Actueel 17 - 31 januari 2001
Spannende situatie in Quito - Ecuador
31 januari 2001
(een ooggetuige aan het woord) "Een jaar na de coup op Mahuad, de ex-president van Ecuador, heerst er opnieuw grote onrust in het land. De oorzaak van deze sociale onrust is de belabberde economische situatie van grote delen van de bevolking. Organisaties van indianen, diverse sociale bewegingen en studenten hebben grote delen van het land lamgelegd. Het leger en politie zijn er niet in geslaagd om de blokkades van de belangrijkste verkeersaders te voorkomen, ondanks de inzet van gewapende troepen en het gebruik van veel traangas. De huidige regering Noboa heeft als reactie op de protesten een aantal leiders van de sociale beweging en indiaanse organisaties gearresteerd, waaronder Vargas, de leider van de indiaanse organisatie Conaie, betrokken bij de couppoging van verleden jaar. Dit heeft geleid tot nog fellere protesten en bezettingen. Veel indiaanse activisten hebben zich verzameld in de politecnica. Op dit moment verzamelen zich grote aantallen activisten in de hoofdstad Quito. Doel is het congres en regering te dwingen tot een dialoog. Te verwachten is dat de komende dagen de onrust toe zal nemen.
Het is nu laat in de middag en het plein achter de politecnica staat vol mensen en de politie schiet traangas in die mensenmassa. Een aantal studenten proberen de traangas granaten terug te gooien. Vanwege de afstand lukt dat niet altijd. Ik snap de zin van deze politieacties niet aangezien de mensen geen kant op kunnen. Er vliegt nu een helicopter boven het terrein. Ik hoor net dat de militairen aanstalten maken het terrein te bestormen. Het is hier nu half vijf in de middag." (... hier in Holland is het half 11 's avonds).
Royal Flush
31 januari 2001
Nu in verschillende Haagse kippenhokken kapitaal wordt gekakeld over de gevolgen van een eventueel huwelijk tussen Willem Alexander en Maxima, is tegelijkertijd een even kapitale geruchtenstroom op gang gekomen. Die heeft voornamelijk betrekking op de vraag wat er gaat gebeuren als Alex aan zijn stutten trekt en de kroon de kroon laat. Dan komen Constantijn en crisismanager Laurentien in beeld, die op 17 december jl. als een speer zijn verloofd en van plan zijn al in mei de boot in te stappen. Zij bleken elkaar al een hele tijd te kennen. Maar dat is geen wonder. Constantijn's moeder en Laurentien's vader staan sedert hun studietijd in Leiden in de tweede helft van de jaren vijftig op goede voet met elkaar. Dat kwam in 1966 al aan het licht toen Brinkhorst de delegaties van de Oosteuropese pers de weg wees bij het huwelijk van Beatrix en Claus. In de eerste helft van de jaren tachtig zouden ondergrondse moeilijkheden aan het hof zijn ontstaan naar aanleiding van een toeristisch uitstapje van prins Claus en zakelijk adviseur Salomonson aan een New Yorkse homobar. Kort daarop raakte de prins in psychische problemen die in de loop der jaren een steeds dramatischer karakter kregen. Door dit alles zou de band tussen de koningin en de D'66-coryphee danig zijn versterkt. Zodanig zelfs, dat zij bij tijd en wijle even de afzondering zouden hebben gekozen in een antiek onderkomen waarover Brinkhorst beschikt in Portugal. De laatste maal zou dat ergens in het najaar zijn gebeurd. Niet lang daarna maakten hun kinderen hun verloving bekend. Eén en één is twee. Normaliter tenminste. Maar musketier Oltmans zal wel weer een persconferentie in Nieuwspoort beleggen om het hele verhaal te torpederen. Tenzij hij het te druk heeft met de redding van Bouterse.
Comeback kids
30 januari 2001
In het voetspoor van Lazarus en ex-president Clinton hebben drie voormalige regeringsleiders hun snoet weer tegen het politieke venster gedrukt: Carlos Menem in Argentinië, Alan Garcia in Peru en Benazir Bhoetto in Pakistan.
De flamboyante Menem liet in 1999 Argentinië achter in een volstrekte economische chaos. Na een regeringsperiode van tien jaar. Zijn wat minder populistische opvolger Fernando de la Rua leek aanvankelijk zijn land in wat rustiger vaarwater te leiden, maar door een paar spetterende corruptieschandalen is het opnieuw in zwaar pakijs beland. De "playboy van de pampa's" vertoont zich op zeventigjarige leeftijd tegenwoordig regelmatig in disco's en andere publieke gelegenheden samen met de 35-jarige voormalige Miss Universe Cecilia Bolocco. En de juichende pulppers schrijft de goede vriend van George Bush de Oude opnieuw de politieke hemel in. Oude Peronistische tijden herleven en naar verwachting keert Menem binnen niet al te lange tijd terug als president.
Alan Garcia is na het vertrek van Fujimori en negen jaar zelfgekozen ballingschap het afgelopen weekend in Peru teruggekeerd om in april mee te doen aan de langverwachte presidentsverkiezingen. Hij was ooit met zijn 35ste jaar de jongste Peruaanse president ooit. Maar veel van zijn landgenoten herinneren zich maar al te goed hoe het land erbij stond tijdens zijn regime. Voedseltekorten, frequente hiaten in de stroomvoorziening, hyperinflatie. Toen hij in 1992 na het aantreden van zijn opvolger, Fujimori, beschuldigd werd van corruptie nam hij de benen in een lege watertank. Een kleine twee weken geleden werden de beschuldigingen officieel ingetrokken en kon Garcia naar Peru terugkeren. Dat doet het vermoeden rijzen dat een deel van het Peruaanse establishment de favoriet bij de komende verkiezingen, Alejandro Toledo, niet ziet zitten en de weg voor Garcia heeft vrijgemaakt om terug te keren aan het presidentiële front.
De comeback van Benazir Bhutto is een heel wat hachelijker onderneming. De in ballingschap in Dubai vertoevende ex-premier van Pakistan heeft afgelopen weekend aangekondigd binnenkort naar haar land te zullen terugkeren om de confrontatie met het militaire regime te zoeken en langs die weg de democratie te herstellen. Ondanks het feit dat haar nog een gevangenisstraf van vijf jaar boven het hoofd hangt wegens het aannemen van een niet zo kinderachtig bedrag aan steekpenningen en haar echtgenoot, Asif Ali Ardari, wegens corruptie en drugshandel in de gevangenis zucht (zie het artikel "Retourtje Cantrade" in de Morgenster). Vorig jaar keerde zij Engeland de rug toe nadat minister van Binnenlandse Zaken Jack Straw assistentie had toegezegd bij een Pakistaans justitieel onderzoek naar Benazir's miljardenbezittingen in het buitenland, waarvan een deel zich in Engeland bevindt. Of de regering van Dubai in haar uitspraken aanleiding zal vinden om haar de deur te wijzen (zij kreeg daar asiel op voorwaarde dat zij geen politieke uitspraken zou doen) moet nog blijken. Maar uitgewezen of niet, het lijkt erop dat zij de sprong naar Pakistan binnenkort toch zal wagen. Spannende vraag: Zou Wiegel terugkomen?
Hoerenboel
30 januari 2001
G. Gordon Liddy, de instructeur van het "loodgieter"-team dat in 1972 met zijn wonderlijke inbraak in de kantoren van de Democratische partij in het Watergate-gebouw de val van president Nixon inluidde, stond gisteren na jaren weer eens in het beklaagdenbankje. Aanleiding vormde zijn recenta verrassende uitspraken over die affaire. De inbraak had volgens hem niet als ultiem doel om afluisterapparatuur te installeren in het Democratisch hoofdkwartier ten behoeve van de President en diens herverkiezingscommissie, maar om bewijzen te vergaren voor het verontrustende verhaal dat de verloofde van John Dean tot een callgirl-organisatie behoorde. Dean was één van de topmedewerkers van Nixon. Sommige dames van de "u belt, wij wippen even langs"-organisatie maakten in de kleine uurtjes af en toe gebruik van de telefoon van de Democratische stafmedewerker Spencer Oliver om hun afspraken te maken. Dat was volgens Liddy de reden waarom de inbrekers geen tap zetten op de telefoon van de leider van het Democratisch Nationaal Comité Larry O'Brian maar op die van Oliver, wiens kantoor zich notabene aan de andere zijde van het gebouw bevond. En dat was eveneens de reden waarom het bureau van Oliver's secretaresse werd omgekeerd. Daar zouden namelijk foto's liggen van de in de aanbieding zijnde dames. De bewuste secretaresse ontkent dat en heeft Liddy nu voor de rechter gedaagd wegens belediging. Donderdag wkrdt de zaak voortgezet. Rooie oortjes.
Bankstilte
28 januari 2001
De afgelopen weken leek zich een woest groot schandaal in de Westduitse bankwereld te ontwikkelen. Op een schaal die overeenkomsten vertoonde met die van de affaire rond de Bank of New York in de tweede helft van de jaren negentig, waarbij miljarden dollars van de Russische mafia (?) een enthousiast sopje kregen en voor een deel naar Israël zouden zijn gevloeid. Ook in het Westduitse geval zou het gaan om formidabele illegale winsten van Russische (mafia) ondernemingen. Daarbij zouden de Westdeutsche Landesbank, de Deutsche Bank, de Dresdner Bank en de Commerzbank als doorgeefluik hebben gediend voor een geldstroom die eveneens de Bahama's en de Virgin Islands aandeed. De miljarden behoorden toe aan de Russische Trans World Group (TWG) die zich bedient van firma's over het hele financieel-economische palet en waarvan de naam herinneringen oproept aan de aktiviteiten van de KGB in het westen. Het grote geld zou echter afkomstig zijn uit de aluminium-sector van Rusland's zware industrie. Nadat berichten in de Duitse pers verschenen dat de Duitse autoriteiten weet hadden gehad van de illegale praktijken en de banken verzocht hadden ermee door te gaan om zo een beter beeld te krijgen van het TWG- netwerk viel een diepe stilte. Mogelijk ook veroorzaakt door het verhaal dat een deel van de deposito's was weggeleid naar Israël. Zwijgen is in dit geval werkelijk goud.
Mandela en MI6
28 januari 2001
In zijn nu al veelbesproken boek "The Big Breach" blijkt de voormalige MI6-agent Richard Tomlinson ook aandacht te besteden aan het langdurige contact dat zou hebben bestaan tussen zijn vroegere werkgever en de legendarische Zuidafrikaanse president Nelson Mandela.
Het contact zou midden juni 1990 zijn gelegd. Mandela nam toen een paar dagen rust in een villa in Kent na een vermoeiende tour langs een aantal Europese hoofdsteden om vervolgens door te reizen naar de Verenigde Staten. Via deze directe lijn met de zwarte leider zou MI6 in 1993 een aanslag op diens leven van de zijde van de blanke Afrikaner Weerstandsbeweging hebben weten te voorkomen. Mandela heeft de beweringen van Tomlinson naar de schroothoop verwezen en meent dat ze afkomstig moet zijn uit ultra-rechtse kringen in Engeland. Overigens is dit al het derde geval van een geaborteerde aanslag op een politieke leider dat Tomlinson naar buiten brengt. Ghadaffi en Milosevic zijn Mandela al voorafgegaan.
Geen gezond beroep, regeringsleider. Zou zo'n Kok nou nog wel lekker slapen?
One-liners
28 januari 2001
* Volgens een Zuidafrikaans onderzoek waren onze verste voorvaderen miereneters. Pas veel later zijn de mierenneukers ontstaan.
* Nieuwe begrippen: Pluraniumbom en gezalmnormaliseerd.
* Niks nieuws onder de zon: Beierse Schweinerei.
* Op de bovenwindse eilanden hebben ze de gekke Bea-ziekte.
* Irene tegen docenten in de Jaarbeurs: "Pak tak".
Paraplu
28 januari 2001
Volgende week arriveert de nieuwe Amerikaanse minister van Defensie Donald Rumsfeld in München voor een eerste onderonsje met zijn Europese collega's. Het is niet moeilijk te raden waarover de gesprekken zullen gaan. President Bush vindt de ontwapeningsafspraken met Moskou eigenlijk een vodje papier, maar is wel bereid het aantal kernraketten verder te minimaliseren. Ondanks de bezwaren van de Europese bondgenoten en de Russische president Poetin staat hij echter vierkant achter de ontwikkeling van de Amerikaanse anti-rakettenparaplu en andere nieuwe wapentechnologie. Allemaal om de nieuwe vijand, de jongens van de jihad, plat te kunnen walsen als dat volgens Washington noodzakelijk is. Dat hij daarmee een nieuwe wapenwedloop op gang helpt, ontgaat hem waarschijnlijk. Of het wordt hem uit zijn hoofd gepraat door de vertegenwoordigers van het uiterst rechtse establishment in zijn regeringsploeg. Inmiddels wurmt in Rotterdam een bekende dealer van de Bushparaplu zich moeizaam in de startblokken voor een nieuwe presentatietournee: Jimmy Janssen van Raay (zie ook "Brusselse Truffels" in Kleintje Muurkrant 328).
Pino's hart
27 januari 2001
Direct nadat de door ons gisteren al gemelde revelaties op de Chileense televisie zijn directe betrokkenheid bij de afzichtelijke moord op 14 politieke gevangenen tot hem waren doorgedrongen, is ex-dictator Pinochet overgebracht naar een ziekenhuis. Wegens hartklachten. Vooral de details van de slachting hebben op de Chileense bevolking diepe indruk gemaakt. De nieuwe beschuldigingen zullen bij onderzoeksrechter Guzman koren op de justitiële molen zijn. Hij heeft nu nog meer redenen om Pinochet te laten vervolgen. Zijn onderzoek zal echter door de "hartaanval" van de oude bureaumoordenaar en de rigoureuze militaire afgrendeling van het ziekenhuis waar hij nu verblijft, toch weer extra vertraging oplopen. In Londen moeten ze zich overigens opnieuw diep schamen*
Die katholieken toch
26 januari 2001
In Volkskrant Magazine van 20 januari staat een fraai stukje proza met betrekking tot Nederlandse katholieken. De 29-jarige Reinout Eeckhout wordt geïnterviewd naar aanleiding van zijn overstap van de katholieke priesteropleiding naar het zen-boeddhisme. Hij beschrijft zijn periode aan de priesteropleiding in DenBosch. Wij hebben in Kleintje Muurkrant hierover al wel eens wat gepubliceerd in het stukje "Bijzondere Vrienden". Maar het volgende stukje mag er ook wezen. Het speelt zich af ten tijde van het bewind van de hedendaagse Bisschop Antoon Hurkmans, in die jaren rector van het Bossche grootseminarie, het Sint Janscentrum aan de Papenhulst: "Ik was 23 en trof veertig leeftijdsgenoten in Den Bosch van wie ten minste de helft, net als ik, homosexueel was - en er broeide van alles. Toegeven aan homosexuele gevoelens is tegennatuurlijk volgens de kerk, en een priesterstudent moet celibatair leven. Maar wij waren meer met onderlinge relaties bezig dan met bidden. Het probleem vormden de jongens die niet uitkwamen voor hun geaardheid en uit afgunst en als plaatsvervangende zelfbevrediging een jacht ontketenden op homo's. Degenen die ze verdachten van seks werden bespioneerd en zwart gemaakt bij de leiding. Ook ik viel aan hen ten prooi - terecht natuurlijk. Ik voelde me gevangen en monddood gemaakt (...) Ik denk dat ik de rit had uitgezeten als ik niet de pech had gehad verliefd te worden op een jongen uit het linkse kamp. De liefde was niet wederzijds en dat leverde spanningen op. Ik werd uitgekotst door het groepje en kwam alleen te staan. Dat was moeilijk. Je leeft te dicht op elkaar om een stalen wand om je heen te bouwen en je blik op oneindig te richten. Er was maar één mogelijkheid om me te handhaven: ik moest me wenden tot de godfather van het rechtse kamp - de grote inspirator van de homojacht - en hem ervan overtuigen dat ik me had bekeerd. Lach maar, ik weet hoe absurd het klinkt. Korte tijd kreeg ik steun van rechts, maar die club merkte al snel dat mijn bekering fake was. Mijn wangedrag werd aangeklaagd bij de bisschop. Wilde ik nog iets kunnen doen met mijn idealisme, dan moest ik mijn verwijdering van de opleiding voor zijn en zelf opstappen." Commentaar overbodig
Vragen rond de karavaan
26 januari 2001
Gisteravond diende de Chileense ex-generaal Joaquin Lagos zijn vroegere hoogste commandant, generaal Pinochet, van repliek tijdens een nieuwsuitzending van de televisiezender TVN. Deze had hem onlangs beschuldigd van schending van de mensenrechten. Naar aanleiding daarvan deed Lagos een boekje open over de momenteel door onderzoeksrechter Guzman aan een reeks van vragen onderworpen Pinochet. Volgens Lagos was Pinochet persoonlijk verantwoordelijk voor de afzichtelijke moordpartij door een speciaal commando, de Karavaan des Doods, kort na de coup tegen Allende. In september 1973 had deze Karavaan op bevel van Pinochet 14 politieke gevangenen afgemaakt na ze eerst zo gemarteld te hebben dat ze nauwelijks nog op mensen leken. De slachtpartij vond plaats in het district Antofagasta, waarvan Lagos net de militaire leiding had gekregen. Toen hij later ervan hoorde liet hij de overblijfselen begraven zonder de familieleden daarvan in kennis te stellen. Uit schaamte voor wat hij had aangetroffen. Zei Lagos.
Maar misschien moeten wij deze misdaden en alles wat er verder op dit gebied nog in Chili plaatsvond zien in het licht van de tijd. In de Volkskrant heeft ene Willem de Bruin een discussiestuk geschreven over onze wellicht wat opgeblazen morele verontwaardiging over de vader van Maxima. Een citaat: "Wie het zijn morele plicht acht Argentinië de les te lezen, zou zich ook verplicht moeten voelen kennis te nemen van de feiten. Van de misdaden van het regime, maar ook van de omstandigheden van toen, van de zucht van verlichting waarmee vele Argentijnen het einde begroetten van de chaos waarin het land van Pèron was ondergedompeld, van de "wetten en wetteloosheid van de oorlog" en van het moeizame herstel van de democratie". Kijk, moorden zijn best fout, maar soms wel begrijpelijk.
Zilverlingen uit India
25 januari 2001
De val van Peter Mandelson, de Britse minister van Noord-Ierland uit het team van Tony Blair, is gisteren en vandaag in de pers breed uitgemeten. Hij zou zijn invloed hebben aangewend om één van de drie India'se gebroeders Hinduja een Brits paspoort te bezorgen in ruil voor een miljoen pond ten behoeve van het weinig pret bezorgende Millenium Dome, dat onder Mandelson's verantwoordelijkheid viel. Veel minder aandacht was er voor de Daltons van het India'se bedrijfsleven, de Hinduja's. Tikkeltje merkwaardig. Hun naam is namelijk eveneens verbonden aan een geruchtmakende smeergeld-affaire, die zo langzamerhand in Nieuw Delhi zijn juridische eindfase nadert. Zij zouden in 1986 14,2 miljoen dollar in de binnenzak hebben laten stoppen door de Zweedse wapenfabrikant Bofors voor hun hulp bij het sluiten van een deal met de India'se regering ter waarde van 1,3 miljard dollar. Samen met de vroegere Boforsagent Win Chadha, de vroegere minister van defensie S.K. Bhatnagar, de vroegere Bofors-topman Martin Ardbo en de Italiaanse zakenman Ottavio Quattrochi staan zij momenteel voor de rechter. De Italiaan behoorde tot de intimi van de ten tijde van de Bofors-deal premier zijnde Rajiv Ghandi en diens Italiaanse echtgenote Sonia. Ook Ghandi's naam komt voor in het rond 1990 al aangelegde gerechtelijk dossier. Voordat hem echter al te blamerende vragen konden worden gesteld kreeg hij in 1991 een enkele reis naar het Nirwana aangeboden.
De Hinduja's zijn zakelijk gezien enthousiaste omnivoren. Zowel op het gebied van financiering als op dat van transport, IT, media, de farmaceutische en chemische industrie en de landbouw hebben zij in de laatste tien jaar flinke maaltijden naar binnen gewerkt. Maar hun lievelingsgerecht is sedert het begin van hun mondiale schranspartij toch de staalindustrie gebleven. Zo namen zij in 1998 voor een krabbel een belang van 49 procent over in het Indonesische Krakatau Steel en brachten het onder bij hun holding Ispat International NV. Verantwoordelijk voor de krabbel was Tanri Abeng, de toenmalige minister van staatsbedrijven uit het tussenkabinet van president Habibie, die er nu van verdacht wordt een bonus van de Hinduja's te hebben ontvangen voor zijn vrijgevigheid (zie het artikel "Holland Overzee" op de site van de Morgenster). De hoofdzetel van Ispat International is overigens gevestigd in Amsterdam. Waar anders zou je bijna zeggen.
Reisjes
25 januari 2001
Het is niet onopgemerkt gebleven dat binnen de gezondheidszorg de paarse hond fors heeft huisgehouden. Verkeerde bedden, stilstaande helicopters, Zuidafrikaanse misverstanden, wachtlijsten op maat, ambulancediensten aan het infuus, vroedvrouwen zonder vroed, baren in een hotelkamer, huisartsen in de contramine, oorverdovende doven op het Binnenhof, de Nightingale-norm in de cao's, etc. etc.
Verantwoordelijk voor de toenemende chaos in die sector is minister Els Borst, die met nog ruim een jaar te gaan ineens dreigt met opstappen als er geen financiële injecties aan haar speeltuin wordt toegediend. Maar wat haar ene hand geeft, neemt de andere terug. Na een bliksembezoekje aan Milkaland om daar met experts van gedachten te wisselen over de herstructureringen in de Zwitserse zorg, gaf zij eergisteren te kennen dat binnen de zorginstellingen de administratieve sector gestroomlijnd dient te worden. Om zo ook daar de gletschers in beweging te brengen.
Dit weekeinde verblijft mevrouw Borst namens de Nederlandse regering opnieuw in Zwitserland. Samen met haar collega-vicepremière Jorritsma, die tegenwoordig zo'n prachtige hoofdrol vertolkt in de ijselijk domme euro-reclame van Edah. De dames brengen een bezoek aan de mondiale roverstop (het World Economic Forum) in Davos, waar het aantal veiligheidsagenten dat van de lokale bevolking momenteel overtreft. Mogelijk dat mevrouw Borst na haar terugkeer zal voorstellen om bijvoorbeeld twee magere patiënten in één bed te leggen, een multifunctioneel gebit op de markt te brengen, een tolpoort aan te leggen bij elk zieken- en verzorgingshuis en andere baanbrekende ideeën die de goedkeuring van Dijkstal kunnen wegdragen. Leve paars.
De eigen boezem
22 januari 2001
Kort voor Clinton afscheid nam van het Witte Huis heeft de door hem in 1997 ingestelde commissie-Volcker verslag uitgebracht over haar speurtocht naar de tijdens en na WO II verdwenen Joodse deposito's in de Verenigde Staten zelf. De uitslag van dat onderzoek, die wat bedolven is geraakt onder de blijkbaar onvermijdelijke lawine van non-publiciteit over het aantreden van George W. Bush, was verpletterend. Ondanks de aangetroffen hiaten in de boekhouding van de betrokken banken kwam de commissie tot de voorzichtige conclusie dat ruim een miljard dollar in de jaren voor de oorlog in Amerikaanse kluizen in veiligheid was gebracht. Omgerekend zou het nu gaan om tien miljard dollar. Het leeuwendeel kwam uit Polen, Frankrijk en Nederland.
Na de oorlog waren de Amerikaanse autoriteiten niet van plan om de Joden die de Holocaust overleefd hadden bij hun speurtocht naar hun rechtmatige eigendommen van dienst te zijn. Laat staan dat zij ook maar iets wilden retourneren van de enorme kapitalen die bij gebrek aan eigenaren ja de oorlog bij de banken waren blijven liggen. Met veel spul en moeite werd begin jaren vijftig zes miljoen dollar achterhaald. Rond 500.000 dollar daarvan werd uiteindelijk aan Joodse hulporganisaties overgemaakt om er iets moois mee te doen. De rest was na vijf jaar conform de Amerikaanse wetgeving vervallen aan de staat, die ondermeer de wederopbouw van Duitsland ermee financierde.
Een paar jaar geleden werden met name Zwitserse banken in verband met dit soort ellendig gedrag aan het kruis gespijkerd. Terecht. Maar het is bijna een gotspe dat nou juist deze Zwitserse banken, die wel over de brug zijn gekomen, een paar dagen geleden uit New York een oekaze ontvingen van de Amerikaanse bankreguleringscommissie. Daarin werd aangedrongen om nog eens een stofkam door hun administratie te halen om te zien of er nog meer oude Joodse rekeningen tevoorschijn zouden komen. Om op die wijze bij te dragen aan het herstel van het vertrouwen in het internationale bankwezen! Tot nu toe bleef het in de internationale pers bulderend stil over het gedrag van de Amerikaanse roversnesten. Ook in Nederland.
Achter de dijk
21 januari 2001
Met een beroep op de Wet op de Openbaarheid van Bestuur (WOB) is de afgelopen weken journalistiek gesnuffeld in het gemeentearchief van Volendam naar antwoord op de vraag of ondernemer Jan "Dekker" Veerman in het verleden al eerder de regels voor het runnen van een horeca-onderneming aan zijn klomp had gelapt. Volgens De Volkskrant van gisteren was dat zo. Hij bleek met de gemeente onder andere in de juridische clinch te hebben gelegen wegens geluidsoverlast, illegale opslag en illegale verbouwingen. Een klein deel van het dossier-Veerman bleef buiten de greep van de openbaarheid vanwege "privacy van derden, individuele ambtelijke advisering of voor intern beraad". Dat kan te maken hebben met een weeklacht die de leiding van de katholieke parochie ettelijke jaren geleden via de media uitstootte. Het zou in de Volendamse horeca de spuigaten uitlopen met het drugsgebruik door jongeren in de Volendamse uitgaanswereld. Aangezien Veerman de tenor is in het kokr der cafébazen mogen wij gevoeglijk aannemen dat de locale herders ook zijn gelegenheden in het vizier hadden. De plaatselijke autoriteiten beloofden beterschap en zouden strenger gaan optreden. Gezien de hierboven vermelde voorgeschiedenis en de bevindingen na nieuwjaarsnacht moet ook in dit geval ernstig getwijfeld worden aan de daadkracht van het gemeentebestuur en haar koddebeiers. Die overigens wat het drugsprobleem betreft net zo goed op de hoogte moeten zijn geweest als de vertegenwoordigers van Johannes Paulus II.
Maar er was meer. Zo kenden zij zonder twijfel ook de berichten uit het circuit dat Veerman één van de Volendamse financiers zou zijn geweest van het roemruchte schip "De Lammie", dat al in de jaren zeventig met drugs en muis in de golven verdween. Verder moet het niet aan hun aandacht ontsnapt zijn dat de wat recalcitrante caféhouder altijd op zeer goede voet heeft gestaan met "Jakkie" Stroek, één van de vermaarde vrijbuiters die Volendam op het terrein van de drugshandel rijk is. Geobserveerde en vastgelegde zakelijke ontmoetingen tussen die twee zouden volgens voorzichtige mededelingen uit IRT-kringen steevast gevolgd zijn door het arriveren van een schip vol snoepgoed. Hoe dit ook zij, zeker is dat Veerman's zakelijke belangen zich in de loop der jaren niet alleen formidabel uitbreidden aan en achter de dijk, maar bijvoorbeeld ook in het bij avontuurlijke Nederlanders zo geliefde zuiden van Spanje. Of een stel simpele stukjes vuurwerk ook deze belangen in gevaar zullen brengen ligt in eerste instantie aan de doortastendheid van de onderzoekscommissie onder leiding van "Groucho" Alders. We worden niet geplaagd door een overdosis aan vertrouwen. Gek hè?
Kidnap
21 januari 2001
Ernstig rijken in onze samenleving hebben zich volgens De Telegraaf van gisteren in de jaren na de affaires rond Freddie Heineken en Gerrit-Jan Heijn voor een slordige duit verzekerd van de hulp van veiligheidsbureaus om zichzelf en hun naasten ontvoerders en andere kwaadwillenden van het gecultiveerde lijf te houden. En met succes. Enige op stapel staande kidnappings van onder anderen een paar bekende Nederlandse industriëlen uit 't Gooi, Den Haag en Groningen zouden in de afgelopen tien jaar zijn verijdeld. Eén van de betrokken veiligheidsclubs is Control Risks International. Een bedrijf dat ooit de voormalige Peruaanse president Fujimori te hulp snelde bij een bezettingsactie van de Tupamaros, die uiteindelijk met een afzichtelijke moordpartij werd afgesloten. De vroegere Amsterdamse commissaris Kees Sietsma maakt sedert 1992 deel uit van de leiding van Control Risks. Daarvoor hield hij zich bezig met de beveiliging van de Philips-top. Na diens vertrek zou het met die beveiliging net zo droevig zijn verlopen als met sommige productielijnen van het bedrijf. Dat resulteerde in november 1998 in de merkwaardige ontvoering van Hansje Boonstra, de echtgenote van Philips-baas Cor. De ontvoerder reed met haar ontspannen babbelend het halve land door, pleegde in Hoek van Holland een telefoontje en sloeg haar vervolgens volledig in elkaar, waarbij onderandere een paar vingers en een arm werden gebroken. Het telefoontje kan logischerwijs maar één doel gehad hebben: het eisen van losgeld. In Eindhoven deed het gerucht de ronde dat het om niet betaalde gokschulden van mevrouw Boonstra ging. De Telegraaf hield het op een afpersingspoging uit de hoek van vroegere KGB-medewerkers (!). Maar Boonstra zou volgens persberichten uit die tijd geweigerd hebben om te betalen. Met als resultaat de uiterst rigoureuze maatregelen. Oud-commissaris van politie Blaauw van Rotterdam verklaarde in de dagen erna dat het vinden van de snoodaard een fluitje van een cent zou zijn gezien het beschikbare signalement en andere details. Het werd inmiddels een wat duurder fluitje en de dader is door Justitie nog steeds niet opgespoord. Eens temeer een aansporing voor de rijken onder ons om lijf en leden te laten beschermen door gespecialiseerde bedrijven die - om in de terminologie van Dijkstal te blijven - voldoen aan de zogenaamde Fujimori-norm. Het kost een paar centen maar dan heb je wat.
Schuld en boete
20 januari 2001
In Miami heeft de Arubaanse zakenman Randolph Habibe schuld bekend in een zaak die tegen hem diende wegens het witwassen van 800 miljoen drugsdollars van het Noord-Colombiaanse La Costa-kartel. Ondermeer door de aankoop van sigaretten die op hun beurt weer Colombia werden binnengesmokkeld (zie het artikel "De smokkel van smoke en coke" op de site van de Morgenster). De Amerikaanse justitie beschouwde Habibe als de leider van dat kartel en liet hem in 1997 op Aruba arresteren. In 1998 werd hij aan de VS uitgeleverd voor berechting. Dankzij de "plea bargain", waarbij Habibe toegaf 11 miljoen dollar te hebben witgewassen (laat de rest van 789 miljoen maar zitten), komt hij er nog genadig af met naar verwachting een gevangenisstraf van elf jaar. Uit te zitten op Aruba.
Dat is nog eens andere koek in vergelijking met de straffen die zijn geëist in hoger beroep tegen de verdachten in de met de IRT-affaire verbonden BBQ-zaak in Den Haag. Drie jaar en wat kermisgeld. Voor in wezen dezelfde vergrijpen als die van Habibe, zij het op wat bescheidener niveau. Uit te zitten in Nederland. Er is hier geen zaak zo bont of er zit een luchtje aan.
one-liners
20 januari 2001
* Vakantieganger met zonnesteek: Heb je in Turkije venerische alcohol?
* Verrukte pedo: Als er minder postkantoren komen krijgen we misschien vaker kleintjes aan de deur met kinderpostzegels.
* Verwarde moeder: Bedoelt die Hermans met meer vrijheid voor scholen dat mijn kinderen nog vaker thuis zijn?
* Macho na Duits onderzoek: Ze krijgt de auto alleen nog maar mee als ze menstrueert.
* Prins Bernhard en Jesse Jackson kunnen elkaar nu een hand geven.
* Jihad in Nederland: 15 BVD-ers met voedselvergiftiging thuis.
* Nederlandse exporteur: Wij voeren alles door: drugs, wapens, sigaretten, Chinezen, de gekke koeienziekte. De schoorsteen moet roken nietwaar?
* Zouden die doven bij hun demonstratie in Den Haag echt niet geweten hebben dat zij tegen dovemansoren stonden te roepen?
* Clinton: Ik voel me genaaid.
* Amerikaanse onderzoeker: Kan het licht uit?
Guerrilla
18 januari 2001
De 39-jarige Nederlandse mercenary J.I. Makkas, die al een tijd lang de Albanese guerrillabeweging UCPMB in het diepe zuiden van Kosovo ter zijde stond bij het uitmoorden van Serviërs, heeft zich overgegeven aan soldaten van KFOR. Naar eigen opgave heeft hij alleen al tot begin december jongstleden (zie deze Kleintje Actueelrubriek 7 december 2000) 72 etnische Serviërs gekeeld. Ooit heeft hij aan PLO-kant de Israëliërs bestreden. Hoeveel mensen hij daarbij om het leven heeft gebracht is niet bekend. De in Albanese kringen als "de bevrijder" bekend staande man wordt binnenkort aan Nederland uitgeleverd. Het zal ons benieuwen of de Nederlandse regering hem net zo zal behandelen als de Nederlanders die indertijd aan de kant van de legitieme Spaanse regering de troepen van Franco bestreden. En of mevrouw Del Ponte nu net zo bijdehand zal zijn als tegen andere oorlogsmisdadigers.
Contra's
18 januari 2001
Afgelopen vrijdag zijn twee Tsjechen (een parlementslid en een oud-studentenleider) op Cuba gearresteerd wegens "subversieve activiteiten". Zij hadden namens de Amerikaanse mensenrechtenorganisatie Freedom House contact gezocht met anti-Castro activisten. Nu vallen er genoeg vraagtekens te zetten bij het regime van Castro, maar als je de namen van bijvoorbeeld Zbigniew Brzezinski en Jean Kirkpatrick in het bestuur van Freedom House aantreft word je ook niet warm van binnen. Inmiddels is het politieke touwtrekken rond de vrijlating van de twee Tsjechische "toeristen" in volle hevigheid losgebarsten. Maar het is niet onmogelijk dat zij als voorbeeld zullen dienen om aan te tonen dat Castro nog steeds de baas is op Cuba en niemand moet proberen zijn machtspositie uit te hollen onder het mom van welke hulp dan ook.
Volgens een betrouwbare bron zouden ook Nederlanders eens geprobeerd hebben om Cubaanse contra's de helpende hand toe te steken. Door het leveren van wapentuig. Dat was in de eerste helft van 1993. Onze toenmalige ambassadeur drs. Willem Anthonie Dòlleman zou echter in het diplomatieke circuit in Havanna geruchten daarover hebben opgevangen en de Cubaanse autoriteiten op de hoogte hebben gesteld van de snode plannen. De deal werd afgeblazen, maar het werd al snel bekend wie de klokkenluider was geweest. Op 16 juni werd de ambassadeur teruggeroepen en op non-actief geplaatst. Hij zou zich volgens een artikel in De Telegraaf van 3 juli 1993 ( "De val van een notoire vreemde snuiter" van Guido van de Kreeke) teveel bewondering hebben gehad voor het mensenrechtenbeleid van Castro en zich teveel hebben laten inpakken. Kijk, zo doen wij dat.
Da's lachen!
18 januari 2001
Het Brabants Dagblad, 't monopoliedagblad voor 's-Hertogenbosch en verre omstreken, had afgelopen dinsdag een schitterende voorpagina. Middels een landkaartje met daarop enkele ten zuiden van DenBosch gelegen dorpen en gehuchten illustreerde de krant een mogelijk rampgebied van het neerstortende Russische ruimtestation MIR. Zijtaart, Boxtel-Zuid en Keldonk worden genoemd als mogelijke crash-locatie. Zonder een spoortje ironie schrijft het Brabants Dagblad over een dreigende ramp in Brabant. "Volgens een uitgelekte notitie van de Militaire Inlichtingen Dienst is het risico voor Nederland weliswaar gering, maar wel degelijk aanwezig". Wanneer je weet dat de crashbaan van het inderdaad neerstortende Russische ruimtestation MIR over een gebied gaat van meer dan twee miljoen vierkante kilometer dan pas begrijp je dat ze plek over hadden op de voorpagina van het Brabants Dagblad van afgelopen dinsdag. Of toch even oplettend naar boven kijken op dinsdag 27 februari aanstaande, de dag waarop de MIR terug verwacht wordt?
Verdwenen uranium
17 januari 2001
Hoeveel kilo verarmd uranium kon men ook weer niet meer terug vinden na de vliegtuigramp in de Amsterdamse Bijlmer?
Rubberzolen en witte pakken
17 januari 2001
De geruchtmakende rapportages van de acht rijksijspectiediensten met betrekking tot de vuurwerkramp in Enschede hebben in politiek Den Haag voor heel wat commotie gezorgd. In de Kamer riep men tsjonge en minister De Vries ging een brief schrijven. Naar goed Hollands gebruik hebben de betrokken diensten uiteraard geprobeerd om hun eigen stoep driftig schoon te vegen en de berg schuld voor de deur van de wat minder in aanzien zijnde buren te schuiven.
Eén van de zwartste pieten belandde zodoende bij de Enschedese brandweer, die daarover knap laaiend is geworden. Maar niet alleen daarover. In de schaduw van de waterkanonnen heerst ook verontwaardiging over de merkwaardige activiteiten van de Binnenlandse Veiligheids Dienst. Employé's van deze rubberzolenfirma uit Leidschendam zouden volgens bronnen binnen de top van de brandweer ten tijde van de officiële onderzoeken naar de oorzaak van de ramp in Enschede hebben rondgewaard. Zij zouden daarbij ijverig bezig zijn geweest om alibi's in elkaar te flansen voor bij de ramp betrokken lieden die blijkbaar uit de wind gemanouvreerd moesten worden. De vraag blijft waarom. Was de nationale veiligheid in het geding of lagen er bij S.E. Fireworks dan toch dingen die niet van S.E. Fireworks waren? Dingen die tijdens de Koude Oorlog in oude forten of op landgoederen verborgen waren en na 1990 naar andere onopvallende plekken zijn overgebracht om de naderende jihad het hoofd te kunnen bieden? Het officiële verslag van de commissie Oosting moet nog komen. Mocht daarin de aanwezigheid van de BVD-ers al worden aangestipt dan zal dezelfde conclusie worden getrokken als ten aanzien van de "witte pakken" na de Bijlmerramp: ze waren er niet.
Knapperig
17 januari 2001
In Zwitserland is gekrakeel ontstaan over wapenfabrikant Oerlikon - Contraves naar aanleiding van de lichte pajiek over het gebruik van verarmd uranium bij de bombardementen op Irak en Servië. Onlangs is namelijk naar buiten gekomen dat de Zwitserse onderneming al tussen 1966 en 1970 op haar testbaan Ochsenboden in het kanton Schwyz projectielen heeft beproefd die voorzien waren van een krokant laagje verarmd uranium. Met als achterliggende gedachte uiteraard de verkoop te stimuleren en zo het Zwitserlevengevoel van de aandeelhouders in stand te houden. De testen zouden echter onbevredigend zijn verlopen. Beginjaren tachtig zouden opnieuw proeven zijn genomen. Toen op een gesloten baan bij Bern.
Hamvraag is nu of toentertijd om permissie is verzocht voor die testen en zo niet, of dat toen al wettelijk vereist was. Pas in 1985 werd voor het eerst aan de Zwitserse autoriteiten officieel toestemming gevraagd (en verkregen) voor een eenmalige test met een mix van licht radio-actieve componenten, die op het laatste moment zou zijn afgeblazen. Oerlikon - Contraves stopt overigens wel al enige tijd een toefje wolfram toe aan sommige exquise producten uit haar projectielencollectie en het is nog maar de vraag of dat zo gezond is voor het personeel van de NAVO-winkelketen. Laat staan voor degenen die aan de directe dood bij bombardementen weten te ontkomen. Ook in Zwitserland zijn nu knappe bollen een onderzoek begonnen naar de onderhavige problematiek. De leukemie van de direkteur van Oerlikon - Contraves heeft inmiddels al een plaatsje gevonden in de ruime galerij van toevalligheden.