Irak bevrijd
maandag 14 juli-2003
In 1968 -temidden van het tumult in Zuidoost-Azië- ondersteunde de CIA een stel oproerkraaiers van de Irakese Baath-partij bij een greep naar de macht. De coup slaagde en de bevolking kreeg te maken met een bewind dat niet terugschrok voor het uitoefenen van binnenlandse terreur om de macht te blijven. En dat vonden de VS eigenlijk best lekker. Democratie? Nou in dat soort landen alstublieft even niet. Vanwege de strategische en zakelijke belangen, begrijpt u? Stel je voor dat zon meute kameeldrijvers ineens communistisch wordt. Of fundamentalistisch. Dan wordt autorijden meteen een behoorlijk stukkie duurder. Dus God helpt je de brug over. In 1979 nam ene Saddam Hussein de fakkel van zijn mentor, Ahmed Hassan al-Bakr over. En ook hij kreeg in de jaren daarop alle steun van de CIA en de in Washington aan de macht gekomen junta van Bush senior. Vooral om die gore Iraanse mullahs een lesje te leren leverden zij de Hitler van Baghdad alle wapens die denkbaar waren. Inclusief WMDs. Tot het de Bush-junta beginjaren negentig beter leek om de vleugels van Saddam wat bij te knippen voor hij wat al te bijdehand werd in de regio. Er volgde een boycot van ruim tien jaar. Uiterst moeilijke tijden voor het grootste deel van de Iraakse bevolking. Maar Saddam bleef aan het roer. Toen het moslim-fundamentalisme begin deze eeuw al teveel greep dreigde te krijgen op de westerse olievoorziening ging dat roer om. De aanslag op de Twin Towers werd gedoogd om in Afghanistan de Taliban te ruimen en de heroïnehandel in ere te herstellen ten behoeve van de kostenbestrijding. En vervolgens Snorremans uit Baghdad te verdrijven met de rotsmoes dat ie de beschikking had over WMDs die hij binnen een uur op ons dak kon gooien terwijl ze al lang en breed waren vernietigd. De schade aan Irak was enorm. Het gaat wel een 30 miljard dollar kosten om de boel in de komende weer een beetje knappies draaiende te krijgen. Dat hebben de firmas Halliburton en Bechtel zon beetje becijferd. En die kunnen het weten want die moeten die klus klaren. Maar wie moet dat opbrengen? Hé, dat is een makkelijke: Irak zelf natuurlijk. Via voorschotten en leningen die dan weer betaald en afgelost kunnen worden uit de opbrengsten van de olie, die de facto in handen is van de Bush-junta. Zo zien de door Washington ontwikkelde plannen ten aanzien van het door Herr Rumsfeld en zijn generaals veroverde land eruit. Hadden die Irakese oliebollen maar niet met zijn allen zo lang achter die Saddam aan moeten lopen. En zo is de bevolking van pissebed in kakkebed geraakt waarbij de plaats van de heer S. Hussein is ingenomen door de heer de heer P. Bremer III. Het verschil voor de gewone Alis en Hassans en hun gezinnen? Verrot weinig. Zoals gebruikelijk. Iets gehoord hierover van de King of the Efteling of van zijn zo capabele hofnar De Hoop Scheffer? Toch democraten in hart en niertjes? Niks. Zoals gebruikelijk.