Skip to main content

Actueel 16 - 30 april 2002

23 mei 2017

"geef racisme geen stem!"

30 april 2002
Afgelopen weekend zijn meer dan 200.000 mensen in Frankrijk de straat op gegaan om hun afschuw te uiten over de overwinning van Le Pen in de eerste ronde van de presidentsverkiezingen. Wij denken dat het tijd is hetzelfde geluid naar Nederland te halen. De opkomst van racistische en zelfs fascistische politici is niet alleen een Frans verschijnsel. Overal in Europa zien we hoe uiterst rechts een doorbraak beleeft door op te roepen tot verharding van het asielbeleid, door het koppelen van criminaliteit aan bepaalde bevolkinsgroepen en door in te spelen op het racisme tegenover moslims dat vooral na 11 september en de oorlog tegen Afghanistan sterk is aangewakkerd. Wij zien Fortuyn als een exponent van hetzelfde soort politiek. Zijn doorbraak in Rotterdam en het hoge aantal zetels dat hij haalt in de peilingen voor 15 mei zijn tekenend voor de enorme frustratie die er heerst over de grote gevestigde partijen. Met de opkomst van Fortuyn is de dreiging levensgroot aanwezig dat terechte onvrede en woede wordt omgebogen in de richting van racisme en haat. Wij willen in Nederland geen Haider of Le Pen. Daarom voeren we al enkele maanden campagne onder de leuze 'Stop de Hollandse Haider'. Daarom ook roepen we op zo massaal mogelijk aanwezig te zijn op de demonstratie 'Geef racisme geen stem', georganiseerd door onder anderen Nederland Bekent Kleur, op zaterdag 11 mei om 14.00 uur op het Stadhuisplein in Rotterdam. (Internationale Socialisten, Postbus 92025, 1090 AA Amsterdam 020.4634464 Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken. & website Je kunt via de Internationale Socialisten met de bus via bijvoorbeeld Tilburg. Een kaartje kost 8 euro, verzamelen op zaterdag 11 mei om 10.30 uur op het Centraal Station in Tilburg, bel met Peter 06.12644753.
Wil je meer algemene informatie over de demonstratie van 11 mei in Rotterdam dan kun je op de website van "Nederland Bekent Kleur" gaan kijken

Snor (4)

30 april 2002
Ten tijde van de couppoging in Venezuela op 11 april jl. hielden Amerikaanse oorlogsschepen toevallig net een oefeningetje in het nabijgelegen zeegebied. Niet om militair in te grijpen, maar om het berichtenverkeer van en naar de in Caracas gevestigde ambassades van bevriende landen als Cuba, Lybië, Irak en Iran op te vangen. De Navy Intelligence zorgde er vervolgens voor dat de ontcijferde informatie zowel in Washington als bij de door een handjevol Amerikanen geassisteerde coupplegers terechtkwam. Dat handjevol bestond niet alleen uit militairen maar ook uit agenten van de Drugs Enforcement Administration (DEA). Dit staaltje samenwerking kan unilateraal zijn geweest, maar kan ook stilletjes hebben plaatsgevonden onder de paraplu van de Joint Interagency Task Force East (JIATF-east). Een militair/civiele coöperatie van de VS, Engeland, Frankrijk en Nederland binnen het kader van de zeer politiek getinte “War on Drugs”. Aangestuurd vanuit Key West, ook en vooral bij de regelmatig georganiseerde oefeningen. Gevoegd bij het feit, dat de Nederlandse marine een grote naam heeft op te houden bij het opvangen en ontcijferen van gecodeerd internationaal (diplomatiek) berichtenverkeer en de ongestoorde vlucht van Isaac Pérez Racao naar Miami via Aruba (zie eerdere afleveringen van deze serie), doen het donkerbruine vermoeden rijzen dat Nederland een actievere rol heeft gespeeld bij de gebeurtenissen rond het tekkelen van Chavez dan tot nu toe naar buiten is gebracht. Als we daar iets meer over vinden seinen we het u door.

"Het uur is ernstig, en wij zijn verantwoordelijk"

29 april 2002
Beste mensen, het uur is ernstig - en wij zijn medeverantwoordelijk. Vandaag, 29 april 2002, 12.36 uur, is een open (email)brief verzonden aan Minister-president W. Kok. De brief is ondertekend door Leo Reawaruw, "de Molukse activist", en ondersteund door: Front Siwa Lima International Representation, Front Siwa Lima Maluk te Ambon, Front Kedualatan Maluku Afdeling te Ambon, Gerakan Maluku, Vrede Oorlog Comite, Mollucan Peoples Mission, People Against Genocide.
In de brief wordt Kok eraan herinnerd: "u nam verantwoordelijkheid en trad af in verband met een daad van genocide. Nederland als klein land liet aan de politieke internationale wereld zien hoe men wel verantwoording durfde te nemen. Helaas hebben de dodelijke slachtoffers, en de nabestaanden er weinig of helemaal niets meer aan." Reawaruw verwondert zich erover dat Kok niet reageert op de berichten over "zelfs oorlogsmisdaden, en het systematisch uitmoorden op het gehele (christen/islamiet) Molukse volk. Dat het voor alle Molukkers hier in Nederland onbegrijpelijk is dat u niets doet. Het aantal dodelijke slachtoffers is al ver over het dodencijfer van Srebrenica heen, men spreekt al over meer dan 40.000 doden."
Herinnerd wordt dat Kok "zelf heeft al het voorbeeld gegeven dat je als klein land wel een internationaal signaal (Aftreden Srebrenica) kan afgeven" en hij geeft Kok het advies: "U kunt als groot staatsman alles in het werk stellen om binnen 24 uur een wapenembargo op het Indonesische regime in te stellen. Alle militaire adviezen die via Clingendael worden gegeven, en alle wapenleveranties via Holland Signaal Apparaten onmiddellijk stopzetten. U hoeft dit niet alleen te doen voor het Molukse volk daar, maar u helpt dan meteen ook andere volkeren in oorlogsnood door het Indonesische dictatuur, zoals de Papoea's, Atjehers en Timorezen. Men heeft altijd gezegd dat de wapenleveranties van HSA niet gebruikt worden in het Molukse archipel. Kunt u mij dan uitleggen hoe ze de toe- en aanvoer via de zee stilleggen? Zelfs de zware mortieren worden gedaan vanaf marineschepen."
Reawaruw vervolgt: Eigenlijk adviseer ik u het niet, maar eis ik dit! Waarom? Omdat ik als verontruste wereldburger, en persoon die ook van de Staat der Nederlanden hou grote problemen voorzie. U zal inmiddels alle persberichten hebben gelezen over de ontstane onrust hier op Nederlands grondgebied. Ik wil niet zoals de VMJ en PRMS als bedreiging overkomen, althans als ik de persberichten mag geloven. Maar het wordt nu een simpele optelsom, er is een tikkende tijdbom in Nederland.
Wat iedereen nu ook even vergeet is dat veel Molukkers over een tijdje de "executie" of de geplande "staatsmoord" op de actievoerders van de Punt in 1977 gaan herdenken. Niet alleen voor de Molukkers is dit een nagedachtenis van een vreselijke periode besef ik mij, maar ook voor de nabestaanden die hun Nederlandse familieleden hebben verloren bij de "staatsmoord". Want voor iedereen die betrokken waren bij de Punt inclusief bemiddelaars ook van Nederlandse zijde, was het overduidelijk dat men toeging naar een "vreedzame oplossing". (Dutch Approach). (Met Punt is bedoeld de treinkaping die onnodig gewelddadig beëindigd is, men kon in de documentatie-serie 'Dutch Approach' zien dat dit onnodig was. Iedereen ging er vanuit dat de beëindiging vreedzaam zou lopen, maar van Agt had een andere plan.)
"Dit alles bijelkaar opgeteld lijkt het mij hopelijk voor u duidelijk dat de verdraagzaamheid van de Molukker nu veel te zwaar op de proef gesteld is. Ik besef dat wij een onderdeel zijn geworden van de Nederlandse samenleving en democratie. Maar ik wens u de vraag te stellen, de Molukse acties uit de jaren zeventig van de vorige eeuw zag niemand aankomen. Maar u ziet de mogelijke nieuwe verschrikkelijke geweldsexplosies op Nederlands grondgebied toch wel aankomen? Ik doe dan ook een beroep op uw gezond verstand, stel binnen 24 uur een onmiddellijke wapenembargo in. Hiermee helpt u wereldburgers in oorlogsnood, maar ook mogelijke de veilig-, en leefbaarheid voor iedereen in Nederland. Ik hoop dat u dit wilt en kunt inzien." Tot zover de open brief aan Kok - en de zijnen.
Al vóór de uitbarsting in de Molukken heb ikzelf in twee open brieven koningin Beatrix en de rest van de Nederlandse regering gewaarschuwd voor wat onvermijdelijk zou komen. Weer werd dezelfde 'slappe' houding aangenomen als na de waarschuwing van Hollbrooke aan koningin Beatrix, Van den Broeke en anderen voor de ramp in Srebrenica. Men is genoodzaakt aan te nemen dat dit geen slappe houding is, maar dat daarbij misdadige multinational belangen boven humanitair welzijn worden gesteld. Het is nu aan Nederlandse volk om de lotsverbondenheid te demonstreren. Om ook te eisen dat de regering moet ingrijpen. Om het Molukse volk - en de eigen eer - te redden. Als dat niet gebeurt, dan toont het zich nog slapper - en misdadiger - dan tijdens de Duitse bezetting. Dank voor uw aandacht. Ontvangt mijn vriendelijke groeten, Charles Destrée.

Sex and the (Vatican) City

29 april 2002
Zoal we gisteren al schreven werd in 1998 in het Vaticaan tijdelijk de stormbal gehesen naar aanleiding van de bizarre moordpartij bij de Zwitserse Garde. In datzelfde jaar speelde er echter nog een affaire met een diepbronzen nagalm. Toen werd namelijk door een aantal voormalige Amerikaanse leden van het vooral op jeugdwerk gerichte Legioen van Christus bij het geheime rechtscollege van het Vaticaan een strafzaak aangespannen tegen de 78-jarige stichter en leider van het Legioen: de Mexicaanse vader Marcial Maciel. Zij verzochten het college onder leiding van kardinaal Joseph Ratzinger, die geacht wordt de normen en waarden binnen de rooms-katholieke kerk te bewaken, om excommunicatie van Maciel. Wegens de sexuele handelingen waartoe ze door Maciel werden gedwongen tijdens hun opleiding op diens Romeinse instituut in de vroege jaren vijftig Maciel ontkende en Ratzinger begroef de klacht tegen de bejaarde intimus van een kleine reeks pausen en kardinalen stiekempjes bij de andere dossiers van dit soort en vroeg de hemel om vergiffenis. Voor de klagende oud-Legionairs geen nieuw verschijnsel. Ze hadden al vanaf 1994 geprobeerd de zaak aanhangig te maken en hun verhaal in 1997 al eens naar buiten gebracht in een lokaal Amerikaans blad. Zonder succes. Vorige week werd Ratzinger opnieuw geconfronteerd met journalistieke vragen over deze kwestie. Hij weigerde daarop in te gaan, maar merkte nog wel op dat hij de klachten niet serieus nam. Daarbij vroeg hij zich vooral af waarom de bewuste Legionairs in de jaren vijftig hun kiezen op elkaar hadden gehouden over Maciel’s sexuele strapatsen toen er een onderzoek tegen hem liep wegens gegoochel met fondsen en drugshandel. Dat overigens - juist u raadt het al - naar god werd geholpen. Nou zijn wij geen nazaten van ene Thomas, maar het kan er bij ons niet in dat die Ratzinger na de haast apocalyptische zondvloed van berichten over pedofilie onder het kraaienvolk van de laatste tijd nog steeds zo naïef kan zijn. Laten we het dus maar erop houden dat ook in zijn geval het bevlekte hemd nader is dan de rok.

Oorlog op Maluku

28 april 2002
Op dit moment worden verschillende dorpen op Maluku aangevallen! De aanvallers zijn het TNI (Indonesische leger) in samenwerking met extremisten van de Laskar Jihad. Het ware gezicht van de Jakarta criminelen wordt weer getoond! Heel Maluku was gesloten voor vreemdelingen en niemand kwam er in, behalve de leider van de Laskar Jihad, Jafar Umar Thalib. Hij hield een urenlange speech, waarin hij opriep tot oorlog in Maluku. Niemand verhinderde dat. Informeer jezelf en anderen door te gaan kijken op de volgende websites: Maluku CallHelp Ambon en Maluku News

De terugkeer van drie doden

28 april 2002
De paus heeft onlangs een brief gekregen. Aan hem persoonlijk gericht en afkomstig van de niet onbesproken 78-jarige Franse advocaat Jacques Vergès. Ooit de verdediger van SD-er Klaus Barbie (de beul van Lyon), van Carlos Illich Ramírez Sánchez (de Jakhals) en tegenwoordig juridisch adviseur van Slobodan Milosevic. In de brief verzocht Vergès aan de paus een moord- annex zelfmoordzaak van 4 mei 1998 te heropenen. Die bloederige affaire vond plaats binnen het Vaticaan, waarbij drie doden vielen. Na een haastig intern onderzoek verklaarde het Vaticaan indertijd dat korporaal Cédric Tornay van de Zwitserse Garde zijn commandant Alois Estermann en diens Venezolaanse vrouw Gladys in een vlaag van waanzin had vermoord en daarna zichzelf een 9.41 millimeter kogel door het hoofd had gejaagd. Niet echt een slimme verklaring, want bij een onafhankelijke autopsie werd vastgesteld dat het gat niet groter was dan 7 millimeter. Voor het doel ook voldoende, maar het geeft te denken. Ook de afscheidsbrief van Tornay aan zijn moeder riekt naar fabricage. Zo is hij in het Italiaans opgesteld en Tornay communiceerde met zijn moeder altijd in het Frans, de taal waarmee hij opgroeide. Volgens Tornay’s moeder correspondeerden bovendien noch het handschrift noch de terminologie van de afscheidsbrief met die van haar zoon. Kortom, zijn de drie doden soms om de een of andere reden vermoord?
Na vier jaar lang vergeefs in Rome te hebben aangeklopt met de bedes om inzage van het onderzoeksdossier en revisie van de zaak is zij het nu zat. Zij wil antwoord op haar vragen. Wat is er waar van de talloze artikelen en boeken die aan de zaak zijn gewijd? Had haar zoon inderdaad een homosexuële verhouding met Estermann? Werkte Estermann voor de Stasi? Was Estermann lid van Opus Dei? Was er sprake van een complot of schandaal binnen het Vaticaan en dreigden Estermann en Tornay hun wetenschap naar buiten te brengen? En werden ze daarom door een “killercommando” letterlijk “kaltgestellt”. Na het optrekken van de soutanes in verband met pedofiele avonturen van kerkvaders in landen als Polen, Zwitserland, Engeland, de Verenigde Staten, Canada, België etcetera etcetera dreigen nu dus drie lijken die veilig leken weggeborgen in de vele Vaticaanse kasten opnieuw voor rumor in casa di papa te gaan zorgen. Haast een wederopstanding. En dat zo vlak voor Hemelvaart en Pinksteren.

Bij de dood van een verzamelaar

27 april 2002
Wij hebben ons de laatste weken in deze rubriek nogal druk gemaakt over de aankoop van de antieke wapencollectie van de Wassenaarse wapenhandelaar L.H.Visser door het Rijksmuseum. Een verzameling die met bloedgeld is verkregen en notabene grotendeels terechtkomt in het (extreem-) rechtsgerichte Legermuseum!! Noch de leiding van het Rijksmuseum, noch sociaal-democratisch staatssecretaris Rick van der Ploeg lagen daar blijkbaar wakker van. De geest van de tijd.
Maar Visser is nog maar een kleine vis vergeleken met bijvoorbeeld de in 1921 in Den Haag geboren Duitse baron Heinrich Thyssen-Bornemisza, die vannacht de geest heeft gegeven in een Spaans ziekenhuis. We zullen wel weer grote brokken lyrisch proza voorgeschoteld krijgen over ‘smans enorme kunstcollectie, die hij voor een fors deel in de schoot kreeg geworpen bij de dood van zijn vader in 1947. Nou kon hij daar niks aan doen, maar Heinrich’s vader was als eigenaar van een enorm industrieel complex één van de grootste financiers van Adolf Hitler en kreeg daarvoor uiteraard het nodige terug toen die in 1933 de macht greep. Vooral via zijn geheime Nederlandse financiële steunpunten wist senior zijn zuur verdiende centjes net als bijvoorbeeld de Füher en veldmaarschalk Goering voor een deel netjes om te zetten in een fraaie verzameling kunstwerken, die na de Tweede Wereldoorlog verder werd uitgebouwd door junior tot wellicht de grootste privécollectie ter wereld. Het meeste staat tentoongesteld in Spanje. Dus Rick, mocht je binnenkort uit de politieke boot vallen dan kan je daar ook nog eens je neus tegen een vitrine met kwalijk riekende kunst drukken. Het verruimt de geest zo.

folter in Turkije

26 april 2002
Op zaterdag 18 mei 2002 organiseert Persbureau Özgürlük in samenwerking met De Balie, Kleine-Gartmanplantsoen 10 te Amsterdam, aanvang 20.30 uur, een debat over eenzame opsluiting in Turkije, aansluitend aan de vertoning van de documentaire "Silent Death" (Sessiz Ölüm) van Hüseyin Karabey, die daarbij zelf ook aanwezig zal zijn. De documentaire is gemaakt in Turkije, dateert uit 2001 en is Engels ondertiteld (meer info op deze website). Panelgasten zijn de regisseur Huseyin Karabey, mr. Ties Prakken, mr. Stijn Franken en de heer Eric Meijer Euro-parlementariër. En voor meer informatie kun je Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken..

Nederlandse militaire steun aan Israël

26 april 2002
Mensen van het Autonoom Centrum die in Israël in de Bezette Gebieden onderzoek doen naar hoe de Israëlische staat de Palestijnen onderdrukt (zie deze rubriek 16 april), hebben M13-schakels gevonden in de puinhopen van Nablus. De AC'ers vonden in het vernietigde Nablus "cartridge-links" van het type M13. De Nederlandse staat gaf exportvergunningen af voor een levering van meer dan 13 miljoen M13 schakels aan Israël in de eerste helft van de jaren negentig. Daarvan werden er minimaal 5 miljoen geleverd aan Israël. De M13 schakels rijgen kogels aaneen van het kaliber 7.62, zodat ze met een automatisch geweer afgevuurd kunnen worden. Ze worden ook gebruikt vanaf pantservoertuigen en vanuit helikopters en dergelijke. De nu door ACers "gevonden voorwerpen" bevatten de volgende gegevens M13 (met volgnummers 1, 2, 3, of 4), M13 GCK TZ
Ook in Jenin vonden de AC'ers vele M27 (WM 9.004) schakels die kogels van het kaliber 5.56 aaneen rijgen. Deze M27 wordt in Nederland geproduceerd (Metaalwaren-fabriek Tilburg), evenals in de Verenigde Staten (Valentec Wells, Costa Mesa, California). Officieel heeft Nederland de M27 nooit geleverd. Wat duidelijk is, is dat het bedrijf Van Halteren Metaal uit Bunschoten tot maart 2001 wielen leverde voor de gepantserde bulldozers M9 en eerder een simulator verkocht voor de opleiding van Israëlische infanteristen-M-113. Dit laatste wapentype was goed voor 10% van de omzet van Nederlandse wapenleveranties aan Israël in de jaren negentig.
Meer informatie te vinden op Freewhere met daarop actueel verslag van de mensen van het Autonoom Centrum en foto's, "stop de wapenhandel" en StopArmsTrade.org

Ordnung

26 april 2002
Gisteravond meldde het Journaal dat bij het uitvlooien van wat er nou precies voor fouten en door wie waren gemaakt bij de Herculesramp op de vliegbasis Eindhoven in juli 1996 ambtenaren van het ministerie van Binnenlandse Zaken nijver waren bezig geweest om een aantal lullige feiten onder de landingsbaan te vegen. Feiten die op het bordje van Binnenlandse Zaken zelf dreigden terecht te komen. Dat roept herinneringen op aan de nasleep van de Bijlmerramp en recenter de vuurwerkramp in Enschede. Wat dat laatste betreft een citaat uit ons bericht “Rubberzolen en witte pakken” van 17 januari 2001:
...In de schaduw van de waterkanonnen heerst ook verontwaardiging over de merkwaardige activiteiten van de Binnenlandse Veiligheids Dienst. Employé’s van deze rubberzolenfirma uit Leidschendam zouden volgens bronnen binnen de top van de brandweer ten tijde van de officiële onderzoeken naar de oorzaak van de ramp in Enschede hebben rondgewaard. Zij zouden daarbij ijverig bezig zijn geweest om alibi’s in elkaar te flansen voor bij de ramp betrokken lieden die blijkbaar uit de wind gemanouvreerd moesten worden.
Blijkbaar gaat het om een consistente policy. Bij grote rampen komt de BVD voorbij om de Apparatschiks en de Haagse nomenclatura buiten schot te houden. De rest mag desnoods voor de leeuwen worden gegooid. Zo hoort dat. Ordnung muss sein.

Atoomstroom van Essent? Nee bedankt!

26 april 2002
16 Jaar na de ramp in Tsjernobyl start WISE een campagne om Essent onder druk te zetten zich neer te leggen bij het regeringsbesluit van 1994 om de kerncentrale Borssele voor het jaar 2004 te sluiten en te stoppen met de import van atoomstroom uit het buitenland. Naast eigenaar van Borssele (50%) is Essent de grootste importeur van atoomstroom stroom uit kerncentrales in Frankrijk, België en Duitsland. De geliberaliseerde energiemarkt heeft er vooral toe geleid dat de milieukwaliteit van in Nederland geleverde stroom achteruit is gegaan.
Essent profileert zich graag als groen en vooruitstrevend maar weigert zich neer te leggen bij het door de regering en het parlement genomen besluit de laatste commerciële kerncentrale in Nederland te sluiten. Hierover is momenteel een rechtszaak gaande. Het is aan de overheid om aan te tonen dat er wel degelijk een afspraak is gemaakt waarmee de eigenaren van Borssele akkoord zijn gegaan. De rechtbank in Den Bosch verwacht voor de zomer een uitspraak te doen. Essent zegt best van de kerncentrale af te willen maar hier meer financiële compensatie voor te willen ontvangen. De wereld op zijn kop bij het besluit in 1994 is al een compensatiebedrag overeengekomen. Geld dat door toenmalig minister van Economische Zaken Weijers vrij werd gemaakt om de eigenaren van Borssele te compenseren voor het verlies van het niet langer dan tot 31 december 2003 kunnen produceren van stroom.
Essent is kwetsbaar. Energiebedrijven kunnen bijna alleen nog maar concurreren op aanvullende diensten, imago en een goede naam. Met de campagne beoogt WISE te bereiken dat Essent zich ongemakkelijk gaat voelen over het feit dat ze de grootste leverancier is van atoomstroom. Daarnaast is deze campagne een waarschuwing aan de hele sector, kernenergie willen we niet! Ook NUON, ENECO, REMU en alle andere energiebedrijven zullen we op de voet blijven volgen.
WISE heeft een serie materialen gemaakt die parodiëren op Essent materiaal. In gebieden waar Essent een stevige marktpositie heeft zal dit materiaal op grote schaal verspreid worden. Daarnaast organiseert WISE in het komende jaar een aantal directe acties tegen Essent. Verder zullen gemeenten benaderd worden om geen contract af te sluiten met Essent en, als die contracten er al zijn, te overwegen een andere energieleverancier te kiezen.
Ook de individuele consument heeft macht. Op dit moment nog alleen de groene stroom klanten van Essent, maar als de markt voor consumenten helemaal vrijgegeven is kan iedereen die een probleem heeft met kernenergie weg bij Essent. Via de website "nee bedankt!" kan iedereen meedoen! WISE is bereid de strijd aan te gaan, het moet uit zijn met dat gedonder, in een moderne en duurzame energievoorziening past geen kernenergie!
Op zaterdag 11 mei aanstaande organiseert WISE in DenBosch een informatiedag over deze Atoomstroom Campagne. Dit vindt plaats in De Bunker (De Paap), Papenhulst 24 (rode poort) te DenBosch en duurt van 10 tot 17 uur, voor meer informatie kun je mailen met Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken.

Snor (3)

26 april 2002
Gisteren is de residentie van de via Aruba naar Miami uitgeweken Venoco-baas en wapenhandelaar Isaac Pérez Racao opnieuw doorzocht door agenten van de Venezolaanse militaire inlichtingendienst (zie voor de rol van Pérez in de recente Venezolaanse couppoging eerdere afleveringen van deze serie). In een ondergrondse ruimte troffen zij een schietbaan aan en een indrukwekkend arsenaal van niet bij het Venezolaanse leger in het gebruik zijnd wapentuig, militaire uniformen, gasmaskers, kogelvrije vesten, nachtzichtapparatuur en andere leuke hebbedingen als identiteitskaarten van de staatspolitie en veiligheidsdiensten. Duidelijk geen attributen voor een potje klaverjassen of sjoelen. Op de vraag van journalisten of de geruchten juist waren dat agenten van de Mossad in de coup hadden geparticipeerd, hield president Chavez zich liever op de vlakte. Wel zei hij dat de gevonden wapenvoorraden grond vormden voor het vermoeden dat het land van herkomst iets van doen had met de coup. Dat land van herkomst zou Israël zijn.

Woelen in het donker

26 april 2002
Deze week werd de Noorditaliaanse Liga del Norte, een van de partners in de regeringscoalitie van Berlusconi, door een speciale Europese Commissie als fascistisch bestempeld. Vooral naar aanleiding van recente uitspraken van de politiek leider van de Liga, Umberto Bossi, die bijvoorbeeld graag hek- en netwerken langs de grenzen met de Oosteuropese buurlanden wil installeren om vluchtelingen te weren. Bossi heeft inmiddels direct een haastige poging gedaan om aan te tonen dat de Commissie zijn uitspraken wat al te zwart zag en Berlusconi, erkend cultuurexpert en democraat, gooide ook nog wat olie op de golven. Einde discussie.
Merkwaardig is dat Brussel heel wat minder babbels had toen de Oostenrijkse regering, een combinatie van de Christendemocraten en de club van Haider (de Oostenrijkse Bossi), deze week liet weten geen vluchtelingen uit Oost-Europa meer te zullen toelaten. Volgens Wenen mogen de Oosteuropese landen als politiek veilig worden aangemerkt en is ieder vluchteling uit die contreien dus een economische vluchteling. En die kan je weigeren. Maar volgens insiders heeft de maatregel vooral ten doel om de Roma zigeuners die - eufemistisch uitgedrukt - in Oost-Europa niet erg gezellig worden behandeld buiten de deur te houden. Brussel was geschokt.
Bij ons is na de verkiezingen een coalitie tussen Dijkstal (de Nederlandse Clinton), Balkenende (de Nederlandse Harry Potter) en Voortuin (de Nederlandse Bossi) te verwachten. Vooral die laatste is gefocust op law en order en het nog strenger weren van vluchtelingen. Desnoods door het opzeggen van het Schengenverdrag. Een vraagje heren: Hoe moet dat nou als binnen een paar jaar een heel peloton Oosteuropese landen en misschien zelfs Turkije deel gaat uitmaken van de Europese Unie? Hm?

Get Kissinger (3)

25 april 2002
Om demonstranten en journalisten zoveel mogelijk de wind uit de zeilen te nemen werd Henry Kissinger, de voormalige Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken, als een dief in de nacht door een zij-ingang de Londense Royal Albert Hall binnengeloodst om ongestoord een duurbetaalde babbel te houden voor de daar samenklittende groep topdogs uit het Britse zakenleven. Als lamlendige reactie op de groeiende stroom van beschuldigingen aan zijn adres dat hij mede-verantwoordelijk is geweest voor oorlogsmisdaden tijdens de Amerikaanse oorlog in Zuidoost-Azië verklaarde hij nog wel dat de regeringen waarvan hij deel had uitgemaakt mogelijk fouten hadden gemaakt in die tijd. Over zijn betrokkenheid bij de val van het democratisch gekozen bewind van de Chileense president Salvador Allende geen woord. Hij trok overigens in twijfel of na dertig jaar een rechtbank de juiste plaats was om vast te stellen of er aan Amerikaanse zijde sprake is geweest van oorlogsmisdaden. Leuk om te horen voor luitjes die nog op de internationale opsporingslijst staan wegens afzichtelijkheden tegen de Joden in de Tweede Wereldoorlog. Misschien kunnen zelfs Karadzic en Mladic deze voorzet van hun Amerikaanse voorganger inkoppen als ze maar lang genoeg uit de greep van de VN blijven. Te belabberd voor woorden. En met zo’n lowlife zit onze hoogste representant aan het eind van deze maand weer aan de Bilderbergtafel. Proost.

Dweilen in zee

25 april 2002
Begin deze maand vluchtte de Turk Müstafa Gün naar Duitsland. Eenmaal aangekomen bracht hij in de pers naar buiten dat het Turkse leger zich met name in het grensgebied tussen Turkije, Iran en Irak schuldig maakte aan allerlei illegale praktijken. Zoals afpersing van de lokale bevolking, het overvallen van dorpen in PKK-outfit en executies zonder opdracht. En Gün kan het weten, want hij werkte de laatste zes jaar in het betrokken gebied als undercoveragent voor de militaire inlichtingendienst Jitem. Daarnaast speelt het Turkse leger een hoofdrol bij de doorvoerhandel in drugs. Voornamelijk richting Europese Unie via Griekenland en Bulgarije. Met een deel van de opbrengst zijn jaar in jaar uit de militaire aktiviteiten tegen de PKK op gang gehouden. De rest werd opgeslokt door figuren uit de top van de misdaad, de banken, het leger en de politiek. Wat dat laatste betreft is het een publiek geheim dat vooral de clan rond ex-premier Tansu Ciller driftig meeprofiteerde van de zo profijtelijke handel. In wezen niks nieuws onder de zon. Zo hebben de Amerikanen sedert hun oorlog in Zuidoost-Azië een grote reputatie opgebouwd op dit terrein (vgl. Iran/Contra) en zijn ze nu opnieuw met dit soort operaties begonnen in Afghanistan (zie onze berichtgeving eerder in deze rubriek over de Pakistaanse drugslord Afridi).
Ook Israël is er niet vies van, als je de boeken van voormalig Mossad-agent Victor Ostrovsky mag geloven. Of een recent DEA-rapport, dat betrekking heeft op de wereldwijde handel in xtc. Met name de export vanuit Nederland en België naar de VS zou volgens dat exposé grotendeels in handen zijn van Israëliërs van Oosteuropese origine. En uiteraard wordt een deel van de winst uit die xtc-handel besteed aan het bestrijden van de kosten van de buitengewoon dure Israëlische militaire operaties versus hun buren. De vitale politieke belangen die achter dit soort zaken opdoemen hebben zelfs hun weerslag op de rechtsgang in Nederland. De laatste jaren bleven in verschillende processen tegen drugsbendes Israëlische participanten haast miraculeus buiten schot. Dat gaf voedsel aan het vermoeden dat de van Israëlische makelij zijnde afluisterapparatuur, die in veel politiedistricten in gebruik is, over een achterdeur beschikt (zie onze uitgebreide berichtgeving over Comverse ).
Het koekjesmonster in Washington heeft eens in een heldere bui geroepen dat de drugshandel het terrorisme in stand houdt. Dat hij daarmee ook het bovenstaande specimen voor ogen had moet ernstig worden betwijfeld. In dit licht is drugsbestrijding niet eens meer dweilen met de kraan open. Het is dweilen in zee.

Duitse Bahn druk

24 april 2002
Gisteren, dinsdag 23 april is het nieuwsmedium Indymedia NL middels een brief van een advocaat van de Deutsche Bahn A.G. gesommeerd een Internetpagina te verwijderen. De bewuste pagina bevat een aantal links naar mirrors van het -al jaren niet meer bestaande- Duitse blad Radikal. Over twee artikelen uit deze mirrors is vorige week een rechtszaak gevoerd.
De Deutsche Bahn heeft bezwaar tegen de informatie in deze artikelen omdat die technische instructies bevatten over hoe de in Duitsland zwaar bekritiseerde nucleaire transporten te vertragen. Internet-provider XS4ALL werd in een gerechtelijke uitspraak gedwongen deze pagina's bij één van haar abonnees te verwijderen. Sinds de gedwongen verwijdering zijn wereldwijd meerdere mirror-sites opgezet. Indien de pagina met links naar de mirrors niet per direct van de Indymedia website wordt verwijderd, zo dreigt de brief, zal de Deutsche Bahn Indymedia NL voor de rechter dagen.
Indymedia NL weigert pertinent te voldoen aan het verzoek van de Deutsche Bahn om de links naar de mirrors te verwijderen, en wel om drie redenen.
Ten eerste verwijzen de links niet rechtstreeks naar de gewraakte artikelen, maar naar de mirrors waarin de artikelen diep verscholen zijn. De betreffende stukken staan daarmee minstens twee klikken verderop (van Indymedia naar de mirror, van de mirror naar de inhoudsopgave van de Radikalnummers, van daaruit naar de gewraakte stukken). Toegeven aan het verzoek zou betekenen dat de basis voor het Internet als medium in gevaar komt, daar het linken van pagina's de essentie vormt van dit medium.
Ten tweede is Indymedia NL onderdeel van een wereldwijd onafhankelijk nieuwsnetwerk, dat geheel geproduceerd wordt door vrijwilligers. Op de site is het voor iedereen mogelijk, via het 'open publishing' systeem, zelfstandig nieuws te plaatsen in de vorm van tekst, audio, video of foto's. De organisatie wil principieel niet verhinderen dat mensen links plaatsen naar bronnen voor nieuws. Zij is van mening dat iedereen zelf het recht heeft om een link te plaatsen ongeacht de inhoud die via de link te vinden is.
Ten derde is Indymedia NL van mening dat inwilligen van de eis de nationale en internationale persvrijheid, die de basis vormt van elk democratisch stelsel, in het geding brengt. De mogelijkheid tot een dergelijke censurering van hyperlinks zou grote negatieve consequenties hebben voor relevante informatievoorziening in alle lagen (media, onderwijs, voorlichting) van de samenleving. Indymedia NL roept dan ook sympathisanten op om haar in deze buitengewoon fundamentele kwestie te steunen. Indymedia benadrukt hierbij dat het hier gaat om verwijzingen naar publiek toegankelijke pagina's, welke buiten de verantwoordelijkheid van Indymedia vallen.
De laatste ontwikkelingen over deze zaak zullen te vinden zijn op Indymedia, de betwiste webpagina is in zijn volle glorie te bewonderen op "Who stopped the Bahn?" en hier. Meer informatie over de juridische procedure via Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken.

een pakketje schroot

24 april 2002
Het gaat goed met de laagvliegoefeningen van de (belgische) luchtmacht, ze vliegen nu al dusdanig laag, dat zelfs zogeheten ULV's niet meer veilig zijn.
Eén keer trek je de conclusie
defensie is een illusie
defensie is een droom,
een pakketje schroot
met een dun laagje chroom

Snor (2)

24 april 2002
En de club van Bush maar stijf ontkennen dat zij iets te maken heeft gehad met de coup in Venezuela! Gelul dus. Een paar dagen geleden liet een Amerikaanse diplomaat in Caracas zich al ontvallen dat twee bij de mislukte poging betrokken Venezolaanse militairen in de periode ervoor ieder 100.000 dollar hadden ontvangen van een bron uit Miami. Er werd in de alternatieve pers onmiddellijk verband gelegd tussen deze transactie en Otto Reich, de door Bush in februari benoemde “staatssecretaris” van Buitenlandse Zaken voor het westelijk halfrond. Reich, een gevluchte Cubaan, was niet alleen tot zijn kruin betrokken bij de Iran/Contra-affaire, maar is ook voormalig Amerikaans ambassadeur in Venezuela geweest. Een oude bekende dus, die in het verleden bijvoorbeeld zijn invloed in Washington heeft gebruikt om Orlando Bosch, ook al een gevluchte Cubaan, een Amerikaans visum te bezorgen. Bosch was ondermeer verantwoordelijk voor het opblazen van een Cubaans passagiersvliegtuig in 1976 met 73 mensen aan boord. Ergo, een man die volledig aan de Amerikaanse conceptie van het begrip “terrorist” beantwoordt. Niettemin werd hij door Bush senior in 1990 gepardonneerd voor zijn wandaden en leefde ongestoord verder in Florida.
Inmiddels is Isaac Pérez Recao, de “grijze eminentie” van de Venezolaanse coup, samen met zijn broer Vicente en zijn privélegertje eveneens in Miami neergestreken. Blijkbaar was Aruba toch maar een tussenstop (zie “Snor” aflevering 1 van 20 april jl.). Hoe de regering-Bush zal reageren als Caracas om hun uitlevering verzoekt is iedereen duidelijk. Nul.

Verschil moet er zijn

23 april 2002
In Argentinië wordt al jaren touwgetrokken over de vraag wie schuldig waren aan de illegale export van wapentuig naar Ecuador en de Kroatische moslims in de eerste helft van de jaren negentig. Leden van de Syrisch/Argentijnse Yoma-clan -inclusief oud-premier Carlos Menem- , ex-ministers en voormalige topmilitairen kregen in verband daarmee processen aan hun broek en verdwenen al dan niet langdurig uit de circulatie (zie eerdere berichten daarover in deze rubriek en het artikel "Steekspel rond een uranium-deal" in de Morgenster). Nu dankzij het Nederlandse rapport over Srebrenica duidelijk is geworden dat ook NATO-landen als de VS, Duitsland en België op niet al te doorzichtige wijze en dwars tegen alle embargo’s in wapens hebben geleverd aan de Kroatische moslims en/of via Kroatië aan de moslims in Bosnië en Kosovo, is de vraag valide waarom in Argentinië wel het gordijn is opgetrokken en blijkbaar niemand zich bekommert om de leveranties uit de hierboven genoemde landen. Om nog maar te zwijgen over gelijksoortig zendingswerk van de zijde van NATO-lid Griekenland, Oekraïne en Israël ten behoeve van leuke Servische lieden als Milosevic, Karadzic en Mladic. Die als we het goed hebben begrepen als enigen met die wapens oorlogsmisdaden hebben gepleegd. Gelijke monniken, gelijke kappen? Vergeet het. Power play, geheime agenda’s en zakken vullen beheersen het strijdtoneel bij dit soort conflicten. En altijd ten koste van vele onschuldige levens. Maar we hebben het al vaker gezegd: waar olifanten zich verzamelen lijdt het gras.

Get Kissinger (2)

23 april 2002
Morgen arriveert de voormalige Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken Kissinger in Londen om een verzameling dure jongens en meisjes toe te spreken in de Royal Albert Hall. Zowel de Spaanse rechter Garzon, die in het recente verleden de verzenen van Kissinger’s oude Chileense makker Pinochet toch langdurig tegen de prikkels heeft gehouden, en de Franse rechter Chateau hebben inmiddels van het Britse ministerie van Binnenlandse Zaken nul op het rekest gekregen op hun verzoek om Kissinger als getuige te mogen horen. Onder andere in verband met internationale onderzoeken naar genocide, terrorisme, marteling en moord in Zuid-Amerika in de jaren zeventig en tachtig (zie ook: “Get Kissinger”, aflevering 1 dd. 18/4 jl.). Zij kregen het holle advies om zich tot het Amerikaanse ministerie van Buitenlandse Zaken te wenden. Alsof de Britten niet wisten dat die verzoeken al lang geleden zijn ingediend en de regering Bush net doet of zijn neus bloedt. Een poging van een Britse mensenrechtenorganisatie om Kissinger voor de balie te trekken in verband met oorlogsmisdaden in Vietnam leed gisteren eveneens schipbreuk.
Maar dear old Henry kan zich niet te sappel maken over dit soort futiliteiten. Hij heeft het druk, druk, druk. Zo was hij van 5 tot 8 april jl. nog prominent aanwezig bij het gezellig samenzijn van de Trilaterale Commissie in het Ritz Carlton van Washington. Bij die gelegenheid werden door hem en de huidige Amerikaanse vice-premier Cheney verwoede pogingen gedaan om de Europese en Japanse leden van de Commissie in de pas te krijgen bij de door Washington gepropageerde nieuwe kruistocht tegen de Muselmannen, die niet alleen cultureel inferieur zijn maar ook te veel babbels hebben over de prijs die ze krijgen voor hun olie. Het crème van de Nederlandse samenleving was daar vertegenwoordigd door luitjes als Cees Maas (ING), Cees van Lede (ex-AKZO), Schelto Patijn (ex-Amsterdam), Onno Ruding (drugsbank Citigroup), Joris Voorhoeve (ex-Srebrenica), Karel Vuursteen (ex-heerlijk).
Eind mei, begin juni komt de Bilderberggroep, het eerste team van deze wereldcomplotteurs, in actie. Met uiteraard dezelfde technische leiding, waaronder Kissinger. Er wordt gespeeld in het Marriott-hotel in Chantilly, heel toevallig op een stoneworp van Washington. Op de agenda staat ongeveer hetzelfde als het tweede team kreeg voorgeschoteld. En wij zullen opnieuw vertegenwoordigd zijn door het beste wat wij hebben. Onder aanvoering van onze koningin. Moeten we nog meer zeggen?

Dolf

22 april 2002
Op 9 april jl. wisten wij in deze rubriek te melden dat de in Engeland residerende jonkheer Dolf Sweerts de Landas Wyborgh met enige regelmaat wat zwaar uitgevallen antieke tuinassessoires kocht van de vooral 'snachts actieve handelsonderneming van de Limburger Simon Visser. Zonder te checken of de nieuwe aanwinsten wel kosjer waren (zie: "Boegbeelden van de TEFAF"). Uiteraard vroegen wij hem of onze informatie juist was en yes, we kregen antwoord. Dolf:
"Bij mijn terugkeer uit verlof ontving ik uw mail dd. 7 April. U gelieve hieronder mijn antwoord te vinden. Eerst en vooral moet het me van het hart dat de teneur van uw bericht mij geenszins bevalt. Ik heb de genaamde Visser nooit "opdracht"; gegeven tot wat dan ook.
Ik reken mij niet tot zijn "belangrijkste cliënten";. Bij elke aankoop respecteren wij alle normale voorzorgen, net zoals trouwens Sotheby's en Christie's zelf. Verder zijn wij zelf geenszins "onderworpen geweest" aan een politieonderzoek, doch heeft men ons alleen, zoals vele andere benadeelden, om inlichtingen over de persoon van Visser gevraagd. De informatie, op de manier zoals door u voorgesteld, is dus onjuist. Meer nog, zou dergelijke publicatie ons ongetwijfeld schade berokkenen, en waarvoor u zelf dan uiteraard aansprakelijk is, en zal worden gesteld".

Nou zijn wij zelf geen grote stylisten, maar na het lezen van de brief van Dolf zijn we geneigd om ons oeuvre toch wat op te waarderen. Dat geldt ook voor de inhoud. Bijvoorbeeld daar waar Dolf zegt eigenlijk een soort slachtoffer van Visser te zijn. Samen met vele andere benadeelden uit zijn zo goudeerlijke beroepsgroep. Buiten het feit dat het begrip benadeelde in deze context onze lachspieren heftig beroert doet zich de vraag voor hoe je in godesnaam ooit benadeelde kan worden als je - zoals Dolf zegt 'bij elke aankoop alle normale voorzorgen respecteert? Blijkbaar had hij voor het sturen van zijn e-mail uit ons artikel nog niet gelezen, want daarin werd nou juist een van de vele voorbeelden gegeven van zijn ietwat slordige controles op de door Visser aangeboden waren. Om over de precisie van de bij Dolf hoog aangeschreven Sotheby's en Christie's op dat terrein maar te zwijgen. Hun reputatie kan door een reeks van schandalen inmiddels de gelijkenis met een gatenkaas moeiteloos doorstaan. Sorry Dolf. Nice try, but we don't buy it.

Snor

20 april 2002
Bij de door Washington stiekempjes gesteunde poging om via een coup de democratisch gekozen Venezolaanse president Hugo Chavez van het politieke toneel te verwijderen speelden net als in Afghanistan de Amerikaanse oliebelangen een hoofdrol. Daarom is het niet toevallig dat nou juist Isaac Perez Recao in de Venezolaanse pers wordt aangemerkt als de door Opus Dei gesteunde "grijze eminentie" van de coup. Recao is de topman van de fors uit de kluiten gewassen Venezolaanse petrochemie-onderneming Venoco. Daarnaast drijft hij nog een uiterst profijtelijke nering in de wapenhandel. Al dan niet legaal. Geen wonder dus dat een politieteam dat kort na de couppoging bij hem aanklopte om hem eens nader aan het gebit te voelen op zijn compound een grote hoeveelheid wapens aantrof. Recao zelf had al nattigheid gevoeld en de benen genomen. Met een helicopter uit eigen voorraad en een stel heren uit zijn privélegertje was hij naar Aruba gevlogen. Een stukje Nederland met een status aparte, van waaruit de jongens van de démissionaire Frank de Grave samen met de boys van Bush proberen om die vervelende "linkse" rebellen van de FARC in Colombia uit te schakelen. Niet alleen omdat zij het Amerikaans/Colombiaanse monopolie in de cocaïnehandel aantasten, maar ook omdat ze steeds met hun fikken aan de oliepijpleidingen zitten. Heel wijs dus van Recao om naar Aruba te vluchten. Daar zit ie voorlopig snor.

De zaak Meeûs

19 april 2002
In de laatste maanden van het vorig jaar besteedden we een paar maal aandacht aan een lijst met namen van lieden uit de top van de Belgische samenleving, die zich volgens een begeleidend schrijven bezighielden met de handel in minderjarige kinderen en drugs. De lijst was opgesteld door de inmiddels door zelfmoord om het leven gekomen graaf Yann de Meeûs d'Argenteuil en op 12 september 1999 toegezonden aan het Comité P (de Belgische waakhond over de politiediensten), het Franse hoofdkwartier van de politie aan de Parijse Quai d'Orsay en aan de Amerikaanse drusgbestrijders van de DEA. Op de lijst figureerden ondermeer de Belgische prins Alexander en de door ons al vaker als pedo geportretteerde kunsthandelaar Axel Vervoordt. Wij stuurden een e-mail aan Comité P met de vraag wat er met de lijst gebeurd was. Op 13 december 2001 werd ons uit Brussel verzocht om het toezenden van de lijst. Wij zegden dat toe, maar keerden al snel op onze schreden terug. Waarom zouden we de lijst toesturen als die al in extenso bij ons was afgedrukt? Bovendien had het Comité die lijst al gekregen van de samensteller. Dus wat wilden ze nou eigenlijk? We lieten het erbij. Gisteren ontvingen wij opnieuw een e-mail van het Comité P:
"Op 26 november 2001 heeft u een e-mail bericht aan het Vast Comité P gericht met een vraag om inlichtingen met betrekking tot de bestemming van een zogenaamde lijst-Meeûs.
Op 13 december 2001 werd u per e-mail verzocht bijkomende informatie over te maken aan het Vast Comité P teneinde onze dienst in staat te stellen een gevolg te geven aan uw verzoek.
Aangezien wij tot op heden geen antwoord op dat bericht hebben ontvangen, delen wij u mee dat het Vast Comité P tijdens zijn plenaire vergadering van 25 februari 2002 heeft beslist dit dossier af te sluiten
".
Daaruit concluderen wij voorzichtig dat de oorspronkelijke lijst òf nooit bij het Comité is gearriveerd òf bij het Comité tussen september 1999 en onze mail van 26 november uit de dossiers is verdwenen. En dat een nieuw dossier is geopend naar aanleiding van diezelfde mail. Het Comité suggereert nu dat de zaak Meeûs is gesloten omdat wij niks van ons hebben laten horen. In plaats van eens te kijken of Meeûs misschien gelijk had. Of wij nu opgescheept zitten met een schuldcomplex? Echt niet.

Get Kissinger

18 april 2002
Het zit in de planning dat Henry Kissinger op 24 april a.s. een duurbetaalde babbel houdt in de Londense Royal Albert Hall ten behoeve van the Institute of Directors. Een beetje riskant voor de oude intrigant want de Chileense rechter Juan Guzman is van plan om zijn uitlevering te vragen in verband met de gebeurtenissen voorafgaand aan de coup van Pinochet in 1973. Tot nu toe heeft Kissinger geweigerd een dertigtal schriftelijke vragen die Guzman hem juli vorig jaar heeft gesteld over zijn rol bij de voorbereidingen tot de staatsgreep te beantwoorden. Vorig jaar nam hij al als een haas de benen uit Parijs toen duidelijk werd dat een Franse onderzoeksrechter hem aan de tand wilde voelen naar aanleiding van de verdwijning van vijf Franse staatsburgers tijdens het Pinochet-regime. Op dezelfde golflengte is een schadevergoedingseis van 4,9 miljoen dollar versus Kissinger gedeponeerd door zijn landgenote Joyce Horman, die hem medeverantwoordelijk houdt voor de verdwijning van haar echtgenoot Charles. Een gebeurtenis die in de hele wereld bekendheid kreeg door de beroemde film "Missing". Daarnaast is hij in een schadeproces gewikkeld met de familie van de Chileense generaal René Schneider, die in 1970 werd vermoord als onderdeel van een prille poging om de verkiezing van Salvador Allende tot president te torpederen (zie voor deze problematiek ook het artikel "Soestdijk contra Allende" in Kleintje Muurkrant 326).
Het ziet er trouwens naar uit dat het bezoek van de prominente Bilderberger aan Londen toch al niet geruisloos zal verlopen. De anti-globaliseringsbeweging heeft namelijk kenbaar gemaakt dat zij zal proberen de ingangen van de Albert Hall te versperren als de vroegere Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken daar in zijn limo arriveert. Deze week worden tegen zijn komst al demonstraties georganiseerd met steun van o.a. de Labour MP Jeremy Corbyn. Jammer, dat dit soort rekeningen pas zo laat worden gepresenteerd. Maar beter laat dan voorgoed onder het tapijt.

De miskleun van het Rijksmuseum (4)

18 april 2002
Nadat we hadden achterhaald dat de Wassenaarse "broker of death" Hinderikus Visser zijn carrière is begonnen bij de in 1998 op slot gegooide Bossche munitie- en wapenfabriek "De Kruithoorn" hebben wij als een antieke speer ons archief geraadpleegd. En er kwam een artikel naar boven uit Kleintje Muurkrant 233 dd. 25 oktober 1990. Met informatie uit het beruchte verleden van de fabriek die was vergaard via een inval van de antimilitaristische actiegroep Onkruit. Daaruit bleek ondermeer dat NV De Kruithoorn in 1948 was opgericht voor het fabriceren van jachtpatronen met aluminium hulzen. Toen het Amerikaanse leger rond 1953 krap kwam te zitten in de .30 M1-karabijnpatronen, omdat die verrekte Noordkoreaanse communisten van geen opgeven wilden weten, schoot De Kruithoorn te hulp. Tot wederzijdse tevredenheid.
Midden jaren vijftig werden plannen tot uitbreiding ontwikkeld, maar daartoe moest de fabriek verplaatst worden naar een terrein buiten de stad. De toenmalige Bossche stadsbestuurders trokken de knip en doneerden twee miljoen gemeenschapsgeld voor de wederopbouw. Bovendien werd de gemeente eigenaar van de bedrijfsgebouwen en daardoor verantwoordelijk voor het onderhoud ervan. Dure deal, maar de werkgelegenheidstruc werkte toen ook al.
In 1961 kwam De Kruithoorn in handen van de Duitse Industrie Werke Karlsruhe, die onder leiding stonden van Joseph Goebbels' stiefzoon Harald Quant en onder anderen eigenaar waren van de wapenfabriek Mauser. Quant onderhield vriendschappelijke en zakelijke banden met Gerhard Mertins, in die tijd op het gebied van illegale wapenhandel net zo berucht als in later tijd figuren als Khashoggi en Al Khassar. In die vijver zwom dus ook Hinderikus Visser. En met de Kruithoorn ging het crescendo. Zo verwierf het bedrijf bijvoorbeeld in 1966 van de Amerikaanse overheid een order van 22 miljoen dollar voor de productie van een lading V40-minihandgranaten, die bij gebruik zo leuk versplinterden in 500 stukjes en bedoeld waren om de Noord-Vietnamese communisten eens mores te leren. Een jaar daarna deed De Kruithoorn mee aan de Zesdaagse. Let wel: de Zesdaagse Oorlog. Het bedrijf leverde Israël een complete munitiestraat en in een later stadium wat strooigoed voor de Starfighters. Maar ook Marokko, Saoedie Arabië, Turkije, Franco-Spanje, het Zuidafrikaanse apartheidsregime, de Griekse kolonels en god weet wie, stonden op de klantenlijst. Na de overname van het bedrijf door het Duitse Rheinmetall midden jaren zeventig, kwamen daar nog frisse jongens als Videla en Bernhard's gabber Stroessner bij. Wanneer Visser precies overstapte naar Oerlikon weten we niet. Wat zijn exacte rol is geweest bij de bovenstaande handel en de latere shit rond Irak en Iran hopen we in de nabije toekomst nog aan de weet te komen. Maar hij heeft er wel vet geld mee verdiend. Met die bloedpegels kocht hij dure antieke wapens, maakte er een collectie van en duwde die uiteindelijk bij het Rijksmuseum door de strot. Hoezo miskleun?

De miskleun van het Rijksmuseum (3)

17 april 2002
Volgens bronnen uit de kennissenkring van H.L. Visser ligt de Wassenaarse Maecenas met zijn volgens de leiding van het Rijksmuseum zo smetteloze blazoen momenteel te herstellen van een hartoperatie in New York. Vandaar de voicemail als je hem belt. Volgens diezelfde bronnen is meneer Visser geen kleine vis in de zwaar vervuilde zee van zowel de illegale als legale wapenhandel. Visser zou zijn duistere loopbaan zijn begonnen bij munitiefabrikant "De Kruithoorn" in 's-Hertogenbosch (hebben we ons door De Telegraaf in de luren laten leggen - zij hadden het namelijk over museum "Het Kruithuis") en boerde niet slecht. Hij schopte het volgens een overigens angstig gestemde intimus tot president directeur van de Zwitserse wapenproducent Oerlikon in Genève. Ooit gesticht door Emil Böhrle, die ultiem profiteerde van de Tweede Wereldoorlog met leveranties aan beide zijden. Zijn contact met Berlijn werd voornamelijk onderhouden door de Abwehragent Rudolf Ruschewey, die ook in Nederland buitengewoon actief is geweest. Böhrle moet een man naar Visser's toen nog intacte hart zijn geweest. Van de grove winsten uit zijn macabere handel schooide de Zwitserse wapenhandelaar namelijk ondermeer via Duitse inkoopbureaus in bezet gebied een fantastische kunstverzameling bij elkaar tegen schappelijke prijsjes (zie "de CDU-affaire" in de Morgenster). Of die verzameling in 1952 de magneet vormde voor een bezoek van een andere publieke figuur die later tot Visser's hechte vriendenkring zou behoren, is altijd onduidelijk gebleven. Die figuur was prins Bernhard, de oprichter en regent van het naar hem vernoemde Nederlandse Cultuur Fonds. Hij werd bij die trip vergezeld door Alois Miedl, een oud-collega van Ruschewey die Goering voor een krats al aan het begin van de oorlog de collectie-Goudstikker bezorgde (zie "Genant" in deze rubriek dd. 27 mei 2001). Op identieke wijze bouwde de nog steeds officieel in het Zwitserse Zug residerende Visser zijn door het Rijksmuseum als kosjer ervaren collectie op met het verzorgen van legale leveranties aan bijvoorbeeld het Nederlandse leger en het verzorgen van illegale aan Irak en Iran in de heikele jaren tachtig. Geassisteerd door zijn connecties in landen als Zweden, Duitsland, België, Zwitserland en de VS. Naar verluidt is Visser dankzij die activiteiten in de loop der jaren dikke mik geworden met een groot aantal wereldleiders en heeft hij zelfs entree in het Witte Huis. Al was het alleen maar om de air conditioning te inspecteren, die daar door een van zijn bedrijven is geïnstalleerd. Een echte "Macher" dus, die nu 78-jarige Hinderikus Lukas Visser, die kennelijk toch niet overmatig blij is met zijn imago van wapensjacheraar en graag de geschiedenis wil ingaan als een cultuurliefhebber en kunstcollectioneur. Vandaar wellicht zijn langdurig leuren met zijn wapenverzameling die uiteindelijk na veel masseren (onder andere door een schenking van oude Nederlandse affuiten uit Rusland) bij het odd couple Rijksmuseum/Legermuseum terechtkwam. En Rick van der Ploeg keek ernaar en vond het goed. Gelukkig is hij nu démissionair. God straft onmiddellijk.

Amsterdamse activisten in Palestina

16 april 2002
Persbericht nummer 1 dd. 16 april 2002
Vanuit het Autonoom Centrum te A'dam is het initiatief genomen een groep van vijf activisten te formeren die in Palestina zijn van 14 tot 28 april 2002. Zij trachten dagelijks verslag te doen dat via een steungroep in A'dam aan media en geïnteresseerden wordt doorgegeven. Hieronder een eerste bericht, nadat ze reeds op 15 april jl. verslag deden in NOVA vanuit de directe omgeving van Jenin. Informatie, (pers)berichten en verslaggeving wordt steeds aangevuld op www.freewhere.nl
Aankomst zondagavond 14 april 2002. We vlogen na een extra securitycheck op luchthaven Eilat door naar vliegveld Tel Aviv. Het binnenkomen was gelukkig niet moeilijk en een bekende stond ons op te wachten. We kwamen om 23.00 uur aan in Sakhnin, een Palestijns dorp in Galilea in het noorden van Israel. Op de snelweg werden we snel geconfronteerd met nationalistische uitingen in de vorm van Israelische vlaggetjes op auto's en lantaarnpalen. De tientallen trucks die we passeerden voor tanktransporten waren de enige zichtbare kenmerken van de oorlog een paar kilometer verderop.
Palestijnse dorpen binnen Israel. We logeren in Sakhnin, een Palestijns dorp van 25.000 inwoners in het noorden van Israel. Ook dit dorp is evenals andere Palestijnse dorpen, omringd door Israelische nederzettingen. In de loop der jaren zijn via allerlei regelgeving steeds meer land en eigendommen onteigend van Palestijnen waarna op die grond vaak Israelische nederzettingen zijn gebouwd. Er is bijna geen contact tussen de inwoners van Palestijnse dorpen en de bewoners van de nederzettingen. De infrastructuur van de Palestijnse dorpen is gebrekkig en er is veel achterstallig onderhoud terwijl die van de Israëlische nederzettingen perfect is. Je kunt het goed zien aan bijvoorbeeld de straatverlichting in Sakhnin in vergelijking met die van de nederzettingen. De Israëlische overheid heeft een nieuwe grens getrokken tussen Sakhnin en de naburige nederzetting. Op het huis waarin we logeren rust een 'demolishing order'. De grens loopt dwars door huizen. Doordat een grote groep mensen de sloop heeft tegengehouden is er nu een juridisch strijd los gebroken. Eigenlijk kun je zeggen dat de nederzettingenpolitiek zoals je die in de bezette gebieden ziet ook in een iets meer uitgewerkte vorm Palestijnse dorpen binnen Israël in haar greep houdt.
Inzamelingsaktie Het ontbijt wordt overstemd door gevechtsvliegtuigen, men zegt dat ze in de richting van de grens met Libanon vliegen. We vertrekken naar het centrum van Sakhnin waar we het centrale inzamelpunt van goederen voor Palestina bezoeken. In Sakhnin is de afgelopen paar dagen 25.000 euro verzameld. Iedereen geeft zijn of haar bijdrage aan de inzameling en het transport van medicijnen, water, voedsel, en kleding voor Palestijnen in de bezette gebieden. We nemen een interview af met een van de vrijwilligers van dit lokale inzamelproject, het schoolhoofd van een middelbare school. De nacht daarvoor zijn vier trucks vertrokken richting Bethlehem, later op de dag horen we dat ze aangekomen zijn. Anders zijn de berichten dat een groot aantal vrachtwagens die bij een grote demonstratie op zaterdag Jenin probeerden te bereiken, zijn verbrand door het Israelische leger. We bezoeken het nieuwe onderkomen van een vrouwencentrum in Sakhnin. Afgelopen week nog hebben 400 vrouwen een demonstratieve wegblokkade gehouden bij een nederzetting in de buurt.
Jenin en direkte omgeving Later die maandagmiddag proberen wij Jenin te bereiken, maar wij worden bij een checkpoint tegengehouden. Aanvankelijk spreekt één van ons nog op ontspannen toon met de jonge Israelische soldaten om te trachten Jenin binnen te komen, maar de sfeer wordt al snel nerveus. Uiteindelijk controleren de militairen de identiteit van onze chauffeur en begeleider, de Palestijnen onder ons. Wij mogen Jenin niet in, besluiten hier niet teveel ophef over te maken en gaan een bekende bezoeken in een Palestijns dorp aan de Israelische kant van de groene lijn. Deze man die een tijd geleden vast zat in een Israëlische gevangenis, vertelt dat zij hiervandaan al de hele week de aanval op Jenin hebben kunnen volgen. Hij laat vanaf het dak van een huis in aanbouw zien hoe het vluchtelingenkamp van meerdere kanten beschoten is vanaf een militair kamp in een bos ernaast en vanaf een nabijgelegen heuvel, en vanuit helicopters, zeven dagen lang, op alle mogelijke tijdstippen van de dag of van de nacht. Hij regelt ter plekke met de 'billiphone' (lokale term voor mobiele telefoon) een contact in Salem.
Salem We willen vanuit Salem de zogenaamde groene grens oversteken. Deze groene grens is de bijnaam die de grens tussen de tegenwoordige staat Israel en de door Israel bezette gebieden heeft gekregen. Dit omdat de grens een groenstrook is die door de Israeliers gepatrouilleerd wordt om de zoveel kilometer onderbroken door een zwaar bewapend checkpoint of militaire basis. Het dorpje ligt op een heuvel, net aan de Israelische kant van de groene grens die op deze plek door het dal van een kleine vallei loopt. Aan de overkant van deze vallei zijn op slechts enkele kilometers afstand verschillende dorpen zichtbaar die allen onder het bezet gebied vallen. De Israelische militairen patrouilleren op een weg die pal langs het dorpje loopt. De dorpsbewoners zijn al enige tijd bezig zoveel mogelijk voedsel, kleding en dekens te verzamelen voor hun buren aan de overkant. Daar heeft men alles nodig. Niet alleen zijn er vele doden en gewonden gevallen, ook zijn duizenden mensen dakloos geworden, is de elektriciteit afgesneden en is er geen voedsel. De militairen weigeren elke vorm van hulp toe te laten. De dorpsbewoners moeten de hulpgoederen daarom stukje bij beetje te voet de vallei overdragen. Dit gebeurt ook de hele tijd ook al is het gevaarlijk. Er moet een aantal wegen worden overgestoken waarlangs de Israeli's patrouilleren.
Filmen verboden Op het moment dat we willen gaan passeert net een Israëlische jeep. Een van ons staat net te filmen. De militairen willen zijn paspoort zien en stellen dat het verboden is te filmen richting West Bank. Ze dreigen dat als ze hem nog een keer zien filmen of de weg zien oversteken, ze hem zijn camera afpakken. Twee dagen geleden hebben ze op twee jongetjes geschoten die op het paadje liepen. We besluiten toch met drie van ons een half uurtje later te gaan. We lopen het paadje af en aan de andere kant staat een taxi klaar. Overal zit handel in, bijv. ook in vervoer van buitenlanders (vooral journalisten) naar plekken op de West Bank. In Romina komen we bij een school waar vooral mannelijke vluchtelingen uit Jenin zitten. Iets verderop zie je Jenin zelf. Veel van de vluchtelingen zijn eigenlijk gedeporteerden. Ze zijn soms met alleen onderbroek aan door het Israëlische leger daar gedumpt. We interviewen drie mensen. De eerste man vertelt dat twee broers van hem zijn vermoord door het Israëlische leger. Zij kwamen zonder wapens hun huis uit om zich over te geven en werden ter plekke neergeschoten. Ook vertelt hij dat Jenin dagenlang met honderden raketten is beschoten. Daarna hebben bulldozers, zonder dat duidelijk was of er gewonden in de huizen lagen, alles verder gesloopt. Dit komt overeen met een bericht van het Rode Kruis vandaag, dat verklaart dat Rode Kruis veel telefoontjes heeft gehad over ernstig gewonden die onder het puin lagen maar doordat hulpverleners Jenin niet in mochten, de mensen waarschijnlijk zijn omgekomen. Ook vertelt de man dat tanks over lijken zijn gereden en dat sommige lijken in brand zijn gestoken. Op een gegeven moment riepen Israëlische soldaten om, dat het Rode Kruis er was. Toen mensen uit hun huizen kwamen werd er op hen geschoten. De man vermist verder zijn vader, vrouw en kinderen. De tweede man vertelt dat hij ook zijn vrouw en kinderen al zeven dagen kwijt is. De derde persoon die we interviewen is een vrouw. Zij is op een gegeven moment gevlucht met twee kinderen, een van haar en een van haar broer. Haar andere twee kinderen zijn in de paniek verdwenen. Sinds haar vlucht zes dagen geleden heeft zij niets meer gehoord van haar man, haar broer en de twee kinderen. Op haar vlucht heeft ze tal van lijken op straat zien liggen. Van de wijk waar zij woonde staat niets meer overeind. Allen vertellen ook van de velen lijken die door Israëlische soldaten in vrachtwagens zijn gegooid en zijn weggebracht. (einde bericht 1) Volg de rest op www.freewhere.nl

Lekker bruin gebakken

16 april 2002
De voorzitter van de Duitse belangenvereniging van aandeelhouders Roland Oetker wordt ervan verdacht zichzelf een douceurtje te hebben bezorgd via het handelen in aandelen met voorkennis. Het zou om twee gevallen gaan: de overname van textielonderneming Verseidag door Gamma Holding en de bouwonderneming Gea door de Metallgesellschaft. Er is inmiddels een officieel onderzoek aan het rollen gebracht tegen de telg uit de door Pandaclublid Rudolf A. Oetker gestichte bakmeel-dynastie. Maar de uitslag daarvan zal nog wel eventjes op zich laten wachten. Zoals wij hebben kunnen leren uit de Clickfonds-affaire. Overigens is ook in die affaire de naam van Oetker gevallen. De voortvluchtige beursartiest Eddie Swaab is namelijk geparenteerd aan de Oetkers. Maar dat niet alleen. Via de dochteronderneming Bank Hermann Lampe namen de Oetkertjes aan het begin van Swaab's opmars naar het grote geld in 1985 een twintig procents aandeel in diens Londense onderneming Financial Trading and Consultancy FTC. Drie jaar later werd Swaab door de Britse beurscontrole verdacht van handel in aandelen met voorkennis. Echte bewijzen waren echter niet te leveren. Een van Swaab's grootste cliënten was de Kuwait Investment Office, dat naar later bleek tijdens de Golfoorlog in 1990 miljarden was kwijtgeraakt (zie "De Bank" deel 1 in Kleintje Muurkrant nr. 332). Of Swaab met die roofpartij te maken had is niet duidelijk geworden, maar ook in die affaire leek hij niet zuiver op de graad. In ieder geval achtte de Oetkers het kennelijk beter om in 1991 hun aandeel in FTC over te doen aan Robeco, waar Swaab's "zakelijke vader" Lou van Nieuwkerk een directeursfunctie vervulde. Hoe het verder ging met Swaab weten we inmiddels. De Oetkers verdwenen uit het gezichtsveld. Tot in Duitsland afgelopen week de noodklok werd geluid. Het kwaad loert overal.

De miskleun van het Rijksmuseum (2)

16 april 2002
Naar aanleiding van "De miskleun van het Rijksmuseum" (zie 13 april jl.) zonden wij zoals wij dat gewend zijn e-mails naar een aantal betrokken partijen. Zo verrasten wij algemeen directeur De Leeuw van het Rijksmuseum met het volgende:
"Zonder twijfel heeft u kennis genomen van ons artikel "De miskleun van het Rijksmuseum" in Kleintje Muurkrant dd. 13 april jl. Daarin maakten wij gewag van de duistere praktijken van de heer H.L. Visser, de oorspronkelijke eigenaar van de door u recentelijk verworven unieke wapencollectie, in de internationale wapenhandel. Ten behoeve van een vervolgartikel dat wij voor morgen hebben gepland zouden wij graag vandaag van u willen vernemen of u op de hoogte was van de heer Visser's achtergronden. Zo niet, kunt u ons dan inlichten of het Rijksmuseum persisteert bij het voornemen om ook de rest van de collectie van de heer Visser over te nemen. Verder zouden wij u willen vragen of de prijs die het Rijksmuseum heeft betaald niet wat aan de hoge kant is en zo voedsel geeft aan het adagium "in de kunst heeft alles de prijs die de gek ervoor geeft". Daarna zonden wij nog een addendum met de vraag:
"Is de aankoop een overeenkomst geweest tussen het Rijksmuseum en de heer Visser persoonlijk, met diens stichting Europees Cultuur Historisch Arsenaal of een andere rechtspersoon waarbij de heer Visser betrokken is?".
èerlijk is eerlijk we ontvingen snel, zij het zeer onvolledig, antwoord via Elles Kamphuis van de afdeling Pers en Publiciteit:
"Het Rijksmuseum heeft deze wapencollectie op de allereerste plaats aangekocht omdat het een belangrijk onderdeel van het Nederlandse erfgoed is. Een belang dat de staatssecretaris van O C en W Rick van der Ploeg onderschrijft. Met name 17de eeuwse wapens zijn nauwelijks in Nederlandse musea aanwezig, hoewel Nederland in de 17de eeuw een wereldmacht was. Het Rijksmuseum wil dit aspect graag tonen en niet alleen door middel van schutterstukken, schilderijen van zeeslagen e.d.
Daarnaast wil ik graag onder uw aandacht brengen dat het Rijksmuseum deze collectie voor de Staat heeft weten te verwerven in samenwerking met het Legermuseum in Delft. Een belangrijk deel zal dan ook straks in het Legermuseum te zien zijn. Het Rijksmuseum hoopt in de toekomst ook de rest van de collectie van de heer Visser aan te kopen. Wat betreft de verzamelaar Visser wil ik u erop wijzen dat de heer Visser in 1999 de Zilveren Anjer van het Prins Bernhard Cultuur Fonds heeft mogen ontvangen. Een koninklijke onderscheiding die uitsluitend wordt toegekend aan personen met onbesproken vaderlands gedrag, die een belangrijke bijdrage hebben geleverd aan het cultuur- of natuurbehoud van Nederland.
".
We zullen hier niet mauwen over de vraag of onze Gouden Eeuw niet ten koste is gegaan van vele doden elders in de wereld, die het hoekje zijn omgedreven met de oh zo culturele wapens van de notabene in de Wassenaarse Jachtlaan wonende en in het Bossche Kruithuis gewerkt hebbende meneer Visser. Wat dat betreft is er niet zoveel veranderd in de wereld. Maar dat het Rijksmuseum die collectie overneemt van een hedendaagse vertegenwoordiger in dood- en verderfartikelen gaat moreel wat ons betreft mijlen te ver. En dat meneer Van der Ploeg daaraan voorbijgaat is nauwelijks voor te stellen. Ook al omdat het Rijksmuseum die nieuwe verzameling blijkbaar grotendeels te kijk zet in het Legermuseum. Een instituut waarmee meneer Visser een hechte band onderhoudt. Niet zo verwonderlijk want het wordt op de been gehouden door lieden die het de moeite waard vinden om ook modern wapentuig te verzamelen en te etaleren en de bezoekers wijs te maken dat het om cultuur-historisch erfgoed gaat. Sinds jaar en dag is prins Bernhard beschermheer van het Legermuseum. De prins is eveneens oprichter en regent van het door hem in 1940 opgerichte en naar hem vernoemde Cultuur Fonds. Bij het plechtig aanbrengen van de onderscheiding op de torso van meneer Visser in 1999 vond dus in feite een ontroerende symbiose plaats. Een onderscheiding overigens die volgens het Rijksmuseum uitsluitend wordt toegekend aan personen met onbesproken vaderlands gedrag. Nou zijn wij misschien een beetje naïef, maar alleen al de naamgever van het Cultuur Fonds is niet onbesproken. Lid van de SS, lid van de NSDAP, een wapenzending naar Peron, kickbacks van Lockheed, oprichter van Bilderberg. Om zo maar eens wat te noemen. En zoals gezegd beschermheer van het Legermuseum, dat in sommige gevallen als cover diende voor aktiviteiten die weinig cultureels vertegenwoordigden en waarover wij in Kleintje Muurkrant het nodige te berde hebben gebracht in onze serie "Het schaduwcommando van de Prins". There's something rotten in the state of the Netherlands.

Klik hier om uw reactie toe te voegen
23 mei 2017