Skip to main content

Actueel 1 - 15 augustus 2002

05 mei 2015

 

Hoop doet leven (2)

15 augustus 2002
De Telegraaf van vanochtend weet te melden dat muziekhandel Arcade in 1999 een boete van 150.000 gulden aan zijn heinsbroek kreeg wegens het door de strot duwen van prijsafspraken bij de detaillist. Dat schijnt illegaal te zijn. Het ging over de jaren 95/96 toen Herman Bentley-Ferrari nog eigenaar van Arcade was. Nou zal zo’n lullige anderhalve ton onze huidige miljonair-minister een vette worst zijn geweest, maar wellicht waren er nog meer redenen om in 1996 de boel over te doen aan Wegener. Zag de aanbeden visionair soms een stel buien hangen die wij níet zagen cq. zien? Kijk, dat lezen we niet in de grootste krant van Nederland. Nergens eigenlijk. Terwijl heel wat krantenredakties zijn verrast met het volgende briefje:

Utrecht, 23 juli 2002
Betreft H. Heinsbroek

Geachte heer, mevrouw

Nu het voormalig Kamerlid voor de LPF Philomena Bijlhout uit de politiek is verdwenen is het van belang om ook te wijzen op het verleden van de huidige LPF minister van Economische Zaken mr. H.Ph.J.B. Heinsbroek. Als directeur van Arcade was hij verantwoordelijk voor vele frauduleuze handelingen met betrekking tot het uitbrengen van muziek op CD zonder daarvoor Buma/Stemra afdrachten te doen. Dit alles speelt op het einde van de tachtiger jaren. In 1988 werd hij mede-eigenaar van Discourier BV en werd de keten The Music Store opgezet. Binnen deze snelgroeiende keten werd op grote schaal overgeproduceerde en parallel ingekochte CD’s op de markt gebracht. Ook werd via een filiaal op Curacao grote sommen illegaal geld en goederen uitgewisseld. Hoewel er ook verdenking bestond over export van drugs is dit door de BVD nooit bewezen. Binnen de Discourier/Music Store organisatie was sprake van vele malversaties. Zo werden pensioenafspraken met personeel nimmer nagekomen en veel winkelpersoneel zwart uitbetaald. Enkele jaren geleden is de keten verkocht. Recent is over de groothandel Discourier faillissement uitgesproken.

H.v. E.deW. Voormalig medewerker van de AIVD/BVD

Nou hoef je als onderzoekjournalist niet bij ieder toegezonden epistel van een onbekende die zich al dan niet terecht profileert als een speurneus visioenen te krijgen van een plant op de vensterbank en gesprekken in een duistere garage. Maar er zijn toch wel een paar leads in bovenstaand briefje die voor de mainstream-media wellicht de moeite waard zijn om na te vlooien. Maar dat vergt iets meer dan het naar buiten brengen van hapklare brokken. De wil namelijk om ertegenaan te gaan en - niet onbelangrijk- de financiële middelen. Over dat laatste beschikt Kleintje Muurkrant helaas niet. En om met Herman te spreken: “Daar knappen wij niet van op”.


Doorgelicht

14 augustus 2002
Volgens bronnen binnen de Duitse inlichtingen- en veiligheidsdiensten waren hun Amerikaanse, Israëlische en wellicht ook hun Britse tegenvoeters een half jaar voor 9-11 al op de hoogte van de op handen zijnde terroristische aanvallen met vliegtuigen op “in het oog springende symbolen van Amerikaanse en Israëlische cultuur”. Dus niet alleen in de VS. Er zouden bij de betrokken Arabische groeperingen namelijk ook plannen hebben bestaan om met een paar gekaapte Europese vliegtuigen Tel Aviv en andere Israëlische kustplaatsen dezelfde behandeling te geven als New York en Washington. Binnen dat kader hadden de Israëlische Veiligheidsdiensten de bewaking van de vliegvelden al verscherpt. Ondermeer via het in het geheim installeren van een nieuw door Philips ontwikkeld röntgenapparaat dat naast alle chemische elementen ook de geringste hoeveelheid springstof in de bagage herkent en weergeeft. Nee, dat is geen bericht van vandaag of gisteren maar van 11 september 2001. In de slagschaduw van de Klaagmuur wisten ze het dus ook: Philips, dan is het goed.


14 augustus 2002
Buurvrouw De Vilder heeft nee gezegd na een gesprekje met Potter. Ze wil geen staatssecretaris worden. Op zich is dat misschien heel geëmancipeerd. Alleen, we weten niet waarom ze nee heeft gezegd. Buurman Ferry zegt dat ze de druk van de pers niet aan kon. Welke druk? Staan er soms nog meer skeletten in de kast dan ons door de reguliere tot nu toe zijn voorgeschoteld? Over haar vader in een jurk? Over de coca-connecties van haar broer? Over het familiekapitaal van moeders kant? Nog niet zo lang geleden schaamde je je er bijna voor om het te zeggen: het wachten is op de zogenaamde roddelbladen. Want de mainstream-pers duikt wel naar pareltjes, maar is over het algemeen niet bereid om te publiceren wat zij allemaal in de modder heeft gevonden. Soms uit privacy-overwegingen, soms omdat RVD-haan Eef Brouwers dat eist, soms om de commissarissen niet tegen de schaarse haren in te strijken en soms om de (advertentie)inkomsten niet in gevaar te brengen. Zo kondigde de NRC maandagochtend jl. op zijn internetsite aan dat ‘smiddags op pagina 2 grootscheeps zou worden uitgepakt over de nieuwe LPF/VVD-minister van Verkeer en Waterstaat Roelf de Boer. Volgens goed in Den Haag ingevoerde bronnen zou de redactie van het dagblad het bewuste artikel afgelopen weekend aan de minister hebben laten lezen. Net ontwaakt uit zijn natte droom over de Randstad als één grote bulderbaan werd hij onaangenaam verrast door de inhoud van het stuk. Hij zou zelfs hebben overwogen het voorbeeld van Bouta-militante Philomena Bijlhout (toen was de casus De Vilder nog niet aan de orde) te volgen omdat hij het gehark in zijn privéleven niet zag zitten. Dat tuinieren dateerde overigens al van kort na zijn aantreden en had ondermeer betrekking op zijn connecties met een aantal avontuurlijke figuren uit het Rotterdamse zakenleven, die mogelijk ook een plaatsje hadden gevonden in het tot nu toe nog steeds niet gepubliceerde artikel. Terwijl tout Nieuwspoort al een week over de details loopt te kleppen. Kennelijk moeten de dagbladen en niet te vergeten de nieuwsrubrieken op Nederlandse televisie nog wennen aan de tabloid-journalistiek die met de bijdrages over Melkert’s Haagse SM-strapatsen toch ook op het Binnenhof zijn entree lijkt te hebben gemaakt. Zo was bijvoorbeeld de berichtgeving in De Telegraaf van gisteren over het declaratiegedrag van LPF-staatssecretaris Rob Hessing tijdens diens functioneren op de Nederlandse ambassade in het zo frivole en mondaine Parijs ook niet bijster onthullend. En is het wachten ook nog steeds op de revelaties over buurman Heinsbroek die als baasje van verzamelalbum-specialist Arcade het niet zo nauw zou hebben genomen met de afdracht van gelden aan de BUMA/Stemra in verband met auteursrechten. Kortom, we hebben nog wat tegoed. En hoop doet leven.

Hooligans (3)

augustus 2002
Fort Bragg in North Carolina is het belangrijkste opleidingsinstituut voor de Amerikaanse Special Forces, die in het laatste decennium zijn ingezet in Bosnië, Somalië, Irak en meest recentelijk Afghanistan. Ze leren op Fort Bragg alle kunstjr>es om snel en effectief hun tegenstanders uit te schakelen. Desnoods bij twijfel ook burgers. Hetde is nu dat sommige leden van dit elitecorps de laatste maanden hun kennis op moeders en kinderen thuis hebben toegepast. In de meeste gevallen was er sprake van heren die net uit Afghanistan waren teruggekeerd. Tot nu toe werden die moorddadige uitspattingen teruggevoerd op stress, veroorzaakt door de inspannende jacht op de club van Osama. Na de berichten over het gebruik van uppers en downers door de vliegers van de Marine en de Luchtmacht (zie “Hooligans” 1 en 2 van vier en zeven augustus jongstleden) beginnen in de Amerikaanse pers geruchten door te sijpelen dat ook bij andere krijgsmachtonderdelen onder extreme omstandigheden naar den drog wordt gegrepen om de menselijke vechtmachines op gang te houden. Hoe de medische en psychologische opvang er in de States uitzien weten we van de nasleep van de Vietnam- en de Golf Oorlog. Het is dus helemaal niet onmogelijk dat de moorden die door de teruggekeerde boys van Fort Bragg de laatste maanden thuis zijn gepleegd het gevolg zijn van het gebruik van drugs cq. het plotseling wegvallen daarvan. Ofwel cold turkey maar zonder thanksgiving. En opnieuw vragen wij ons af hoe het zit met onze Hollandse jongens en meisjes ter land, ter zee en in de lucht. Zeg, Benk, krijgen we nou nog antwoord of hoe zit het?

FARCentje op herhaling

12 augustus 2002
Eind vorige week heeft Washington aan de nieuwe Colombiaanse president Uribe laten weten dat het geen enkel bezwaar heeft tegen de benoeming van diens vriend Pedro Moreno tot adviseur. Voor een buitenstaander is dat wel gek. Maar voor een binnenstaander heel consistent. Effe uitleggen. Moreno trad in de jaren tachtig al op als adviseur en beschermheer van Uribe. Die vervulde in die tijd de functie van burgemeester van Medellin en werkte bij grote ontwikkeling- en moderniseringsprojecten keurig samen met de top van het naar zijn stad vernoemde drugskartel. Zoals dat ook elders in de wereld in steden als bijvoorbeeld Palermo en Amsterdam nu eenmaal gaat. Na de démise van het kartel werd het rond Uribe wat stil. Maar schijn bedriegt. In 1995 drong hij door tot de top van de Liberale Partij en werd hij benoemd tot gouverneur van de provincie Antioquia (met als hoofdstad Medellin). Samen met Moreno richtte hij de CONVIVIR op. Een eigen Sturmabteilung die de burgerbevolking van zijn provincie moest beschermen. Het werd zo’n chaos dat zijn gouverneurschap al na twee jaar finito was. En er circuleerden (opnieuw) drugsverhalen. Niet zo vreemd want vriend Moreno was al geruime tijd eigenaar van het bedrijf GMP Chemical Products dat ondermeer een potas-produkt in zijn assortiment had dat wordt gebruikt bij de produktie van cocaïne. De DEA wist hoe laat het was en nam dan ook eind jaren negentig in Californië drie schepen met dat goedje in beslag. Ze waren afkomstig van de firma Eland in Hong Kong en waren op weg naar GMP in Colombia. In 2000 werd dat huzarenstukje in Puerto Rico nog eens herhaald. Toen ging het om een schip uit Nederland (!) dat uiteindelijk met lading en al naar zijn thuishaven werd teruggestuurd. Zoals wij uit de literatuur over deze materie weten vaart de DEA echter niet altijd dezelfde koers als het Witte Huis. En zeker niet als een telg van de tot haar Adamsappel bij de Iran/Contra-affaire betrokken familie Bush de stoel daar warm houdt. Daarom verbazen wij ons er niet over dat de club van George junior Uribe en Moreno wel ziet zitten. Handel is handel, vooral als het om een monopolie gaat (zie ook: “FARCentje wassen” van 25 maart jl.)

Niet bij kaas alleen (6)

12 augustus 2002
En Peter Friederich maar volhouden dat hij alleen maar iemand heeft geholpen bij het ontduiken van wat miezerige belastingcentjes. Da’s wel erg, maar wie doet het niet als ie de kans krijgt? Daarmee probeert Peter zich een beetje het imago aan te meten van een soort Robin Hood. Maar bij een bedrag dat inmiddels is uitgegroeid tot ruim een miljoen Zwitserse frankskes, krabt zelfs een ezel op de flanken van de Jungfrau zich achter zijn flappers. Volgens de bij de affaire rond de geschorste Zwitserse ambassadeur in Luxemburg betrokken speurneuzen gaat het om een doodordinaire witwasoperatie van drugsgeld. Friederich kwam bij zijn vertrouwde Dexia-bank namelijk met enige regelmaat aansjouwen met kleine coupures van allerlei valuta en liet dan porties van het totaalbedrag overmaken naar lieden die stonden genoteerd als drugshandelaar. Dat staat vast en is moeilijk te rijmen met Friederich’s verklaringen tot nu toe. Verder staat vast dat het geld afkomstig is van een Spaanse meneer die in zijn vaderland al enige tijd de binnenkant van een celdeur mag bestuderen in afwachting van een proces wegens betrokkenheid bij drugshandel van jolige afmetingen. Dus Peter staat er behoorlijk gekleurd op en hij niet alleen. Zijn echtgenote wordt er nu ook van verdacht zich niet alleen bezig te hebben gehouden met het schikken van het Wedgewood servies voor intieme ontvangsten. Zij is nog op vrije voeten maar al wel verhoord. Vraag blijft hoe Mister Ambassador Friederich in deze handel verzeild is geraakt en wanneer. In de wandelgangen wordt gefluisterd op Cuba, waar hij ook de belangen van de VS cq. de Cubaanse gemeenschap in Florida behartigde (voor een affaire rond de voormalige Nederlandse ambassadeur op Cuba Willem Anthonie Dölleman zie “Contra’s” van 18 januari 2001). Maar er is een groot verschil tussen een wandelgang en het nauwe pad naar het beklaagdenbankje. Dus we wachten het nog maar even af.

Bush is wrong

10 augustus 2002
In naam van de vrede: Bush is wrong! Al maandenlang wordt de dreiging groter. De Amerikaanse president Bush lijkt steeds meer ernst te maken met zijn plannen om het door hem zo gehate regiem van de Iraakse president met geweld ten val te brengen. Steeds openlijker wordt door hem en zijn geestverwanten gesproken over een openlijke oorlog tegen Irak. Al jarenlang is er sprake van een zeer gespannen relatie tussen vooral Irak en de Verenigde Staten. Beschuldigingen van het schenden van de mensenrechten zijn daarbij niet van de lucht. Ook al jarenlang is er sprake van een enorme economische boycot tegen Irak, welke vooral verschrikkelijke gevolgen heeft gehad voor de Iraakse bevolking. Op dit moment is er sprake van een zeer dringend tekort aan alle elementaire behoeften van de bevolking, wat nu al reeds tot vele duizenden doden, waaronder bijzonder veel kinderen, heeft geleid. Voor vredelievende mensen is daardoor steeds duidelijker geworden dat problemen, van welke aard dan ook, niet door dreigementen en geweld opgelost kunnen worden. Integendeel. Slechts de Verenigde Staten lijken door hun optie van tomeloos geweld, hun belangen veilig te willen stellen. Zeker is daarbij dat dit niet in het belang is van de veelbesproken mensenrechten. Eerdere reacties van omliggende Arabische landen in de regio hebben al duidelijk te kennen gegeven aan de Amerikaanse president, dat bij een Amerikaanse militaire aanval de “doos van Pandora” zal worden geopend. Vertaald lijkt dit niet anders te betekenen als het uitbreken van een verschrikkelijke nieuwe oorlog. Een oorlog die veruit zal gaan boven het z.g.n. Amerikaans / Iraakse probleem. De kans op een groot internationaal militair conflict, een nieuwe grote oorlog dus, wordt door de VS-dreigementen met de dag groter. Vanuit Japan waar deze dagen de verwoestingen door de atoombom werden herdacht, maar ook uit steeds meer andere landen in de wereld,wordt zeer afwijzend op de huidige Amerikaanse politiek gereageerd. In Groot- Brittannie hebben inmiddels 25 kerkelijke leiders, onder wie het hoofd van de Anglicaanse kerk een brief gestuurd aan de Britse prime minister Blair, om tegen deze oorlogsdreiging op te treden. Ondergetekenden zijn ook in Nederland van mening dat met spoed initiatieven moeten worden genomen om de dreiging van oorlog af te wenden. Het moet ook in ons land mogelijk zijn om de Nederlandse regering op een spoor te zetten welke de vrede helpt te bewaren. In het midden oosten vloeit bovendien al te veel bloed. Kom op voor de vrede!

Arie van Kooten & Bert Bakkenes Radio vijf, drie, àààààcht

10 augustus 2002
En het leek vorig jaar september nog zo leuk te worden. Het toen nog als minister in bedrijf zijnde VVD-verschijnsel Annemarie Jorritsma legde toen op het terrein van het Curacao’se Sea Aquarium de eerste steen voor de nieuwe vestiging van Radio 538. Ooit opgericht door Lodewijk den Hengst (alias Lex Harding). Net als zijn oude gabbers Rob Out, Willem van Kooten en Herman Heinsbroek vermogend geworden door het plukken van commerciële bloemen aan de rand van het omroepravijn. Glunderend stonden Harding-adept Erik de Zwart als directeur en Eli Pichel als lokaal vertegenwoordiger van de radiozender in spe te luisteren naar Annemarie’s babbel. Wellicht al heimelijk verlangend naar het nachtelijk klinken der glazen en/of andere geneugten in een populaire gelegenheid als Mambo Beach (ondermeer de thuishaven van menige avontuurlijke marinier). Een jaar na dato ziet het er allemaal wat onduidelijker uit. Volgens persberichten ligt het project sinds juni stil. De locatie zou niet deugen (leuk voor Annemarie). En de zenderfaciliteiten zouden niet voldoende zijn om het hele eiland te laten meegenieten. Laat staan Bonaire. Dat laatste is echt lullig, want daar heeft Harding zijn tweede stulp en nou kan ie zijn eigen lokale zender niet horen. Maar er is meer. De lokale frontman en belastingadviseur Eli Pichel wordt namelijk beschuldigd van niet zo zuinige zwendel. Zo heeft de belastingdienst, qq. Eli’s natuurlijke gesprekspartner, een dezer dagen alvast zijn drie auto’s in beslag genomen en is een groeiend aantal schuldeisers naar hem op zoek om een kleine 1 miljoen piek te innen. Wegens het niet betalen van bijvoorbeeld catering, vuurwerk, sigaren, lonen, relatiegeschenken etc. etc. Daarnaast is hij mogelijk nog (mede)aansprakelijk voor de teloorgang van de firma Seinpost Holding/Sportsmarket, die in februari van dit jaar met een schuldenlast van zeventien miljoen naar de eeuwige jachtvelden verdween, en het niet nakomen van een koopcontract van een villaatje ter waarde van 2,4 miljoen. Naar verwachting zullen nog meer schuldeisers zich achteraan de rij aansluiten. Pichel’s gokbedrijf Cyber Curacao is nog wel actief, maar ook daar dreigt een “rien ne va plus”. Of dat ook geldt voor 538 horen we nog wel. Op de radio.

Perspectief (7)

9 augustus 2002
Faez al Ajjaz, de in de jaren zeventig/tachtig in Brussel gehuisveste Syrisch-Saoedische “journalist” handelde zoals wij al zagen ook in wapens. Zo verzorgde hij volgens Belgische bronnen in de eerste helft van de jaren zeventig een omvangrijk wapentrafiek naar Libanon. In die tijd was hij al aan de slag met de Zweeds/Amerikaanse “spook” Carl Armfelt, die volgens onze Nederlandse bron eveneens Libanese cliëntèle in zijn kladboekje had staan. Maar ook van aanzienlijk dichterbij. Zo liet de graaf een paar man van zijn garde ooit een bestelling bezorgen aan een bedrijf in Temse. Welk bedrijf en wanneer precies wist onze bron zich niet meer te herinneren. Maar bij het woord Temse komen binnen dit kader toch lugubere herinneringen boven. In augustus 1983 introduceerde de beruchte Belgische wapenhandelaar Willy Pourtois een aantal Libanese en Syrische cliënten bij het zeilmakerbedrijf Wittock-Van Landeghem. Mogelijk via de bemiddeling van Al Ajjaz, die tot de relatiekring van Pourtois behoorde. De belangstelling van de oosterse klanten ging uit naar zeven prototypes van een nieuw kogelvrij vest, die op dat moment werden uitgetest door het Nederlandse leger. Een “geheim” project maar wat is geheim? In de nacht van 9 op 10 september wordt bij het bedrijf ingebroken. De huisbewaarder en zijn echtgenote worden uiterst koelbloedig vermoord, opgeschrikte buren vliegen de kogels om de oren. De dieven nemen de zeven vesten mee. De rest laten ze onberoerd achter. Ze nemen de benen met een in juni gestolen Saab Turbo 900. We spreken over een actie van de Bende van Nijvel, die ruim een jaar daarvoor haar schrikbewind begon in een blauwe Santana uit ... Zweden. Armfelt’s thuisbasis waar hij volgens zijn Nederlandse intimi samen met William Colby, de op 28 april 1996 gezelfmoorde ex-directeur van de CIA, verantwoordelijk was voor de uitbouw en het onderhoud van het Skandinavische Gladio-netwerk. Ondermeer door het sturen van wapens, die heel vaak afkomstig waren uit Nederlandse en Westduitse NATO-depots.

Terreur

8 augustus 2002
Begin 2001 staakte de olie- en gasboer Exxon zijn exploratie-activiteiten in Atjeh. Ondanks de inspanningen van speciale Indonesische politie- en legereenheden om via moord en doodslag de belangen van de Amerikaanse multinational veilig te stellen. De tot een gewapend conflict uitgegroeide belangenstrijd tussen Djakarta en Atjehse activisten - die meer revenuen van de gaswinning opeisten ter verbetering van de levensomstandigheden van de lokale bevolking - leverde zo langzamerhand een te groot gevaar op voor het Exxon-personeel. Het duurde na de drooglegging niet lang voordat extra troepen naar het noorden van Sumatra werden gedirigeerd om het verzet te breken. De VS boden zelfs anti-terreur experts aan om het opstandige varkentje eventjes in hoog tempo te wassen. Mogelijk op aanwijzing van Exxon-adviseur Henry Kissinger die als Nobelprijswinnaar voor de vrede mensenrechten altijd hoog in het vaandel heeft gedragen (zie ook onze berichtgeving over deze zaak op 28 maart en 5 april 2001). Het varkentje wèrd gewassen. En Exxon ging weer aan de slag. Maar kreeg wel dankzij de inzet van het Internationale Labour Rights Fund namens 11 Atjehse dorpelingen een proces aan zijn oliebroek. Wegens het aanzetten tot en betalen van operaties van de eerder genoemde speciale Indonesische politie- en legereenheden om de angel uit het volksverzet te halen. Die operaties gingen gepaard met martelingen, verkrachtingen en moorden en de betrokken Atjehers eisen nu genoegdoening. Het Amerikaanse ministerie van Buitenlandse Zaken onder leiding van de ook al als een voorvechter van de mensenrechten bekendstaande Colin Powell heeft de zaak nu van een ongelooflijke dimensie voorzien. Het heeft namelijk de met de affaire opgezadelde rechtbank in Washington nu schriftelijk laten weten dat een uitspraak ten gunste van de klagers de Amerikaanse belangen ernstig zal schaden. Inclusief de strijd tegen het internationale terrorisme. Daarmee legt Powell voor de zoveelste maal de zenuw bloot van al het geouwehoer over die verrekte War on Terror. Het gaat heel ordinair nergens anders om dan de internationale financieel-economische belangen van het Amerikaanse bedrijfsleven. En de Terror komt uit Washington. Daar kunnen nu ook elf simpele zielen uit een dorp in Atjeh over meepraten.

Hooligans (2)

7 augustus 2002
Wij hebben er al eerder over geschreven, maar we kunnen het niet laten. Het Amerikaanse Departement van Marine heeft op 1 januari 2000 de “Performance Manual for continuous operations” het licht doen zien. Een vademecum ten behoeve van controleartsen te velde. Of liever, ter zee. Tot hun taak behoort ondermeer de vliegers aan boord van de moederschepen in topconditie te houden voor soms langdurige vluchten onder voortdurende stress. Volgens het boekwerkje zijn een goede nachtrust, goede voeding en sloten koffie niet altijd voldoende. Daarom mag dokje speed en/of andere stumulantia toedienen en voor het slapen gaan valium bij afwezigheid van een houten hamer (zie “Hooligans” van 4 augustus jl.). Maar dat is - nog steeds volgens de officiële tekst - geen nieuws onder de zon. Tijdens de Tweede Wereldoorlog werden de Jungs van de Luftwaffe ook van shit voorzien (vandààr dat Goering aan de dope is geraakt !!) en hun Britse tegenstanders konden ook niet zonder. In Vietnam knabbelden de Amerikaanse vliegers er eveneens lustig op los. Tot het niet meer hielp en ze om toch hun goodmornin’-gevoel te krijgen naar zwaardere middelen grepen en als gevolg daarvan Orange voor Navyblue aanzagen. Maar dat staat niet in het boekje van het Departement. Dat de vliegers ook bij de Golf Oorlog en de strafexpedities boven Servië op deze manier in shape werden gehouden spreekt vanzelf. Maar het bleef hap-snap beleid. Om daar een eind aan te maken werd het dus met ingang van de nieuwe eeuw gewoon officiële policy. Het biedt de controleartsen in de Golf in ieder geval de nodige houvast als hun boys weer opstijgen voor een retourtje Afghanistan of een rondje Saddam pesten. Nou versleept onze Nederlandse Marine af en toe heel wat drugs via vliegveld Valkenburg en dat kan voor een gedeelte voor eigen gebruik zijn. Dus een paar vraagjes voor minister Korthals van Defensie: 1. Bestaan er richtlijnen bij onze Marine en wellicht de Luchtmacht voor het gebruik van stimulerende middelen als onze F-16’s voor stressgevoelige operaties eropuit worden gestuurd? 2. Zo ja, worden vooraf ook oefeningen gehouden in verstandig gebruik van deze middelen? U bij voorbaat hartelijk dankend voor beantwoording van deze vragen, Kleintje Muurkrant.

Gerard W. Schut is overleden

6 augustus 2002
Op 2 augustus 2002 na middernacht overleed Gerard Schut (Gerard Knoflook), politiek aktivist op velerlei terrein. Gerard was 'totaalaktivist', altijd in de weer en op zoek naar mogelijkheden om andere mensen aan te sporen tot verzet. Een half jaar geleden begreep Gerard dat hij ernstig ziek was, het bleek ongeneeslijke kanker in de alvleesklier. Gerard bond ook hiertegen de strijd tegen aan tot op het laatste moment. Hij was pas 60 jaar jong, nog lang niet klaar. Vrijdag 9 augustus wordt Gerard Schut begraven op begraafplaats Vredenhof, Haarlemmerweg 367, in Amsterdam om 15.00 uur. Hij wordt opgebaard vanaf vrijdag 14.00 uur in Uitvaartcentrum Zuid in de Fred. Roeskestraat 91. Daar vandaan vertrekt Gerard om 14.30 uur naar de begraafplaats waar hij om 15.00 uur wordt begraven. Mijnheer Bakker van de Gemeentelijke Sociale Dienst zorgt zelfs voor een bloemetje! Gerard wilde graag in een vrachtwagen van Theaterstraat (het "Heertje") vervoerd worden. Hij was zelf immers af en toe chauffeur op deze wagen. Maar de gemeente wil absoluut niet van dit gratis aanbod gebruik maken. We gaan nog proberen om dit toch voor elkaar te krijgen. In ieder geval verzamelen wij, vriendinnen, vrienden en strijdmakkers, iets dichter bij de begraafplaats zodat we gezamenlijk in een kleurrijke stoet ter ere van Gerard naar de begraafplaats kunnen lopen. Gerard had verschillende motto's, onderandere "De wereld is van Iedereen", "Voor de geweldloze veelkleurige tulpenrevolutie op klompen in Nederland en daarbuiten" en "Onze Kracht = Onze Fantasie". We hopen dat jullie hier aan op deze vrijdag vorm willen geven. We verzamelen op de Anna van Burenstraat bij het speelplaatsje met de 'Puntmuts' om 14.00 uur en we lopen om 14.15 uur richting begraafplaats Vredenhof. We hopen Gerard dan op de Haarlemmerweg op te vangen om hem dan te begeleiden naar begraafplaats Vredenhof. Geef het door aan iedereen die Gerard heeft gekend! In het kerkje (of bij mooi weer daarbuiten) op de begraafplaats willen we graag een kleine tentoonstelling met herinneringen aan Gerard inrichten. Als jullie hiervoor materiaal hebben, neem dit vooral mee en hang het daar op; er zijn expositieborden. Veel mensen hebben verhalen over Gerard. Willen jullie deze zoveel mogelijk op (A4-)papier zetten? Zodat we deze verhalen kunnen bundelen? Tot dan! Voor vragen en opmerkingen kun je terecht bij Nanda (020-4976076) of Rens (020-6126172).

Verzet

Verzet begint niet met grote woorden, maar met kleine daden. Zoals een storm met een zacht geritsel in de tuin, of de kat die de kolder in z'n kop krijgt. Zoals brede rivieren met een kleine bron, verscholen in het woud. Zoals een vuurzee met dezelfde lucifer die de sigaret aansteekt. Zoals liefde met een blik, een aanraking, iets dat opvalt in een stem. Jezelf een vraag stellen, daarmee begint verzet. En dan die vraag aan anderen stellen. (Remco Campert)

Ferry’s highlights (5)

6 augustus 2002
Op 13 september 1976 verscheen toenmalig Elsevier’s Magazine-journalist René de Bok voor rechter commissaris Van Schaardenburg - Louwe Kooijmans voor een voorlopig getuigenverhoor in de zaak rond het Tweede Kamerlid Van der Lek. De PSP-er had als enige de justitiële handschoen opgenomen toen uitlekte dat hij een van de acht Nederlanders was die in het artikel van Elseviers Magazine dd. 24 april 1976 als KGB-agent werden aangemerkt. Bij dat verhoor vertelde De Bok in maart 1976 door een tussenpersoon te zijn geïntroduceerd bij een functionaris van de Amerikaanse Inlichtingendienst. Die tussenpersoon was geen ambtenaar maar wel medewerker van een Nederlandse inlichtingendienst. De journalist weigerde de namen van de twee “spooks” te noemen en duidde de Amerikaan aan met A en de Nederlander met B. A was Armfeld. B was Anne Snippe, respectievelijk voormalig lid van het Amsterdamse politiekorps en beveiligingsmedewerker van De Telegraaf. Een duizendpoot op inlichtingengebied die zowel met de Marine Inlichtingendienst als een paar afdelingen van de PID contacten onderhield. En met Armfelt. En met de “old boys” van Elseviers Magazine en De Telegraaf. Armfelt en Snippe bezorgden de enthousiaste De Bok naast het lijstje namen van de bewuste Nederlanders ook nog bijbehorende “files”. Volgens een daarvan zou Van der Lek in de jaren 1965/1970 KGB-bijeenkomsten hebben bijgewoond in Oost-Berlijn. De Bok had na zijn geruchtmakende publicatie Hoogendijk de files laten lezen en hem een copie bezorgd van het lijstje namen. Op 3 mei zond Ferry dat epistel naar minister van Binnenlandse Zaken (Pappa) De Gaay Fortman. De Bok: “Ik heb van de heer Hoogendijk gehoord dat minister De Gaay Fortman naar aanleiding van de omstreden lijst heeft gezegd dat de BVD niet één maar wel zeven Kamerleden op de korrel had”. Zeven? Als Ferry in de nabije toekomst fractieleider van de LPF mocht worden dan komt hij automatisch ook in de vaste Kamercommissie voor Inlichtingen- en Veiligheidsdiensten terecht. Kan ie misschien eindelijk uitvogelen wie Pappagaai toendertijd bedoelde. Of ging het toen ook al om een van Ferry’s befaamde losse flodders? (Wordt vervolgd)

anders-globalisten opgelet

6 augustus 2002
Na zich dit jaar verschanst te hebben in het Canadese ski-oord Kananaskis, zal de volgende top van de 8 machtigste landen op 1 en 2 juni 2003 plaatsvinden in het Franse kuuroord Evian-les-Bains. Wederom in de bergen, nu de Franse Alpen. Het stadje ligt aan de oevers van het Meer van Geneve, aan de Franse kant dus. De dichtbijzijndste grote steden zijn Annecy in Frankrijk en Geneve en Lausanne in Zwitserland. De G8 zelf heeft nauwelijks ruchtbaarheid gegeven aan dit plan. De voorlaatste G8-top in het Italiaanse Genua leverde gigantische demonstraties op, en hevige veldslagen waarbij een demonstrant de dood vond. De bijeenkomst in Kananaskis verliep relatief rustig, vooral omdat het conferentieoord met militaire middelen van de buitenwereld afgesloten was. Demonstranten werden meer dan vijftig kilometer van het dorpje af gehouden, en ook werden veel demonstranten die uit Amerika kwamen, aan de grens met Canada tegengehouden. Zie de website over de vorige G8-conferentie in 't Canadese Kananaskis. Meer over dit alles is te vinden op www.globalinfo.nl

Ferry’s highlights (4)

5 augustus 2002
De met Hoogendijk’s Elsevier-mentor Jussen samenwerkende Eschel Rhoodie, tussen 1972 en 1978 de grote roerganger van de geheime campagne om Zuidafrika’s Apartheidsregime van een beter imago te voorzien, werd niet alleen ondersteund door de BOSS (de Zuidafrikaanse geheime dienst) en de CIA maar ook door allerlei internationale pressie- en studiegroepen van rechtse garnituur. Een daarvan was de Cercle Pinay, vernoemd naar de voormalige Franse premier Antoine Pinay. Een voornamelijk Europees genootschap met als denktank de in Brussel gevestigde Académie Européenne de Sciences Politique, die de coördinatie en organisatie beoogde van een massieve anti-linkse campagne. Met alle denkbare middelen, waaronder manipulatie van de pers. Het secretariaat van dat vehikel berustte bij de Belg Florimond Damman. Een fanatiek lid van de WACL en qq. een goede kennis van CIA-agent en WACL-voorvechter Carl Armfelt. Dat Armfelt in oktober 1975 zijn geestgenoot van de Académie dus een gloedvol briefje stuurde zonder zich te hoeven introduceren is nauwelijks een verrassing te noemen. Armfelt die zowel “toute Hollande” als “toute Belgique” kende stelde in dat briefje voor om geheime acties te ondernemen tegen individuele mensen uit de linkse scene (zie het boek “V” van Pierre Péan, uitgeverij Fayard, 1984). Wie hij daarbij op het oog had wordt niet vermeld, maar een paar maanden na het schrijven van zijn epistel aan Damman voegt Armfelt de daad bij het woord en opent via Hoogendijk’s Elsevier’s Magazine de aanval op een stel topmensen uit de linkse beweging in Nederland, onder wie een lid van de Tweede Kamer. Ze worden in het artikel van journalist René de Bok niet met naam en toenaam genoemd. Maar al snel zorgen lekkages voor wat meer duidelijkheid. Het bewuste Kamerlid blijkt de PSP-voorman Bram van der Lek te zijn die er frisch und fröhlich van wordt beschuldigd werkzaam te zijn voor de KGB. Aardige bijkomstigheid: De Bok kwam in de aanloop van zijn carrière regelmatig over de vloer bij de bron van onze Armfelt-serie “Perspectief” van vorige maand juli. De Bok, momenteel werkzaam in België, suggereert veel meer te weten over de tandem Armfelt-Hoogendijk en de daarmee gelieerde gebeurtenissen in de jaren zeventig/tachtig. Hij weigert echter nog steeds daarover verdere openheid van zaken te geven. En blijkbaar heeft hij daar moverende redenen voor. (Wordt vervolgd).

Protectie

5 augustus 2002
In de Verenigde Staten ontrolt zich een nieuw schandaal rond de FBI. Nou ja, nieuw. Het gif wordt al vanaf 1995 druppelsgewijs toegediend. Pas de laatste weken is er sprake van een groeiend stroompje. Het heeft betrekking op de FBI-afdeling Boston, die tussen 1964 en 1987 met medeweten van het nationale hoofdkwartier in Washington gebruik heeft gemaakt van de inlichtingen van leden van de zogenaamde Winter Hill Gang om een einde te maken aan de macht van de mafia-familie Petrarca. Vanzelfsprekend verleende de heren van de Winter Hill niet hun medewerking zonder dat daar iets tegenover stond. De “handlers” van de FBI keken dan ook de andere kant op als hun informanten zich schuldig maakten aan vrolijke bezigheden als drugshandel, diefstal en moord. Nadat de Petrarca’s definitief het veld hadden geruimd bleek de Winter Hill Gang de hele zaak te hebben overgenomen. Met hartelijke dank aan de FBI. De publieke verontwaardiging is groot. Met name over het afdekken van een fris aantal moorden. Inmiddels hebben nog in leven zijnde slachtoffers van de Gang een claim tegen de staat ingediend van meer dan 1 miljard dollar. Overigens hoeven wij maar te wijzen op de activiteiten van de Amsterdamse korpsleiding binnen dit kader (zie respectievelijk “Koekkie en zijn advocaat” en “Retourtje Cantrade” op de site van de Morgenster en “Van Oude koeien en troebel water” in Kleintje Muurkrant nr. 336 ) om aan te tonen dat ook in Nederland dit soort protectie in ruil voor informatie regelmatig voorkwam (cq. komt). En dat hier ook moorden af en toe worden afgedekt menen wij te moeten concluderen uit het geweigerde aanbod van Evert Tweehuizen om drie moorden op te helderen (zie de serie “Transparant” op deze site van begin april dit jaar). Zou Heinsbroek, pardon Heine dan toch gelijk hebben met zijn uitspraak dat in Holland alles vijftig jaar later gebeurt?

Hooligans

4 augustus 2002
Hè, hè, weten wij van officiële zijde eindelijk iets meer over het bizarre gedrag van de Amerikaanse luchtmacht in Afghanistan. Want wees eerlijk bommen gooien op eigen troepen, een leeg dorp, een bruiloft, Canadese soldaten etc. etc. maakt nou niet bepaald een evenwichtige indruk. Dat kan ook niet want voordat de Amerikaanse vliegers de lucht ingaan voor een langdurige operatie krijgen ze 10 milligram amfetamine ofwel speed toegediend. Plus indien nodig nog wat mee voor onderweg. Wie weigert mag de lucht niet in en kan zelfs tegen een disciplinaire straf oplopen. Dus slikken geblazen. En als ze doodop terugkomen van hun urenlange extra-agressieve campagne eieren leggen krijgen ze van dokje een anti-middel. Anders doen de boys ‘snachts weer geen oog dicht. Tijdens de Golf Oorlog kregen de vliegers bij inspannende missies 5 milligram, maar daar kwamen klachten over. Vandaar de verdubbeling van de dosis. Uiteraard raak je aan die rotzooi verslaafd. Dus als Bush verzamelen blaast voor een all-out aanval op Irak moet je er niet raar van opkijken als zijn luchtmacht in ieder geval een paar loslopende kamelen uitschakelt, een bejaardenhuis voor Saddam’s hoofdkwartier aanziet en een begrafenisauto voor een Scudraket. Net hooligans, maar dan anders.

Swap

3 augustus 2002
In 1997 sloot de Surinaamse regering-Wijdenbosch een zogenaamde swapdeal met de Amerikaanse banken Merrill Lynch en Republic National Bank. Die hield in dat Suriname 67 miljoen dollar ontving in ruil voor haar totale goudvooraad van 7500 kilo met de plicht tot terugkoop in 2007/2008. Ondertussen moest natuurlijk wel rente worden betaald, die tot nu toe was opgelopen tot 7,7 miljoen dollar. Tot aan de afloop van de regeling zou daar in ieder geval nog ruim 8 miljoen dollar bijkomen. Als Suriname dan al in staat zou zijn om het goud terug te kopen zou het met 80 miljoen dollar op de proppen moeten komen. Misschien allemaal niet zó erg, maar omdat totaal niet duidelijk is waaraan de 67 miljoen dollar in godesnaam zijn besteed en de verplichtingen uit de swap een te zware claim op de begroting leggen heeft de huidige regering na harde onderhandelingen met de twee Amerikaanse geldwolven de deal opgeblazen. Het goud blijft voorgoed in de VS. Ter geruststelling werd in Paramaribo meegedeeld dat Suriname al weer een eigen voorraad van 500 kilo had opgebouwd. Bij Merrill Lynch en de Republic National Bank wordt nu al weer gnuivend de vlag uitgestoken. Vooral omdat het einde van de goud-hausse dankzij de crashkoers van de regering-Bush nog lang niet in zicht is. Hap hap weer een swap.

Noodkreet

2 augustus 2002
We kregen zojuist bij 't Kleintje deze noodkreet binnen van de activist Leo Reawaruw (People Against Genocide) over de dreigende situatie op de Molukken. Leeuwarden, 2 augustus 2002, aan alle politieke partijen in de Tweede Kamer: Nieuwsberichten vanuit de Molukken brengen verontrusting en beroering binnen de Molukse samenleving, die niet zijn weerslag moet krijgen in leefbaar Nederland. Ten eerste het bericht dat de extremistische moslimleider van de Laskar Jihad, Umar Jafar Talib, vrijgelaten is door Indonesische autoriteiten. Hij zit in zogenaamd huisarrest, maar niemand kent zijn verblijfplaats. Is hij wederom naar de Molukken afgereisd, om de strijd op te nemen, en te leiden? Het tweede nieuwsbericht de afgelopen week dat Indonesië door de VN uitgeroepen is als de meest corrupte, en incompetente rechtsysteem van de wereld. Het derde nieuwsbericht dat er zeven Saudie Arabische Jihadstrijders op het vliegveld van Ambon, direct terug zijn gestuurd. Terwijl er honderden Jihadstrijders van Arabische, Pakistaanse en Afgaanse afkomst, met duizenden andere Indonesische extremistische Moslimstrijders, zich op de Molukse eilanden bevinden. Zelfs op Papua Nieuw-Guinea, en Atjeh zijn er meldingen nu van Jihadstrijders van buiten Indonesië. Als laatste bericht twee bomaanslagen in Ambon-stad met vele zwaargewonden, rond de 53 personen, waaronder kleine kinderen. Alle Molukkers (maar nu ook Papua's en Atjehers) houden waar dan ook ter wereld hun adem in. Het aftellen is begonnen voor de Molukken, de maand augustus is begonnen. Nog steeds geen berichten over de grote geplande "militaire operatie ter land, ter zee, en door de lucht" die -op het eiland Ambon de komende maand- wordt afgeblazen. Alleen maar berichten dat het telefoonverkeer, en andere comunnicatie-mogelijkheden steeds schaarser en moeilijker worden vanaf de Molukken. En dat er niemand zonder een Indonesische paspoort de Molukken meer in komt, en dat er vele militaire troepenbewegingen daar plaatsvinden. Ook berichten dat diverse humanitaire hulporganisaties het initiatief van People Against Genocide toejuichen, om het resterende geld van de actie "Samen voor de Molukken" daarheen te krijgen. Zal als een van de weinige lichtpunten gezien worden in de komende periode. Wrang en cynisch tegelijkertijd. Dat men blij zal zijn met voedsel deze week en dat men de week erop mogelijk vermoord wordt door internationale terreur-bewegingen zoals de Laskar Jihad en de Laskar Muhadejjin, die steeds in de rug gesteund worden door het leger van het grootste moslimland ter wereld, de TNI van Indonesië. De Nederlandse politiek die steeds zwijgt, en een nieuw soort "Dutch Approach" toepast ten aanzien van de Molukse volkerenmoord. Men beweert dat er stille diplomatie is, maar niks is merkbaar in de Molukse oorlogsgebieden. Er is alleen maar (stille) diplomatie wanneer er een massale moordpartij is geweest. Het voorkomen daarvan wordt nooit besproken. Er dient eindelijk onder 't motto "duidelijkheid en daadkracht" een internationaal signaal afgegeven te worden, zowel door de Nederlandse overheid alsmede namens de gehele politiek. Waar een klein land groot in kan zijn heeft Nederland bewezen toen het paarse kabinet aftrad inzake de genocide in Sebrenica. De gehele toen zittende Tweede Kamer prees dit gebaar. Nu, aan de vooravond van de aangekondigde militaire operatie op Ambon wordt het tijd voor een nieuw politiek signaal. Een signaal dat een internationale weerklank kan hebben, namenlijk een onmiddellijk wapenembargo op Indonesië. Het excuus dat wapenleveranties en militaire adviezen vanuit Nederland de stabiliteit, de vrede en democratie steunt in die regio gaat niet meer op. Zelfs de VN heeft het vertrouwen in de staat Indonesië verloren, dat blijkt na de uitspraken van de afgelopen week. Wordt het niet tijd dat de Nederlandse politiek zijn verantwoording neemt tegenover de in honger- en oorlogsnood verkerende burgers. Tijd voor een ander motto vindt u niet? Geen woorden, maar ...! Maluku4Maluku, Leo Reawaruw namens People Against Genocide laatste bericht: CNN meldt dat Al Qaeda hun Jihadstrijd naar de Molukken (met name op het eiland Ambon) verplaatst!

Ferry’s highlights (3)

2 augustus 2002
Richard Mellon Scaife, in de eerste helft van de jaren zeventig de suikeroom van Gulfadviseur Ferry Hoogendijk, had in diezelfde periode ook een uit de kluiten gewassen vinger in een geheime publiciteitscampagne van het Zuidafrikaanse Apartheidsregime. Daarin ondermeer enthousiast bijgestaan door Hubert Jussen, Ferry’s met de CIA samenwerkende voormalige chef. Het project had ten doel Zuid-Afrika via zwaargestiekte artikelen een beter imago in de wereld te bezorgen. Ondermeer via een paar persvehikels van de in onze vorige bijdrage al vermelde Brian Crozier. De dagelijkse leiding van de campagne berustte bij Eschel Rhoodie. Geen onbekende in Nederland, geen onbekende bij de leiding van Elseviers Magazine. Na zes jaar in New York en Washington te hebben gefunctioneerd, waar hij voor het geheime manipulatiewerk werd gekneed door de CIA, arriveerde Rhoodie namelijk in 1967 in Den Haag als voorlichtingsambtenaar op de Zuidafrikaanse ambassade. Hij werd direct in contact gebracht met Jussen en dat contact groeide in later jaren uit tot een hechte samenwerking in Zuid-Afrika. Een van de speerpunten van Rhoodie’s offensief was haast logischerwijs Nederland en uiteraard speelde Ferry daarbij een sleutelpositie. Als bewijs daarvoor moge de affaire dienen rond de Grieks/Afrikaanse parlementsbode Dimitri Tsafendas die zonder proces werd vastgehouden in de Centrale Gevangenis van Pretoria wegens de moord op premier Hendrik Verwoerd in 1966. In antwoord op een artikel in de Britse Observer in augustus 1976 over de nachtmerries die zich in die gevangenis afspeelden lieten Rhoodie en de top van de Zuidafrikaanse geheimedienst BOSS eind oktober een serie gesprekken publiceren met de voor die gelegenheid netjes opgelapte en geïnstrueerde Tsafendas. In het door hen in september van dat jaar in het leven geroepen dagblad The Citizen. Wat nou wantoestanden? Wat nou geweld? Tsafendas werd streng maar uiterst humaan behandeld. En mocht een personeelslid eens uit de band springen dan hoefde Tsafendas maar te kikken en dat personeelslid kreeg van de leiding flink op zijn falie. Het eten was prima. Koppie thee erbij. En de kleding was eenvoudig maar netjes. Eigenlijk had ie niks te klagen. Een verkorte versie van dit walgelijk stukje propaganda verscheen compleet met foto’s van een tevreden glimlachende Tsafendas op 17 december in de Nieuwe Revu, het sandwichblad van socialisme en sex.. Daarvoor was Henri Remmers verantwoordelijk, de toenmalige chef- reportage van het blad en tegenwoordig het baasje van Holland Experience aan het Amsterdamse Waterlooplein. En wie had Henri toen als buurman? Nou? Juist! Ferry. (Wordt vervolgd).

Niet bij kaas alleen (5)

1 augustus 2002
Peter Friederich, de geschorste Zwitserse ambassadeur in Luxemburg, blijft in ieder geval tot 15 augustus in voorarrest. Dat werd gisteren bekendgemaakt. Hij heeft die verlenging voor zijn mik gekregen omdat bij Justitie de serieuze verdenking heeft postgevat dat de ambassadeur zich heeft schuldig gemaakt aan het witwassen van drugsgeld. Dat wordt voornamelijk gedestilleerd uit het feit dat Friederich bij de Luxemburgse Dexia-bank altijd met vrij kleine coupures kwam aankakken. In een geval was er sprake van 5492 tien Pond biljetten, in een ander van 6885 twintig Pond biljetten. De bewuste bedragen werden zeer snel daarna in keurig verdeelde porties overgemaakt naar rekeninghouders in verschillende andere landen, waaronder Zwitserland. Lullig voor Friederich is nu dat die rekeninghouders over het algemeen bekend stonden als drugshandelaren. En dan mag hij zelf zeggen dat de poen afkomstig was van verkopen van kunstobjecten uit eigen collectie of van een zich in Spanje ophoudende juffrouw die een hekel had aan het betalen van belasting, het net rond Friederich lijkt zich rücksichtlos te sluiten. Ook al omdat hij heeft moeten toegeven dat hij bij elke overmaking drie procent reserveerde voor zijn eigen oude dag-potje. Voor zover wij weten moet dat potje dus in ieder geval 22.500 dollar bevatten. Drie procent van 750.000 dollar. Kind kan de witwas doen.

Klik hier om uw reactie toe te voegen
05 mei 2015