Crisis in Nederland
door Bas van der Plas
Vanuit de business class word ik door de VIP-corridor naar de uitgang van Schiphol geleid. Daar staat de trouwe chauffeur al klaar met mijn Jaguar. Elegant houdt hij de deur voor me open, ik glijd op de lederen achterbank en laat me behaaglijk achterover zakken. Zo Erik, zeg ik tegen mijn chauffeur, laten we eerst maar eens in de PC Hooft gaan kijken, ik ben aan een nieuwe jas toe. Het begint al te winteren hier. Erik knikt en de Jaguar zoemt richting centrum van Amsterdam. Bijna op de plaats van bestemming zie ik dat het Stedelijk weer heropend is en ik herinner mij dat ik nog wat leuke kunstwerkjes wil aanschaffen voor in de gang van mijn buitenhuis in Aerdenhout. Erik draait de Jaguar de PC Hooft in en ik laat hem stoppen voor de zaak Emporio Armani. Vanuit de winkel snelt een bediende de straat op, houdt de deur voor me open en even later sta ik in de aangenaam verwarmde zaak waar op de achtergrond Vivaldi z'n best doet een sfeertje te creëren. Na enig zoeken vind ik wat ik wil: een prachtige lange zwarte jas van 1200 euro. Ik laat er een paar overhemden bij doen en een fraaie stropdas die wonderwel accentueert met mijn gouden brilmonteur en voor een kleine 2000 euro ben ik weer helemaal het heertje. O nee, schoenen. Iets verderop in de PC Hooft nog een schoenenzaak binnen waar een geweldig paar lederen zwartneuzen voor 280 euro als het ware voor mij gemaakt zijn. Voldaan laat ik me door Erik weer in de Jaguar leiden en we rijden naar huis. Afgunstigen noemen mijn woonbuurt 'de Goudkust', maar ik heb hier nog in de goede tijd een alleraardigst optrekje van 1,2 miljoen kunnen kopen. Met de hypotheekrentemasturbatie, zoals ik de aftrek soms glimlachend noem, zijn mijn woonlasten goddank niet hoger dan 2800 euro per maand, exclusief natuurlijk het elektriciteits-, gas- en waterverbruik, maar die 600 euro extra zijn peanuts.
Erik stopt voor de villa, ik loop het tuinpad op naar de voordeur die meteen geopend wordt door Barbara, het dienstmeisje dat ik, nu de grenzen geopend zijn, voor een prikkie uit Polen heb laten komen. Die Oosteuropese opdondertjes hoeven we ook nog stukken minder te betalen, over de aanvullende diensten zal ik hier niet verder uitweiden. Zij buigt als ik langsloop, is me dan behulpzaam bij het uittrekken van mijn jas die ze op een knaapje in de eikenhouten garderobekast hangt en opent de deur van de salon voor mij. Mijn comfortabele fauteuil staat al klaar en op een mahonie presenteerblaadje brengt Barbara de post. En of ik koffie wil. Jazeker, maar doe er een glaasje Napoleon Brandy bij.
Ik neem vluchtig de post door. Paar nummers Elsevier, het nieuwste nummer van Liber, periodiek van mijn partij, wat facturen en een brief met een vage geur van parfum, waarover ik verder niets zal openbaren... Beroepsgeheim noem ik dat, met een knipoog. Verder de gebruikelijke uitnodigingen voor de opening van exposities, nieuwsbrieven van de Rotary Club en de bekende bedelbrieven van zogenaamde goede doeleninstanties, waar ik dus nooit op reageer omdat ze het zelf maar moeten uitzoeken. Vrijheid blijheid is mijn devies.
Onderaan het stapeltje post een brief met op het couvert het partijlogo. Ik open de enveloppe met mijn ivoren briefopener, nog een relatiegeschenkje van een niet nader te noemen lid van het Koninklijk Huis omdat het prins B. is, en haal het schrijven uit de omslag. Ik lees vluchtig over termen als regeerakkoord, noodzaak, bruggen slaan, en naarmate ik verder lees stijgt mijn adrenaline. Ik neem de laatste slok van de Napoleon die ik wegspoel met een restje koffie, tast op het tafeltje naast me naar de kist met sigaren van Hajenius. In mijn woede over wat ik lees breek ik de sigaar in twee onherstelbare stukken en roep om Louis, mijn secretaris. Wanneer Louis de salon binnenkomt kent mijn woede al geen grenzen meer. Weer twee Hajenius-sigaren gebroken. Louis, pak de telefoon, bel het hoofdkantoor in 's-Gravenhage en laat me onmiddellijk doorverbinden met Mark. Nivellering, zijn ze daar nou helemaal van de pot gerukt....
Dit bericht is verschenen in Kleintje Muurkrant nr 442, 1 mei 2013