Concept televisietoespraak

(Verfrommelde prop papier, gevonden in een prullenbak bij de bushalte De Horsten in Wassenaar)

Landgenoten,
Naar aanleiding van de vele door mij ontvangen reacties betreffende de televisietoespraak van mevrouw mijn moeder, waarvoor mijn hartelijke dank, deel ik u mede uw overwegingen omtrent het aanvaarden van mijn nieuwe functie met aandacht te hebben gelezen en herlezen. Verrassend waren de vele door indieners gegeven argumenten en ik moet mij laten ontvallen dat sommige ervan mij daadwerkelijk slapeloze nachten hebben bezorgd. Zonder mijn echtgenote wakker te maken sloop ik dan op kousenvoeten naar de salon om mij een echte Franse cognac in te schenken. Draaiend met het glas in mijn handen, zoals een ware cognacliefhebber betaamt, draaiden in hetzelfde tempo mijn gedachten. Ik liet uw argumenten van de grote naar de kleine hersenen en weer terug gaan, proefde de doorslag ervan in de hypofyse en nam vervolgens weer een slokje van de cognac. Licht aangeschoten gleed ik weer tussen de satijnen lakens, mijn echtgenote draaide zich half slapend om en genoot ervan mij weer aan haar zijde te vinden.
De ochtend erna wreef ik mijn ogen uit voor de kristallen spiegel en terwijl ik mijn gezicht depte met het water uit de kraan in de vorm van een zeemeermin zag ik weer alle argumenten langskomen. Zo ging het een aantal dagen door met dezelfde nachtelijke rituelen. Uiteraard was mij bekend dat ik ooit een knoop zou moeten doorhakken en welnu, ik heb zulks gedaan.
U heeft gelijk met het argument dat wij historisch gezien geen enkele aanspraak hebben, bij intimi en ook daarbuiten is onze bastaardstatus algemeen bekend. De voorouders, en dan met name de voormoeders, verkeerden in hoge nood om de dynastie in stand te houden en hebben zich dan ook kwistig met buitenechtelijk zaad laten besprenkelen.
Een argument dat mij onbekend was werd in enkele van uw reacties plastisch omschreven als 'vieze vuile grootaandeelhouders van de Shell'. Aangezien mij hierover niets bekend was raadpleegde ik mevrouw mijn moeder, die mij liet weten inderdaad over aandelen Shell te hebben beschikt, doch die bij het in gereedheid brengen van het nieuwe optrekje toen zij haar ambt aanvaardde, reeds alweer enkele decennia geleden, zijn gebruikt om een isolerende onderlaag aan te brengen in de te behangen slaapkamer.
Hoe legitiem is het argument dat aan de voor mij bestemde positie een buitenmatig proportioneel inkomen is verbonden? U dient hierbij echter in rekenschap te nemen dat de uitgaven eveneens buitenmatig zijn, ik zal hierover niet in details treden, doch een gezin met drie kinderen vergt nogal wat. Derhalve zal de geldigheid van dit argument ergens in het midden liggen. Uiteraard sta ik verre van het den lande bevolkende gepeupel zodat ik mij geen voorstelling kan maken hoe de kosten van het daadwerkelijke leven zijn. Van jongs af aan ben ik namelijk gewend geraakt aan het feit dat een knik voldoende is om datgene ter tafel te brengen, die speelgoederen te laten komen of datgene aan te schaffen wat door mij gewenst werd. Kassabonnen en aangehechte prijskaartjes bleven mij volkomen onbekend.
Een argument van beduidend meer importantie vond ik in het vraagstuk of de door mij binnenkort te vervullen functie nog wel hedendaags is. Gewezen werd naar andere landen in Europa waar door vrije verkiezingen staatshoofden aan het bewind kwamen. Analogie aan mijn functie vindt men nog slechts bij onze zuiderburen, helaas een nogal lachwekkend volkje, aan de andere zijde van de Noordzee waar een nazaat (noot voor mijn secretaris: is dat een goed Nederlands woord of moet het soms nazatin zijn?) van een van mijn voorouders deze functie uitoefent maar een geschikte opvolger ontbreekt en de nazaat/nazatin gedwongen is de functie vele decennia te vervullen. Geen aanlokkelijk perspectief, temeer daar ik begrijp dat er in het Verenigd Koninkrijk geen General Old Age Law (AOW) bestaat en waarvan moet een mens dan leven? Dan vinden wij nog een soortgelijke functie in Spanje, wiens koning ik altijd heb geëerd, zoals ik des morgens onder de douche pleeg te zingen en dat is het dan wel zo ongeveer. Verkozen staatshoofden blijken daarentegen regelmatig banden met de mafia te hebben, over een echtgenote te beschikken die hijgliedjes zingt, of een gewezen echtgenote te hebben die intussen met een ander aanrommelt. Kortom, het denken over dit argument kostte mij vele slapeloze nachten, met als gevolg dat we nog altijd geen zoon hebben kunnen verwekken, maar dit even terzijde.
Zo passeerden vele argumenten de vele slapeloze nachten. Twijfels bepaalden mijn dag- en nachtritme, mijn hoofd tolde, de tijd drong. Want uiteraard ben ik het aan mijn stand verplicht op de toespraak van mevrouw mijn moeder een adequaat en duidelijk antwoord te geven. Niet voor niets zijn alle camera's, microfoons en stemopneeemapparaten nu op mij gericht. Vandaar dan ook dat ik in het holst van de nacht mijn gedachten aan dit geschepte en van watermerk voorziene papier toevertrouw teneinde straks voor de camera's en microfoons van de nationale omroepen een duidelijk verhaal kan brengen.
(Enkele uren en cognacs later)... ik ben er uit: ik doe het niet! Ik ga me niet opofferen als boegbeeld voor een land dat geen land meer is maar een Europese provincie. Ik voel me te goed om overal linten door te gaan knippen, representatieve bijeenkomsten bij te wonen waar oeverloos geouwehoerd wordt en men mij toch nooit de waarheid vertelt. Ik wil niet elk jaar weer worden geconfronteerd met de onzin van koekhappen, zaklopen en 100 meter hardlopen met een zachtgekookt ei tussen de billen. Ik heb geen zin om voor die paar rotcenten uit de schatkist steeds verantwoordelijkheid te moeten afleggen, al is dat dan ook niet rechtstreeks maar via een ministerie. Ik wil een gewoon leven in de anonimiteit, ik wil lekker met mevrouw mijn echtgenote...
(rest ontbreekt, is afgescheurd van het oorspronkelijke papier)

Dit bericht is verschenen in Kleintje Muurkrant nr 442, 1 mei 2013