Skip to main content

Essence trainingen (002-b)

De trainees mogen een half uurtje met elkaar delen om het verhaal te verwerken (krijgen daar dus opdracht toe van de trainer). In die tijd vind een 'clearing' plaats van de assistenten (die emotioneel ook heel vaak diep geraakt zijn). Veel emoties, 'huggen' (knuffelen dus), en veel steun aan elkaar. Ook voor hen is het heftig. De trainees zien dit niet. Begeleidend muzieknummer kan zijn: 'I want to live' van John Denver.

In de pauze wordt de zaal omgebouwd. Een nogal omvangrijke operatie omdat er behalve de trainees ook de procesassistenten nu in moeten. Het moet ik korte tijd.

De deuren gaan weer open. 'Sprach' klinkt, trainees en assistenten weer naar binnen. De trainees op de oneven rijen, de assistenten op de even rijen. Er volgt een sharing. Het hele proces heeft heel wat losgemaakt bij iedereen. Er zijn altijd wel trainees die zich beklagen dat ze zich respectloos behandeld voelen. Enkele vaste nummers in deze sharing;

  • Egens in deze sharing volgt steevast het verhaal van de trainer dat de assistenten hun vrije zaterdag hebben opgeofferd omwille van de trainees, en dat ze ervoor gereisd hebben, en dat ze er niet voor betaald worden. Is dat dan niet een vorm van grote toewijding? Hadden die assistenten op die vrije zaterdagmiddag niet iets anders kunnen doen? Daarna gaat het de kant op van 'Komt het wel eens vaker voor dat je iets goeds te horen krijgt op een manier die je niet leuk vindt?' (manipulerende vraag richting trainee, waarop je moeilijk 'nee' kunt antwoorden).
  • Een andere trainee die bezwaren maakt, wordt in het middenpad gezet. De trainer zegt dan dat de trainee een rode stift wil hebben. Die moet die dan vangen. De trainer gooit dan een zwarte stift naar een assistent die aan het andere eind van het middenpad staat. Dat gaat een paar keer op en neer met 'Je wilt de rode stift'. Op een bepaald moment vangt de trainee dan de zwarte stift. Daarop zegt de trainer dat datgene wat je wilt er wel eens anders uit ziet dan je je van tevoren voorstelt.

Daarna mag een procesassistent die al wat verder is (waarschijnlijk iemand die uiteindelijk trainer wil worden, en dus al een X aantal keren als vrijwilliger / assistent heeft meegedraaid) ervoor zorgen dat de oneven rijen zich omdraaien naar de even rijen. Nog een paar verschuivingen, en de zaal is gereed voor het volgende proces.

De trainer begint weer een heel verhaal af te steken. Over dat het proces met 'wat-wil-je?' nog niet afgerond is, omdat de trainees in het vorige proces vanuit hun 'lijstjes' hebben geantwoord. Nu moet dat anders. Je krijgt drie vragen;

  • 'Wat wil je?'
  • 'Welke middelen ga je ervoor gebruiken?'
  • 'Welk resultaat zul je dan bereiken?'

Veel trainees zijn na drie lange dagen en de schok van de wdyw 1 al zo ver heen, dat de uitleg totaal langs ze heen gaat. Nogal wat mensen verwachten dat ze nog eens zo'n barrage over zich heen krijgen als bij de wdyw 1. De verrassing is dan erg groot als ineens in een heel rustige toon de bovenstaande drie vragen worden gesteld, de trainee rustig uit mag praten, en vervolgens volautomatisch met de volgende vraag wordt verder gegaan (tenzij de trainee zich herhaalt, en de assistent dat zegt).

De trainee weet dus niet dat de assistent pas mag stoppen als de trainee drie keer 'niets' of 'geen' heeft gezegd. Als de trainee zover is, dan zegt de assistent: 'je heb zojuist je proces afgerond' (meestal tot grote verrassing van de trainee). Trainee en assistent verlaten dan de zaal. Loopt de assistent niet mee, dan gaan trainer en outside doorguard er van uit de trainee wegloopt. Die trainee wordt dan teruggeroepen. Totdat het tot 'niets', 'niets' en 'niets' komt. Dat kan dus heel lang duren, soms duurt het letterlijk uren voordat de laatste trainee tot de antwoorden komt.

De assistent begeleidt de trainee dan nog even. Als de trainee weer redelijk op de wereld is, dan laat de assistent de trainee verder alleen. De assistent heeft de uitdrukkelijke instructie gekregen om niets te vertellen over de eigen ervaring met dit proces.

Sommige trainees flippen juist hier door. Daar zitten mensen tussen die de wdyw 1 goed doorstaan hebben en nu merken dat ze geen wijs kunnen uit de what-do-you-want 2 (zo heet het proces dus). Anderen slaan op een andere manier op tilt (giechelig worden, de kluts totaal kwijtraken, tig varianten mogelijk). In dit soort gevallen springt de trainer meestal in. Die helpt de trainee dan naar 'niets'-'niets'-'niets'. Als het eenmaal zover is mogen trainee en assistent naar buiten. De trainee soms in totale staat van verwarring, of erger.

De wdyw 2 is qua werking een stuk subtieler dan de wdyw 1. Het is in ieder geval desoriënterend bedoeld, dus weer uit de 'comfort zone'. Misschien zit er nog wel een heleboel meer achter.

Als het klaar is, wordt met 'Sprach' alle trainees weer de zaal ingeroepen. Er volgt een preek over oude dingen loslaten. De assistenten worden dan stilletjes naar binnen geroepen als de trainees met de ogen dicht zitten. Die vormen dan de 'Love circle'. Dat wordt bekrachtigd met 'I've been this way before' (Neil Diamond) en 'Heal the world, make it a better place' (Michael Jackson). Het is een heel warm moment in de training, een gevoel van warmte, opgenomen zijn, erbij horen, er mogen zijn, alles los mogen laten wat er aan rottigheid eerder in je leven was. Een mooi moment, ECHT mooi.

Na een pauze en wat disco volgt een lezing over 'perfectie'. Het komt erop neer dat perfectie alleen kan met absolute beheersing, die op zijn beurt weer alle creativiteit en vernieuwing smoort. Dat het alleen kan als je niets nieuws uitprobeert, en krampachtig bij het oude blijft omdat anders dingen niet perfect kunnen zijn. Essence predikt dan dat je niet moet streven naar 'perfectie', maar naar 'voortreffelijkheid'. 'Perfectie' wordt dan al snel gelijk gesteld met krampachtigheid of altijd in je hoofd zitten. Trainees die dat hebben kunnen rekenen op allerlei steken onder water hieromtrent.

Daarna volgt de 'Tarzan en Mary-Lou'.
De mannen moeten aan de ene kant zitten, de vrouwen aan de andere kant.
Dan wordt tussen de trainer en de assistent (meestal de hoogste in rang) een toneelspelletje opgevoerd. Zogenaamd zou een ster-optreden geregeld worden, maar dat is niet gelukt. Dus dan komt 'Mary-Lou', een meisje van 6 jaar. De trainer sputtert heftig over 'kinderarbeid', en dat toch allemaal niet kan eigenlijk. Dan richt de trainer zich tot de mannen in het publiek dat die hun mannelijke instincten nu in bedwang moeten houden, of woorden van die strekking.

Dan komt de grote verrassing. Er komt geen meisje binnen, maar een mannelijke assistent die daarvoor speelt: een verlegen klein meisje. Die zingt dan met een hoog piepstemmetje:

  • Ten little fingers (steekt de vingers in de hoogte)
  • Ten little toes (buigt zich dan naar voren met de vingers naar de tenen)
  • Long curly hair (gebaar van lang golvend haar)
  • And a turned up nose (wijsvinger onder de neus, die naar boven)
  • Big brown eyes (vingers in kringen rond de ogen)
  • Cute little figure (gebaren met de handen aan de zijkant het lichaam die vrouwelijke rondingen suggereren)
  • Stick around guys (hand boven het hoofd, met de vinger naar beneden, om de as draaien)
  • Till I grow bigger (duikt naar beneden, springt daarna zo hoog mogelijk naar boven)

Deze laatste zinnen hebben wel degelijk een ietwat insinuerende inhoud.

De mannen worden in groepjes naar buiten gestuurd om het na te doen. Voor de vrouwen die blijven zitten moeten ze dan zich zo goed mogelijk in gaan leven als klein meisje. Onder luid gejuich en gejoel van assistenten gaan ze naar buiten om de tekst en het dansje erin te krijgen. Om beurten moeten de groepjes dan weer de zaal in om voor de daar nog zittende vrouwen hun dansje af te werken. Als de trainer het niet goed vindt, worden ze weer naar buiten gestuurd. Opnieuw oefenen, nog een keer proberen. Soms wel een x aantal keren achter elkaar. Waarop de trainer nu precies let is niet erg duidelijk.

De groepjes van de mannen zijn op een bepaald moment allemaal geweest. Sommigen vinden het wel grappig, anderen vinden het erg vernederend (na meer dan drie dagen vermoeiende training liggen emoties dicht onder de oppervlakte), en nog allerlei reacties daar tussenin. De trainer beweert dat het gaat om het voelen van speelsheid. Dat zegt de trainer dus.

Er komt een vrouwelijk assistent binnen die de 'Tarzan' demonstreert. Met een diepe bromstem dreunt die het volgende:

  • Me Tarzan (laat de 'spierballen' zien, voor zover aanwezig bij de vrouwelijke assistent)
  • Me King of the Jungle
  • Me Lion (gebaar van het maken van een brullende schreeuw)
  • Me Gorilla (met op de borst kloppen)
  • Me Jane (gebaar met de hand boven de ogen, alsof 'hij' in de verte haar ziet
  • Hello Jane (bromstem wordt ineens een piepstem, en de stoere 'Tarzan' wordt ineens een klein verlegen 'jongetje' dat lief zwaait)

Nu mogen de vrouwen in groepjes naar buiten en de act instuderen en afwerken. De mannen in de zaal mogen absoluut geen blijk ervan geven dat ze het belachelijk vinden o.i.d. De vrouwen krijgen hier volgens de trainer de kans in hun kracht te staan, en dat mag ze niet ontnomen worden. De mannen moeten dus bij deze show van 'kracht' slechts in ernst toekijken, en na afloop juichen. Overigens kunnen ook deze groepjes teruggestuurd worden door de trainer. En niet iedereen van de dames is er erg van gediend. Sommigen gaan zover om het toilet in te duiken en daar te blijven voor de duur van het proces.

Als alle groepjes het goed gedaan komt weer één van de warmste momenten in de training. Een heerlijk prettig ritueel met 'Sweet Surrender' van John Denver als muziek.

Na een lange pauze volgt weer een disco. Heerlijk swingen. Dan het proces van 'armpje worstelen'. Trainees liggen in paren op de grond tegenover elkaar. Armen met ellebogen op de grond en tegen elkaar aangedrukt. Onder luide aanmoedigingen proberen ze dan de tegenstander om te duwen. Er zit echter een trucje in het verhaal. De onderarmen van de beide duwers moeten namelijk TEGEN ELKAAR aangezet worden. Hoe hard je ook duwt, je zult je tegenstander NOOIT omkrijgen. Moraal van de oefening: met concurrentie tegen elkaar bereik je niets.

Dan volgt een stukje theorie: de Event Chart. Stel, je overkomt je iets wat je ernstig hindert. Een ernstige tegenslag. Dan kun je kiezen voor:

  • de kring van weerstand: je duikt in je mentale filters, in weerstand, je diept alle keren uit het verleden op dat het je ook overkomen is. Je wilt niets anders doen dan wat gebeurd is terugdraaien. Je bent een slachtoffer, zonder kracht, mechanisch en verstandelijk bezig. En je blijft in een kringetje ronddraaien.
  • De kring van acceptatie: je accepteert de situatie zoals die is. Je geeft je er aan over. Je komt dan bij je bron, in het Hier en Nu. Via 'stop, look, correct, take action' kom je tot creatieve oplossingen. Je levenslijn verandert en je komt op nieuwe sporen terecht. Je ontwikkelt je. Je wordt dan meester van je leven, verantwoordelijk, oplossingsgericht, menselijk, vol initiatief, krachtig.

Hier ergens volgt het verhaaltje van een muis. Als die in holletje 1 geen kaas meer vindt, gaat die vanzelf in andere holletjes zoeken totdat de kaas gevonden is. En wat doen wij mensen: we blijven oh zo vaak in holletje 1 hangen uit gewoonte, of omdat we vinden dat het er moet zijn, de 'kaas', al is die er dan niet.

Dan volgt de knuffel-confrontatie, wat op zich een erg mooi proces is. De trainees komen dan in twee kringen tegenover elkaar te staan. Je kijkt elkaar in de ogen (dat heb je dan inmiddels echt wel geleerd in de training, met al die dyads). Op de kreet 'tsjing tsjing tsjao' heb je dan vijf keuzes (wat je aangeeft met 1 tot en met 5 opgestoken vingers:

  • Alleen oogcontact
  • Een hand geven
  • Een compliment (dan moet je je hand met opgestoken vingers omhoog houden als je het uitspreekt. Dan kan de trainer zien dat het om een compliment gaat. Voor de rest mag er niet gepraat worden.
  • Een knuffel geven
  • Aangeven dat je niet in dezelfde ruimte met elkaar wilt zijn. Je keert dan de andere trainee de rug toe.

Dan gaat de binnenste cirkel een stap naar rechts. Je hebt dan een andere trainee voor je neus, en het hele verhaal begint opnieuw. De rug naar elkaar toekeren is overigens zeldzaam. En de trainer heeft vooraf in de instructie al gezegd dat wie dat doet, zich eigenlijk af moet vragen wat hij of zij nog in de training doet. Er is dan ook een heel uitgebreide instructie wat er bij huggen allemaal niet mag. Daar zit best humor in, zoals de 'Zulu-hug' (mag dus niet), de Turkish finger fuck (mag al helemaal niet), en nog een heleboel meer wat niet mag. Vooral bedoeld om rare fratsen te voorkomen. Standaard met de mededeling dat de trainer liever iemand per abuis ten onrechte uit de training verwijderd dan de ervaring van een trainee stuk te maken.

De onderlinge band is inmiddels al zo sterk dat veruit de meeste mensen elkaar gaan knuffelen ('huggen' dus, typisch ritueel voor Essence-intimi). Na een paar rondes wordt de sfeer losser en wordt er steeds meer en vaker gehugd. De assistenten en trainees gaan dan ook mengen. Elkaar knuffelen dus, de in het begin strakke scheiding tussen trainees en assistenten vervalt meer en meer. Er is een heel close gevoel.

Dan wordt iedereen naar huis gestuurd. Je mag dan degene gaan bellen, het is inmiddels diep in de nacht, vaak dik na middernacht, die je bij de Essence hebt gebracht om hem of haar uit te nodigen voor de afsluiting de volgende dag. Nu weet die persoon dit wel, omdat hij of zij de Essence meestal ook heeft gedaan (zo zit hun marketing nu eenmaal in elkaar). Meestal waarderen ze het wel, al is het diep in de nacht.

Dag 5, zondag, gebroken vierkanten, je strikken voor de Source, en een ceremonie met kaarsjes

Om 10.00 komt iedereen de zaal binnen onder'Sprach'. Je begint zachtjes met muziek, b.v. 'Morning has broken' van Cat Stevens. Het spelletje met vraag-antwoord over de missie van de Essence en de doelstellingen van de training wordt weer afgewerkt. Daarna gaan de TC-groepen weer bij elkaar zitten. Die zitten nu meestal een heel stuk dichter op elkaar dan in het begin van de training, toen alles nog erg onwennig was, en iedereen een stuk zelfstandiger.

Weer een keer een dolenthousiaste chair derby. Van enige terughoudendheid is bij de trainees dan echt niets meer te merken. Daarna volgt een algemene sharing. Gevolgd door danswerk op, b.v. 'Ik hou van mij' van Harry Jekkers. Moraal van dat liedje: jou van jezelf, en dan pas kun je echt van anderen houden.

Na een pauze, weer een disco (i.p.v. 'Sprach' deze keer, het wordt echt een feestje zo). Er volgt een lezing over de wdyw een dag eerder. Over doordat je in het 'niets' terecht bent gekomen, je 'alles' kunt creëren (o.i.d. veel cursisten zijn zo gaar dat ze het verhaal amper kunnen volgen). Na een korte pauze weer met 'Sprach' naar binnen (iedereen doet dat inmiddels braaf, de controle erop is inmiddels veel en veel minder sterk).

Nu begint het spel met de 'gebroken vierkanten'.
De trainees worden in groepjes bij elkaar gezet, steeds met één assistent. Ze moeten ieder een envelop openmaken, en zodanig stukken uitwisselen dat er evenveel vierkanten ontstaan als er spelers in het groepje zijn. Het spel heeft als doel dat alle vierkanten compleet zijn. Geen enkele speler heeft de juiste stukken in het begin om zijn / haar vierkant vol te maken. Ze mogen niet praten met elkaar onder het spel, geen uitdrukkelijke gebaren of signalen aangeven, behalve het aanreiken van een stuk aan een ander. Oogcontact mag overigens wel, en dat blijkt als communicatiemiddel toch bijzonder handig. Maak je op een andere manier contact, dan heb je een andere assistent die direct je corrigeert met ', je breekt een regel'. Sommige trainees gaan daar helemaal van door het lint. Hun zwakke plek is dan gevonden.

De grap is nu dat de assistent stukken heeft in zijn envelop die onontbeerlijk zijn voor de oplossing van de anderen. Hij maakt in het begin nog een schijnruil, maar weigert daarna elke medewerking en blijft alleen maar voor zich uitstaren (conform instructie overigens). Sommige groepen blijven het maar proberen. Andere zijn wat slimmer, hebben door wat er gebeurd. En die gaan dan de assistent aan zitten staren. Tsja, is ook voor die assistent toch een ietwat ongemakkelijk gevoel.
In een pauze volgt een sharing. Iedereen kan dan zijn frustraties kwijt over hoe één persoon de zaak saboteert. Overigens zijn er ook trainees die alleen maar naar het eigen vierkant kijken hoe ze dat rond kunnen krijgen. Ook de assistenten mogen hun ei kwijt. Het voelt soms toch een beetje vervelend zo bekeken te worden.
Het spel gaat verder. De assistenten hebben nu de instructie om mee te werken. De meeste groepen komen er dan wel redelijk snel uit. Sommigen niet, wiskunde is nu eenmaal ook een kunst.
Afgesloten wordt met 'What one man can do' van John Denver. Moraal van het spel is natuurlijk dat samenwerking loont.
De tc-groepjes sluiten zich weer. De TC's brengen dan de 'Source' ter sprake, de grote vervolgtraining na de 'Essence'. Mooie verhalen allemaal. Het lijkt spontaan, maar deze mensen hebben wel degelijk hun instructies gekregen. Je mag geen TC zijn als je nog geen Source hebt gedaan. Je moet er enthousiast over kunnen vertellen. De meeste trainees zijn vol van zichzelf, de goede sfeer, de adrenaline-kick waar ze midden in zitten, dus ze slikken de verhalen als zoete koek. Het is de eerste stap in een heel subtiel marketing-spelletje. Je wordt als trainee gevraagd op de vervolgavond minstens één gast mee te nemen die je de Essence gunt. Die vervolgavond wordt voorgesteld als een post-training. In werkelijkheid is het merendeel gewoon werving van nieuwe klantjes voor de Essence.

De gasten van de trainees zijn inmiddels binnen. Niet iedereen daarvan heeft Essence gedaan. De sfeer is natuurlijk vrolijk met veel ooit-trainees die elkaar vrolijk weerzien. Een aantal mensen van het vaste team begeeft zich voor informele praatjes onder de mensen. En ook om te 'delen' over Essence en Source natuurlijk. Dat is dus ook werving. Na een pauze komt iedereen op 'Sprach' weer naar binnen. De gasten die je hebt uitgenodigd zijn er ook bij nu. De TC-groepen sluiten zich weer. En begint een uitgebreid afscheidsritueel waarin de TC's afscheid nemen van hun groepen. Heel veel lovende woorden over en weer, een moment van heel veel oprechte warmte en waardering voor elkaar.
Echt heel warm. De trainees kunnen dan degenen bedanken die hen naar de Essence hebben gebracht. Dat vaak heel uitgebreid. En onder de tonen van 'Thats where friends are for' van Dionne Warwick.
Dan volgt de finale van de chair derby. De trainer geeft aan hoe geweldig het toch is voor deze groep als ze het record breken. Of anders volgt er uit de zaal (assistenten en gasten) een ietwat neerbuigend 'We could' (dat laatste woord heel lang uitgerekt, een beetje zeurderig gezongen). Daarna verlaten de gasten de zaal.

Daarna volg de afsluitingsceremonie. De trainees worden in een cirkel gezet, en krijgen kaarsen in de hand gedrukt. Dat zijn kaarsenstompjes, met aan de voet een soort dekseltje van aluminiumfolie om het vet op te vangen (is zo lastig uit de vloerbedekking te krijgen, vandaar). Alle trainees moeten de ogen dichthouden. Dan komen in alle stilte de gasten weer binnen onder 'It's in every one of us' van Dennis Deyoung. De trainees mogen de ogen weer open doen, en zien dan tot hun verrassing hun bezoekers weer voor hun neus. Dolle pret natuurlijk, zo'n leuke verrassing!!!

Dan gaat het licht uit in de zaal. In het midden van de kring is inmiddels een grote kaars opgesteld. De trainer ontsteekt dan een kaars (onder romantische tonen van "Ligh the candle"). De vlam wordt doorgegeven via een tussencirkel van assistenten, en dan naar de ring van trainees. Er ontstaat dan een heel mooi, romantisch sfeertje met kaarslicht en al. De trainer houdt dan een mooie preek over het licht dat vanuit de Essence over de wereld verspreid kan gaan worden. Dat wordt begeleid met leuke muziek. 'Can you feel it' van de Jackson Brothers, 'Heal the world' van Michael Jackson (dit lied wordt dan min of meer geclaimd als het stamlied van de Essence, of Michael Jackson het daarmee eens is, is niet duidelijk). En, uiteraard, 'Sweet surrender' van John Denver. Dan wordt er nog even disco gedaan. En zo tegen 21.00 uur zijn de meeste mensen toch wel het pand uit. De trainees met hun hoofd in een grote roze wolk.

Na de Essence

De Essence raadt je aan om belangrijke beslissingen minstens 6 weken uit te stellen. Dat is niet onterecht. Je zit in een prachtige roze wolk (waarschijnlijk een adrenaline-roes). De kans dat je overmoedig wordt in dingen, is groot. De kans dat je iedereen in je omgeving wilt bekeren ook. Sommige mensen kun je dan meekrijgen, heeft de Essence meteen er een betalende klant bij, anderen zal het juist afstoten. De Essence zal je zonder meer stimuleren om met je vrienden en bekenden te delen over hoe geweldig het allemaal wel niet is. Ze vergeten dan alleen de bijsluiter: als iemand vatbaar is voor mentale stoornissen of anderszins mentaal kwetsbaar, dan is de kans op serieuze problemen (depressies, psychoses, tot aan zelfmoordpogingen toe) niet denkbeeldig. Screening bestaat bij de Essence niet of nauwelijks (hooguit wordt een verklaring geëist van je therapeut als je die hebt). "Nazorg" bestaat uit standaardantwoorden (als je al antwoord krijgt) en uitvluchten (zoals 'we geven geen therapie, alleen maar een training' of 'die mensen zouden anders wel op een andere manier in de problemen zijn geraakt'). Laat iemand zich niet afschepen, dan is de organisatie zeker niet vies van intimidatie.

Eigenlijk ben je vlak na de training in een staat dat je los bent van oude bindingen en remmingen, maar ook los van de structuur en de realiteitszin die die boden. Die roze wolk trekt over. Je mag hopen dat er dan iets beklijft.