen lof voor Brussel

9 november 2000
De Europese Unie heeft in de Verenigde Staten een strafklacht ingediend tegen de sigarettenproducenten Philip Morris en Reynolds wegens het meewerken aan smokkelpraktijken.
In de klacht is ook een opvallend detail opgenomen: de nicotineboeren maakten volgens de EU bij die smokkel gebruik van bekende figuren uit het internationale drugsnetwerk ondermeer afkomstig uit Spanje en de Caraïben. De club in Brussel gaat daarmee gemakshalve voorbij aan het sigarettenhoofdstuk in ons IRT-boek, waarin staat dat ook drugsfiguren uit andere landen binnen de Unie nijver aan deze praktijken hebben meegewerkt (zie tevens ons artikel "De smokkel van smoke en coke". De reden voor die omissie is net zo duister als de komst van Lubbers in een vluchtelingenkamp.

Agent

9 november 2000
De 52-jarige Australiër Graham Marshall heeft gisteren een langdurig proces tegen de staat gewonnen. Als jonge electricien maakte hij in 1969 deel uit van een Australisch contingent van in totaal 50.000 militairen dat naar Vietnam was gezonden om de Amerikanen te assisteren bij hun strijd tegen de Vietcong. In de jaren na zijn terugkeer naar Down Under bleek dat hij geen kinderen meer kon verwekken. Hij zocht de oorzaak daarvan in het feit dat hij in de Vietnamese jungle blootgesteld was geweest aan het beruchte Amerikaanse ontbladeringsmiddel Agent Orange. Daarin is hij nu in het gelijk gesteld en schadevergoeding volgt. Dat daarmee de sluis is opengezet voor meer van dit soort rechtszaken staat vast. En dat in Washington niemand zich een moer zal aantrekken van deze ontwikkeling eveneens. Getuige de huidige druk van de VS op de Colombiaanse regering om een hongerige bacterie los te laten op de cocaplantages zonder te weten wat de verdere gevolgen zijn voor de rest van de flora en fauna in het Colombiaanse oerwoud, inclusief de mens.

Man bijt hond

5 november 2000
De afgelopen week is in de Duitse Bundestac een rel ontstaan nadat in een fors aantal toiletten van het parlementsgebouw resten van cocaïne waren aangetroffen, Er gaan nu stemmen op om bij de geachte afgevaardigden een haar uit te rukken om vast te stellen wie in het recente verleden af en toe een lijntje snoof op de rand van de wc-pot.
Aangespoord door de sensationele berichten uit Berlijn besloot de Sunday Times ook eens een onderzoekje te plegen naar mogelijke snuifgewoontes in de twee Houses van het Britse parlement. En jawel. Ook daar werden op de toiletten sporen aangetroffen van "Colombia's finest".
Wij bij Kleintje Muurkrant vragen nu in dit verband: Welk Kamerlid heeft er volgens u een neusje voor?

Sabotageactie bij ECN-Petten mislukt

5 november 2000
Activisten van Onkruit Vergaat Niet! hebben gisteravond (zaterdag 4 november) een poging gedaan om het transport van hoogverrijkt uranium te saboteren. Op woensdag 8 november aanstaande wordt het (voorlopig) laatste transport van dit hoog radioactieve afval verwacht. De activisten wisten ongezien het terrein van de ECN te Petten binnen te dringen en tot dicht bij de reactor te komen. Bij een poging het reactorterrein te betreden werden de activisten opgemerkt door de bewakingsdienst en aangehouden. Vermoed wordt dat op het reactorterrein de vrachtwagen, die gebruikt gaat worden voor het nucleaire transport, klaar staat om woensdag weg te kunnen rijden.
Onkruit Vergaat Niet! vindt dat er een einde moet komen aan de produktie van nucleair afval. Dit betekent dat de reactor van de ECN moet sluiten en dat er een einde moet komen aan de nucleaire industrie. De actiegroep vindt het onbegrijpelijk dat er zoveel risico wordt gelopen met de transporten van dit hoog radioactieve materiaal, terwijl er absoluut geen noodzaak voor is. Er zijn voldoende alternatieven voor het opwekken van energie (zonder CO2-uitstoot) en ook voor de bestrijding van kanker zijn inmiddels goede alternatieven voor handen. ECN zou beter afzijn door de kernenergietak af te stoten en zich volledig te richten op de ontwikkelingen van duurzame energie, waar ze zich op dit moment nog veel te beperkt mee bezig houdt.

Executie

2 november 2000
In de periode voor en zelfs tijdens de Molukse treinkaping bij De Punt werden in het geheim pogingen ondernomen om bij de meest militante Molukse jongerengroepering olie op de golven te gooien. Bij verschillende ontmoetingen in Frankrijk werd de mogelijkheid besproken om leden van die groepering in Vietnam een guerilla-opleiding te laten volgen om vervolgens op de Molukken de RMS gestalte te geven. In welke mate de Vietnamese vertegenwoordiging in Parijs bemoeienis had met dit initiatief, is duister gebleven. Als contactman met de betrokken Molukse jongeren zou ene Guy Charpentier zijn opgetreden. Een oud-agent van de Franse geheime dienst die jarenlang in Vietnam aktief was geweest en geen onbekende was voor de vroegere Vietnamese leider Ho-tsji-Min.
De Molukkers werden bijgestaan door de Nederlanders John Bense, een oud-functionaris van de NAVO, en de fel omstreden ex-kapitein Raymond Westerling. In deze configuratie een vreemde eend in de bijt. Weliswaar onderhield hij na de beruchte politionele acties in Nederlands-Indië eind jaren veertig uitstekende contacten met de Molukse gemeenschap in Nederland, maar een associatie met Vietnam was in zijn geval net zo onwaarschijnlijk als een blow-job van Lewinsky bij Osama bin Laden. Bovendien kwamen agenten van allerlei snuffelorganisaties regelmatig bij Westerling over de vloer en in die tijd zeker niet voor "old times sake". De gebeurtenissen bij De Punt, waarbij ook leden van bovenstaande jongerengroepering betrokken waren, maakten een abrupt einde aan de onderhandelingen. Charpentier zou aan de Nederlandse regering nog hebben voorgesteld zich te laten uitruilen tegen een paar gegijzelden in de trein om langs die weg tot een vreedzame oplossing te komen. Maar Den Haag zou dat geweigerd hebben en ging niet lang daarna over tot wat premier Den Uyl later zou betitelen als de executie. Nu openheid blijkbaar ineens troef is zou het misschien de moeite waard zijn ook dit aspect van de affaire eens goed onder het licht te houden.

 

Klik hier om uw reactie toe te voegen
22 mei 2017