Actueel 16 - 30 december 2002
Impact
30 december 2002
Heel wat mensen twijfelen aan de impact die sexuele chantage heeft op hooggeplaatsten in den lande. Niet zo heel lang geleden deden wij in deze rubriek nog kond van de druk die langs deze onsympathieke weg zou zijn uitgeoefend op de Amsterdamse Officier van Justitie Jo Valente die mede naar aanleiding daarvan de relatieve luwte in Middelburg zou hebben opgezocht. Verder besteedden we ruime aandacht aan de lederen fantasieën van Ad Melkert en passeerden hier eveneens de darkroom-perikelen van Pim Fortuyn. Dit soort nieuws wordt in Nederland vaak als inbreuk op de privacy ervaren en net zo vaak politiek irrelevant. Struisvogels weten niet beter. Aan de overkant van de plas gaat het er wat dit betreft heel wat ruiger aan toe en is inmiddels ruim en breed de importantie ervan aangetoond in het politieke landschap. Zo was bijvoorbeeld ex-president Clinton flink de sigaar in de affaire rond Monica Lewinsky en was ex-president Kennedy geheel overgeleverd aan de nukken van de toenmalige directeur van de FBI en die van de mafia door zijn wat slordige sexuele affaires. Gisteren dook opnieuw een verhaal in dit genre op over oud-president Bush, de vader van. Daarin werd gereleveerd aan twee boeken die in de jaren negentig het licht zagen. Die bevatten onder andere de suggestie dat pappa Bush tot een pedofielenring behoorde die zich te buiten ging aan satanische rites bij het bestijgen van minderjarige jongens. Een officiële enquêtecommissie in Nebraska liet de zaak onderzoeken door ene Gary Caradori. Die traceerde een paar getuigen in Chicago. Na zijn interviews en een bezoek aan een basketballwestrijd van de All Stars samen met zijn zoon pakte hij zijn paperassen bij elkaar en belde naar Loran Schmit, de voorzitter van de enquêtecommissie. Caradori: ”Ik heb het, Loran. We hebben ze bij hun ballen”. Het vliegtuig waarmee hij samen met zijn zoon terugkeerde naar Nebraska ontplofte in de lucht op 7/11/1990. De paperassen van Caradori werden nooit teruggevonden. Het onderzoek liep dood. Letterlijk. Over impact gesproken.
zet vast in je agenda
30 december 2002
Demonstratie tegen Repressie en Schijnveiligheid, door Comité Der Activisten Voor Vrijheid en Democratie op zaterdag 1 maart 2003 om 13.00u op 't Plein in Den Haag
Op zaterdag 1 maart aanstaande zal het Comité Der Activisten Voor Vrijheid en Democratie (CDAVVD) een demonstratie organiseren om de veiligheidsthema’s van de politieke partijen ter discussie te stellen en een krachtig protest te uiten tegen de toenemende repressie van politie en justitie. De demonstratie wordt bewust in Den Haag gehouden, omdat het juist daar zo moeilijk is een goede demonstratie te houden. Keer op keer worden spontane acties de kop in gedrukt, worden nette demonstraties ingekapseld en monddood gemaakt en moeten actievoerders zich voor het minste of geringste verantwoorden voor een rechter. Onder de smoes dat demonstraties minimaal vier dagen van te voren gemeld moeten worden, zijn adhoc demonstraties al per definitie verboden. Helaas melden de ontwikkelingen in de wereldpolitiek zich lang niet altijd vier dagen van te voren. De politie Haaglanden schendt stelselmatig de rechten van burgers om te demonstreren, zelfs wanneer deze demonstraties ruim van te voren zijn gemeld en er duidelijke afspraken zijn gemaakt. Menig protest is in Den Haag uit de hand gelopen omdat de politie zich niet aan de afspraken hield en niet andersom zoals de politie en politiek graag doen laten geloven. Naast de repressie, die er toch al was in Den Haag, zullen kritische burgers steeds verder in een hoek worden gedrukt door repressieve maatregelen zoals camera’s op straat, preventief fouilleren, identificatieplicht en verruiming van diverse wetsartikelen. En niet alleen kritische burgers kunnen het slachtoffer worden van deze politiek populaire veiligheidsthema’s, maar vooral ook de mensen die de stempel illegaal op zich gedrukt hebben gekregen en daarmee van bijna alle burgerrechten worden uitgesloten. Zeker na de aanslagen in Amerika en de moord op Fortuyn is de politiek ernstig verrechtst. De gevolgen daarvan beginnen we langzamerhand te merken. Steeds meer worden bepaalde groepen mensen gecriminaliseerd en wordt er een negatieve stemming tegen deze groep gecreëerd. Zo worden milieuactivisten afgeschilderd als ‘vrienden’ van Volkert, dierenrechtenactivisten als brandstichters en moordenaars en moslims en antiglobalisten als terroristen.
Het CDAVVD is een voor de gelegenheid opgericht comité bestaande uit diverse linkse groepen en individuen, die het tijd vinden voor een krachtig tegengeluid tegen de verrechtsing van de veiligheidsthema’s en criminalisering van kritische burgers. Ons doel is van de demonstratie een vrolijk protest te maken met vele creatieve invullingen, die niet zal wijken voor de wil van de politie. Op 1 maart zullen de verkiezingen voorbij zijn en zullen ‘nieuwe’ partijen aan de macht zijn. Waarschijnlijk zijn dan de formatiebesprekingen nog bezig of net afgerond. Wij willen met deze demonstratie de politiek waarschuwen dat ze met hun veiligheidsmaatregelen geen burgerrechten mogen schenden. Wij willen ze duidelijk maken dat de weg naar een verdraagzame maatschappij niet behaald wordt met maar steeds meer repressieve maatregelen, zoals hierboven al kort genoemd. Maar dat men zal moeten werken aan fundamentele veranderingen binnen de politiek, economie en gedrag van mensen zelf. Het zal de politiek duidelijk moeten worden dat ze wat meer respect moeten gaan tonen en een einde moeten maken aan de uitbuiting van de natuur, het dier en de mens.
Via deze weg willen we graag iedereen oproepen naar de demonstratie te komen. Al is het alleen maar uit solidariteit met diegenen die stelselmatig vervolgd en gecriminaliseerd worden, omdat ze zich kritisch hebben geuit of niet over het juiste papiertje beschikken.
Voor meer informatie: Comité Der Activisten Voor Vrijheid en Democratie, Postbus 85069, 3508 AB Utrecht
De Wizard of XTC
29 december 2002
Zit je net lekker duur te smikkelen met een goeie kennis in een exclusief visrestaurant met uitzicht op zee of je word allebei achter je tafeltje weggeplukt door een stel ordinaire bromsnorren. Dat overkwam de 48-jarige Canadees Carl John Hinke op kerstavond in de weelderige badplaats Cronulla ten zuiden van Sidney. Hinke geniet de nodige internationale bekendheid als vertaler van de Wizard of Oz in het Latijn, kinderboekenschrijver, yogaleraar en milieuactivist. Maar dat helpt allemaal niks als de politie je verdenkt van betrokkenheid bij de import van 250 kilo xtc-pillen. Met een straatwaarde van 45 miljoen dollar. De nou niet erg als milieuvriendelijk te beschouwen pillen waren verborgen in een ook al niet milieuvriendelijke partij plastic pijpen uit ... jawel Nederland. De arrestatie vormde het voorlopige sluitstuk van operatie Tahoe die al in september op gang werd gebracht. De Australische recherche kreeg daarbij ijverige assistentie van Nederlandse collega’s. Nou zal het ons toch benieuwen of op Kerstavond bij ons in Scheveningen, Egmond of Urk ook arrestaties zijn verricht in een visrestaurant met uitzicht op zee of dat in het belang van het Tahoe-onderzoek tot in lengte van dagen weer eens niks naar buiten mag worden gedragen.
Inmiddels geeft Hinke yogales in een petoet in Sidney.
Feest (2)
27 december 2002
Nog even en alle lijsttrekkers stormen het toneel weer op om te zeggen wat we al weten. Een paar hebben al een voorschotje daarop genomen. Potter heeft alweer staan te tongen met zijn boezemkanonnen van BNN. En Gerrit -ook gij Brutus?- Zalm heeft met zijn Kamerolifantje als souffleuse al geroepen dat ie premier wilde worden. Als een bleke epigoon van de goeroe van het gedachtengoed. Kennelijk besefte Gerrit niet dat je zoiets moet doen vanuit het geopende achterraampje van een langzaam wegrijdende Bentley. Een ander voorbeeld van prematuur verkiezingsgeronk vormde J.S.F. Herben. Ook al gebruikmakend van een olifantenlogo probeerde hij snorloos winst te halen uit het verdronken kalf-debat rond de falende beveiliging van eerder genoemde goeroe, maar kon daarmee zijn partij geen nieuwe Schwung bezorgen. Ook een moeilijke klus als het knappen van de doodstrafballon van je directe voorganger nog nadreunt op het Binnenhof en diens humane beleid ten opzichte van buitenlandse hoeren ook niet echt appelleerde aan het alom heersende Gesundes Volksempfinden (zie het artikeltje “Hoerenboel” van 19 december jl.). Om het optreden van je minister van Verkeer en Waterstaat Roelf de Boer rond de prijs van het treinkaartje nog maar buiten beschouwing te laten. Boven deze démissionaire excellentie hangt overigens nog steeds een bosje zwaarden van Damocles boven het hoofd. Die verzameling metaal is ooit door de NRC ingeslikt, maar dat kan nooit van blijvende aard zijn. Een voorbeeld: Roelf zou kort na zijn aantreden een paar transacties hebben uitgevoerd met JBR, een organisatie- en adviesburo uit Zeist. Wat ze behelsden wisten we niet dus vroegen wij in alle onschuld het volgende aan JBR:
“Ons is gebleken dat minister De Boer van Verkeer en Waterstaat kort na zijn aantreden een zakelijke overeenkomst met u heeft gesloten. Kunt u ons zeggen of die overeenkomst met de minister betrekking had op diens activiteiten als privé-persoon of als minister van genoemd Departement?”.
Dat was op 6 december jl. En nee, geen antwoord. Jammer. Maar als de tekenen niet bedriegen en de oliebollen-aandelen weer zijn gezakt wordt het al gauw in het nieuwe jaar opnieuw feest. En u bent allemaal uitgenodigd.
Monstrum
25 december 2002
De klassenstrijd bestaat niet meer. Dat is ons tenminste gedurig voorgehouden. Bijvoorbeeld door een voormalig vakbondsleider die later op de fiets naar het Torentje toog. Nog net niet met een pakkie brood achterop, maar wel koketterend met het verhaal dat hij dankzij de dubbeltjes en stuivers die zijn ouders uit hun mond spaarden via een door marxvergeten oord als Nijenrode de top had weten te bereiken. Het poldermodel werd door dit soort figuren heilig verklaard. De rode vlaggen konden worden opgeborgen. De Internationale was geen verplicht nummer meer. En dankzij de ineenstorting van de Sovjet Unie konden wij zeggen dat ons systeem superieur was. Welterusten. Inmiddels is het arbeidsrecht bijna tot het bot uitgekleed en wordt aan de rechten van huurders (per saldo vaak mensen uit de klasse der kwetsbaren) geruisloos geknaagd. Wat dat laatste betreft deed zich gisteren een principieel geval met verregaande consequenties voor bij de rechtbank in Haarlem. In het vroege voorjaar toen de prijzen nog hemelwaarts gingen besloot een echtpaar in Edam zijn huis voor een leuk bedragje in de etalage van een makelaar te zetten en zelf met assistentie van de bank een weliswaar heel wat duurder, maar met nog meer standing omgeven ander optrekje te kopen. Er kwam al snel een koper voor het huis opdagen. Die was niet alleen gecharmeerd van de woning zelf maar ook van de bouwvergunning die het echtpaar zei te bezitten. Waardoor een uitbreiding van het pand tot de mogelijkheden behoorde. Jammer maar helaas. Die bouwvergunning bleek nog niet te zijn afgegeven en ook in Edam draaien de ambtelijke molens langzaam. Het voorlopig koopcontract werd daarmee een vodje papier. De deal ging (voorlopig) niet door. De eigenaren raakten door dit alles in de dubbele kosten en besloten begin mei het huis voor een half jaar te verhuren. Tegen die tijd hoopten ze de bouwvergunning binnen te hebben. Normaliter zou de huurovereenkomst eind oktober aflopen. Maar volgens de letter ervan moesten de eigenaren dan wel twee maanden vantevoren schriftelijk aangeven dat het huurcontract per 31 oktober inderdaad afliep. Deden zij dat niet dan had de huurder een optie om zijn verblijf met een half jaar te verlengen. En dat laatste gebeurde. Onbedoeld van de zijde van de eigenaren, maar toch. Inmiddels was namelijk een koopcontract van kracht geworden en als niet binnen twee maanden het pand leeg werd opgeleverd kostte dat de verkoper tien procent van de overeengekomen prijs. En ook dat gebeurde. De hele, notabene door hen zelf op gang gebrachte gang van zaken veroorzaakte bij de echtelieden een witte woede en zette hen aan tot huisvredebreuk, intimidatie en stalking. In de praktijk mag dat allemaal in Nederland tenzij het slachtoffer van deze activiteiten lijfelijk in ongerede wordt gebracht. Uiteindelijk belandde de zaak bij de kadi. Tot tweemaal toe haalden de eigenaren bakzeil. Daardoor kwamen hun financiële dijken op doorbreken te staan. Maar huurders zijn nu eenmaal goed beschermd door de Nederlandse wetgever. Dachten we allemaal. De Haarlemse rechter A.C. Monster zag dat echter even anders. Hij vond dat de eigenaren onevenredig schade leden en honoreerde hun eis tot ontruiming van de woning per 31 december. Leuke datum voor een huurder om op straat te worden gemikt. Maar afgezien daarvan, meneer Monster lapt met dit besluit wel de wet aan zijn laars en bezorgt huisjesmelkers een handige constructie om huurders voortijdig hun huis uit te krijgen. En de vrees is nu valide dat zijn collega’s in de nabije toekomst op dit terrein zijn voorbeeld zullen volgen. Kortom, er is hier sprake van een monstrum.
Enter the leatherman
24 december 2002
SM-socialist Ad Melkert heeft nog maar nauwelijks zijn entree gemaakt als Nederland’s gedeputeerde bij de Wereldbank of hij wordt geconfronteerd met de harde realititeit van zijn nieuwe baan. Gisteren maakte de raad van bestuur van dat puur kapitalistische bolwerk namelijk bekend dat het een plan had goedgekeurd om de Venezolaanse regering te helpen bij het terugdringen van de armoede. Wat dergelijke hulp van instanties als Wereldbank en IMF betekent kunnen we dagelijks aanschouwen in Argentinië. Dus Chavez zal wel niet zo dom zijn om het plannetje van Ad’s nieuwe werkgever juichend te begroeten. Ook al is de Venezolaanse financieel-economische situatie in een jaar tijd naar de kloten geholpen door een kongsie van werkgevers en vakbondsleiders die vanuit Washington stiekempjes worden gesteund. Gezien de moeite die Butch Bush en Sundance Blair doen om coûte que coûte een oorlog voor olie op gang te brengen in Irak mag Chavez nog niet eens mopperen over de Amerikaanse manipulaties achter de schermen. Hoe dan ook, Ad zit midden in de rozijnen en heeft maar te doen wat hem door Washington wordt opgedragen. Zoals wij al voorspelden in “Return of the leatherman” van 13 december jl. Daarnaast heeft hij nog rekening te houden met druk uit Tel Aviv omdat Nederland ook de Israëlische belangen bij de Wereldbank vertegenwoordigt. Waar is de tijd gebleven dat Ad nog frank en vrij in de Tweede Kamer een motie kon indienen waarin hij eiste dat de Nederlandse ambassadeur uit Tel Aviv moest worden teruggetrokken? Long gone, man. Long gone.
De cocaprins (5)
23 december 2002
Niks verrassends. De met drugsaffaires in verband gebrachte Banque Kanz in Genève gaat sluiten. Er zou sprake zijn van een te lage omzet en dit jaar noteerde de bank zelfs een behoorlijk verlies. Weliswaar stond er nog een leuk bedragje van 19.5 miljoen Zwitserse francs aan deposito’s en cash op de balans. Maar dat is natuurlijk niet genoeg om een bankje met een slapend filiaal op Guernsey draaiende te houden. En oh ja, drugsopbrengsten witwassen? Echt niet. Althans volgens een verklaring van de leiding van de bank waarin zoals wij bij een vorige gelegenheid al meldden Jean Zwahlen, de voormalige president van de Zwitserse Centrale Bank, figureerde. Samen overigens met o.a. Maurice Aubert, de voormalige vice-president van het Internationale Rode Kruis, en Paul Caron, ex-directeur van de Zwitserse vestiging van de Amerikaanse financiële grootmacht J.P. Morgan. Wel erg topzwaar voor zo'n klein bankje dat in 1998 zijn activiteiten startte.
In tegenstelling tot de rest van de uit niet al te onbemiddelde leden bestaande bende, die zich niet alleen met drugshandel bezighield maar ook met de handel in gestolen kunstwerken (zie aflevering 3 van deze serie dd. 23/06/02), loopt de eigenaar van Banque Kanz prins Nayef bin Sultan bin Fawwaz al Shalaan vrij rond. Zij het voorzichtigheidshalve binnen de grenzen van zijn vaderland, Saoedie Arabië. De wereld is ongelijk verdeeld.
Kluifje (3)
20 december 2002
Op 7 en 11 december jl. vestigden wij al de aandacht op Yassin al-Kadi. De naam van deze Saoedische multi-miljonair prijkt op een lijst van 12 heren die kort na 9/11 door de Amerikaanse regering naar buiten is gebracht. Zij worden ervan verdacht de club van Osama te hebben gestiekt. Merkwaardigerwijs reageerde de FBI bijzonder lauw toen gealarmeerde personeelsleden van het softwarebedrijf Ptech de Feds erop wezen dat hun bedrijf in het geheim eigendom was van Yassin. Zoals vermeld kwam pas in november jl. een officieel onderzoek naar deze connectie op gang toen Customs in de arm werd genomen. De computerbestanden van het bedrijf zelf werden gelicht en ook de cliëntèle kreeg bezoek. Daartoe behoorde één bank: de ABN/AMRO. Vragen onzerzijds aan De Bank werden niet beantwoord. Maar daar raken we zo langzamerhand aan gewend. Daarmee leek de zaak (voorlopig) te zijn begraven. Maar een uitzending van ABC televisie van gisteren logenstrafte die verwachting. Daarin kwamen namelijk twee oude rotten van de FBI uit Chicago aan het woord: Robert Wrigt en John Vincent. Zij beschuldigden bij die gelegenheid de leiding van hun snuffelvereniging ervan hun onderzoek naar Yassin te hebben verboden. Nee, niet dit jaar maar in 1998 toen de Amerikaanse ambassades in Kenia en Tanzania door Al Qaida in ruïnes waren veranderd. De agenten vonden aanwijzingen dat de aanslagen waren gefinancierd via een aantal lieden in Chicago die zij al geruime tijd verdachten van betrokkenheid bij terroristische activiteiten. Een van hen was Yassin al-Kadi. Ze kregen van het OM steun bij een officieel onderzoek naar de affaire, maar na twee maanden kregen Wright en Vincent van hun superieuren te horen dat ze moesten stoppen. Over het waarom tasten zij nog steeds in het duister. Interessant is overigens dat de ABN/AMRO ruim is vertegenwoordigd in Chicago via ABN/AMRO North America Inc. en dochterondernemingen als LaSalle, Standard Federal Bank en Columbia National Bank of Chicago. Daarnaast heeft De Bank een vinger van veertig procent in de Saudi Hollandi Bank in Ryadh, waarmee bijvoorbeeld de familie van Osama al zeventig jaar prettig zaken doet. Het is dus heel goed mogelijk dat het spoor van Yassin dat Wright en Vincent volgden een Hollands reukje heeft verspreid. Nou kunnen we wel weer intelligente vragen gaan stellen aan de Press Relations van de ABN/AMRO, maar dat heeft blijkbaar weinig zin. Dus opnieuw de vraag: Kluifje voor de “echte” pers misschien?
Hoerenboel
19 december 2002
Tot voor kort gold hardliner Hilbrand Nawijn als de man die de LPF door de woestijn der interne twisten weer terug kon leiden naar het beloofde land van Fortuyn. Hij verwoordde bijvoorbeeld zo ferm wat vlak onder het borrelend lavaoppervlak van het Gesundes Volksempfinden leefde. Vooral waar het al die buitenlanders in onze samenleving betrof.
Eruit met die hap! Maar wat blijkt vandaag uit een artikel in het Haagse politieke blad PM?
Hilbrand’s eigen in immigratierecht gespecialiseerde advocatenkantoor is recentelijk begonnen met een ronkende mailing-campagne in de richting van bordeelhouders die illegale dames in de etalage hebben. Nawijn Advocaten bieden daarin hun hulp en advies aan om die dames toch een werkvergunning te verschaffen via een slimme juridische constructie. Onder de slogan “alle illegalen het land uit behalve de hoeren”. Nou kan het gaan om een ritueel en daar staat geen doodstraf op. Maar de condooms die de minister van Vreemdelingenzaken op het Binnenhof oplaat blijven daarmee toch wel erg laag bij de grond zweven en lopen de kans al vóór de Lange Poten uitgeblust op straat te vallen. Naar verluidt heeft de AIVD minister Remkes wel ingelicht. Maar heel summier, tijdens een plaspauze. Tijd dat het Kerst wordt.
Shady (7)
19 december 2002
Nu de Amerikanen zich opmaken om opnieuw het regime in Bagdad een kopje kleiner te maken en de burgerbevolking te decimeren gaan onze gedachten onwillekeurig weer terug naar de Golfoorlog van 1991. Bij die gelegenheid werd Israël getroffen door in totaal 39 Iraakse Scudraketten. De regering Shamir maakte zich uiteraard direct op om Saddam Hussein even oudtestamentair de oren te wassen. Maar Bush senior wist haar daarvan te weerhouden. Uit politiek-strategische overwegingen. Zelfs voor lieden die Sesamstraat voor het Journaal aanzien moet het helder zijn dat aan Israël’s terughoudendheid prijskaartjes hingen. Volgens mr. Geert Jan Dolk moeten we dat niet alleen figuurlijk zien maar ook letterlijk. De helft van de volgens hem tientallen miljarden dollar die in het geheim waren afgetapt uit het Koeweitse geldverkeer dankzij de geheime achterdeur in de Amerikaanse PROMIS-software die bij de Koeweiti in gebruik was, zou namelijk naar Israël zijn weggesluisd. Veel daarvan had geparkeerd gestaan op drie Spaanse banken waaronder Banesto (zie vooral ook het artikel "De Bank, deel 1" in Kleintje Muurkrant 332. Daarin komt ook de rol van de ABN/AMRO aan de orde).
Dit verhaal was afkomstig van de Pakistaanse bankier Habib met wie de Rotterdamse advocaat nauwe betrekkingen onderhield en zoals eerder vermeld de mislukte speurtocht ondernam naar de verdwenen Koeweitse tegoeden. Dat een dergelijke onderneming niet van gevaar was ontbloot moge duidelijk zijn. Er zou zelfs iemand uit kringen van de Marine Inlichtingen Dienst (waarmee mr. Dolk contacten onderhield via oud-topman Van der Ven) onvrijwillig zijn overleden. En dat allemaal voor wat zilverlingen. Nou ja ... wel véél zilverlingen.
De cocaprins (4)
18 december 2002
Sinds 23 juli van dit jaar hebben we niks meer vernomen van de zaak rond de Saoedische prins/diplomaat Nayef bin Sultan bin Fawwaz al Shalaan. Maar er is nieuws. Zoals wij toen meldden had de prins in 1999 ruim twee ton Colombiaanse coke in zijn privéjet van Venezuela naar Parijs overgevlogen en het omvangrijke lijntje daar door de douane geloodst in zijn diplomatieke bagage. Na de verkoop zou hij 20 miljoen dollar hebben gescoord ware het niet dat de hele operatie werd afgelegd door de DEA en de Franse politie en de partij in beslag werd genomen voordat ook maar een korrel op een spiegeltje was beland. Naar nu bekend is geworden had geld terecht moeten komen in de kluis van Nayef’s eigen Banque Kanz. Een bank die toevalligerwijs in 1998 in Genève het levenslicht zag toen de prins in weelderige oorden als Marbella, Riyadh en het Arubaanse Oranjestad met de verkopers en een aantal tussenfiguren alle details van de ophanden zijnde onderneming doornam. Op het financiële vlak werd Nayef gassisteerd door de in Genève goed thuis zijnde Spaanse zakenman en kunstexpert Juan Maria Clemente. Volgens berichten uit de Zwitserse pers van vandaag logeert die inmiddels in een hotel dat niet bekend staat om zijn luxe en service. Evenals een Algerijnse zakenpief die van deze deftige bende deel uitmaakte. Op zich zou het de Zwitsers waarschijnlijk allemaal Wurst zijn. Maar het feit dat een paar hooggeplaatsten uit hun eigen samenleving in de raad van bestuur van de bewuste Banque zitten wakkert hun nieuwsgierigheid aan. Een van die hoge jongens is Jean Zwahlen, oud-president van de Zwitserse centrale bank. De Zwitserse Wim Duisenberg zogezeid. Nou kan je er misschien niet veel aan doen als de eigenaar van je bank een keertje naast de gouden pot staat te kletteren. Maar het wordt wat lulliger als je bank officieel wordt beschuldigd van het witwassen van drugsopbrengsten. Want dat reikt verder dan een keer een transportje verzorgen. We hebben de indruk dat deze Maus nog een staart krijgt. En als het zover is gaan wij erop staan.
Olie
17 december 2002
Nou, dat weten we dan ook weer. Na maanden te hebben kunnen grasduinen in correspondentie van Fortuyn zelve en de verzamelde rommel van de verschillende snuffelclubs weet de commissie van Hans Christiaan van den Haak bijna niks anders te onthullen dan dat de onderlinge communicatie van die clubs naatje was. En dat was één van de redenen waarom de man van het gedachtengoed in wezen tot 6 mei onbeschermd door het politieke landschap dalverde. Open deur? Niet zo’n beetje. Wij herinneren ons nog het nodige op dat terrein uit de jaren toen de Inlichtingen Dienst Buitenland onder vuur lag en tenslotte zonk in het zicht van het Torentje. Overigens niet iets specifieks voor Nederland, want de CIA en de FBI geven elkaar gewoonlijk ook pas informatie als het te laat is. En MI 5 en MI 6 zijn evenmin met elkaar getrouwd. O ja, Fortuyn zelf zou ook niet erg hebben staan te trappelen om lieden met oortjes en zonnebrillen permanent in zijn buurt te introduceren. Dat lijkt te vloeken met wat ons altijd is gesuggereerd en dat is ook zo. Maar het is ook logisch. Volgens Van den Haak zou de vastgoed-ideoloog al voor zijn entree in de politiek zijn bedreigd en gechanteerd als gevolg van zijn activiteiten op sexueel gebied. Onderandere in een soort donkere kamers die niets uitstaande hebben met het ontwikkelen van fotorolletjes of een boek van W.F. Hermans. In een dergelijke context ben je uiteraard niet direct geneigd om een batterij bewakers in te huren om je lijf en je leden 24 uur per dag te vrijwaren van minder prettige gebeurtenissen. Ondanks de toenemende bedreigingen. Een dilemma dat uiteindelijk leidde tot niets en heeft bijgedragen tot zijn weerloze dood. Leuk zo’n commissie maar het lost niks op. Een doekje voor het bloeden. Olie op de golven.
Shady (6)
17 december 2002
Gisteren brachten de Amerikaanse rubberzolenorganisaties het jolige bericht naar buiten dat Noord-Korea voor de tweede keer dit jaar oorlogsscheepjes heeft geleverd aan Iran. Oh? En daar moeten we van achterover vallen? Net als vorige week zeker. Eerst Spaanse helicopterpieten voor de camera’s een lading Scuds laten ontdekken op een Noordkoreaans vrachtschip, hard roepen dat Noord-Korea niet deugt en dan later zeggen dat het oké is omdat ze door de Yemenitische regering bleken te zijn besteld. Maar nu het om Iran gaat is het fout? Omdat meneer Bush dat geen leuk land vindt? Lijkt een verhaal met een hoge hypocrietwaarde. Maar goed, Iran heeft inmiddels dus twee mini-onderzeeërs, zes patrouilleboten en twee kleine kannoneerschepen. En dat laatste riep herinneringen bij ons wakker. Want wat vernamen wij van mr. Geert Jan Dolk (geen Alice in Wonderland waar het om wapenhandel gaat) op 22 augustus 1999? Een quote:
“Rappaport (zie eerdere aflevering in deze serie) heeft mij bij de Koeweiti’s verdacht gemaakt. Hij heeft verteld dat ik de Iraki’s twee kanonneerboten heb geleverd met als betaling een lading olie ... Ik heb wel ooit in onderhandelingen daarover gezeten met de Habib-bank, maar ik heb die deal afgebroken toen ik begreep dat het fout zat. Ik werkte toen samen met een Nederlandse overheidsinstantie. Dus ik was volledig gedekt”. Dat zou inhouden dat de Pakistaanse Habib-bank waarmee mr. Dolk dikke mik was tegenover hem zou hebben verzwegen dat het om een ordertje van Irak ging. Leuk. Vrienden onder elkaar. Maar het kan. Vraag is dan wel waarom de Rotterdamse advocaat de dekking van een Nederlandse overheidsinstantie nodig had. En welke overheidsinstantie dat dan wel geweest mag zijn.
De Marine Inlichtingendienst? De afdeling stiekem van de CID in Driebergen (waarvan de electronische arm ITO tegenwoordig dagelijks onze site met een bezoekje vereert)? Naar verluidt onderhield mr. Dolk indertijd met beide clubs uitstekende contacten. Het blijft gissen. Net als in de nieuwe affaire die deze serie op gang bracht. Maar we hebben het geduld van een Koreaan in een schuttersputje.
Shady (5)
16 december 2002
Er is een oorverdovende stilte gevallen over de recente illegale wapenleverantie via Azerbeidzjan aan een midden-oriëntaal land waarvan wij in eerdere afleveringen van deze serie gewag maakten. Zeker is dat er sprake was van een bankgarantie van 132 miljoen dollar op 10 januari van dit jaar afgegeven door het inmiddels als een speer uitgedunde filiaal van de HSBC in Bakoe. Merkwaardigerwijs (of juist niet) was bij deze affaire mr. Geert Jan Dolk betrokken. Deze Rotterdamse advocaat roerde zich namelijk ook heftig bij een analoog geval in 1997. Toen zou een toestel van de Israëlische vliegtuigmaatschappij Tower vanuit de VS een container met turbineschoepen naar Zestienhoven hebben overgevlogen. Daar zou hij zijn overgenomen door een truck van de in Luxemburg gevestigde vervoersmaatschappij Cargoline van de Nederlandse ondernemer Willem van Leeuwen. Vanuit Luxemburg zou de lading vervolgens via Bakoe naar Iran zijn gesmokkeld waar de schoepen moesten dienen voor de F-14 toestellen van de Iraanse luchtmacht. Een bestemming die nooit de officiële goedkeuring zou hebben gekregen van de Amerikaanse regering, maar mogelijk deel uitmaakte van een geheime deal tussen Washington en Teheran. Dat zou niet voor het eerst zijn (zie ook "Irangate aan de Maas" in Kleintje Muurkrant van 25 september 1998). Om de werkelijke bestemming te verhullen vermeldden de begeleidende paperassen als end-user van de container de naam van lieutenant commander William J. Bennett, toegevoegd staflid van de Amerikaanse legatie in de havenstad Sarsja in de Verenigde Emiraten. Ligplaats van de Amerikaanse Vijfde Vloot en pleisterplaats van Smit Internationale, waarvan zich in die periode een aantal personeelsleden in Iraanse gevangenschap bevond. Of deze commander een produkt was van een levendige fantasie of een nachtje rollebollen van pappa en mamma Bennett is de vraag, maar de hele affaire ging uit als een nachtkaars in een desert storm. En de geschiedenis dreigt zich nu te herhalen. Verbazingwekkend? Nee. Achterkamertjes blijven achterkamertjes.
Hohoho (2)
16 december 2002
Zoals wij al eerder meldden in het eerste deel van deze serie is aan de boorden van Lake Erie een veldslag aan de gang tussen James Ferrell, de Amerikaanse voorzitter van de World LPG Association, en de Nederlandse kruisridder Michel van Rijn. Die slag breidt zich vandaag uit tot de rechtszaal. Ferrell beschuldigt Van Rijn ondermeer van chantage via diens steeds een stap verder gaande publicaties over de door de gasman georganiseerde criminele organisatie die zich heeft gespecialiseerd in de smokkel van en handel in antieke kunst uit Zuid-Europa en 't Midden-Oosten. Vooral de laatste revelaties over Ferrell’s naar hemelse yoghurt smakende contacten met de Bulgaarse topmafiosi Dobri en Todor compleet met hun telefoonnummers (zie de latest update op www.michelvanrijn.com) deden voor Ferrell het gasluik dicht.
Nou valt zo’n gefaseerd démasqué op het moment dat iedere simple mind in de States uit de hemel een inslag verwacht van een koppel herten en een op Osama lijkende ouwe baas in een slee nog niet erg op. Maar de alom gerespecteerde en rijkgevulde gasman die zijn president zwaar gestiekt heeft voor de verhuizing van Texas naar Washington heeft donders goed door dat hij begin volgend jaar de bijl kan verwachten als hij nu alles op zijn beloop laat. Vandaar de rechtszaak, die overigens net zoveel kans maakt om te slagen als een soufflé in een ruimtestation. Binnenkort meer nieuws van dat front. Jammie.
