Actueel 1 - 15 november 2002
Shredder (8)
15 november 2002
Leo Geeris mag dan de laatste jaren behoorlijk zijn achteruitgeboerd, leeg is hij niet. Anders had hij vorig jaar december niet meegemogen met o.g.-kanjers als Frits Maarsen, "ome" Cor van Zadelhoff en een paar ING-bobo’s op een ijzige zakentrip naar St. Petersburg. Een ander bewijs voor de stelling dat Leo nog niet onder de koelte van een wapperende handdoek wordt uitgeteld in de hoek waar de klappen zijn gevallen moge de ontwikkeling zijn van een luxe appartementencomplex op een lief lapje grond in Marbella. Overigens oefent de Zuidspaanse place to be al langer een onweerstaanbare aantrekkingskracht op Leo uit. Hij beschikt er al jaren over een alleraardigst optrekje en probeert van tijd tot tijd als een beduimelde playboy in Gil y Gil’s natte droom de wijzers van de klok tegen te houden. Naast Leo’s fraaie stulp heeft een andere Nederlander eveneens iets weelderigs betrokken: ene Bill Groenewoud uit Vught. Toevallig? Nee. Geeris tolt namelijk al sedert mensenheugenis rond als een trouwe satelliet in de zakelijke galactica van voormalig “augurkenkoning” Groenewoud (zie de vele publicaties over dit duo in het archief van Kleintje Muurkrant). Een groot aantal van zijn business-vehikels heeft Leo zelfs geparkeerd onder de administratieve hoede van Bill aan de Helvoirtseweg in Vught. Dat neemt niet weg dat hij meestal wel zelfstandig opereert, waarbij zijn partnerkeus - zoals al eerder vermeld- niet altijd even gelukkig uitpakt. En wat moet je bijvoorbeeld denken van zijn goede relatie met de Ubbergense o.g. boer en racefanaat Herman Buurman, die blijkens uitlatingen van de ontvoeringsgevoelige “onderwereldbankier” Willem Endstra soms als bliksemafleider wordt ingezet bij diens zakelijke manipulaties? Of zijn recente samengaan in Rotterdam met de niet altijd even frisse zakenman Frits de Kousemaeker? Meer daarover in onze volgende bijdrage in deze serie.
Shady (4)
14 november 2002
Vlak voor de eeuwwisseling zou de goed in het Midden-Oosten thuis zijnde Rotterdamse advocaat Geertjan Dolk met de emir van Koeweit zijn overeengekomen om op no cure no pay-basis uit te vogelen wat er met de verdwenen miljoenen cq. miljarden van diens mini-staatje gebeurd was. Mocht hij succes hebben dan zou hij een leuk percentage van de teruggehevelde buit beuren. Samen met de mede-financiers van zijn speurtocht, die veelal deel uitmaakten van zijn kennissenkring. Zoals de Enkhuizense zakenman Simon Kooiman. Geen onbekende in het luchtvaartwereldje wiens Simon Kooiman BV nog wel in het telefoonboek staat vermeld, maar inmiddels net als Kooiman’s andere BV’s als exit staat geregistreerd bij de Kamer van Koophandel. Verder had de zakenman Loek Janssens uit Ridderkerk, op wiens adres tevens Claudia’s Beauty Place een plekje heeft gevonden, geld in de missie gestoken. En dat geldt naar alle waarschijnlijkheid eveneens voor Janssens’ jarenlange zakenpartner Jan Borsboom van de Rotterdamse onderneming Dailex, wiens naam onverbrekelijk verbonden is aan het B.B.Q.(barbecue)-onderzoek binnen het IRT-complex. Internationaal wist Dolk zich te verzekeren van de steun van Manucher Ghorbanifar, een van de hoofdrolspelers in de Iran/Contra-affaire, en de Pakistaanse bankier Habib Bullah. Al vrij spoedig stuitte deze combinatie op de belangrijke rol die de Israëlische bankier Bruce Rappaport via Bank of New York en zijn in Genève gevestigde Interim Maritime Bank, geassisteerd door de Zwitserse financiële grootmacht UBS, had gespeeld bij het stiekem wegsluizen van Koeweitse tegoeden. Maar Rappaport, die eveneens een niet onaanzienlijke rol had gespeeld bij de Iran/Contra-affaire, had de Rotterdamse posse bliksemsnel in de gaten en stuurde als verkenner en stoorzender de niet al te frisse Zwitserse zakenman Patrick Gschwind het veld in. Net als Kooiman geen onbekende in het luchtvaartwereldje. Bovendien, wie Rappaport zegt, zegt tegelijk Mossad. En ook al had Dolk naar eigen zeggen de steun van ex-Marid mensen, de afdeling Stiekem van de CRI en een paar toplieden uit de crème van de Nederlandse financieel/economische wereld, hij moest het afleggen tegen de Israëlisch-Zwitserse combine. Hem en zijn mede-financiers van het Koeweit-project achterlatend met een flinke bres in hun liquide middelen. Vandaar wellicht zijn verhulde deelneming aan een nog steeds onduidelijk wapentransport naar het Midden-Oosten.
Shredder (7)
13 november 2002
Het huidige LPF-bestuurslid Oscar Hammerstein was niet in zijn uppie verantwoordelijk voor De Stichting Administratiekantoor Geeris. Hij werd namelijk terzijde gestaan door de echtgenote van Leo Geeris, Maria Bernadette Vehmeijer. Maria is een telg van een familie die geparenteerd is aan de Dreesmannetjes en zich dankzij een geschat vermogen van 375 miljoen euro mocht verheugen op plaats 34 in de nog verse Quote 500-lijst van rijke stinkers. De uit de Eindhovense regio afkomstige Leo en zijn op huwelijkse voorwaarden met hem getrouwde Maria verlieten in de jaren negentig hun niet onaanzienlijke pandje aan de Helvoirtseweg in Vught en vestigden zich op de Gansenhoef. Een lieflijk optrekje even buiten Maarssen met een green van negen holes in de tuin, waar zij “zonder gespuis rustig een balletje kunnen slaan”. Dat zonder gespuis is volgens mensen die het weten kunnen niet helemaal gelukt. Zo zou de door Quote op 50 miljoen euro geschatte Leo (nr. 350) niet zo woest lang geleden een mediterraan type aan de deur hebben gehad om hem vriendelijk doch nadrukkelijk te manen de overeengekomen koop van een stukje vastgoed in de Amsterdamse binnenstad financieel af te wikkelen. Aan dat verzoek zou nummer 350 toen met gezwinde spoed hebben voldaan.
Verder zou het tussen Leo en vier heren die toch al niet tot zijn kleine vriendenkring behoorden maar met wie hij wel participeerde in een paar ontwikkelingsprojecten ook niet helemaal botertje tot de boom zijn. Hij zou in de visie van die partners wel erg slordig omgaan met zijn maandelijkse bijstortingen. En dat allemaal door op een duikelende beurs verkeerde keuzes te maken. Leo zou daardoor in de laatste twee jaar zo’n 25 miljoen euro hebben ingeleverd. Dat tast verdorie niet alleen je liquide positie aan maar ook die op de Quotelijst waar Leo vergeleken met vorig jaar tien plaatsen heeft moeten inleveren. Zijn krediet bij huisbankier Staal zou het plafond hebben bereikt en daarom zou hij nu driftig bezig zijn met het laten herwaarderen van zijn o.g.-bezittingen. God, wat een gedoe zeg. Inmiddels zou ook zijn echtgenote in het krijt zijn getreden en via mr. Tomlow de bewuste partners van haar man bewogen hebben een hele toonladder lager te zingen. Nou, zo is het wel weer mooi voor vandaag. Maar we komen terug.
Shredder (6)
12 november 2002
De carrière van mr. Oscar Hammerstein, spreektoeter van VHS-directeur en LPF-voorzitter Ed Maas, vertoont alle kenmerken van een achtbaan. Hoogte- en dieptepunten wisselen elkaar af. Zoals gebruikelijk zijn de dieptepunten ons het beste bijgebleven. Zo zat Oscar in 1994 een flink tijdje in voorarrest omdat hij ervan werd verdacht meegewerkt te hebben aan het witwassen van 17,5 miljoen gulden die volgens het OM uit de drugshandel was gegenereerd (zie ook Retourtje Cantrade in De Morgenster). De zaak was geen ABC-tje en sleepte zich voort tot 20 juli 1995 toen Hammerstein in hoger beroep werd vrijgesproken omdat boze opzet niet bewezen kon worden. Dat zoiets allemaal niet in je kouwe kleren gaat zitten moge blijken uit Oscar’s later teruggedraaide schrikreactie op de bomaanslag op kunstenaar Rob Scholte op 24 november 1994. Volgens de advocaat zou de op afstand tot ontploffing gebrachte kleefbom onder diens BMW eigenlijk voor hem bestemd zijn geweest. Oscar beschikte toen over een identieke voiture en de dader had zich waarschijnlijk vergist.
Een andere memorabele affaire waarmee Oscar’s naam onverbrekelijk verbonden blijft is die rond een flink pakket aandelen VHS. Oorspronkelijk toebehorend aan de Breda’se textiel- en o.g. boer “Onnie” Kool die het later overdroeg aan de Stichting Administratiekantoor Korf waarover Hammerstein mede de scepter zwaaide. Volgens de ECD zou het bewuste pakket ooit onderdeel zijn geweest van de uit het zicht geraakte bezittingen van de op 27 juni 1991 overhoop geschoten drugslord Klaas Bruinsma en zou het via een verdwijningstruc van megazwendelaar Robert Jan Doorn in Kool’s voorraad zijn terechtgekomen. Maar bewijzen voor die stelling bleken te schraal om er chocola van te maken. Tijdens zijn veroveringstocht richting VHS werd Ed Maas door Robert Jan Doorn gewezen op het pakket dat nog bij Korf cq. Hammerstein lag. De rest is bekend. Maar Administratie Korf was niet de enige Stichting waarbinnen Oscar zich bewoog. Hij speelde in die tijd ook al een rol bij Stichting Administratiekantoor Geeris. En over die Stichting en zijn naamgever Leo Geeris uit Vught meer in een volgende aflevering van deze serie.
Lilo en de narcostaat
12 november 2002
Lilo Rosario Lauricella is dood. Op 31 oktober net gearriveerd vanuit Rome werd hij in de Venezolaanse hoofdstad Caracas met een regen van kogels het hoekje omgeholpen. De politie had wat moeite om hem te identificeren, omdat hij een vals paspoort bij zich droeg en eerder al een steeds populairder wordende Vanessa-behandeling had ondergaan. Een druk baasje die Lauricella. Hij hield niet alleen de boeken bij van Nitta Santapaola’s Siciliaanse mafia-familie, maar verzorgde met veel pief en veel paf ook de o.g.-belangen van zijn familie op Corsica. Verder was hij buitengewoon actief in de gokbusiness en de internationale drugshandel. Lilo was geen onbekende in Venezuela. Hij was daar bijvoorbeeld de eigenaar van vier casino’s die tevens dienstdeden als wasserette voor de binnenstromende drugsdollars. Daarnaast hield hij meerdere beringde vingers in de gokpap van Brazilië. Zo bracht hij daar videobingo en -pokerspelletjes in de roulatie en handelde in slotmachines van de Spaanse firma Recreativos Franco via een aantal maatschappijtjes die onder de supervisie vielen van de Colombiaanse onderneming International Slot Games. Niets meer en niets minder dan een verkapte verbinding met het Cali-kartel en de internationale cokehandel. Dankzij John v.d. Heuvel weten we inmiddels dat we dan meteen een Dutch Connection mogen verwachten. En dat is ook zo. Bij een internationaal politie-onderzoek van een paar jaar geleden kwam namelijk aan het licht dat Lauricella tot aan zijn omgevormde kin betrokken was bij een cokelijn tussen de Venezolaanse haven Porto Cabello en Rotterdam. Mogelijk gebruikmakend van een van zijn schepen vol schroot of exotische vruchten. Vanuit Rotterdam werd de snuif vervolgens per vrachtwagen (waar hebben we dat meer gelezen?) via Rimini naar San Marino vervoerd. En daar zorgde Lilo’s firma Mondial Trade dan voor de rest.
Maar wat moet je met al dat geld dat die handel oplevert? Antwoord: beleggen. Vooral in vastgoed. Lauricella’s belangrijkste vehikel daarvoor was de op papier in de Utrechtse Winthontlaan gevestigde Homich Holding, die volgens recente persberichten uitstekende contacten onderhield met de ABN/AMRO. Een bank die het zeker in de voorafgaande decennia niet zo nauw nam met de signatuur van zijn cliëntèle (zie de vele artikelen in Kleintje Muurkrant en De Morgenster waarin De Bank in deze context aan de orde komt).
In 1994 staakte Homich officieel zijn werkzaamheden in Nederland maar bleef op papier wel degelijk bestaan. Zo kon de in het Siciliaanse Palermo geboren directeur Ernesto Vita vanuit zijn optrekje aan de Via Gherardini in Bologna in de jaren daarop vrolijk gebruik blijven maken van de Utrechtse holding voor het rondpompen en beleggen van Lilo’s zwarte miljoenen. Eventueel ook in het Koninkrijk der Nederlanden, dat zich per saldo toch allang narcostaat mag noemen. En dan niet alleen door de rol van de Antillen. Mogelijk dat we op deze affaire nog eens terugkomen. Want smakelijke hapjes gaan we niet uit de weg.
Shredder (5)
11 november 2002
Wij weten niet hoe het u vergaat maar wij zijn even fors de draad kwijt. Zegt Frits Wester bij Barend en Van Dorp dat Justitie op het punt staat invallen te plegen bij een stel o.g.-boeren. Volgens hem is een van de beoogde targets de regelmatig op de Canarische eilanden rondbadderende voorzitter van de LPF Ed “Fantomas” Maas. Een van zijn bronnen zou bij Justitie zitten, maar na de aankondiging van Wester gebeurt er van de zijde van Justitie niks rigoureus. Dus Maas schakelt na enig beraad van achter zijn kogelvrije kantoordeur de zaak meteen in de vijfde versnelling en eist via zijn hautaine spreekbuis Oscar Hammerstein excuses van Wester in een volgende aflevering van Barend en Van Dorp. Op straffe van een exorbitante schadevergoeding. Dat wordt lachen, want buiten Wester stort ook de rest van de BVD-crew zich in aanwezigheid van een gierende minister Nawijn (Ed’s beoogde LPF-lijsttrekker) in allerlei excuses voor al dan niet verzonnen misstappen. Daardoor krijgt het mea culpa van Wester in de ogen van Maas het karakter van een farce. Ed is boos. Hij kondigt via Oscar alsnog een eis tot schadevergoeding aan en beslaglegging op de tegoeden van RTL-4 en die van Wester. Gisteren blijkt de hele zaak ineens te zijn bijgelegd. Zand erover als Barend, Van Dorp en Wester tenminste 1 euro overmaken op de rekening van Ed. Als een soort erkenning dat ze met hun ridiculisering fout zaten. Op het oog much ado about nothing. Maar we weten nog steeds niet wie Wester’s bronnen waren. En of bijvoorbeeld bij Maas en pak hem beet diens ook al van achter een kogelvrije deur opererende buurman op het Haagse Buitenhof 65 Ronnie v.d. Putte de gewillige papierversnipperaars inmiddels hun werk hebben gedaan. Net als bij Amstelland.
Islamic Fighters meet Winnie the Pooh
11 november 2002
De door MI 5 ooit afgedankte agent David Shayler heeft begin november een half jaar gevangenisstraf voor zijn mik gekregen na onthullingen over een paar alleraardigste operaties van zijn voormalige werkgever en haar zusterorganisatie MI 6. En dat mag niet volgens het 00-boekje. De rubberzolenclubs hebben in de afgelopen jaren voortdurend geprobeerd Shayler af te schilderen als een soort niet serieus te nemen afgegleden ufoloog. En vooral diens beschuldiging dat MI 6 betrokken was bij een plan om in 1996 de Lybische leider Khadaffi te vermoorden af te doen als een uit de hand gelopen aflevering van Winnie the Pooh. Nu Shayler een douw heeft gekregen zijn de rapes well done. De in zijn kruis getaste ex-agent heeft de tot nu toe verzwegen namen van de betrokken MI 6-agenten aan de openbaarheid prijsgegeven. Het waren Richard Bartlett (PT 16) en David Watson (PT 16 B), die inmiddels een Vanessa-behandeling zouden hebben ondergaan en nu met een nieuwe identiteit en een wat vreemd uiterlijk aan hun volgende missie bezig zijn. Bij het complot om Khadaffi te vermoorden maakten zij gebruik van hun contacten met een subversieve groep binnen Lybië zelf, de Islamic Fighting Group, die voor hun medewerking 100.000 Pond beurden. Het liep uit op een schietpartij in de Lybische havenstad Sirte in maart 1996. Het hele commando van de Islamic Fighters kreeg een enkele reis Allah. Maar Anas al-Lybi, de in Soedan verblijvende coach van deze sportvereniging ging gewoon verder met zijn tijdelijk wat uitgedunde selectie, die bestond uit legerkolonels, studenten en Afghanistan-veteranen. Pas veel later werd duidelijk dat hij een van de rechterhanden was van de zich toen eveneens in Soedan ophoudende Osama. Na 9/11 kwam hij dan ook met stip binnen op de Amerikaanse hitlijst van gezochte Al Qaida-leden. Ironisch genoeg had Lybië al in maart 1998 op internationaal niveau om de arrestatie van Al-Lybi verzocht in verband met de moord op twee Duitse anti-terreur agenten in 1994. Die verbleef toen comfortabel in Engeland als politiek vluchteling en er gebeurde uiteraard mooi niks met het verzoek van Khadaffi. Gezien het voorafgaande is dat nauwelijks verwonderlijk. Zo’n vijf maanden later kregen de Amerikaanse ambassades in Kenia en Tanzania ook een Vanessa-behandeling. Zij het een wat ruwere versie daarvan. Pas in mei 2000 besloten de Britse autoriteiten eens op Al-Lybi’s deur in Manchester te kloppen. Wat denk je? Vertrokken. Toevallig hè? Als dit allemaal kon, wat moeten wij dan nog met al dat gezever over die Islamitische zelfmoordkruimelaars in Eindhoven, Rotterdam en Kudelstaart? Net als dat gelul over die bolletjesslikkers: afleidingsmanoeuvres, stemmingmakerij en Winnie the Pooh.
Commissie Rouvoet
10 november 2002
André Rouvoet is gisteren stamoudste geworden van de ChristenUnie. En God zag dat het goed was. Want André maakte tot nu toe altijd een integere indruk.
Bijvoorbeeld in 1999 als vice-voorzitter van de Commissie Kalsbeek. Ella’s club moest uitvogelen of Justitie zich netjes had gehouden aan de aanbevelingen van de Commissie Van Traa om de IRT-methode van het begeleid in- en doorvoeren van partijen drugs teneinde de toppen van de Nederlandse criminaliteit te kunnen elimineren inderdaad had geprullebakkeerd. Laat die club van Kalsbeek en Rouvoet nou bewijzen vinden dat de boefjes die indertijd samen met politie- en douanefunctionarissen hele partijen verdorde marihuana en andere shit hadden in- en doorgevoerd ook nog eens 15 ton coke erdoor hadden weten te jassen. Coke?!!! Vijftien ton?!!! De dwangbuizen werden al klaargehangen. Om het netjes te houden werd het Landelijk Recherche Team (LRT) op de zaak gezet. Dat is ongeveer hetzelfde als MacDonalds laten onderzoeken of die platte warme schijven tussen de twee helften van zijn broodjes wel van vlees zijn gemaakt. Het LRT kweet zich grondig van zijn taak: het kon geen bewijzen vinden voor het begeleid doorvoeren van coke. De commissieleden hielden voet bij stuk. André voorop. Volgens hem dreigde er een “kanjer van een politiek probleem”. Maar dat viel even tegen. Ella Kalsbeek was weggepromoveerd, Mohammed Rabbae weggedegradeerd en André ... is nu stamoudste. En zit meteen met een nog grotere “kanjer”. Want wat staat er in een boek van Telegraaf-journalist en RTL 4-schnabbelaar John v.d. Heuvel dat een paar dagen geleden is gepresenteerd? Dat per jaar TWEEHONDERD ton coke alleen al via de Nederlandse Antillen naar Nederland zelf wordt geëxporteerd. Nee, niet in de buikruimtes van de arme sloebers die als bolletjesslikkers worden afgeserveerd. Die bolita’s vertegenwoordigen maar 1 procent van het totaal en vormen volgens John een onderdeel van een uitgekiende afleidingsmanoeuvre. Maar dan wel een geslaagde. Met al die hoempa in de Kamer over cellentekorten, meer dan één gestrafte in een cel, de veiligheidsproblemen in kamp Zeist en ga zo maar door. Koren op de molen van lieden die garen spinnen bij de groei van het “Gesundes Volksempfinden” in Nederland. En van lieden die miljoenen beuren uit de opbrengsten van de in- en doorvoer naar Volendam, Wenen, Londen, Parijs, Salzkammergut etc. etc. Of zijn dat dezelfde lieden? Goed voor een volgende Kamercommissie. De Commissie Rouvoet.
Shredder (4)
8 november 2002
En wij maar zitten te dubben over de vraag wat Frans van Triest, directeur afdeling ontwikkeling vastgoed van MDC/Amstelland, ja dan nee door de papierversnipperaar heeft gehaald cq. laten halen toen Frits Wester de komst van de boze overheid aankondigde en in wezen alleen de toorn van een glazenwasser en een advocaat over zich afriep. Ging het om de genereuze adviezen die een paar ex- en huidige leden van de VVD-fractie in de Amsterdamse gemeenteraad van tijd tot tijd geven aan de o.g.-reus? Of tripjes van de leiding naar aangename oorden om potentiële opdrachtgevers een Zwitserleven gevoel te bezorgen?
Ging het om de problematiek rond de eventuele aankoop van de zo naarstig opgebouwde verzameling ontwikkelingsprojecten die door Ronnie v.d. Putte via het doorgeefluikje van Frans op het bord van directeur Klaas de Ruiter terecht is gekomen?
Ging het om de vette haring met uitjes die de gemeente Amsterdam aan het bedrijf van Frans en Klaas voorhield om het aan te zetten tot de realisering van het bruggebouw op de A 10, wat bijvoorbeeld Hugenholtz Project Groep flinke druk in het gedarmte bezorgde en het Ministerie van Binnenlandse Zaken zelfs noopte tot het aankondigen van een onderzoek naar concurrentievervalsing?
Wij weten het nog steeds niet. De enige reactie op onze e-mails die de bij deze ongein betrokken jongens en meisjes tot nu toe konden opbrengen is vragen naar ons geheime telefoonnummer. Jongens en meisjes die voor hun werkzaamheden toch een redelijke tegemoetkoming beuren. Waar moet het naar toe met deze wereld? Met zijn allen naar Château Gerlach?
Beroep xs4all/radikal-zaak afgewezen
7 november 2002
Vandaag heeft het Gerechtshof Amsterdam arrest gewezen in de "Radikal"-zaak. Helaas heeft het Hof de grieven van XS4ALL afgewezen en daarmee het vonnis van de voorzieningenrechter bevestigd. Dit vonnis hield in dat XS4ALL zowel informatie op de homepage van een klant moest blokkeren alsmede diens Naam- Adres-Woonplaats gegevens moest verstrekken. Op de gewraakte homepage stonden pagina's uit het Duitstalige tijdschrift Radikal. In twee artikelen uit 1996 en 1997 werd opgeroepen om de Duitse Spoorwegen te ontregelen, uit protest tegen het vervoer van kernafval per spoor. Deutsche Bahn stuurde XS4ALL op 8 april jongstleden een korte fax met het bevel om deze pagina's te verwijderen en de NAW-gegevens van de abonnee te verstrekken. XS4ALL vroeg de Deutsche Bahn om een toelichting, maar werd in plaats daarvan onmiddellijk gedagvaard. De voorzieningenrechter oordeelde dat de artikelen inderdaad onrechtmatig waren en dat XS4ALL daarom zonder meer had moeten voldoen aan de maatregelen die Deutsche Bahn eiste. XS4ALL was het oneens met dit vonnis, omdat er geen onderscheid werd gemaakt tussen de verantwoordelijkheid van de klant en die van een provider. XS4ALL stelde beroep in om een duidelijke leidraad te krijgen wanneer een provider op voorhand verplicht is om de privacy en vrijheid van meningsuiting van zijn abonnees te schenden. Jammer genoeg weigert het Hof de principiële vragen van XS4ALL te beantwoorden. Het Hof beperkt zich tot de vaststelling dat de grieven van XS4ALL in dit specifieke geval falen en geeft alleen aan dat een provider nadere informatie mag vragen aan klager en klant "(...)bijvoorbeeld bij informatie die beweerdelijk beledigend is of die beweerdelijk inbreuk maakt op een auteursrecht (...)".
XS4ALL maakt zich zorgen over de mogelijke impact van deze uitspraak op de kwaliteit van de afweging die providers dagelijks enige malen moeten maken. Kennelijk volstaat in sommige specifieke gevallen een simpele kennisgeving van een advocaat om onwelgevallig materiaal te laten verwijderen. Maar zonder duidelijke leidraad blijft het onduidelijk in welke gevallen materiaal onmiskenbaar onrechtmatig is.
Zie voor meer informatie:
Tussenvonnis in kort geding dd 15 april 2002
Eindvonnis in kort geding dd 25 april 2002
Arrest in hoger beroep dd 7 november 2002
Persbericht en stukken bij kort geding op 25 april 2002
Persbericht en stukken bij hoger beroep op 11 oktober 2002
Shady (3)
7 november 2002
Al in de periode vóór de Iraakse aanval op Koeweit in 1990 maar ook tijdens de daaropvolgende bezetting zouden langs slinkse wegen enorme banktegoeden van het ministaatje bij buitenlandse banken achterover zijn gedrukt door westerse financiële wizzards. Met behulp van het in de Arabische (bank)wereld wijdverspreide Amerikaanse computerprogramma PROMIS. De bulk van de buit zou via het beruchte Pakistaanse roofriddersnest BCCI voornamelijk zijn overgeheveld naar de Bank of New York en haar Zwitserse satelliet Inter Maritime Bank en naar de Republic National Bank of New York. Niet lang nadat Koeweit was bevrijd werd de BCCI door de Britse regering gesloten. Dat wierp voor de Koeweitse regering een enorme barrière op bij het oplossen van de puzzel door wie en op welke manier zij jarenlang was bestolen. Maar dankzij een analoog geval in Spanje kwam zij aan de weet waar die eerste stukjes pasten (zie het artikel “De Bank (1)” in Kleintje Muurkrant 332). Het spoor leidde in eerste instantie naar de Republic National Bank. Eigendom van de in Monaco residerende Syrisch/Joodse bankier Edmond Safra. Zijn bank had de “Feds” al over de vloer wegens een witwasaffaire rond Russische mafia-dollars, waarbij wellicht ook Koeweitse bezittingen stiekempjes richting Moskou waren verdwenen. Safra zou al snel eieren voor zijn dollars hebben gekozen en de Federale agenten hebben geassisteerd bij hun door de regering Clinton opgedragen speurtocht naar de gang van zaken rond zowel de Russische als de Koeweitse kapitalen. Hij zou bij die operatie terzijde zijn gestaan door diens Zwitserse advokaat Vieli. Het tweetal wist met succes de officiële aandacht te verleggen naar de Bank of New York en de Inter Maritime Bank. Daar was de Israëlische financier Bruce Rappaport, die zowel in de jaren zeventig als tachtig in een paar walmende affaires verwikkeld was geweest (zie “Raadsels rond Moengo (1)” in Kleintje 329 en “Holland over zee” in De Morgenster), al sedert jaren een beleidsbepalende figuur. Ook die beide banken waren tot hun witte boordje betrokken bij het wassen van avontuurlijke dollars uit Rusland en het wegsmokkelen van Koeweitse miljarden. Rappaport kreeg bij die laatste affaire niet alleen te maken met de Feds, maar ook met Geertjan Dolk. Wordt vervolgd.
Opkomst
7 november 2002
De Republikeinen hebben sinds gisteren meer zetels in de Amerikaanse Senaat en in het Huis van Afgevaardigden dan de Democraten. Maar ik zou wel eens willen weten hoeveel procent van de kiesgerechtigde Amerikanen is gaan stemmen?
ABN/AMRO doelwit acties
6 november 2002
Dierenrechtenactivisten hebben afgelopen nacht op diverse plekken in het land geweldloos actie gevoerd voor de sluiting van het noodlijdende Biomedical Primate Research Center (BPRC) in Rijswijk. Dit werd gedaan door in diverse steden bij filialen van ABN-AMRO leuzen te spuiten en pinautomaten te saboteren. Onder andere bij 7 filialen van de bank in Nijmegen.
ABN-AMRO biedt door middel van het beschikbaar stellen van bankrekeningen, BPRC de faciliteiten om haar bankzaken te regelen. ABN-AMRO vergeet in haar dwangmatige zucht naar winst dat zij ook een maatschappelijke functie heeft. Het uitbuiten van dieren of mensen is onacceptabel. ABN-AMRO is medeverantwoordelijk voor het nutteloze dierenleed in BPRC. De activisten eisen dat ABN-AMRO haar banden met BPRC verbreekt. Dierenrechtenactivisten voeren al enkele jaren een succesvolle campagne tegen BPRC in Rijswijk. Dit doen ze door middel van een campagne van diverse acties. Onder andere worden regelmatig de poorten bij BPRC geblokkeerd of vinden er picketlines plaats. Dit protest resulteerde in een enorme afname van proeven met chimpansees. De activisten kondigen aan dat zij met vele mensen en organisaties een compromisloze campagne om dit centrum te sluiten en eisen dat de dieren de juiste opvang krijgen. Alle bedrijven die banden hebben met BPRC zijn medeverantwoordelijk voor het dierenleed. Of het nu gaat om de beveiliging, het eten in de kantine, de verzekeraar of diegene die de kooien maakt. De komende tijd zullen zij ook hen op een geweldloze directe manier verrassen. Het laatste nieuws over acties tegen BPRC is te bezoeken via www.bprcmoetdicht.org
Amnesty beschuldigt Israël van oorlogsmisdaden
6 november 2002
Amnesty International heeft afgelopen maandag het Israëlische leger beschuldigd van oorlogsmisdaden tijdens een offensief eerder dit jaar tegen de Palestijnse steden Jenin en Nablus op de Westoever. Het leger heeft zich volgens de mensenrechtenorganisatie schuldig gemaakt aan moord, foltering en mishandeling van gevangenen en lukrake vernieling van honderden woningen. Voorts hebben Israëlische militairen ambulances de weg versperd en humanitaire hulp tegengehouden, waardoor doden en gewonden dagenlang op straat bleven liggen. Bij zoekacties naar Palestijnse strijders werden andere Palestijnen als menselijk schild gebruikt. "Tot op heden hebben de Israëlische autoriteiten hun verantwoordelijkheid verzaakt om de plegers van ernstige mensenrechtenschendingen te berechten", aldus Amnesty.
Het Israëlische leger zegt niet inhoudelijk te willen reageren omdat het nog niet over het volledige Amnesty-rapport beschikt. Wel merkt het op dat aan het offensief in maart een reeks Palestijnse terreuraanslagen voorafging en dat de "oorlog tegen de terroristische infrastructuur" voortkwam uit het basisrecht van Israël om zijn burgers te verdedigen. "Deze terroristische infrastructuur was gevestigd in het hart van een onschuldige Palestijnse bevolking die diende als dekking" en bij het optreden tegen deze infrastructuur heeft het leger de "nodige omzichtigheid" betracht, aldus een verklaring van het leger.
Human Rights Watch, een in New York gevestigde mensenrechtenorganisatie, heeft in een vorige week verschenen rapport de beramers en plegers van Palestijnse zelfmoordaanslagen tegen Israëlische burgers van "misdaden tegen de menselijkheid" beschuldigd en de Palestijnse leider Yasser Arafat verweten onvoldoende tegen hen te zijn opgetreden. Het Israëlische leger zette het offensief 29 maart in nadat bij een Palestijnse zelfmoordaanslag 29 Israëliërs waren gedood. De zwaarste gevechten speelden zich af in Jenin en kostten aan 52 Palestijnen en 23 Israëlische militairen het leven. De Verenigde Naties stelden na een onderzoek vast dat zowel Israëlische als Palestijnse strijders het volkenrecht hadden geschonden, maar dat er geen grond was voor de Palestijnse bewering dat het Israëlische leger in Jenin een massamoord had aangericht. Amnesty verwijt het Israëlische leger dat het geen onafhankelijk en diepgaand onderzoek heeft laten instellen naar de gebeurtenissen in Jenin. Volgens Amnesty was de helft van de in Jenin gedode Palestijnen burger en waren onder de 80 doden in Nablus 16 vrouwen en kinderen.
Klink hier voor het Amnesty rapport, dat opvallend weinig aandacht krijgt in de Nederlandse media
Shredder (3)
5 november 2002
De vraag blijft waarom in de top van MDC/Amstelland zoveel emotie ontstond bij de Openbaringen van Frits. Volgens voorlichter Michel Westbeek heeft de o.g.onderneming niks te verbergen. Oké, waar gehakt wordt valt wel eens dakgoot. Maar om daarvoor de papierversnipperaar aan te zetten, nou nee. Toch hebben we het gevoel dat Michel ons niet alles verteld heeft. En dat gevoel werd nog versterkt door geluiden uit het zuiden des lands. Vorige week zou namelijk een aantal toplieden van MDC/Amstelland een paar daagjes de gezelligheid van Valkenburg hebben opgezocht. Niet alleen om wat uit te blazen maar om entre nous eens wat ontspannen te keuvelen met een door hen eveneens uitgenodigde potentiële opdrachtgever. Naar alle waarschijnlijkheid over een wat soepelere samenwerking in de nabije toekomst. Het ging om Jan de Jonge, directeur van de afdeling concerninkoop van het Uitvoeringsinstituut Werknemers Verzekeringen GAK. Een man die binnen zijn bedrijf veel in de melk te brokkelen heeft over huur en/of aanschaf van onroerend goed. Een vette kluif dus voor het met name in Amsterdam naarstig naar expansie zoekende MDC/Amstelland. Naar aanleiding van dat bericht vroegen wij aan De Jonge hom of kuit via onderstaande e-mail:
"Geachte heer De Jonge,
Het is ons ter ore gekomen dat u vorige week een paar aangename dagen zou hebben doorgebracht op het lieflijke Château Gerlach in Valkenburg aan de Geul. Op zich heerlijk natuurlijk, ware het niet dat deze daagjes gesponsored zouden zijn door de Amsterdamse o.g. grootmacht MDC/Amstelland. Sterker nog: een aantal toplieden van deze onderneming zou u gezelschap hebben gehouden en eveneens hebben genoten van de geneugten van het château en het golvende Limburgse land. Nog niet zo lang geleden heeft een Kamerenquête weer eens aan het licht gebracht hoe makkelijk topmensen uit de (semi-) overheidssfeer zijn te beïnvloeden door de grote jongens uit de bouwwereld. In uw functie heeft u bij het GAK een stevige invloed op het vergeven van opdrachten aan o.g.ondernemingen. Een gezamenlijk bezoekje aan Valkenburg gelardeerd met een paar additieve heerlijkheden des levens doet bij de onnozele waarnemer al gauw de mening postvatten dat er iets niet deugt. Binnen het kader van een eventuele publicatie op de site (www.stelling.nl/kleintje/actueel.html) zouden wij daarom graag van u willen vernemen of het karakter van bovenstaande meeting op juiste wijze is geschetst of dat wij het allemaal heel anders moeten zien”.
Tot nu toe niks vernomen. Maar alles went.
Shredder (2)
4 november 2002
Wat Frits Wester op 18 oktober bij Barend en Van Dorp profeteerde gebeurde niet. Er kwamen geen invallen van Justitie bij een stel grote o.g.boeren. Maar dat wisten we pas een paar dagen daarna. De vraag is dus blijven hangen wat het effect is geweest van de Openbaringen van Frits in het wereldje van bovengenoemde boeren. Zijn daar de papierversnipperaars inderdaad aan het draaien gegaan zoals Gerrit Zalm, de andere aanwezige ziener in het programma van BvD, al verontwaardigd voorspelde? Wat er bij het vehikel van Maas (VHS) daadwerkelijk is gebeurd voordat Oscar namens Ed met juridische stappen dreigde is voor ons tot nu toe buiten beeld gebleven. Maar van een vooralsnog anonieme bron uit de bovenste echelons van de o.g.wereld vernamen wij dat bij een hoofdstedelijke grootmacht wel degelijk de hand aan de sikkel was geslagen. Dat was Amstelland/MDC. Wij waagden er op 26 oktober jl. een e-mail aan en benaderden Frans van Triest, directeur afdeling ontwikkeling vastgoed van deze club:
“Op 18 oktober jl. suggereerde RTL-4 journalist Frits Wester in het programma Barend en Van Dorp dat Justitie op het punt stond invallen te doen bij verschillende onroerendgoed ondernemingen, waaronder die van de heer Maas in Den Haag. De eveneens bij genoemd programma aanwezige ex-minister van Financiën Zalm riposteerde daarop met het verwijt dat de papierversnipperaars bij de bewuste ondernemingen nu wel zouden gaan draaien. Een goed in deze wereld thuis zijnde bron meldde ons naar aanleiding van het bovenstaande dat dat bij Amstelland inderdaad het geval is geweest en dat u daarvoor zelfs een vrije zondag heeft opgeofferd. Wij zouden aan dat gebeuren graag op niet al te lange termijn enige journalistieke aandacht willen besteden. Daarom zouden wij van u willen weten of het bij die ene zondag is gebleven en of dit overwerk op enigerlei wijze wordt gecompenseerd”.
Wij ontvingen op 30 oktober antwoord. Nee, niet van Frans maar van Michel Westbeek, hoofd in- en externe communicatie en investor relations. Blijkbaar wilde hij niet per e-mail met ons communiceren en vroeg ons (geheime) telefoonnummer opdat hij terug kon bellen. Daar hadden wij slechte ervaringen mee, dus wij belden hem onder het adagium “don’t call us, we call you” een paar keer op zijn kantoor in Nieuwegein. Maar via de juffrouw van de dagopvang liet Michel even zo vaak weten het druk, druk, druk te hebben. Of wij ons telefoonnummer wilden achterlaten. Kijk, we zijn wel klein maar niet gek. Waarde Michel, in het colofon van Kleintje Muurkant vind je ons adres en ons (gewone) telefoonnummer. We horen nog van je. Wordt vervolgd.
32 - 28 en nog wat zetten (2)
4 november 2002
In de vorige aflevering meldden wij dat dammer Harmen Wiersma niet alleen sportieve maar ook zakelijke contacten had in de voormalige Sovjet Unie. De kennis over die zakelijke kant putten wij uit een vooralsnog anonieme bron. Een verschijnsel dat sedert de match Wester - Maas met respectievelijk RTL-4 en Hammerstein als secondanten weer populair is geworden.
Anonymus: “Het was volgens mij nog in de eerste helft van de jaren tachtig. Ik werd uitgenodigd om eens te komen praten met een paar heren uit het wereldje. Die hadden belangstelling voor mijn soort business en wilden zien of er op dat terrein geen samenwerking mogelijk was. We maakten een afspraak in een Italiaans restaurant op het Thorbeckeplein in Amsterdam. Een van de aanwezigen was de eigenaar van een renstal. Die was rijk geworden aan de verkoop van gokapparaten aan de Russische mafia. Toen was Rusland nog ruim en breed communistisch, dus je had een fatsoenlijke intermédiair nodig om tot de goeie mensen door te dringen. Het contact tussen die gokkastenhandelaar en de Russische mafia was gelegd door Harm Wiersma, die dammer. Die was ook bij die bijeenkomst op het Thorbeckeplein. Het is tussen die mensen en mij nooit wat geworden. Ik zag het niet zitten. Maar die Wiersma ben ik nooit vergeten”.
Zoals te doen gebruikelijk zochten wij per e-mail een paar maal contact met Wiersma, die al een half jaar tot de zwijgende backbench van de LPF behoort. Een samenvatting van de tot nu toe eenzijdige correspondentie:
“U zou voor een Amsterdamse gokautomatenproducent met succes in de Sovjet Unie contact hebben gelegd met geïnteresseerden in die branche (...) Bij onze speurtocht naar uw vermeende rol als intermédiair zijn wij inmiddels gestuit op een informant die zich een ontmoeting met u herinnert in bovengenoemde setting. Hij zou aanwezig zijn geweest bij een zakelijke bijeenkomst in een Italiaans ingericht restaurant op het Thorbeckeplein waar ook de al eerder genoemde handelaar in slotmachines bij aanwezig was (...) Zijn wij op weg naar een dam of slaat u ons volledig van het bord?”
Wij hebben het volste vertrouwen in onze informant. Maar mocht Wiersma dus inderdaad een rol hebben gespeeld in deze vruchtbare deal dan kan gezien het tijdsbeeld de KGB nooit ver weg zijn geweest. En is onze suggestie betreffende de BVD/CIA uit aflevering 1 ook zo gek nog niet. Wij wachten rustig de zetten van ons denksportfenomeen af. Desnoods onder couvert. Of kan dat niet bij dammen?
Shredder (1)
2 november 2002
Op 18 oktober jongstleden, aan de vooravond van de bestuursverkiezingen bij de LPF, openbaarde RTL-4 journalist Frits Wester in het programma Barend en Van Dorp dat het OM minister Nawijn had aangeraden wat afstand te bewaren van zijn partijvoorzitter Ed Maas. Want Justitie zou overwegen invallen te plegen bij een aantal grote o.g.boeren. En Maas was daar één van (zie ook “Vast Goed” van 24 oktober jl.). De flink op het maatschappelijk leertje omhooggeklommen glazenwasser was die week weer eens op vakantie gegaan met vrouw en kroost en reageerde niet stante pede. Maar in de week die volgde dreigde de fantoomachtige sponsor van ADO Den Haag annex paardenpiet met juridische stappen tegen zowel Wester als diens werkgever via zijn alter ego Oscar Hammerstein. Wester ging gisteravond naar het Canossa van Barend en Van Dorp en bood daar zijn excuses aan onder de overweging: “Mon emploi vaut une messe”. Nota bene onder toeziend oog van minister Nawijn. De strenge wachter aan de Nederlandse poort, die mede en vooral door Maas juist was overgehaald om lijsttrekker te worden van de LPF voor de verkiezingen van januari 2003. Hij liet in hetzelfde programma weten bij minder dan vijf zetels niet in de Tweede Kamer te gaan zitten. Waarschijnlijk gaat ie in dat geval gewapend met een bijl bij de gates van Schiphol posten. Toch hadden wij bij Kleintje Muurkrant een licht prikkelend gevoel van déjà-vu en we kuierden memory-lane in. En ja hoor. Op 16 december 1996 werd ingebroken bij het Landelijk Recherche Team (LRT). De dieven gingen er vandoor met een laptop en een paar floppy's. Een paar weken later onthulde Kuifje R. de Vries dat het LRT onderandere aan het snuffelen was in het wel en wee van Ed Maas. En met name veel belangstelling had voor diens verovering van het vastgoedfonds VHS (ooit Verenigde Hollandse Sigaren of boertig in de volksmond Vele Handen Stelen) die hem via Robert Jan Doorn op het pad van Oscar Hammerstein had gebracht. Maas en Hammerstein vonden de uitzending van Kuifje niet netjes en in de tweede seance over dat onderwerp maakten beiden (!) hun opwachting in de studio. Kuifje werd teruggebracht tot zijn werkelijke proporties en gedwongen tot een mea maxima culpa. Ed en Oscar verzorgden vervolgens een aflevering van Bassie en Adriaan waarin zij een kluis voor het gebouw van het LRT deponeerden en de case was closed. Maar hoe zit het nou met de reactie van Gerrit Zalm op Wester’s blijde boodschap: “Ik vind het geen goeie zaak dat u dit in het openbaar zegt ... de papierversnipperaars staan al aan natuurlijk ... u had die informatie nooit mogen hebben”? Je zou bijna zeggen dat Zalm wist dat Wester gelijk had. En dan was Zalm’s conclusie over die papierversnipperaars zo gek nog niet. Meer daarover in een volgende aflevering.
actie bij Gucci-Amsterdam
1 november 2002
Vraag: "Wat is het smerige geheim van Gucci?"
Antwoord: "Gucci is eigendom van de Franse multinational Pinault Printemps-Redoute. PPR produceert zijn goederen in fabrieken waar de arbeidsrechten op grote schaal worden geschonden."
Gisteren, donderdag 31 oktober gingen twintig activisten de straat op om verkleed als Gucci modellen een ‘modeshow’ voor de Amsterdamse Gucci winkel te houden. Hiermee wilden de actievoerders de aandacht vestigen op de slechte arbeidsomstandigheden bij de toeleveranciers van PPR. De actie die door de Schone Kleren Kampagne en het internationaal secretariaat van de Clean Clothes Campaign werd georganiseerd vond van 13.00 tot 14.00 plaats in de sjieke PC Hooftstraat in Amsterdam. Tijdens de modeshow werd het verbaasde winkelpubliek geïnformeerd over de dirty secrets van Gucci en werden handtekeningen verzameld. Ook werden ansichtkaarten uitgedeeld die mensen naar de president directeur Domenico de Sole van Gucci kunnen sturen. Hem wordt gevraagd "direct contact op te nemen met de president-directeur van PPR" om zo spoedig mogelijk maatregelen te treffen tegen de misstanden bij de toeleveranciers van PPR. Tegelijkertijd werd door de Oostenrijkse afdeling in Wenen actie gevoerd voor de Gucci winkel (www.cleanclothes.at). In Zweden is een vergelijkbare kaartenactie begonnen onder de titel TamaGucci. Voor meer informatie over de actie zie kijk op deze internetpagina's
Titbits uit een grote kubus
1 november 2002
De Rotterdamse ondernemer John Dost was in februari van dit jaar een van de founding fathers van de LPF en vervulde korte tijd de functie van vice-voorzitter. In die periode zou hij een belangrijk deel van zijn spaarcentjes hebben gebruikt om het schip van de kant te krijgen. Riskant, want een aantal IT-bedrijfjes dat ruimtes van hem huurde in het aan hem toebehorende gebouw De Spaanse Kubus in Rotterdam minderde zienderogen. En daarmee ook zijn inkomsten. Op het gebouw rust een stevige hypotheek en de maandelijkse afdracht dreigde in gevaar te komen. Na de moord op Fortuyn op 6 mei van dit jaar werd vice-voorzitter Dost automatisch voorzitter. En wilde dat eigenlijk wel blijven. Maar sommige coming men in de partij koesterden andere ideeën. Toen verscheen als een deus-ex-machina de in de vaart der onroerend goed volkeren opgestote Haagse glazenwasser Ed Maas op het toneel. Hij zou hebben toegezegd zowel de LPF als Dost uit de financiële nood te helpen in ruil voor het voorzitterschap van de partij. Nadat hij tot interim-voorzitter was gebombardeerd zou hij wel zijn belofte ten aanzien van de LPF hebben ingelost, maar Dost in de kou hebben laten staan.
Die zou daar nu met de gebakken peren zitten en inmiddels zijn overgegaan tot het rondstrooien van wat kwalijke titbits in de toch al uiterst nerveuze partijgemeenschap. Let wel, wij leggen er de nadruk op dat het bij het bovenstaande om een gerucht gaat. Anders moeten we straks ook bij Barend en Van Dorp een epistel voorlezen. En God helpt je brug over.
IJ, IJ (28)
1 november 2002
Gisteren vond op Curacao het requisitoir plaats in de rechtzaak tegen Giovanni van Ierland en zijn consigliere Wesley Franklin. Ze werden ervan beschuldigd via een woud van listige constructies met in het midden ervan de hoerencompound Campo Alegre voor tientallen miljoenen drugsgelden en ander avontuurlijk verworven dinero te hebben witgewassen via Liechtenstein (zie ook de afleveringen 19 en 33 in deze serie). De carrousel zou volgens het OM begin 1998 zijn gaan draaien toen Franklin zijn opwachting maakte in het Amsterdamse perceel van mr. Rieske, een satelliet van “onderwereldbankier” Willem Endstra. Samen met mr. Zeegers, nog een figuur uit het solaire systeem van Endstra, zou Rieske zijn begonnen om de marsroute uit te zetten. In Liechtenstein zag de firma Wilshire Advisors het daglicht met Van Ierland als eigenaar en Franklin als directeur. De geldstroom kwam op gang. Koffers met cash en een reeks van girale en bancaire overmakingen op naam van frontondernemingen passeerden Amsterdam op weg naar het ministaatje in de Alpen. Vervolgens leende Van Ierland grote bedragen van Wilshire Advisors (zichzelf) en het aldus gewitte geld keerde via koeriers of gewoon bancair terug naar Curacao. Daar werd het onderandere gebruikt voor de uitbreiding van Van Ierland’s imperium en voor renovaties in Campo Alegre. Ook bij het investeren van de naar Robijn riekende bundels waren de twee Amsterdamse sluismeesters actief, waarbij de naam van Van Ierland zo consequent werd weggemoffeld dat de heren kapsones kregen en pretendeerden dat ze zelf eigenaar van Campo Alegre waren. Dat zou vanuit Curacao snel zijn rechtgezet. Het OM eiste aan het eind van het requisitoir twintig jaar gevangenisstraf tegen Van Ierland, een boete van 1 miljoen gulden en verbeurdverklaring van het eerder inbeslaggenomen bedragje van 367.780 dollar. Franklin hoorde veertien jaar eisen en een boete van 300.000 gulden. De advocaten van de beide heren onder wie Abraham Moszkowicz zullen de komende week proberen het hele verhaal van het OM in de vuilcontainer te proppen. Mocht dat niet lukken dan worden de rapen van de heren Rieske en Zeegers mogelijk ook langzaamaan gaar en krijgt het monsterproces op Curacao wellicht een boeiend vervolg in Nederland. Wij blijven in de slipstream.