Skip to main content

1, 2, 3 bellen

19 oktober 2019

Eerst de bijsluiter: dit stuk gaat over zelfdoding, en wie dat een ziekte of een misdaad of allebei vindt moet zichzelf vooral blijven zien als hulpverlener en hoeft zich niet door mij bedreigd te voelen. 

Een zuivere déja-vu was het. Ik had het allemaal al eens beleefd. Twee keer zelfs. In Finland. Ik had het daar begin deze eeuw in huiselijke kring over zelfdoding, er werd een telefoonnummer gebeld, ik werd alsof ik een drievoudige moord had gepleegd, zonder schoenen en met mijn broek op mijn knieën achterin een politiebus naar het ziekenhuis gereden en van daaruit naar de gesloten afdeling van een inrichting. 

Eenmaal in ‘observatie’ (d. i. een etmaal koffiedrinken en tv-kijken terwijl je wacht op een gesprek met een psychiater) had ik de mazzel dat iemand van het personeel wel wilde luisteren naar mijn verhaal. En dat hij met name begreep dat, indien ik mezelf had willen doden ik dat in Nederland zou kunnen doen zonder dat de smeris achter me aankwam. Dat zelfdoding in mijn moederland geen misdaad was. Je raadt het al: ik heb tijdens mijn jaren van afwezigheid iets gemist. Ik wist niet dat de Nederlandse samenleving inmiddels is aangetast door het veiligheidsvirus. Dat het land is volgehangen met camera’s en de muren er oren hebben gekregen. Dat veiligheid er een toverwoord is geworden, en de voornaamste bron van inkomsten voor smerige politici en dito ondernemers. 

En dus deed zich een poosje geleden in Nederland voor wat ik toen en daar in Finland niet voor mogelijk had gehouden. Ik had het in huiselijke kring achter de dijken over zelfdoding, er werd een nummer gebeld en vijf minuten later hadden we de smeris en Bram op de koffie. Bram was het ergst. Een mannetje in wegwerker-outfit dat claimde ‘verpleegkundige’ te zijn maar nog altijd het onderzoek aan mij moet verrichten waarover hij het had. In plaats daarvan begon hij mijn Finse vrouw op taalfouten te betrappen en te bellen met een ‘zorgplatform’ of zoiets. En om aandacht te vragen: of ik wel wist dat hij dit eigenlijk in zijn vrije tijd deed. En dat hij zijn stinkende best deed. Ik voelde me al bijna schuldig jegens het kereltje… 

Tijdens het gebel kwam ook 113 ter sprake, het telefoonnummer waarvan nu ook door de verantwoordelijke minister is vastgesteld dat ‘het niet bestaat’. Mijn vrouw was helemaal over de rooie omdat zij 112 had gebeld ‘en niet om de politie, toch?’ Bram bevool haar 113 aan, ‘want dat is de hulplijn, daarop kun je met iemand praten’. De twee agenten legden uit dat ze voor de veiligheid ‘van U en van anderen’ kwamen. 

Ik vertelde het stel over mijn ervaringen destijds in het Finse, en vroeg waar het respekt voor wat zij zo graag hun ‘patient’ was gebleven. Ik vertelde hen over mijn broer. Die heeft zich in 1984 het leven genomen maar niet dan na een lange en pijnlijke zoektocht naar een manier om dat met zo min mogelijk gevolgen voor ‘anderen’ te kunnen doen. ‘Van hem heb ik heel veel geleerd’, zei ik. ‘Van zelfbenoemde hulpverleners niets.’ 

Al het gebel van Bram resulteerde in nachtelijk vervoer met een ambulance naar dat zorgparadijs. ‘Nee, U kunt dat niet weigeren want dan brengt de politie U erheen’ en ‘Ja, die taxi terug moet U zelf regelen’. Gelukkig was de psychiater van dienst een lief, jong ding in zondagse jurk dat niets van opname wilde weten en me snel verleid had tot ‘een keertje praten in mijn praktijk’. Het zelfgekozen einde van voormalig bewindsvrouw Ella Vogelaar vorig weekeinde roept bij mij de vraag op of de ‘rich and famous’ onder ons er uit kunnen stappen zonder Brammen en andere ‘preventeurs’ op hun moeilijke weg te vinden. Niet dus. Piet Vroon, de opiniërende psycholoog die het illustere rijtje met daarin onder meer Joost Zwagerman, Wim Brands en Anil Ramdas twintig jaar geleden opende, kreeg in de Groene Amsterdammer vier jaar na zijn einde een bak stront van ene Louis Hoeks over zich uitgestort. Anil Ramdas werd na zijn dood door knuffelimmigrant Sylphain Ephimenco ‘laf’ genoemd, en exemplarisch voor allen die het ‘vroegtijdig’ voor gezien houden. Leest en huivert.

Zelfdoding is klaarblijkelijk de allervreselijkste misdaad, waarvoor zelfs na de dood de doodstraf wordt geëist… 

En dat staat allemaal haaks op de discussie over de goede dood, waarin na decennia ook de mogelijkheid bespreekbaar is geworden van euthanasie voor mensen die los van fysieke kwaal of leeftijd lijden aan het leven. Waar wordt de ruimte voor die goede dood, het zelfgekozen einde op een zelfgekozen moment, gecreëerd? Een zelfmoordenaar -om in de woordkeuze van Ephimenco te blijven- stuit op preventie, uniformen, de dreiging met vrijheidsbeperking, hij of zij wordt niet gesteund, niet gerespecteerd in zijn of haar keuze. 1, 2, 3 bellen? Wat mensen nodig hebben is een telefoonlijn waarin ze begrip krijgen.

(Joop Finland)

JoopFinland
https://www.trouw.nl/verdieping/drie-jaar-vechten-om-te-mogen-sterven-wachten-op-euthanasie-in-de-psychiatrie~b2de0bbd/?utm_source=TR&utm_medium=email&utm_campaign=20191219|daily&utm_content=Drie jaar vechten om te mogen sterven&utm_term=109945&ctm_ctid=834c28fa2f38aa10326b2861da32c9c7
JoopFinland
Ene Sacco uit het Brabantse werd woensdag gesuicideerd gevonden. Gelukkig voor hem dat hij er uit kon stappen voordat de ruim 250 padvinders en verveelde bejaarden die vanaf zondag naar hem zochten, konden toeslaan...
En gelukkig voor ons allemaal dat Sacco erin slaagde om geen anderen mee te nemen in zijn daad. RIP Sacco

jacques
Oordelen in deze materie kan ik niet en zeker niet over de persoon in het middelpunt hiervan. Ik kan wel oordelen over de idiote en liegende overheid in Nederland. Er is een eenvoudige en vriendelijke manier om voor altijd te vertrekken. Jammer dat ik niet zo'n methode ken voor deze overheid. in het eerste geval zal ik het niet vertellen. In het laatste geval kan ik niet genoeg reclame daarover te maken.
Klik hier om uw reactie toe te voegen
19 oktober 2019