Actueel 1 - 15 juli 2002
Reich en arm
15 juli 2002
Otto Reich is de huidige Amerikaanse “Staatssecretaris” van Buitenlandse Zaken voor Latijns-Amerika. Reich is van Cubaanse afkomst en heeft een pesthekel aan alles wat links is en in meer in het bijzonder aan Fidel Castro. Daarom is hij ook door Bush ingehuurd. Waarschijnlijk op voorspraak van zijn ouweheer die staaltjes van Reich’s improvisatietalent al eens had leren waarderen tijdens de Iran/Contra-operaties. Als onderdeel daarvan werden de tegenstanders van Daniel Ortega’s Sandinistische bewind in Nicaragua voorzien van wapens die betaald werden met drugsleveranties of de opbrengsten daaruit. Toen bij de verkiezingen van vorig jaar Ortega een gerede kans maken opnieuw aan de macht te komen dreigden Reich cs. de Amerikaanse hulp aan het land stop te zetten. Ortega verloor de verkiezingen. Dezelfde dreigementen worden nu geuit in Bolivia waar op 3 augustus de stembussen opengaan voor de presidentsverkiezingen. Die zullen gaan tussen de rechtsgerichte Sanchez de Lozada, die het land als president al eerder tot onvoorstelbare armoede leidde, en Evo Morales, de populaire leider van de opstandige boerenbevolking. Die opstandige houding komt voort uit het verbod vanuit La Paz om nog coca te verbouwen. Geheel binnen het kader van de door Washington opgelegde “War on drugs”. Maar de coca-teelt vormt voor velen de en
ige manier om nog een beetje fatsoenlijk in leven te blijven en alternatieven zijn er niet. De linkse Morales steunt hen en dat bracht Reich tot de uitspraak “We don’t believe we could have normal relations with someone who espouses these kind of policies”. Een gotspe voor wie zijn Iran/Contra-verleden kent. Maar geenszins uit de toon vallend bij de twee leidinggevende roofridders in het Witte Huis die ineens zo luidruchtig een moreel verantwoord kapitalisme propageren. Alsof een boertje in Bolivia weet wat dat is.
Protest tegen vlootdagen
15 juli 2002
Zaterdag jongstleden hebben een twintigtal vredesactivisten onder de noemer "Stop Oorlogspropaganda" een protest gehouden aan de poort van het marinehaven terrein in Den Helder. Dit in verband met de vlootdagen en de daarbij behorende werving van kindsoldaten en verheerlijking van de oorlog. Duizenden bezoekers aan deze vlootdagen zijn geconfronteerd geweest met dit protest en hebben een pamflet in ontvangst mogen nemen. Diverse veiligheidsdiensten toonden erg veel interesse in het protest. Waarbij politiemensen en marechaussees vooral persoonlijk erg nieuwsgierig leken te zijn naar het voor hun veel besproken protest. Diverse agenten kwamen even een kijkje nemen om vervolgens weer het terrein op te gaan. Daarnaast deed de marinebewakings -(en inlichtingen)dienst verwoede pogingen iedereen op de digitale foto en film te zetten. Het fotoboek kan namelijk niet dik genoeg zijn. De persoon achter deze digitale camera beloofde de foto’s door te mailen naar de activisten. We zullen wel zien of hij zich daaraan houdt. Het protest was in elk geval een groot succes ondanks de ietwat lage opkomst. Veel voorbijgangers voelden zich duidelijk geconfronteerd met hun geweten, dat niet helemaal strookte met hun "onschuldige" dagje uit. Sommigen voelden zich zelfs persoonlijk aangevallen door ons vreedzame protest van spandoeken, sprekers en pamfletten. Bij de theatrale actie, waarbij mensen als lijk bebloed op de grond lagen, kwamen opmerkingen dat dit te confronterend was voor hun kinderen. Kennelijk is het niet confronterend voor kinderen om met automatische geweren te spelen en naar een show te kijken waar commando’s rond schieten en een strand veroveren, met behulp van bommen en granaten. Na afloop van het protest zijn een aantal activisten nog het marineterrein opgewandeld, waar een hilarisch kat en muisspel ontstond tussen vrolijke activisten en nerveuze autoriteiten. Nauw op de voet gevolgd door een mengeling van politie, marechaussee, marinebewaking en ongetwijfeld ook een aantal stillen hebben de activisten een groot deel van het terrein geïnspecteerd. Echter om 17.00 uur sloot het terrein en werden de activisten vriendelijk doch dwingend verzocht het terrein te verlaten, waarbij ze zelfs nog een lift van de marinebewaking aangeboden kregen. Deze werd in verband met het mooie weer en de vervuiling van de auto beleefd afgewezen. De volgende dag hebben een paar activisten nog pamfletten uitgedeeld bij het station en op vrijdag zijn nog enkele antimilitaristische leuzen aangetroffen in de omgeving van de marinehaven.
Niet bij kaas alleen (3)
14 juli 2002
Het blijft bonken in het donker bij het zoeken naar meer informatie over de achter een kijkgaatje gedeponeerde Peter Friederichs, de Zwitserse ambassadeur in Luxemburg. Er zijn berichten over handel in auto’s, antiek en Cubaanse sigaren waarbij hij gebruikmaakte van zijn diplomatieke onschendbaarheid om allerlei zaken over de grens te tillen. Niet deftig. Andere berichten spreken van Friederichs’ mogelijke betrokkenheid bij een witwaswinkel die geopend werd tijdens zijn vijfjarig verblijf op Cuba, waar hij naast de Zwitserse belangen qq. ook die van de Verenigde Staten behartigde. Dan praten we al gauw over dingen als drugs- en wapenhandel en dat is andere spacecake. Er komen ook steeds meer details los over nog een leuk schandaal dat Zwitserland de afgelopen weken niet onberoerd heeft gelaten. Dat was de aanhouding van Georg von Opel bij een bescheiden Duitse grensovergang op 30 juni jl. Omdat hij een beetje ze…ze…zenuwachtig achter het stuur zat werd zijn auto - een Opel Omega - aan een nadere inspectie onderworpen. In zijn aktentas vonden de ijverige douaniers documenten waaruit bleek dat meneer Von Opel samen met zijn broer George op 17 juni in Basel stiekem een tweetal stichtingen in elkaar had laten frutselen: Carina en Luziferus. Met als vestigingsplaats Vaduz in Liechtenstein. Niet zomaar. Carina bleek bedacht te zijn met 224 miljoen Zwitserse francs. In het geval van Luziferus kon nog niet worden vastgesteld om hoeveel miljoen het ging. Nog te heet zeker. Het zou gaan om centjes uit een erfenis die Georgje en Georgie liever niet wilde delen met Piet Belasting. Gek hé, maar het schijnt zo te zijn dat als je himmeltergend rijk bent je steeds hebberiger word. Voer voor psychologen.
Niet bij kaas alleen (2)
13 juli 2002
Oh, oh, wat zijn we weer voorzichtig met zijn allen als het gaat om een criminele zaak rond een figuur uit de topklasse van de internationale diplomatieke wereld. Afgelopen maandag werd in Zwitserland Peter Friederich gearresteerd. De 59-jarige Zwitserse ambassadeur in Luxemburg. Hij wordt ervan verdacht op grote schaal gegoocheld te hebben met bedragen waarvan J. met de P. nachten lang zou liggen woelen. Geen lullige meneer die Friederich. Zo was hij in 1990, na de val van de muur, de Zwitserse coördinator voor de hulp aan de voormalige communistische oostbloklanden. In 1991 werd hij ambassadeur in het “communistische” Vietnam en 1995 ambassadeur in het “communistische” Cuba. Daarna volgde in december 1999 zijn benoeming in Luxemburg. Ten behoeve van het justitieel onderzoek was blijkbaar zowel het Luxemburgse als Zwitserse bankgeheim even opgeheven. Daarbij werd duidelijk zoveel belastend materiaal gevonden dat men kon overgaan tot arrestatie. Of Friederich in zijn eentje opereerde? Alleen ten behoeve van zichzelf? Joost mag het weten. Overal is het voorzichtigheid troef. Zelfs in de Zwitserse schandaalbladen. En in de Europese diplomatieke wandelgangen wordt haast fluisterend over de zaak gesproken. De doofpot is al op het fornuis gedeponeerd. Damage control is het devies. Maar wij blijven alert.
Niet bij kaas alleen
12 juli 2002
In Zwitserland zijn dezer dagen weer eens les navets cuifs ofwel de rapen gaar. De toplieden van de holding Transinvest, de Duitser Werner Albert en zijn Russische partner Nicolai Makourine, blijken namelijk ervan verdacht te worden jarenlang leiding te hebben gegeven aan een enorme witwasoperatie ten behoeve van zowel de Russische boven- als onderwereld. Hoewel de grens tussen die twee categorieën net als bijvoorbeeld in Nederland hier en daar moeilijk is te trekken. Tot het netwerk van beide heren behoren behalve Transinvest eveneens TransRail, Interrail, Transasia, Sojuzvneshtrans, Transfracht, Militzer & Münch (met zeer profijtelijke verbindingen met en in Afghanistan) en nog meer van dat moois op het gebied van transport/logistiek, handel en financiering. Het parket in het Italiaanse Bologna heeft Albert en Makourine nu samen met nog 150 andere lieden uit de wasserette- en smokkelbranche op een opsporingslijst gezet en in verschillende Zwitserse kantons is inmiddels een legertje snuffelaars op pad gegaan om het hele netwerk bloot te leggen. Kan dus nog een leuk zaakje worden. En voor ons gefundenes Fressen.
Perspectief (5)
12 juli 2002
In november 1980 laat het Bundes Kriminal Amt aan de Nederlandse autoriteiten weten dat het over aanwijzingen beschikt dat Oldelft tussen 1979 en 1981 voor 104 miljoen gulden nachtzichtapparatuur heeft geleverd aan Lybië via de Italiaanse licentiehouder Microtecnica. Volgens een publicatie van Vrij Nederland dd. 25 juni 1983 beschikte de Economische Controle Dienst (ECD) over een alleraardigst dossier met betrekking tot deze affaire onder de naam Montecristo. Zonder twijfel daarbij refererend aan het boek "De GRAAF van Montecristo" van Alexander Dumas. Ook NRC-journalist Robert van de Roer voert in zijn boek "Voorheen Slavenburg" (Balans, 1988) een graaf op, die in wat groter oorlogstuig handelde. De bank en de adellijke wapenhandelaar vonden elkaar voor het eerst bij het verkwanselen van een partij handvuurwapens aan Khadaffi die als machineonderdelen in kisten vanuit India naar Lybië werd gestuurd. Of daarna nog meer van dit soort shit zijn weg vond naar het land waar vanaf die tijd ook de voormalige CIA-agenten Edwin Wilson (vaak in Brussel te vinden) en Frank Terpil met stiekeme steun vanuit Langley buitengewoon aktief waren, vermeldt het boek niet. Wel dat vele wapentransacties via het filiaal Dordrecht werden gedirigeerd. Daar trad directeur Fred Bartels jarenlang op als contactpersoon en betaald adviseur voor de door de top van zijn bank geïntroduceerde handelaar. Volgens de berichten uit die tijd een in de Verenigde Staten wonende Nederlander, die zich graag met “graaf” liet aanspreken. Toen het schandaal rond Oldelft eind 1983 uitbarstte en zoals naar behoren een rechtszaak volgde bleef het Montecristo-dossier van de ECD gesloten. Desgevraagd deelde de dienst zelfs mede dat dat dossier niet bestond. Wordt vervolgd.
Perspectief (4)
11 juli 2002
Graaf Armfelt was niet alleen dikke mik met Piet Slavenburg, de grote baas van de gelijknamige bank, maar ook met een van de directeuren van het filiaal in Amsterdam: Piet Iedema. Net als de Amerikaan een fanatiek aanhanger van de World Anti Communist League en niet vies van zo links en rechts een wapenhandeltje. Dat moge bijvoorbeeld blijken uit zijn fiat voor ruime financiële steun aan de Noordierse wapenhandelaar Jim McCann die via diens frontfirma’s Tara Containers in Tilburg en Tamara Shipping in Terneuzen de IRA van wapens voorzag. Mc Cann’s organisatie werd met name in Nederland geïnfiltreerd door de als drugshandelaar voor de Britse geheime dienst MI 6 in het veld zijnde Howard Marks. Die werkte daarbij driftig samen met de ook al niet van geheimedienst-smetten vrije club van de Amsterdammers Arend Terhorst, Hugo Krop en Edmond Verrijn Stuart (zie vooral de serie eerder in deze rubriek “Hardhout met een luchtje” van zomer vorig jaar). Daar liet McCann het overigens niet bij. Ook de ETA, de PLO en de Mossad maakten van zijn diensten gebruik. Merkwaardigerwijs volgens onze bron dezelfde doelgroepen als die van de eveneens vanuit Terneuzen opererende Armfelt cs., aangevuld met landen als Irak en Lybië. Geassisteerd door dezelfde bank. De affaire rond de leveranties van Oldelft-nachtzichtapparatuur aan Irak werd in de eerste helft van de jaren tachtig breed uitgemeten zowel voor de kadi als in de pers. Maar vreemd genoeg trokken de levering van zowel een partij handwapens als van hetzelfde soort nachtzichtapparatuur aan Lybië noch juridisch noch journalistiek erg veel aandacht. Toch waren die vooral in deze context wel degelijk uiterst interessant. Daarover meer in een volgende aflevering.
Syndroom
10 juli 2002
Het Britse weekblad Sunday Times is gisteren op internet begonnen met een serie artikelen over Srebrenica aan de hand van het verhaal van “Nick Cameron”. Een voormalige Special Air Service Regiment (kortweg SAS) die samen met twee van zijn collega’s, drie Nederlandse commando’s (!!!) en een paar Moslim-guerilla’s zich gewapenderhand tot het laatst hebben verzet tegen de oprukkende Serven van generaal Mladic. Cameron vormde de ogen en oren van generaal Rupert Smith, de Britse VN-commandant in Serajevo, en gaf in die hoedanigheid ook coördinaten door van Servische doelen ten behoeve van de door hem verwachte luchtaanvallen door de NAVO. Al snel werd hem duidelijk dat hij dat voor Jan Doedel deed, want buiten het uitschakelen van twee Servische tanks door een paar Nederlandse F-16’s en een controlevluchtje van een Amerikaans toestel nam hij geen enkele activiteit vanuit de lucht waar. Mladic kon gewoon zijn gang gaan. Cameron kreeg direct na het drama, dat Kok uiteindelijk zelfs noopte om verscholen achter een zonnebril à la Al Capone naar Canossa ofwel Srebrenica af te reizen, van zijn SAS-chef in Serajevo te horen, dat het nooit de bedoeling van de VN was geweest om Srebrenica te verdedigen. Nooit. Dat verklaart ook waarom Arkanovich, de door de VN/NAVO-kongsie gesteunde leider van de Muslim-guerilla’s binnen de enclave, al ruim voor de val van Srbrenica de poten had genomen. Hij was netjes ingelicht (zie ook “Taktiek” dd. 13/3/2002). Maar net als de later met onze nationale waterspecialist rondhossende Dutchbatters wist Cameron tijdens zijn gevaarvolle missie van niks. En dat zat hem niet lekker. Ondanks de vetleren medallie die hij kreeg voor zijn inzet en het consigne om verder zijn bek te houden, verkoos hij daarom zijn verhaal naar buiten te brengen. Komen wij misschien toch nog van een van onze vele syndromen af.
Perspectief (3)
9 juli 2002
Carl Armfelt mocht zich graaf noemen. Hij stamde uit een Zweeds/Finse adellijk geslacht dat zowel geparenteerd was aan de Zweedse koninklijke familie als aan de familie Palme. Volgens onze bron voor dit verhaal rond de voor de CIA in touw zijnde graaf riep hij samen met Armfelt de firma Ex-Orbit in het leven. Een facade voor hun illegale praktijken die werd geregistreerd in het Zwitserse Zug en veel van haar zaken liet lopen via het in Brussel gevestigde Asscher en Co. Een van die zaken was het leveren van nachtzichtapparatuur van de Nederlandse onderneming Oldelft aan twee Arabische landen: Irak en Lybië. Over de Iraakse affaire is in de loop van de tijd het nodige bekend geworden. Direct na de Oktoberoorlog in 1973 waarin Egypte en Syrië bij verrassing Israël bijna op de knieën kregen, stelden de Arabische olieproducerende landen een embargo in tegen Nederland. Aanleiding waren de stiekeme leveranties van munitie, wapens en wapenonderdelen aan Israël, waarvoor de toenmalige minister van Defensie Henk Vredeling op eigen houtje toestemming had gegeven. Uiteraard met medeweten van de CIA. Irak hield zich ten opzichte van Nederland niet strikt aan het ingestelde embargo en werd daarvoor in 1974 beloond toen het een order plaatste voor nachtzichtapparatuur met een gezamenlijke waarde van 200 miljoen gulden. De regering-Den Uijl verleende haar fiat en de leveranties gingen vlotjes van start. Mede dankzij de noeste arbeid van een aantal tussenfiguren onder wie ene "Eagle" wiens identiteit altijd onduidelijk is gebleven (mogelijk was de schuilnaam een referentie aan het embleem van de CIA, hoewel dat wel erg veel lijkt op een staaltje "hineininterpretieren" onzerzijds). Alles verliep redelijk soepel tot in september 1980 Irak en Iran elkaar te lijf gingen. De leveranties gingen vrolijk door, zij het vanaf dat moment illegaal. Nou ja, illegaal. De toen nog in leven zijnde Inlichtingen Dienst Buitenland (IDB) en de Marine Inlichtingen Dienst (MARID) waren wel degelijk op de hoogte, maar hielden zich woestijnmuisstil om hun informatiepositie in Bagdad niet naar Allah te helpen (zie voor dit verschijnsel ook De verborgen listen van de biochemo-boys in De Morgenster). Niet voor niets overigens, want Israël maakte daar op 7 juni 1981 dankbaar gebruik van om de Iraakse kerncentrale Osirak plat te bombarderen. In dit soort schemersituaties tussen legaal en illegaal valt voor lieden die een beetje handig zijn op dit terrein een bom duiten te verdienen. Daar heb je ook een bank voor nodig die desnoods bloemen plukt aan de rand van de afgrond. Armfelt cs. vonden zo'n bank: Slavenburg. Wordt vervolgd.
Keer het Tij
8 juli 2002
Vorige week organiseerde het platform Keer het Tij een druk bezochte bijeenkomst in De Rode Hoed in Amsterdam. Zo'n 200 mensen kwamen meedebatteren over een antwoord van progresieve maatschappelijke organisaties op het regeerakkoord van het nieuwe kabinet. Als vervolg op het debat in de Rode Hoed vond er daarna een platformvergadering plaats van de 30 organisaties die deelnemen in platform Keer het Tij. Daar is besloten tot de eerste actie van het platform. Op prinsjesdag dinsdag 17 september (overdag) zal er op een plein in Den Haag een manifestatie zijn rond de diverse thema's die door de kabinetsplannen onder vuur liggen! Dus noteer deze datum vast in je agenda. Nadere informatie over locatie en programma volgt nog. De volgende vergadering van het platform is op zaterdag 31 augustus van 10.30 tot 12.30 uur in Amsterdam. Aansluitend kan iedereen deelnemen aan de grote manifestatie Johannesbrug die Milieudefensie en andere organisaties die middag organiseren op de Dam in Amsterdam. Organisaties die aan willen sluiten en een uitnodiging willen ontvangen voor de Keer-het-tij-vergadering van 31 augustus kunnen mailen naar
Oorlog is oorlog
8 juli 2002
Naar verwachting zal president Bush binnenkort toestemming geven voor het hervatten van een curieus onderdeel van het War on Drugs-programma: het tot landen dwingen of botweg neerschieten van vliegtuigen in het luchtruim van Colombia en Peru die ervan worden verdacht coke en/of andere "mindbenders" te transporteren. Vorig jaar werden deze acties stopgezet toen op 20 april een toestelletje werd neergehaald dat niets anders bleek te vervoeren dan het gezin van een Baptistisch verbreider van God's woord. Foutje van de "spotters" in de speciaal voor de jacht op drugstransporten ingerichte Cessna. Weliswaar hartstikke goed opgeleid in Alabama door luitjes van Aviation Development Corporation (een stukje speelgoed van de CIA), maar vergissen is menselijk. Het betrokken opleidingsvehikel is inmiddels afgelopen januari opgedoekt. Gelukkig vond Washington het in Maryland gevestigde bedrijf Arinc Incorporated bereid om het lesprogramma over te nemen en sinds april dit jaar worden gretige Colombiaanse en Peruaanse cursisten al weer opgeleid voor hun belangrijke taak. Als de operaties worden hervat zal de leiding berusten bij de ook al met onze enthousiaste Jannen in de West samenwerkende Joint Interagency Task Force-East uit Key West in Florida. Alleen al om de Amerikaanse regering te paaien en eventuele landingen bij Scheveningen te voorkomen is het wellicht voor de regering-Potter in spe aanbevelenswaardig om die samenwerking verder uit te bouwen. Door bijvoorbeeld Nederlandse cursisten in Maryland te laten opleiden voor het "spotten" van vliegtuigen vol bolletjesslikkers en/of het neerhalen van toestellen van de onderneming Transportes Aeros Mercantiles Panamericanos (Tampa). Puur en alleen omdat die uit Medellin komen. Goed, dat is misschien wel een beetje in eigen vlees snijden, want Tampa is een volle dochter van Martinair. Maar je maakt een goede beurt in Washington en waar gehakt wordt vallen spaanders. War is nu eenmaal War.
Met zijn allen naar de Disco
6 juli 2002
De aandelen van Ahold zijn de afgelopen week in een gierende duikvlucht geraakt. Geen wonder, want de knuffel van Albert Heijn is in Argentinië met zijn neus in de halvarine gevallen. Het bedrijf werkt daar al geruime tijd samen met Velox Retails Holding (VRH). Ondermeer in de supermarktketen Disco. VRH maakt onderdeel uit van de Velox-holding waarin naast de in Buenos Aires gevestigde Veloxbank ook de op de Kaaimaneilanden geregistreerde Velox Investment Company, de in Chili actief zijnde Velox Servicios Financieros en Velox Inversiones en de in de Verenigde Staten valuta wisselende Velox Casa de Cambios zijn ondergebracht. Het financiële vehikel is eigendom van de gebroeders Juan en José Peirano, die recentelijk op het verlanglijstje van het Openbaar Ministerie in Uruguay terecht zijn gekomen. Justitie in Montevideo zou ze namelijk graag aan de tand willen voelen over het wegsluizen van op zijn minst tientallen miljoenen dollars, waardoor zelfs de liquiditeit van een aantal bedrijven binnen het Peirano-imperium ernstig in gevaar is gekomen. Bij dat sluizen werd niet alleen gebruik gemaakt van de Velox-route maar ook van andere banken waar beide heren een dikke ringvinger in hadden. Zoals de Banco Aleman in de Paraguyaanse hoofdstad Asunción, de Banco Montevideo in Uruguay en de inmiddels in staat van ontbinding verkerende Trade & Commerce Bank met vestigingen in Uruguay en op de Kaaimaneilanden. In hoeverre dit alles voor Ahold, dat zich samen met VRH ook in landen als Chili, Peru en Paraguay super manifesteert, consequenties zal hebben is op de kassarol nog niet terug te vinden. Maar het wordt waarschijnlijk nog bedenkelijker wanneer de betrokken justitiële autoriteiten zich gaan vastbijten in de gezamenlijke financiële strapatsen van de Peirano's en de kliek rond oud-president Menem via het bedrijf Cambios Guarani, waarover officieel nog weinig bekend is. Tot die kliek behoren onderandere leden van Menem's vroegere schoonfamilie Yoma, de internationale financier Ghaith Pharaon, de internationale wapenhandelaar Manzur al Khassar (zie voor meer achtergronden het artikel Steekspel rond een uranium-deal in de Morgenster), diens collega's Ruben Ormat en Jean Bernard Lasnaud (zie over die laatste een paar frisse details in "No scud today" van 11 en 24 juni in deze rubriek) en een luitenant van de Colombiaanse drugslord Londono. Leuk gezelschap voor een avondje Disco.
Perspectief (2)
5 juli 2002
LPF-grossmaul Ferry Hoogendijk heeft in het verleden bij het schaarse aantal vragen over zijn connecties met Carl Armfelt altijd volgehouden dat hij de CIA-agent nooit persoonlijk heeft ontmoet. Het was volgens hem een contact van Daan van Rosmalen, zijn alter ego bij Elsevier's Magazine. Maar volgens een schriftelijke verklaring van een Nederlander die Armfelt jarenlang terzijde stond bij allerlei illegale praktijken is dat ronduit niet waar. Volgens hem woonde Hoogendijk midden jaren zeventig diverse vergaderingen bij in een gehucht in Zeeuws Vlaanderen waarbij niet alleen Armfelt, Hoogendijk en hijzelf aanwezig waren, maar ook de Saoedische journalist en wapenhandelaar Al Ajaz, een Nederlandse ex-minister van Defensie en verder een bonte verzameling van Britse, Duitse, Zweedse en Israëlische vertegenwoordigers van de schaduwwereld (namen grotendeels bij ons bekend). De vergaderingen werden genotuleerd door de toenmalige, uit het Belgische Maldegem afkomstige secretaresse van Armfelt (naam bij ons bekend). En er zouden zelfs foto's zijn gemaakt van deze gezellige bijeenkomsten. Waarover de heren het hadden laat zich raden: wapenhandel. Hoogendijk rangschikte dit verhaal tijdens een telefonisch onderhoud onder de verzamelde werken van de gebroeders Grimm. Maar daarmee is wat ons betreft de kous niet af. Daarvoor zit in deze affaire toch teveel perspectief.
monumentaal verraad
4 juli 2002
De Nederlanders hebben nog steeds moeite met het verkroppen van hun schandelijke verleden. Dat komt weer eens duidelijk uit de verf rondom het slavernijmonument, dat maandag 1 juli jongstleden werd ingewijd in aanwezigheid van Hare Majesteit Koningin Beatrix. Aan de hand van een Volkskrantverslag het volgende: Gert Oostindië, directeur van het Koninklijk Instituut voor Taal-, Land- en Volkenkunde in Leiden is weer zo'n typisch voorbeeld van de Nederlandse schijnheilige gladstrijker. Onder het mom van objectiviteit weet hij de essentie te verbloemen. Hij vermoedt, dat de slavernij de Nederlanders "gewoon geen zier interesseerde. De auteurs van schoolboeken besteedden er althans hoegenaamd geen aandacht aan. Eigenlijk is dat nog steeds zo. In het geschiedenisboek van mijn zoon trof ik welgeteld 1 pagina aan over het verschijnsel slavernij. Over het aandeel van Nederlandse handelslieden wordt gezwegen. En over Oranje wordt hier door Gert Oostindië gezwegen." Oostindisch doof voor de werkelijkheid vervolgt Oostindië: "Nederlandse historici ontlenen hun beroepseer tenslotte in belangrijke mate aan hun zelfkritische vermogens. Getuige, onder andere, de gretigheid waarmee ze hebben afgerekend met een heroisch oorlogsverleden" .Voor de blanken "vormt de Tweede Wereldoorlog nog steeds het historisch ijkpunt." Dat is onjuist. Dat is het helemaal niet, want ook daar wordt de essentie verbloemd. Die essentie is, dat het in hoofdzaak een oorlog was van het gezamenlijke kapitalistische christelijke, 'nationaal-socialistische', 'Brits-imperialistische' of 'New-Deal-istische' Westen tegen het Stalinistisch 'communistische' Oostfront. Waarbij -ongelofelijke paradox- op een moment het Stalinistisch 'communistische' Oostfront aan de kant van de geallieerden kwam te staan. Dat bewijst vooral dat niets ons te dol is, als het om economische belangen gaat. Daarbij trokken en trekken de multinationals aan de touwtjes. Dezelfde multinationale banken en bedrijven hadden èn Lenin, èn Hitler, èn Roosevelt in het zadel geholpen - en later Buffalo Bush. De Leidse historicus Piet Emmer is van hetzelfde laken een pak. Hij zegt: "En mevrouw Biekman heeft kwaad bloed gezet met haar kenschets van de slavernij als '350 jaar holocaust'. Daarmee kweek je niet bij iedereen begrip voor je standpunt." Nee, dat doe je pas als je de scherpe kantjes er zo afslijpt dat er een rond pareltje van geschiedschrijving overblijft - goed genoeg om voor de onverschillige zwijnen te kunnen worden geworpen. "De voorzitter van de Landelijke Platform Slavernijverleden Barryl Biekman benadrukte dat mede dankzij het koninklijk huis en de Nederlandse regering slavernij zo lang heeft kunnen voortduren en dat hierdoor de zwarte bevolking nog lang is gestigmatiseerd." Opmerkelijk is hier het 'dankzij', in plaats van 'door de schuld van'. Maar blijkbaar kan en mag nu toch worden opgemerkt dat Oranje en de Nederlandse Regering in de slavernij een kwalijke rol hebben gespeeld. Er moesten eeuwen voorbijgaan. Wanneer je vandaag vierkant bewijst hoe nog maar een dikke halve eeuw geleden, tijdens de Tweede Wereldoorlog, het Huis van Oranje, in de persoon van koningin Wilhelmina en prins Bernhard, collaboreerden met de Duitse bezetter, dan wil niemand dat nog horen. En als men erop wijst dat vandaag Hare Majesteit Koningin Beatrix, als voorzitster van de geheimzinnige Bilderberg Group allereerst de Amerikaanse belangen behartigt, dan wordt dat volkomen genegeerd. Terwijl het bewijs van Beatrix' invloed op de Regering weer eens werd geleverd met de recente goedkeuring van de steun aan het Amerikaanse Lokheed-(Bernhard!)-Martin project van de JSF. Waarbij zelfs de LPF meehobbelde en zijn stichter Pim Fortuyn voor de tweede maal vermoordde. Dat kon en kan gebeuren omdat het de Nederlanders "gewoon geen zier interesseerde". Wordt het niet tijd voor de oprichting van een monument voor de Nederlandse schijnheiligheid? (Charles Destrée)
Perspectief
4 juli 2002
De Groene Amsterdammer van deze week besteedt terecht opnieuw veel aandacht aan het door ons al eerder als Hiltonwipper gekwalificeerd LPF-fenomeen Ferry Hoogendijk, die dezer dagen als een sinister soort Pinocchio het bestuur van Pim's club heeft geherstructureerd op aansturen van zijn eigen Japie Krekel: Siem Sleeswijk Visser. Een voormalig hoofd van de Marine Inlichtingen Dienst. Ferry heeft iets met inlichtingendiensten en het is jammer dat dat aspect bij De Groene ditmaal niet erg uit de verf is gekomen. Vooral bij roemruchte affaires als die rond de PSP-er Bram van der Lek en de Zuidafrikaanse CIA-stooge Eschel Rhoodie kwam in de jaren zeventig/tachtig namelijk aan het licht hoe groot de invloed was van polishouders van de BVD en CIA op het reilen en zeilen binnen het door Ferry Hoogendijk en diens major domus Daan van Rosmalen geleide Elsevier's Magazine. Een van die polishouders was de Amerikaan Carl Armfelt. Een politieke manipulator in optima forma, die o.a. de bron was van het KGB-verhaal rond Van der Lek (zie het artikel "De Zweedse Connectie", dd. 31/1/1996 in de Groene Amsterdammer) en via de afschrikwekkende World Anti Communist League in Nederland levendige contacten onderhield met C.C. v.d. Heuvel (voormalig BVD-topper en dikke mik met Ferry en Daan) en Jimmy Janssen van Raaij (zie het artikel Brusselse Truffels in De Morgenster), de huidige fractieleider van de LPF in de Tweede Kamer! In België stond de vanuit Knokke en het Zeeuws Vlaamse Eede opererende CIA-agent in diezelfde jaren op goede voet met politieke toplieden als De Bonvoisin en Vanden Boeynants, die samen met hun addergebroed het land voorzagen van een Latijns verfje. Compleet met dreigende staatsgrepen, doodseskaders, seksschandalen, drugs- en wapenhandel-en-gros etcetera etcetera. Bij dat laatste speelde Armfelt eveneens een indrukwekkende rol via zijn contacten met de in Brussel residerende Saoedische journalist Al Ajjaz, wiens naam eveneens onverbrekelijk verbonden is aan de activiteiten van de Bende van Nijvel (zie opnieuw en liefst met diepe aandacht Brusselse Truffels). Gezien de dreigende sfeer die in Nederland is ontstaan aan de vooravond van de laatste Kamerverkiezingen via een politieke moord, een reeks van kogelbrieven en meer van dit fraais is het misschien goed de huidige gebeurtenissen in politiek Nederland van een historisch perspectief te voorzien. For the times they are a' changing.
Sauregurkenzeit
3 juli 2002
Soms lees je een berichtje in de krant en blijf je met heel veel vragen zitten. Zo stond er in De Volkskrant van 24 juni jongstleden het volgende verhaaltje en onze vraag is, hoe zit dat dan in alle andere provincies in Nederland? "Groningen - Boeren dumpen hun dode vee massaal in wateren in Groningen en Drenthe, stelt het waterschap Noorderzijlvest. Het waterschap heeft dit jaar 180 dode schapen en koeien uit het water gevist. Dit is bijna een verdubbeling vergeleken met vorig jaar. Bij de meeste kadavers waren de oren afgesneden om de oormerken te verwijderen. Het waterschap Noorderzijlvest vermoedt dat boeren hun dode dieren in het water gooien om de hoge kosten voor destructie te omzeilen". (anp)
Nee bedankt
2 juli 2002
Een paar dagen geleden stond er in de Britse krant The Observer een artikel over de schandelijk gevaarlijk wijze waarop nucleair afval opgeslagen is in Engeland. Geen respons hier in Nederland terwijl komend jaar (2003) een hele berg Hollands nucleair afval terug komt uit Frankrijk! Dus het wordt tijd dat ook hier de boel eens serieus bekeken wordt en dat snel alle kosten van opslag en beveiliging doorberekend worden in de Kwh-prijs. Lees het stuk in The Observer maar eens en verbaas je over de enorme gevaren die daar in Engeland dreigen. Om even bij dit onderwerp te blijven: Vanaf vandaag is er een online poster-tentoonstelling te zien op de Laka website. Deze keer gaat het over het verzet tegen de bouw van de snelle kweekreactor in Kalkar (Duitsland). Aan de hand van 21 affiches uit Duitsland en Nederland uit de periode 1972-1986, wordt de geschiedenis van het project en het verzet ertegen duidelijk gemaakt. Je kunt meekijken op deze website
De rechtspositie van krakers op een rijtje
2 juli 2002
Krakers, opgelet! Alle wetten, moeilijke woorden en procedures die met het kraken van huisvesting te maken hebben zijn te vinden in 't nieuwe boekje De rechtspositie van krakers jegens de overheid. Het is geschreven door Marcel Schuckink Kool en verkrijgbaar via Baalproducties in Sittard (ISBN 90-75825-20-X). Het boekje staat ook op internet