Skip to main content

Actueel 16 - 30 november 2002

24 mei 2017

Niet-Winkeldag - consuminder!

30 november 2002
Vandaag is het 'Niet-Winkeldag' ('Buy Nothing Day') in tientallen landen overal ter wereld. In minstens veertien plaatsen in Nederland gaan vandaag activisten de straat op om deze internationale protestdag tegen de Westerse consumptiecultuur te vieren. Er zijn vandaag activiteiten in Amersfoort, Amsterdam, Arnhem, Den Bosch, Groningen, Haarlem, Leiden, Maastricht, Nijmegen, Rotterdam, Tilburg, Utrecht, Wageningen en Zwolle. De Niet-Winkeldag is een protest tegen de consumptiecultuur van 'steeds meer', ten koste van milieu en Derde Wereld. De actiedag krijgt vorm met acties op straat. Een consumptiegoeroe op stelten met vleugels van dollars roept op onnodige dingen te kopen. Reuzenfiguren 'Reclame' en 'Materialisme' bewegen de levende marionet 'Consument' tot overbodige aankopen. Rent-a-friend of huur een koopcoach (arena agency, ISO 2000 certificaat). Er zijn gratis proefmonsters verkrijgbaar van het nieuwe product 'Niets'. In veel plaatsen zijn kramen waar 'ooit gekregen maar nooit gebruikte cadeautjes' geruild kunnen worden. Geef knuffels een tweede leven, de Waarheid over Sint Nicolaas, een Koopwijzer met tips voor verantwoord kopen, straatinterviews en tal van andere activiteiten brengen de Internationale Niet-Winkeldag tot leven. De Niet-Winkeldag ontstond in 1992 in Canada en heeft zich sindsdien verspreid over tientallen landen. In Japan, Israel, de Verenigde Staten, Australie, Nieuw-Zeeland en vrijwel alle Westeuropese landen wordt 'Buy Nothing Day' gevierd. Omslag, Werkplaats voor Duurzame Ontwikkeling, introduceerde de Niet-Winkeldag in 1995 in Nederland. De rijke landen, twintig procent van de wereldbevolking, nemen 86 procent van de wereldconsumptie voor hun rekening. Dit veroorzaakt mede het broeikaseffect en klimaatproblemen, waarvan vooral arme landen het slachtoffer worden.

Hohoho

29 november 2002
James Ferrell heeft nog poten onder zijn stoel. Maar als het zaagsel op de vloer ons niet bedriegt duurt dat niet lang meer. De Amerikaanse voorzitter van de World LPG Association, miljardair, Bush-donor en kunstfreak uit San Antonio heeft zich namelijk geweldig gecompromitteerd met een reeks van e-mails en documenten, daterend van een paar jaar geleden. Die maken zelfs een volstrekte oen op het gebied van kunsthandel duidelijk dat hij bezig was een criminele organisatie in elkaar te hangen die zich vooral zou concentreren op de smokkel en het verhandelen van munten uit de oudheid maar andere smakelijke antieke hapjes zeker niet uit de weg zou gaan. De steenrijke gasboer lieerde zich met een aantal lieden uit de Italiaanse, Turkse en Servische kunstnijverheissfeer die wij niet graag in een donker steegje tegen zouden komen en bombardeerde een Londense handelaar tot zijn middleman. So far, so good. Maar op een voor hem onzalig tijdstip kwam de door alle wateren gewassen Nederlandse kruisridder Michel van Rijn op zijn pad. Gewapend met een zaag, waarmee hij nu bezig is voornoemde poten onder Ferrell’s stoel te verwijderen. Geassisteerd door een batterij aan Amerikaanse law enforcement clubjes. Ferrell’s Thanksgiving-kalkoen moet al behoorlijk cold zijn geweest en het aanzwellende “Hohoho” van Father Christmas zal bij hem weinig vredige gedachten oproepen. Of welbehagen. Voor een vloed aan details over het eerste bedrijf van deze grimmige commedia dell’arte verwijzen wij naar de rubriek Latest Update van Michel van Rijn’s website

Hahahaha

29 november 2002
Vantevoren is er heel wat juridisch en journalistiek gesteggel geweest over een stel foto’s van “onderwereldbankier” Willem Endstra. Mochten ze nou wel of niet als slagroom dienen bij artikelen in De Telegraaf en Quote over zijn listen en lagen? Nou, dat mocht uiteindelijk. Het Telegraaf-artikel zit nog in de pijplijn, dat van Quote staat in het december-nummer. In wezen weinig wol. Op een uitzondering na: de uitspraken van René Coltof, de “capo” van Endstra’s organisatie in het buitenland. Een paar quotes:
 En we doen wat met Paolo Berlusconi, de broer van de premier, een heel groot project van 375 miljoen euro op Sardinië. Nu Silvio premier is, behartigt zijn broer de familiebelangen” (..) “ En natuurlijk de vierhonderd villaatjes aan het Lago Maggiore. We hebben daar totaal geen concurrentie. Aan het Como-meer verrijzen nu tweehonderd appartementen, terwijl je daar normaal helemaal niks mag bouwen. Dan merk je het voordeel van Berlusconi. Hahahaha!”.
En over de bezoekjes van Coltof en Giovanni Endstra aan Italië: “Dan is Willem heel bescheiden. Gewoon een bord spaghetti van een tientje, daar houdt Wim van. Een goudeerlijke man. Meneer Berlusconi vindt meneer Endstra een heel fijne vent ... Dat soort mensen checkt echt wel met wie ze zaken doen”.
Oh, zeker. Dat staat vast. Over Silvio gaan al sinds zijn opkomst verhalen over zijn lidmaatschap van de beruchte Loge P2, zijn contacten met de mafia, zijn naar corruptie riekende activiteiten op zakelijk gebied, zijn gesjoemel met de boeken van zijn ondernemingen etcetera. Gesjoemel met de boeken? Silvio’s broer Paolo heeft in september jl. een straf aan zijn broek gekregen van 1 jaar en 9 maanden wegens het vervalsen van de boeken, corruptie, het belazeren van publieke instellingen voor zo’n 75 miljoen dollar, het aftappen van fondsen tussen 1989 en 1996 en meer van dat moois. Als baasje van de firma Simec. Die straf was tot stand gekomen na koortsachtig overleg met Justitie en het storten van 49 miljoen euro op de bankrekening van de staat. Daardoor wist hij er met een lage straf vanaf te komen en hoefde hij niet naar het gevang. Bij straffen minder dan drie jaar is dat namelijk gebruikelijk in Italië. Dus om nou te zeggen dat de uitspraken van René erg verstandig zijn, nou nee. Zeker niet in het licht van de uitspraken van John Mieremet, Dominee Bruinsma’s laatste Mohikaan. Maar och, wie doet je wat met Silvio aan het stuur in Rome en een zootje ongeregeld in Den Haag. Hahahahaha!

Klaas (zonder Sinter)

28 november 2002
PropertyNL is het grootste researchteam in Nederland voor vastgoedinformatie. Het team beheert een moderne database van projecten, aanbod en transacties van commercieel vastgoed. Dit vormt de basis voor de website PropertyNL.com, de electronische PropertyNL nieuwsbrief en de maandbladen PropertyNL Magazine en PropertyNLcourant”. Klinkt een beetje truttig en stijf maar de onderneming timmert ook nog op een andere manier heftig aan de weg. Het organiseert jaarlijkse forums !! Echt heel flitsend allemaal. Op 7 januari worden de gevulde jongens en meisjes uit het vastgoedwereldje uitgenodigd in een localiteit in het Amsterdamse westelijk havengebied voor onderling geneuzel over de huidige problematiek in de (inter)nationale economie in het algemeen en die binnen de vastgoedsector in het bijzonder. Inclusief de spectaculaire uitreiking van de PropertyNL forecast 2003 (whatever that may be) en de onvermijdelijke nieuwjaarsborrel. En wat staat er op het programma onder Blok 3 na de lunch? Internationalisatie in projectontwikkeling en beleggingen. Een discussie met als deelnemer onderandere Klaas de Ruiter, Europese ontwikkelaar 2002 en voorzitter van de Raad van Bestuur van Amstelland MDC. Een van de onderwerpen waarover gebabbeld kan worden met Klaas is: Samenwerkingsvormen tussen beleggers, asset managers en fondsen. Nou dat is kat in het bakkie voor een beetje kritische deelnemer aan het forum. Die kan leuke vragen stellen aan Klaas. Bijvoorbeeld: Behoort een gezellig samenzijn op Château Gerlach in Valkenburg met een potentiële belegger tot de uitzonderingen of is dat een regelmatig terugkerend fenomeen in voornoemde samenwerkingsvormen (zie onze recente serie “Shredder”; een aanbeveling die wij ook aan PropertyNL hebben doen toekomen)? Of: Behoort het aanzetten van de papierversnipperaar bij dreigende invallen van daartoe gerechtigde overheden tot de vaste veiligheidsprocedures waar het voornoemde samenwerkingsvormen betreft (idem)? Maar het is twijfelachtig of ook maar iemand onder de deelnemers aan het PropertyNL-forum dergelijke vragen durft te stellen. En mocht die er al zijn dan belandt ie al voor de borrel in de nog ruim aanwezige prut van het westelijk havengebied. Proost boys. Een goed nieuwjaar.

Van Estoril naar Zandvoort

28 november 2002
1981. In het weeshuis Casa Pia in Lissabon worden vier kinderen vermist. De Portugese koddebeiers gaan op onderzoek uit. Na twee weken speuren worden de kinderen teruggevonden in de weelderige villa van een high societyfiguur in de badplaats Estoril. Daar blijken regelmatig niet nader geïdentificeerde diplomaten en andere leden van de crème uit de Portugese samenleving te komen aanwippen. Allemaal zonder twijfel kindervrienden. Er worden legio processen verbaal opgemaakt, maar al in 1982 wordt het enorme dossier terzijde gelegd. De impact zou te groot zijn geweest. Begin deze week werd voormalig medewerker van Casa Pia, Carlos Silvino da Silva, achter een deur met een kijkgaatje gedeponeerd. Hij zou vanaf 1975 niet alleen aan hem toevertrouwde weesjongens hebben misbuikt maar ze ook hebben “geleverd” aan andere belangstellenden. Onwillekeurig denk je dan aan Estoril. In 1989 was Carlos al eens aan de dijk gezet omdat zijn arbeidsinzet niet je dat zou zijn geweest. Carlos zag zijn kipjes met gouden eieren uit het zicht verdwijnen en ging in beroep tegen zijn ontslag. En met succes. Vorig jaar ging hij met pensioen. De aangifte van de moeder van één van de slachtoffertjes zette de afgelopen weken plotseling de hele affaire weer op scherp. Inclusief de gebeurtenissen in de villa in Estoril. Die vertonen overigens een treffende gelijkenis met de ellendige tonelen die in ongeveer dezelfde periode plaatsvonden in een chique onderkomen in het Belgische Sint-Genisius-Rode. Ook daar werden kinderen uit tehuizen in de omgeving misbruikt op feestjes van mensen uit de top van de samenleving. Wie zij waren en wat ze deden stond voor een deel in het dossier-Pinon (zie bijvoorbeeld het boek “De Bende & Co” van Hugo Gijsels, Kritak, Leuven 1990). Wat daarmee gebeurd is weten we inmiddels. En dichter bij huis: heeft u nog wat gehoord over de zaak rond de Zandvoorter Ulrich. Zijn foto’s? Zijn films? Zijn boottochtjes met belangrijke lieden uit de absolute bovenlaag van onze eigen samenleving? Zijn internationale contacten? Wij ook niet. Lullig om te zeggen, maar die zaak in Portugal wordt het moeras in gedreven. Op zeker.

Vragenuurtje

27 november 2002
Naar aanleiding van reportages van EO-radio en EO-Twee Vandaag en een artikel in Trouw over de problematiek rond het Israëlische bedrijf Comverse (zie ook “Relatie Nederland - Israël” van 25 november jl.) stelde een aantal uiterst alerte Kamerleden vragen aan minister Remkes van Binnenlandse Zaken. Die werden rap rap beantwoord en de kwaliteit was er dan ook naar. Zo liet de minister weten dat bij het ontstaan van dit soort berichten commerciële belangen nooit zijn uit te sluiten. Gezever tot de n-de macht want die berichten zijn ontstaan naar aanleiding van een spionageaffaire in de VS en Kleintje Muurkrant was de eerste die in Nederland aandacht aan die affaire schonk. En commercie is ons wezensvreemd. Verder wijst de minister erop dat de afluisterapparatuur van Comverse door de Nederlandse overheid werd uitverkoren na een zorgvuldige selectieprocedure waarbij uiteraard de kwaliteit gemeten aan de prijs vooropstond. Ja, hé Remkes, maar dat gold volgens de Nederlandse regering ook voor de aanschaf van de F-16 en meer recentelijk de JSF. En iedereen weet hoe het met de zuiverheid van die selectieprocedures was gesteld. Vervolgens haspelt de minister een antwoord bij elkaar over de mogelijkheden die de Mossad heeft om ongemerkt in te breken in de Nederlandse aftap-apparatuur. Dat zou volgens hem kunnen via inbellen en via onderhoudswerkzaamheden. Inbellen werd tot voor kort gecontroleerd en daarbij is nooit iets bijzonders geconstateerd. En de onderhoudsmonteurs van het met ex-BVD-ers volgestouwde Comverse Nederland worden niet alleen hartstikke goed gescreend maar tijdens hun werk ook op de vingers gekeken (hé, hallo collega) door vertegenwoordigers van de Nederlandse overheid. Ja daaaag. Je hoeft maar aan de Bijlmerramp te denken om te zien hoe dat hier te lande werkt. Mossad-agenten van het Schiphol-filiaal betraden als eersten het rampgebied. Witte pakken? Hallicunaties. En verder iedereen zijn bek houden.
Een paard van Troje à la Promis in de software van de Comverse-apparatuur? Volgens het A-viertje van Remkes is daar geen sprake van. Maar hoe hij dat weet is net zo’n enigma als het ondergoed van Sinterklaas. Want niemand buiten Comverse weet hoe die software in elkaar zit. Elk land krijgt de minister van Binnenlandse Zaken die het verdient. En dat is soms erg genoeg.

Daydreams (2)

27 november 2002
Stel, je hebt net drie tonnetjes verdiend door de betaling van een pandje aan de Keizersgracht zo lang te rekken dat verkoper Erik de Vlieger het zweet tussen de tenen kreeg en in arren moede courtage verleende. Heerlijk, heerlijk. Of je hebt net de keurige gebroeders Kip, een paar grootgrutters uit het oosten van het land, in wezen twee keer bij de neus genomen. Eerst door ze na een overname van een van hun grossiers niet te betalen omdat volgens jou hun balansgegevens niet voor een kwartje deugden. En later door te beweren dat het overgenomen bedrijf geen winst had gemaakt, zodat je ook niet kon voldoen aan de zogenaamde earn-out constructie in het koopcontract. Zalig, Zalig. Of je hebt het salaris van je tuinman die zo liefdevol je gazon etcetera bijhield gewoon niet overgemaakt. Jammie, jammie. Na zulke hoogstandjes bekruipt je onmiddellijk de lust om eens met het vrouwtje te gaan dineren in een redelijk gerenommeerd restaurant. Netjes maar niet te duur. Onder het genot van een slokje en een vorkje denk je dan met enig genoegen terug aan het stapeltje onbetaalde rekeningen op je bureau van allerlei eenvoudige leveranciers die toch niks tegen je durven te beginnen en dwalen je gedachten terug naar vroegere etentjes waarbij je kroost zich zo enthousiast en geheel gratis tegoed deed aan de lekkernijen uit de saladbar. Kijk, zo doe je dat als je Eric Albada Jelgersma heet.

demonstreer!

26 november 2002
Op 10 oktober jongstleden demonstreerden 200 mensen van het Nijmeegs Platform Tegen De "Nieuwe Oorlog". Wij gaan door! De door Bush uitgeroepen "War on Terrorism" is niet onze oorlog. De VS schieten 6 verdachten dood in Jemen, waaronder één Amerikaan, zonder enige vorm van proces. In het gevangenkamp op Guantanamo Bay worden de rechten van gevangenen, een jaar na de inval in Afghanistan, nog steeds buiten werking gesteld: ze hebben noch burgerrechten, noch rechten als krijgsgevangenen (zie ter illustratie deze foto's *1*2*3*4). En nu het proces tegen de 'twintigste kaper' Moussaoui niet loopt zoals Bush en Ashcroft willen, moet de Franse Arabier voor een militaire in plaats van een civiele rechtbank komen. In de oorlog tegen het terrorisme volstaat het om iemand tot terrorist te bestempelen om hem rechteloos te maken. Waar wij tegen demonstreren en tegen protesteren is de 'oorlogsdemocratie' die Bush de wereld wil opleggen en die niet de onze is. Ook in Nederland durft de regering niet vast te houden aan fundamentele mensenrechten. Nederland heeft jarenlang het voorzitterschap van het sanctiecomité tegen Irak gehad. Deze sancties hebben de dood van honderdduizenden Irakese burgers (vooral kinderen) tot gevolg gehad. Nederland is er als de kippen bij om de steun aan de nieuwste fase in de oorlog tegen het terrorisme uit te spreken. Dit ondanks het feit dat een meerderheid van de Nederlandse bevolking tegen een ingrijpen in Irak is. Wij willen een dergelijke wereld niet.
Het dreigen met geweld, de eigen burgers chanteren met dreigende aanslagen en een oorlog willen voeren heeft alleen tot doel de Amerikaanse controle over de olie in deze wereld te krijgen. Naast vader Bush en zijn zoon, zijn vice-president Dick Cheney en de ministers Paul O'Neal op Financiën en Don Denver op Economische Zaken afkomstig uit de oliebusiness. Andere topfunctionarissen uit de regering Bush hebben banden met de wapenindustrie en deze twee kapitaalgroepen verdienen het meest aan de huidige Amerikaanse politiek van onveiligheid.
Maar ook de burgers in de VS roeren zich. Via de alternatieve media horen we hoeveel burgers in de VS het niet met Bush eens zijn en wekelijks demonstreren en protesteren. Het Nijmeegs platform vindt dat wij ons bij hen en anderen in Europa moeten aansluiten en vragen onze sympathisanten of zij met ons mee blijven doen en wanneer nodig meehelpen met organiseren. De nieuwe resolutie die de VN Veiligheidsraad heeft aangenomen is dermate streng dat het de vraag is of Irak eraan zal kunnen voldoen. De Verenigde Staten zullen elke aanleiding, hoe klein ook, aangrijpen om hun militaire macht te tonen. Een nieuwe oorlog dreigt voor de bevolking in Irak met alle desastreuze gevolgen van dien. De inspecties van de VN zijn voor de VS een goede graadmeter om te weten te komen wanneer zij kunnen aanvallen. Wij willen zo'n wereld niet! Doe mee op donderdag 28 november, om 19.00 uur op het Koningsplein in NijmegenDit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken. het Nijmeegs Platform Tegen De "Nieuwe Oorlog"

Een specht maakt nog geen zomer (8)

26 november 2002
Toegegeven, we hadden niet gedacht toch nog zo snel weer op de affaire rond de Duitse scharrelaar Friedrich Specht te kunnen terugkomen. We kenden de identiteit van de advocaat niet die betrokken was bij het door ons eerder beschreven blijspel rond 10 miljoen onvervalste Hollandse florijnen. We wisten niet of de door de Hoge Raad naar het Gerechtshof terugverwezen strafzaak tegen deze juridische expert van het gerenommeerde Amsterdamse advocatenkantoor Schut & Grosheide al dan niet was geseponeerd. We wisten niet waar Specht uithing en mr. Cees Korvinus nam de moeite niet om onze e-mail te beantwoorden. Normaliter dus case closed. Maar plotseling bereikte ons de blijde tijding dat de met Arie Olivier vergeleken Duitser eind vorige week voor de kadi moest verschijnen voor de eerste zitting in een afnemingsprocedure van 50 miljoen. Aanhangig gemaakt door een voormalige Russische zakenpartner. Tijdens de behandeling kwam een hallicunerend aantal namen, transacties en bedragen voorbij. Daarnaast werd een rapport ter sprake gebracht dat ooit door een meneer Van Dijk van de CID zou zijn samengesteld en dat betrekking had op het witwassen van Panamese drugsgelden via Specht’s ondoorzichtelijke netwerk. Maar Friedrich wist nergens van, had altijd zijn zaken netjes afgewikkeld en helaas ja, af en toe waren de partners er wat bekaaid afgekomen. Maar dat was nu eenmaal het risico van internationaal zaken doen. Surprise: De inmiddels 68-jarige Specht bleek in deze veelarmige zaak al eens veroordeeld te zijn wegens oplichting en Korvinus wees dan ook herhaaldelijk op “ne bis in idem” ofwel je kan niet voor dezelfde zaak tweemaal veroordeeld worden. Of dat door de rechter zal worden gehonoreerd moet nog blijken.
Korvinus was overigens niet Specht’s eerste advocaat in deze affaire. Eerst was Micha Vladimirov ingehuurd. Maar om de een of andere reden zou die door Friedrich aan de kant zijn gezet en merkwaardigerwijs tot de dag van vandaag niet zijn gehonoreerd voor zijn inspanningen. Je hoort nog eens wat. Dat geldt eveneens voor de identiteit van Specht’s juridische rechterhand bij de truc van 10 miljoen, waarvan 2 miljoen via de laatste tijd vaak in het beeld zijnde vastgoedhandelaar Willem Endstra zou zijn overgemaakt naar de bankrekening van Schut & Grosheide. Het ging om de tegenwoordig bij het Hoofddorpse kantoor Siekman & Stassen werkzame mr. Siebe de Lange die ons kort maar krachtig liet weten dat de strafzaak tegen hem was geseponeerd. Wat wij al vermoedden. Procedurefoutje bij de opsporing hè. Sinds de IRT-affaire weten we gewoon niet beter. Wordt vervolgd? Wie weet.

Relatie Nederland-Israël

25 november 2002
Vanochtend zond de Evangelische Omroep op Radio 1 een onthullende reportage uit over hoe het (wellicht rechtstreeks met de Mossad verbonden) Israëlische bedrijf Comverse Infosys de black box beheert van een groot deel van de afluisterapparatuur van de Nederlandse recherche-tapkamers en apparatuur bij diverse Nederlandse ministeries. In deze actuele rubriek van Kleintje Muurkrant hebben we lang geleden ook al uitvoerig bij deze affaire stilgestaan, helaas leidde dat toen niet tot grootschalige media-aandacht. Hopelijk gebeurt dit wel naar aanleiding van het radioprogramma van vanochtend. Stuur ons een Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken. dan zetten we dat allemaal nog eens op een rijtje. Lees het artikel in de Trouw van vandaag en kijk op de EO-internetsite of kijk hier eventjes.

Daydreams

25 november 2002
Stel je wil een zwembad in je achtertuin. Nee, niet zo’n tobbe van vier bij vier. Een flinke jongen. Met apparatuur erin voor echte golven. Zodat je denkt dat je op Hawaï bent als je je ogen dicht doet. Met exotische hoela’s in plaats van Hollandse troela’s. Nou, dan laat je eens wat folders komen van Jopie Stork en als je dan iets leuks ziet dan bestel je zo’n ding. Kost een paar centen maar dan heb je wat. Nadat een stel installateurs je perceel een tijdlang hebben vervuild is het badje eindelijk klaar. Je zet de apparatuur aan en je duikt in de golven op zoek naar de hoela’s. Maar wat blijkt? Die golven zijn lang de golven niet die in de folders staan. Verdorie. Wat vervelend nou. Weet je wat, we verlengen gewoon eigenhandig de betalingstermijn en dan gaat Jopie wel piepen. En ja hoor, Jopie piept. Jij zegt dan dat de geleverde golven knudde zijn en dat je niks betaalt. Jopie dreigt dan eerst je hoofd van de rest van je lijf te scheiden en vervolgens met een proces. Dat eerste vind je minder prettig dat laatste vind je enig. Uiteindelijk kiest Jopie dan eieren voor zijn geld en geeft een korting van twintig procent. Tevreden duik je dan toch in de helaas wat inferieur uitgevallen golfslag en droomt weg op de tonen van imaginaire hoelamuziek. Kijk, zo doe je dat als je Eric Albada Jelgersma heet.

BPRC kantoor bezet door activisten

25 november 2002
Een tiental activisten hebben vannacht (24 op 25 november) in Rijswijk een kantoor bezet van het Biomedical Primate Research Center (BPRC). De activisten hebben zichzelf ingesloten in het gebouw uit protest tegen de verschrikkelijke dierproeven die worden uitgevoerd in het dierproefcentrum, waar voornamelijk op primaten wordt geëxperimenteerd. De activisten vinden het onacceptabel dat er nog steeds 1500 apen in gevangenschap zitten in het BPRC waar zij dagelijks onnodig lijden in pijnlijke en stressvolle experimenten. De belofte om niet meer op chimpansees te experimenteren wordt door het BPRC met voeten getreden. Zo zijn er onlangs nog 6 chimpansees met Hepatitus C besmet in een experlment wat nog jaren gaat duren. De apen worden al tientallen jaren gebruikt in medische experimenten zonder dat er ooit een concreet resultaat uit een onderzoek is gekomen. De apen worden met ziekten besmet waar zij zelf nooit last van zouden hebben als zij in vrijheid zouden leven. Activisten en deskundigen zijn er van overtuigd dat experimenten uitgevoerd op dieren niet representatief zijn voor de eventuele gevolgen voor mensen. De biologische/genetische opbouw van dieren verschilt onderling zo erg dat een medicijn of ziekte bij iedere diersoort een andere reactie geeft. Zo kunnen apen hun levenlang besmet zijn met HIV zonder ooit AIDS te krijgen. Door de jaren heen zijn er tientallen medicijnen op de markt gekomen die veilig leken omdat ze waren getest op dieren, maar gevaarlijk bleken voor mensen (softenon is een voorbeeld hiervan). Een muis is geen mens, een chimpansee is geen mens, een mens is een mens. Het BPRC, maar ook eigenaar TNO en financieel adviseur ABN AMRO, zijn regelmatig doelwit van dierenrechtenactivisten. Onder de naam Actiecampagne Koen, vernoemd naar een met HIV besmette chimpansee die dood werd gevonden in zijn kooi, voeren allerlei activisten op verschillende manieren actie tegen het centrum. Het BPRC moet dicht! Het BPRC gaat dicht! No excuse for animal abuse! Kijk ook op deze website.
Zojuist werd ons duidelijk dat de politie de activisten vanochtend vroeg uit het apencentrum heeft gehaald. De vijf mannen en vijf vrouwen blijven voorlopig vastzitten.

Het “Prestige” van de Russische mafia

25 november 2002
De ongeveer in dezelfde tijd als Noach’s ark gebouwde olieschuit Prestige was voor zijn ramptocht die eindigde voor de kust van het Spaanse Galicië ingehuurd door Crown Resources dat officieel gevestigd is in het Zwitserse Zug. Via een papieren netwerk in Luxemburg, Liechtenstein en Gibraltar blijkt die firma echter verbonden te zijn met de van Russische mafia vergeven Alfa Groep. Ontstaan na de ineenstorting van de Sovjet Unie en bestaande uit een bank, een supermarktketen, een telecomonderneming en - als parel in de kroon- Tyumen Oil Company (TNK). Geen duo om een feestje mee te vieren die Alfa Bank en TNK. Zo loopt er al weer heel wat jaren een officieel onderzoek naar de Al Capone-achtige manier waarop de Alfa Bank ten tijde van de door dronken droppie Jeltsin op gang gebrachte privatiseringsgolf 40 procent van de aandelen TNK naar zich toetrok en daarmee de controle over de derde oliemaatschappij in Rusland veroverde. Of dat onderzoek veel zal opleveren is net zo waarschijnlijk als de opvolging van Peter Jan Potter door Emiel Ratelband. Het zal naar we mogen aannemen dezelfde weg opgaan als het Italiaanse onderzoek naar de financiële hoogstandjes die Alfa samen met de Siberische Sintez Corporation uitvoerde na een lucratieve wapensmokkel naar Kroatië tijdens de woeste gewelddadigheden tijdens het uiteenvallen van Joegoslavië.
Hoe de verhoudingen nog steeds liggen ten oosten van de Oeral moge verder blijken uit de uiterst grofkorrelige wijze waarop in juli 2001 de Alfa/TNK combine de oliemaatschappij Yugraneft in wezen overnam. In die maand ontruimden zo’n duizend tot het gebit gewapende heren het hoofdkwartier van de oliemaatschappij. Vertegenwoordigers van TNK namen de werkzaamheden over. Zowel op het kantoor als in het nabijgelegen olieveld. Op administratief terrein was een van de eerste handelingen het legen van een Amerikaanse bankrekening waarop het bedragje van 30 miljoen dollar stond geparkeerd. Want je weet maar nooit, nietwaar? Vóór de coup beschikte TNK over een minderheidsaandeel in Yugraneft. De meerderheid was in handen van de Canadese oliemaatschappij Norex, die na het gewapend ingrijpen even aan een cup of soup toe was. Norex begon een juridische procedure tegen haar partner en sloot die tot ieders verbazing winnend af. De rechter sommeerde de bezetters de klok terug te draaien. Maar die waren niet echt onder de indruk. Ook al omdat de lokale bromsnorren zowel qua getal als qua bewapening het zeker zouden afleggen bij een poging om de uitvoering van het gerechterlijk bevel af te dwingen.
Het ziet ernaar uit dat deze maand nog de 26-jarige roestbak “Byzantine” met onbekende bestemming de Estlandse haven van Tallinn zal verlaten met 50.000 ton zware olie aan boord. Ingehuurd door Crown Resources. Galicië en Smit Tak houden hun adem in.

Postzegel

24 november 2002
Het zegt allemaal niks. Nee, echt niet. Maar toeval bestaat niet. Weet u nog dat een paar leden van de LPF via een gerechtelijke procedure de legitimiteit van het eerste officiële bestuur van hun partij aanvochten? En die procedure wonnen? Ja natuurlijk. Maar weet u ook wie als procureur optrad voor de bestuursleden Maas en Hammerstein? Mr. G.H.J. Dolk uit Rotterdam. Dezelfde advocaat die een hoofdrol speelde in onze recente serie “Shady” waarin onderandere zijn korte verblijf in een Amsterdamse politiecel aan de orde kwam vanwege zijn vermeende aandeel in een wapensmokkel naar het Midden-Oosten. Dezelfde advocaat die prominent in beeld komt in verschillende artikelen in de Morgenster waarin hij in verband wordt gebracht met geheim nucleair geschuifel in het Midden-Oosten, het buiten bereik van de fiscus brengen van ondeugende gelden en zijn contacten met zowel verdachte luitjes uit de justitiële B.B.Q.-dossiers als met topfiguren uit de Iran/Contra-affaire. A perfect match voor zijn collega Hammerstein die in het niet eens zo verre verleden eveneens de grenzen van het juridisch haalbare verkende en op grond daarvan onze journalistieke aandacht kreeg. Kleine wereld. Maar Nederland is nu eenmaal niet groter dan een postzegel.

Activisten-school

23 november 2002
Actievoeren is geen vak, je kunt er nergens een diploma voor krijgen maar toch kun je het leren. De Activisten School organiseert een spoedcursus actievoeren voor beginners in Utrecht op 7 december. Leslokaal wordt ACU, Voorstraat 71 te Utrecht. Deelname is gratis. Zaal open om 10:30, de cursus begint om stipt 11:00 uur en duurt de hele dag.
Veel activisten hebben de fijne kneepjes op straat geleerd. Door fouten te maken, te kijken hoe anderen het deden en zelf aan te klooien. Jammer, want daardoor maken veel beginnende activisten de zelfde moeilijkheden door. Dat kan anders. Een paar oude rotten en een paar groentjes betrokken bij actiegroepen als GroenFront!, Infocentrum Wageningen, andersglobalisten en dierenrechtenactivisten hebben daarom de handen in elkaar geslagen om een heuze activistenschool op te starten. Het doel van deze Activisten School is om beginnende activisten een eindje op weg te helpen en te laten zien wat er allemaal mogelijk is middels algemene trainingsdagen, maar ook om actiegroepen of groepen activisten trainingen op maat te geven en op bepaalde vaardigheden of technieken dieper in te gaan. Je kunt daarbij denken aan workshops over het maken van lock-ons, werken met basisgroepen, omgaan met de pers en hoe bezet ik een gebouw. We hopen binnenkort een website in de lucht te hebben die het complete aanbod weergeeft. Het lesrogramma voor 7 december zal ondermeer gaan over het maken van publicitiet, symbolische acties, hoe haal je de media, demonstreren en het organiseren van een demonstratie, bezettingen en blokades, boomhutten en lock-ons, wat gebeurt er als je gearresteerd wordt, inlichtingendiensten en strategie. Voor broodjes, koffie en thee wordt gezorgd.
Meer informatie via Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken.

De CIA en het circus

22 november 2002
Mamoun Darkazanli is een nu 44-jarige Syrische zakenman die twintig jaar in Hamburg woont en werkt. En voor zijn geloofsverplichtingen de Al Quds-moskee bezoekt. Zijn naam en die van zijn im- en exportbedrijf kwamen in 1998 bovendrijven tijdens de Amerikaanse jacht op de daders van de bomaanslagen op de ambassades in Kenia en Tanzania. De volgelingen van Osama in Kenia bleken hun orders te hebben ontvangen van diens inmiddels al veroordeelde secretaris Wadih el-Hage. Wadih had in de jaren negentig in Sudan een netwerk van frontfirma’s opgezet om de financiering van Osama’s gezelligheidsvereniging te verhullen. Een van die firma’s was Anhar Trading, gevestigd op het adres van Darkazanli in Hamburg. Tijdens hetzelfde onderzoek werd in München de inmiddels in voorarrest zittende Sudanees Mamduh Mahmud Salim in het opstaande kraagje gegrepen. Hij wordt ervan verdacht pogingen te hebben ondernomen om Osama een onsje of iets meer verrijkt uranium te bezorgen. Mamduh bleek een bankrekening te hebben in Hamburg waartoe ook Darkazanli toegang had. Het was dus niet verrassend voor het onderzoeksteam toen het diens telefoonnummer aantrof bij het checken van Mamduh’s gsm. In de VS zou Darkazanli al ruim en breed schichtig hebben rondgeschuifeld in een van de hellholes die men in het land van de “free” gevangenissen noemt. Maar de Duitse autoriteiten weigerden Darkazanli met zo weinig bewijs te arresteren. Laat staan hem het lot te laten delen van Nederlandse d.j.’s. Maar onze oosterburen zetten na overleg met de CIA-vertegenwoordiging in Hamburg een paar rubberzolen van de Verfassungsschutz op de staart van de Syriër. De post werd gelezen, de telefoon afgetapt en de kennissenkring in kaart gebracht. Tot die kring behoorden de toen eveneens in Hamburg wonende leden van Mohammed Atta’s Flying Circus in oprichting die dezelfde moskee bezochten als Darkazanli. Omdat het onderzoek in wezen geen mallemoer opleverde deed de CIA ten einde raad eind 1999, begin 2000 een paar pogingen om de Syrische zakenman te recruteren als informant. Maar die zou de boot hebben afgehouden. In dat licht is overigens de ontmoeting die Darkazanli eind januari 2000 in Madrid arrangeerde met zijn landgenoot Imad Yarkas net zo vreemd als een foto van Willem Endstra in het personeelsblaadje van de ABN/AMRO. Yarkas werd namelijk beschouwd als de leider van Osama’s filiaal in Spanje. De ontmoeting tussen de twee Syriërs werd dan ook driftig gemonitord door de Spaanse politie. Meer dan waarschijnlijk bijgestaan door de CIA. In augustus 2000 vertrokken Atta en zijn circuspersoneel naar Florida om in de door allerlei Amerikaanse inlichtingendiensten in het snotje gehouden "Nederlandse" vliegscholen hun act in te studeren. Na 9/11 werd het net rond Darkanzali nog nauwer aangetrokken en kwamen nog meer aanwijzingen boven water over zijn mogelijke rol binnen Osama’s financieringsnetwerk. Maar tot op de dag van vandaag is hij niet gearresteerd. Hoe dit ook zij, deze geschiedenis toont weer eens aan hoeveel de CIA wist en hoe weinig er is gedaan om 9/11 te voorkomen. En het geeft eens temeer voedsel aan de stelling dat de Amerikaanse regering de voorstellingen van Atta’s circus heeft laten plaatsvinden als legitimering van alles wat daarna in gang is gezet.

AMA's in het nieuws

21 november 2002
En? Hebben jullie gisteren Sinterklaas gezien op televisie die door de leiding van het AMA-centrum in Vught ("Kamp Vught") werd geweigerd "omdat de AMA's niet in contact mogen komen met Hollandse cultuuruitingen aangezien ze toch worden teruggestuurd". AMA's (alleenstaande minderjarige asielzoekers) worden in Vught vastgehouden om hen voor te bereiden op terugzending. Gisteren bleek overigens ook dat er van de eerste lichting van twaalf jongeren al zeven waren 'ontsnapt'. Ons bereikt zojuist het bericht dat ten gevolge van al deze commotie aanstaande maandag de Vaste Kamercommissie die over deze problematiek gaat een bezoek zal brengen aan 't AMA-opvangkamp te Vught. Wellicht dat Sinterklaas dan opnieuw een poging kan wagen de hekken rondom de jongeren te slechten.

Shredder (10)

20 november 2002
Een ding is zeker, Frits de Kousemaeker plukt graag bloemen aan de rand van het ravijn. Zo zou hij als makelaar met enige regelmaat in de slag zijn geweest bij de verkoop van onroerendgoed van bijvoorbeeld het ABP en Achmea om na de deal vervolgens in te stappen bij de koper. Dat is op zijn minst not done in deze bedrijfstak en de beide pensioenfondsen zouden verder hebben afgezien van de diensten van Frits. Verder zou hij zich ooit in zijn geliefde Saint Tropez gelieerd hebben met een handige Henkie van Nederlands/Franse bloede die auto’s van enige statuur op grondige wijze van een andere identiteit voorzag en zich daarmee een aardig bestaan verschafte. Maar er zou onenigheid in de (strand)tent zijn ontstaan en Frits achtte het beter om de mondaine Franse badplaats achter zich te laten om te voorkomen dat in de dagbladen vroegtijdig een in memoriam zou verschijnen. En dat zou zonde zijn geweest, want hij wilde bijvoorbeeld zijn verzameling foto’s van zo’n veertig strakke dames die hij als een soort trofeeën op zijn vensterbank had staan graag nog wat uitbreiden. Frits kocht in arren moede maar een stulp in Monaco. Ook fiscaal leuk. Dan moet je er wel meer dan drie weken per jaar verblijven, maar dat kan geen probleem zijn. Om het allemaal wat overzichtelijk te houden deed hij zijn onderkomen in Nederland van de hand. De koopsom (8 miljoen) zou hij netjes door de nieuwe eigenaar hebben laten uittellen in zijn nieuwe verblijfplaats aan de Côte d’Azur. Of dat bedrag tot op de penning overeenkwam met dat op de koopovereenkomst is voor ons helaas onduidelijk gebleven. Toffe gozer, die Frits. Houdt er ook van om eens lekker een vorkje weg te prikken in een beetje gerenommeerd restaurant als De Kieviet in Wassenaar. Samen met bekende jongens als Harry Mens, Ed Maas of andere leden in spe van zijn Haagse Herenclub in oprichting. En natuurlijk houdt Frits ervan om met een beetje bolide langs Europa’s dreven te scheuren. Liefst in Quote-verband samen met zijn al dan niet in de lijst van 500 voorkomende vrienden uit het vastgoedwereldje. Wat kan het leven voor sommigen onder ons toch groots en meeslepend zijn. Zeg, die De Waal van het FNV vraagt 3 ½ procent loonsverhoging. Da’s toch gewoon asociaal, hè kerel? Nog een slokje?

Shredder (9)

19 november 2002
Een nieuwe eeuw, een nieuw geluid. Dat moet de toen 51-jarige makelaar Frits de Kousemaeker hebben gedacht toen hij per 1 januari 2000 uitstapte bij DTZ Cor van Zadelhoff. Na 23 jaar trouwe dienst, waarvan de laatste jaren als vennoot, directeur afdeling marketing en directeur van het Haagse filiaal van de onderneming. Frits ging het wat rustiger aandoen, wat meer aandacht besteden aan zijn gezin, wat knutselen aan zijn eigen vastgoedportefeuille en wat schrijven over zijn line of business. Dat laatste kan niet moeilijk zijn geweest. Frits leidde en leidt op zijn zachtst gezegd een meeslepend leven. Zo maakte hij zich sterk voor het behoud van de portierswoning van het Olympisch Stadion in Amsterdam. Samen met coryfeeën als Fanny Blankers Koen (vliegende huisvrouw), Piet Keizer (schaarexpert bij Ajax) en Ed van Thijn (gesneuvelde minister). Zijn genereuze storting van 3 ½ ton binnen dit kader zorgde in sommige kringen voor een aantal warme klanken. Maar die poetsten de dissonanten niet weg. Zo zou zijn vertrek uit de winkel van ome Cor niet geheel op vrijwillige basis zijn geschied. Frits zou in de visie van zijn superieur met name de stroom van leuke deals in Den Haag te veel in eigen richting hebben omgelegd. Daarnaast moest ome Cor even met zijn ochtendbijdrage naar de dokter na een kwalijke gebeurtenis tijdens onderhandelingen met ING Vastgoed. Die hadden betrekking op de door Cor geplande aankoop van het nieuwe gebouw aan de Amsterdamse Jachthavenweg waar het hoofdkantoor van DTZ twee jaar geleden werd gehuisvest. De taxatie door ING bleek achteraf nogal ruim te zijn uitgevallen. All in the game, maar Frits had die taxatie gesteund waardoor ome Cor voor zijn verse belegging veel teveel florijnen had neergeteld. Nou staat die toch al niet bekend om hilarische vreugdeaanvallen, maar deze faux pas van Frits bezorgde hem neigingen die wij gemeenzaam toeschrijven aan Attila de Hun of keizer Nero.
Naar men zegt heelt de tijd alle wonden, maar Frits wordt nog steeds niet uitgenodigd bij de polowedstrijden die ome Cor bij tijd en wijle organiseert. Wordt vervolgd.

USA. Your votes please

18 november 2002
Op 5 november jl. konden de Amerikanen uit een rijk aanbod van Republikeinse en Democratische kandidaten hun afgevaardigden kiezen voor allerlei vertegenwoordigende lichamen. Zowel lokaal als landelijk. De manier waarop verschilt nogal. De een staat bij wijze van spreken nog met een houten hamer en een dito pin de naam van zijn favoriet in een stuk boombast te rammen, de ander drukt op de knop van een hightec stemmachine. Wat het betrouwbaarste is?
Danny Scheel, Republikein, Texas, 18.181 stemmen. Winnaar.
Carter Casteel, Republikein, Texas, 18.181 stemmen. Winnaar.
Jeff Wentworth, Republikein, Texas, 18.181 stemmen. Winnaar.
Candice Miller, Republikein, Michigan, 18.181 stemmen. Winnaar.
Michael Smigiel, Republikein, Maryland, 18.181 stemmen. Winnaar.
Kunt u ons even de hamer aanreiken?

Curacao’s radar

17 november 2002
Minister Norberto Ribeiro van Curacao is al een tijdje geporteerd voor de aanschaf van een radarsysteem dat in de toekomst een virtueel scherm rond het eiland moet vormen en al in een vroeg stadium vliegtuigen en snelle vaartuigen van drugsavonturiers moet signaleren. Nog afgezien van het feit dat de kosten van het project in juli van dit jaar nog werden geraamd op 7 miljoen dollar en deze maand al op 12 miljoen, vragen we ons af wat Norberto nou precies bedoelt met dat virtuele scherm en van wie hij dat onzichtbare dundoek denkt te betrekken. Als het gaat om een Amerikaans product dan zouden wij hem willen aanraden eens met collega’s uit Guatemala te gaan praten. Vooral nu met de regering van baby Bush de tijden van de Iran/Contra uit de jaren tachtig weer herleven. In die jaren nam de regering van Guatemala namelijk ook een early warning system van Amerikaanse makelij in gebruik met dezelfde goede bedoelingen die minister Ribeiro nu koestert. Het was afkomstig van het electronicabedrijf E-Systems in Dallas. Een hofleverancier van de National Security Agency, de electronische oogjes en oortjes van de Amerikaanse spionagediensten. Maar de autoriteiten in Guatemala kregen niet te horen dat in het nieuwe electronische vangnet twaalf gaten waren aangebracht van elk een kwartmijl. Daar glipten dan de vliegtuigjes van het met Ollie North’s samenwerkende Medellin-kartel onopgemerkt doorheen om hun cocaïne in noordelijker gelegen regio’s af te leveren en wapens voor de Nicaraguaanse rebellen mee terug te nemen. De cocaïne werd door de club van Ollie tijdelijk opgeslagen in loodsen op de vliegvelden van Mena, Arkansas en van Fire Lakes, Nevada. Die loodsen stonden onder toezicht van de op velerlei gebieden met de CIA samenwerkende Wackenhut Corporation. En laat die onderneming nou twee jaar geleden zijn entree hebben gemaakt op Curacao om de van drugskoeriers uitpuilende Koraal Specht gevangenis te bewaken. Dus meneer Ribeiro, bezint eer ge begint. Want geschiedenissen zijn er om zich te herhalen.

Sneeuwballengevecht

16 november 2002
Advocaat Abraham Moszkowicz verblijft momenteel op Curacao voor de verdediging van zijn collega Giovanni van Ierland, die ervan wordt verdacht mede leiding te hebben gegeven aan een criminele organisatie die de laatste jaren tonnen drugs naar Nederland heeft geëxporteerd (zie ook: “De commissie Rouvoet” van 10 november en de afleveringen 25 en 28 van de serie “IJ, IJ” op deze site). En Abraham is boos. Dat komt zo:
Bij het schrijven van zijn boek “Sneeuw over Curacao” heeft Telegraafjournalist John v.d. Heuvel ondermeer gebruik gemaakt van een verklaring van de zich al enige tijd in Nederland ophoudende drugskoerier Anthony Chirino uit februari 2000. Voor het OM op het lieflijke Antilliaanse eiland betekende die verklaring manna uit de hemel en Chirino kreeg uit dankbaarheid de status van kroongetuige, die hem weer terugbracht in de frisse lucht. Zijn ontboezemingen hadden weliswaar betrekking op de strapatsen van Van Ierland cs. van voor 1998, maar ze bezorgden het OM een prachtig inkijkje in de organisatie van de omstreden advocaat en een formidabele steun bij het al op gang gebrachte justitiële onderzoek. Ze werden echter niet meegenomen in de bewijsvoering van het OM. Dat vond Moszkowicz niet echt gezellig en hij eiste inzage in Chirino’s aria’s. Die verkreeg hij uiteindelijk na een flinke portie soebatten. Daarom ontstak hij in toorn bij het lezen van het kort daarna verschenen boekwerk van V.d. Heuvel. Abraham verdacht het OM i.c. Officier van Justitie Tielkemeijer ervan de gegevens te hebben laten lekken naar de vriendelijke schnabbelaar bij Beau’s Boulevard. Ook al omdat de OvJ aanwezig was geweest bij de presentatie van John’s exposé over het winterse fenomeen boven Curacao. Tielkemeijer wees Abraham’s beschuldigingen echter van de hand en vestigde vervolgens de aandacht op een paar andere mogelijke oorzaken van de lekkage.
Zo werd medio 1998 de Nederlandse drugskoerier Tjemme van der Meer op Schiphol aangehouden. Hij kwam uit Willemstad en was in gezelschap van twee Duitsers die in hun valiezen een kilootje of veertig cocaïne met zich meetorsten. Uit het politieonderzoek bleek dat Van der Meer op het besneeuwde eiland warme contacten onderhield met Giovanni van Ierland. De drugskoerier nam na zijn arrestatie de Amsterdamse advocaat R.D. Meerman in de arm om zijn zaak te behartigen. Naar pas later bleek werd Meerman’s honorarium betaald door Van Ierland. Volgens het OM op Curacao behoort Meerman tot de oude kennissenkring van John v.d. Heuvel. En net als V.d. Heuvel zou Meerman vroeger tot het Nederlandse politieapparaat hebben behoord. Langs die U-bocht zou volgens Tielkemeijer dus de lekkage hebben kunnen plaatsvinden. Verder grabbelde de OvJ in dit verband nog even flink onder de gordel door de bloeiende relatie tussen Moszkowicz zelf en V.d. Heuvel aan te stippen, die ondermeer had geleid tot de geboorte van het boek “Recht in de ogen van mr. Abraham Moszkowicz” in 1998. De reactie van Van Ierland’s verdediger haalde de 8,2 op de schaal van Richter en was waarneembaar in Caracas. Op zes december krijgt deze affaire zijn eerste beslag. Wij houden u op de hoogte.

Klik hier om uw reactie toe te voegen
24 mei 2017