Archivaris
437

Kort

Gewonnen hoger beroep

Na al onze verloren juridische procedures van de afgelopen jaren eindelijk eens een juridisch succesje voor ons en voor de journalistiek! Op 1 februari kregen we van het Gerechtshof 's-Hertogenbosch het arrest binnen van het hoger beroep dat we hadden ingesteld tegen het zogenoemde "Van de Meene" vonnis van 4 juli 2008. Daarin werden wij gedwongen alle persoonsgegevens van ene Hendrik Pieter Cornelis van de Meene - wonende te Knokke (België) - te verwijderen van onze website op straffe van een dwangsom. Het vermelden van persoonsgegevens van Van de Meene zou in strijd zijn met de Wet Bescherming Persoonsgegegevens (WBP). Tegen deze verregaande belemmering van vrijheid van meningsuiting en het journalistiek werken zijn wij in beroep gegaan met als belangrijkste motivatie dat al onze artikelen en berichten vallen onder perspublicaties, waardoor op de eerste plaats de WBP niet van toepassing zou moeten zijn en op de tweede plaats bestreden wij de opvatting dat onze artikelen onrechtmatig zouden zijn. De vrije pers wordt - door je uitsluitend te beroepen op de WBP - ernstig aan banden gelegd. Het arrest is op internet te lezen: jure.nl/bp3921, we zullen hier verder niet ingaan op de precieze motiveringen van het Gerechtshof. We bekijken nog even of we alle eerder door ons verwijderde artikelen weer terugplaatsen en zullen op onze website proberen uit te leggen wat de gevolgen zijn van dit door ons gewonnen hoger beroep. Aan allen die ons tot nu toe gesteund hebben in ieder geval onze oprechte grote dank!
De eerdere juridische procedures hebben ons behoorlijk wat centen gekost en dat is een van de redenen dat we zo weinig op papier verschenen zijn. Op internet gaat onze dagelijkse berichtgeving onverkort verder en in de nabije toekomst zullen al onze abonnees een bankoverschrijvingskaart ontvangen met ons vriendelijke verzoek daarop fors en onbeheerst veel euro's in te vullen.

Vrijheid

De Medal of Freedom is de hoogste Amerikaanse burgeronderscheiding. Die krijg je als je iets heel moois hebt gedaan op het gebied van de wereldvrede, cultuur, sport, macrameeën etcetera. En niet te vergeten voor de Amerikaanse nationale vuiligheid, pardon veiligheid. Foutje, bedankt. In het kader van dat laatste hing Barack Obomba gisteren zo'n medallie om de nek van Pappa Bush. Omdat diens leven een testament is van zijn geloof dat het vervullen van een publieke functie een eervolle roeping is. Je wordt er misselijk van als je het leest. Good old George en eervol. Gekker kan niet.
Er was trouwens nog een medalliedrager in het nieuws. Opnieuw. Dat was Norman Yoshio Mineta. Minister van transport onder Bush junior. Die had tegenover de nationale onderzoekscommissie 9/11 ooit een verklaring afgelegd over zijn wederwaardigheden ten tijde van de voorstelling van het Flying Circus. En vreemd, die verklaring was niet opgenomen in het eindrapport van die commissie. Nou ja, vreemd. Zo vreemd nou ook weer niet. Mineta bevond zich op 9/11 in het Presedential Emergency Operating Center. Een bunker waar je George Wacko zou hebben verwacht, maar die was na een voorleesbeurt in Florida met de Air Force One op weg naar Nebraska. De leiding lag daarom in handen van vice-prez Dick Cheney. En in die capaciteit had Dicky de luchtmacht bevel gegeven tot nader order aan de grond te blijven. Zou je zeggen, dat ie na de eerste acts op Manhattan de stormbal zou hijsen. Deed ie niet. Zelfs niet toen duidelijk werd dat er iets op het Pentagon afkwam. Mineta: "Er kwam een jongeman binnen en die zei tegen de vice-president: het vliegtuig is 50 mijl van het Pentagon vandaan... dertig mijl... tien mijl... is de order nog steeds van kracht? En de vice-president draaide zich om en zei: "Natuurlijk is de order nog steeds van kracht. Heb je iets anders gehoord?". Onnodig te zeggen, dat Dick Cheney ook drager is van de Medal of Freedom. Heeft ie in 1991 al gekregen van Pappa Bush. Die moet een vooruitziende blik hebben gehad.

CSA-trainingen

Of de CSA trainingen goed of slecht voor je zijn laat ik voor iedereen in het midden, dit is mijn ervaring. Ik heb de Basic training doorlopen en kwam er met een heel goed gevoel uit. Zodra ik thuiskwam voelde ik veel weerstand bij mijn familie, met name mijn eigen vertrouwde vrouw. Mijn metamorfose heeft haar zo geraakt dat ze alle zeilen bij heeft gezet om me terug op aarde te krijgen. Een slapeloze nacht en een dag waren hiervoor nodig maar de koude douche van haar heeft wel geholpen, de kater is er niet minder om... Ik ben er naartoe gegaan om meer succes maar met name ook meer zelfvertrouwen te kweken. Dit laatste is de allereerste tegenstrijd in de training. De training pretendeert je meer zelfvertrouwen te geven door het verkrijgen van inzicht. Echter word je alle dagen behandeld als een willoos kuddedier en dien je je 100 procent in te zetten voor hun visie. Verder wordt je geleerd dat weerstand bieden je leven negatief beïnvloedt en het accepteren/loslaten van gebeurtenissen de enige juiste oplossing is. Als je nare ervaringen uit je verleden kent (incest, verlies dierbaren, slechte jeugd) doe de training dan niet! De kans is groot dat het je op termijn psychisch nog dieper in de put laat zakken. Het heeft uiteindelijk bij mij geresulteerd in een behoorlijke deuk in mijn zelfvertrouwen... Er wordt gegraven in je verleden en als er niets naars te vinden is dan wordt er net zolang gewoeld totdat er iets naar boven komt. Maw je creëert dan je eigen probleem dat je in de weg zou zitten. Dit laatste is mij overkomen. De kater komt nadat je je bewust wordt wat je met vreemden hebt gedeeld. Achteraf verwonder ik me nog altijd hoe snel je je persoonlijke beerput opentrekt voor mensen die je amper twee dagen kent. (dit geldt voor alle cursisten). Je word overladen met wijsheden die je eigenlijk allang wist, de intentie is om je ervan bewust te worden. Dit zie ik persoonlijk als een positief punt, maar samengevat had ik daar geen vier dagen training voor nodig. Er wordt veel geschreven over de kosten van de training. Ik ben het er mee eens dat de kosten niet hoog zijn voor een gedegen training van deze tijdsduur, echter... Het is geen erkende opleiding die je op je CV kunt zetten. Als ik simpelweg reken dan dekken de additionele kosten voor eten en verblijf alle direct gemaakte kosten op locatie. Grofweg 10.000 euro blijft er minimaal over om de trainer en het kantoor erachter te betalen. Ik twijfel dus redelijk aan de echte bedrijfsdoelstelling. Let op, elke vervolgcursus is duurder! De eerste twijfels over de training kwamen aan het einde. Het moment van werven: Wanneer ga je de vervolgtrainingen doen en wie neem je allemaal mee voor de introductieavond? Gedurende de training herken je heel veel zaken bij je naasten en raak je er van overtuigd dat deze training hun leven ook kan verbeteren. Je committeert je de laatste dag om zoveel mogelijk mensen mee te nemen naar de introductieavond (twee dagen later) De tijdsfactor in deze is cruciaal. Na de training wordt je met regelmaat gebeld door de vrijwillige (onbetaalde) coaches. Op het moment dat ik in mijn geval aangaf af te haken werd de druk behoorlijk opgevoerd en kwamen argumenten op persoonlijk vlak naar boven om je toch maar vast te houden. (het raakt me heel erg persoonlijk en wat doe je je medecursisten aan, enz...) Dit is dus echt heel erg creepy... maar sterkt me wel des temeer in mijn beslissing te stoppen.
Het heeft mij persoonlijk een wijze les opgeleverd maar ook veel negatieve zaken zoals de behoorlijke deuk in mijn zelfvertrouwen. Hoe heeft het kunnen zijn dat de nuchtere ik dit niet vooraf doorzien heeft? Antwoord is simpelweg de wervingsmethode via je naasten en het vertrouwen in hen... heel sneaky... Waarom zag ik het niet in tijdens de cursus? Deze is zo geraffineerd (en dat is een compliment naar de bedenker) in elkaar gezet dat het bijna onmogelijk is om helder te blijven, zie de redacteur van Zembla tijdens de uitzending in 2006. Het is niet meer zo extreem als deze uitzending doet overkomen maar de overeenkomsten zijn overduidelijk.
Achteraf gezien is indoctrinatie een goed woord om de training te beschrijven. Echter komt deze indoctrinatie niet van de trainer maar van de vrijwilligers en dit wordt vertaald als persoonlijk enthousiasme. Heel slim, dit is daarom juridisch niet aan te pakken. Achteraf gezien ben ik overgelukkig met het feit dat ik gezegend ben met een zo helder nadenkende partner die alles uit de kast heeft getrokken om me wakker te schudden. Niet het geld maar het verlies van een stuk zelfvertrouwen en het inzicht in mijn eigen naïviteit doen me achteraf nog het meeste pijn.
Tenslotte wil ik dit aan de mensen meegeven die met de trainingen geconfronteerd worden: als je naasten hebt die zich willen opgeven dan schud ze alstublieft vooraf wakker zodat ze weten waaraan ze beginnen (dat wist ik dus niet, omdat ik het vertrouwde en geen onderzoek deed). Ga echter niet in discussie met mensen die zijn geweest en het als positief hebben ervaren... Dit kan bij hun overkomen als heiligschennis... Elk mens is anders.

(Kleintje Muurkrant heeft eerder een kort geding gewonnen dat door Essence (een met CSA vergelijkbare organsiatie) tegen ons was aangespannen, zie de dagvaarding en het vonnis op onze website. Bovenstaand stukje is binnengekomen op ons discussieforum op onze internet-site www.stelling.nl/kleintje)

De staat van anti-terrorisme

Ik zat laatst in die trein uit Berlijn die plotseling stilgelegd en leeggehaald werd omdat er - bleek uren later - iemand in had gezeten die een medepassagier 'verdacht vond'. In plaats van om 19.00 uur keurig voor het avondeten in Amsterdam aan te komen en nog een genoeglijke avond te beleven, stonden we nu uren te koukleumen en werden door onbekwame 'hulpverleners' en agenten van hot naar her gecommandeerd. Pas na middernacht en zonder bagage stonden we nu de huisdeur open te maken. Het ongemak stelt weinig voor in vergelijking met bijvoorbeeld een van de twaalf Somaliërs die laatst in Rotterdam door de staat in hun belwinkel overvallen en afgevoerd werden, maar toch kan ik woest worden om dit gedoe. Met name het gedrag van de mannetjes/vrouwtjes die in uniform ineens - voor een deel met zichtbaar genoegen - de volledige macht krijgen om je zonder je bagage uit de trein te zetten en urenlang vast te houden, is moeilijk te verdragen zonder zelf gewelddadige fantasieën te krijgen. Maar bijna even onverteerbaar is de volstrekte onbekwaamheid waarmee vervolgens het NS-personeel (of dan weer de politie, dat loopt steeds door elkaar) tergend sloom de chaos alleen maar groter maakt. Uren nadat we uit de trein waren gehaald, en nadat we eerst een uur in een soort kooi hadden doorgebracht waarna we in passagiersbussen werden gezet die minstens even lang niet van hun plek afkwamen, werden we allemaal gedropt op het station in Amersfoort. Daar bleek dat ze in de tussentijd niets hadden bedacht of voorbereid. Er reden daar vandaan wel (andere) treinen naar onze bestemmingen maar ze hadden geen idee hoe we aan onze bagage zouden moeten komen die nog in de terreurtrein lag. Daar 'moesten we maar op wachten totdat de trein vrijgegeven werd', hetgeen nog eens uren kon duren. Als we niet zouden wachten 'konden ze niet voor onze bagage instaan'. Toen het morrende deel van de passagiers in opstand dreigde te komen, bedachten ze dat we dan 'de volgende dag onze bagage op mochten (!) komen halen'. Daarvoor moesten we wel eerst een formulier in gaan vullen, dat er nog niet was, waarna we weer een paar treinen richting Amsterdam zagen vertrekken... Of neem het bewust niet informeren. Als we niet wat medepassagiers hadden die een telefoon met internet hadden, of een dochter die thuis wat uit kon zoeken, hadden we niet eens geweten wat er nu aan de hand was. Groepjes agenten staan tegelijkertijd met elkaar te ginnegappen en blaffen alleen als passagiers informeren of er wat beweging te verwachten is. Ze informeren of niet, of liegen gewoon waar je bij staat. Waarom, blijft de vraag. We zouden een stuk volgzamer zijn als we wisten wat er aan de hand was en normaal behandeld zouden worden. Of zou het toch waar zijn, wat sommige passagiers dachten, dat ze van de gelegenheid gebruik maakten om een beetje met ons te oefenen?
De volgende dag lazen we in de kranten dat 'de gemeente Barneveld had gezorgd voor kachels en catering' en het is wel knap dat ze die zo goed verstopt hebben dat we die nooit gezien hebben. Dat moet vrij verzonnen zijn door een of andere ambtenaar of journalist. Journalisten waren er trouwens wel genoeg, er waren wel vier cameraploegen die ongevraagd in je porem kwamen filmen, inclusief een jolige nos-radiomeneer die ongevraagd de bus inkwam en vond dat 'het wel leek of we niet tevreden waren'. Een snelle sociologische observatie leerde dat de paar honderd passagiers uiteenvielen in twee groepen. Degenen die vonden dat het allemaal 'heel begrijpelijk' was wat er gebeurde en dat je niet moest zeuren want 'stel dat het om een serieuze terreurdaad gaat'. En een minderheid die zich enigszins schrap zet en wat rechten probeert te behouden. Want ondertussen weet iedereen dat het waarschijnlijk ook nog om vals alarm gaat. Ik heb nog aangeboden om persoonlijk een eventueel verdacht pakketje voor ze open te maken, zodat we weer verder zouden kunnen gaan, maar dat leverde alleen maar een sommatie op om de trein te verlaten. De afgelopen week zijn op nog een stuk of vier plekken stations of parken ontruimd omdat grapjassen er een doosje met wat draden hadden neergelegd. Negeren van terreurgedoe is waarschijnlijk de enige remedie, maar dan word je gearresteerd omdat je niet meewerkt... (Kees Stad op www.konfrontatie.nl))

Geeuwhanger naar winst

Onvermijdelijk kijken we op dit moment terug naar het afgelopen jaar. Daarin was de Europese Unie het centrum van de wereldcrisis. De pogingen om het kapitalisme te laten uitstijgen boven de natiestaat verdronken in een oceaan van miljarden euro's. En de gevolgen werden op klassieke wijze afgewenteld op de werkende klasse in Griekenland, Ierland, Frankrijk, Portugal, Spanje en Duitsland. Maar die kwam eindelijk in verzet tegen het betalen van de rekening voor de crisis.
Griekenland en Ierland zijn inmiddels onder de directe controle van de Europese Centrale Bank (ECB) geplaatst en zijn niet langer soevereine staten, omdat hun begrotingen en parlementaire procedures vooraf moeten worden goedgekeurd door de ECB. De ECB verkeert in de overtuiging dat de vernietiging van het maatschappelijk leven in Griekenland en Ierland door omvangrijke bezuinigingsoperaties de sleutel is tot het behoud van de stroom van grote leningen van de internationale financiers, met name voor de Portugese en Spaanse machthebbers. De EU en haar Euro als eenheidsmunt moeten worden gehandhaafd over de ruggen van de Ierse en Griekse werknemers. De Griekse werknemers kwamen in verzet tegen het beleid van de Socialistische Partij van premier Papandreou, die zich ontpopte als een marionet van de ECB. Algemene stakingen tegen de bezuinigingen waren het gevolg. Ook het nieuwe jaar zal in Griekenland massale opstanden te zien geven. Ierland doorloopt een soortgelijke ontwikkeling. In de lonen en arbeidsvoorwaarden is door de regering herhaaldelijk gesneden omdat zij gegarandeerd heeft alle verplichtingen aan de banken na te komen die nu onder controle van de staat staan. In Groot-Brittannië steunde Labour de bazen en de bankiers en de nieuwe door Tory geleide coalitie gaat door om de bevolking met rente te laten opdraaien voor de crisis, door de vernietiging van de National Health Service, het uitkeringsstelsel, het onderwijs en de verzorgingsstaat. De Britse banken kunnen nog steeds niet bestaan zonder staatssteun. Wanneer de wereldwijde crisis verergert en hun werkelijke schuldenlast blijkt, zullen ze in precies dezelfde positie verkeren als de Ierse banken, onbeperkte ondersteuning nodig hebben, met als gevolg een onbegrensde aanslag op het levenspeil van de bevolking. De Britse vakbondsleiders hebben niet de geringste intentie om de organisatie van de strijd tegen deze coalitie op zich te nemen. De bezuinigingskoorts die de westelijke wereld heeft getroffen is niets anders dan een frontale aanval op het levenspeil van de mensen die met werken hun brood moeten verdienen, maar vooral op de meest zwakken zoals de ouderen, de zieken, de vrouwen en de jongeren. Het is een aanval van de ondernemers en de banken om hun winsten te maximaliseren. De allergrootste groep verdieners bestond en bestaat natuurlijk uit de investeerders, die miljarden verdiend hebben en nog steeds verdienen. Hoeveel ze verdiend hebben weten we niet. Hoeveel ze op rekeningen op de Kanaaleilanden, in Liechtenstein, Zwitserland en op de offshore banken hebben staan is niet bekend. Maar wat we wel weten is dat, om deze lieden in weelde te laten leven, miljoenen mensen gedwongen worden in te leveren. Ze worden geacht genoegen te nemen met de afbraak van de gezondheidszorg en het levenspeil, en gedwongen meer te betalen voor de ziektekostenverzekering, het onderwijs, de levensmiddelen, de huren, de kinderopvang, het vervoer en alle andere zaken die voor het levensonderhoud nodig zijn. Daarom moeten alle uitingen van ontwikkeling en cultuur voor de grote meerderheid van de bevolking worden afgebroken, de werkloosheidsverzekering worden uitgekleed, de pensioenleeftijd worden verhoogd en de pensioenen worden verlaagd. Daarom wordt haat en polarisatie gekweekt tussen verschillende bevolkingsgroepen. Het is een bekende afleidingsmanoeuvre waarmee getracht wordt de aandacht af te leiden van de echte schuldige de klasse van bezitters de ware schuldigen aan de afbraak van de levensomstandigheden van de grote massa van de bevolking. Daarom moest Nederland een nog rechtser regering krijgen, die betrouwbaar is voor het kapitaal en alle gewenste opdrachten uitvoert. En ook de Nederlandse vakbondsleiding kanaliseert en controleert het verzet om vooral niet de vlam in de pan te laten slaan. Zo gaat het in heel Europa, waar zogenaamde 'linkse' partijen de crisis van het kapitaal willen beheren en bereid zijn regeringsverantwoordelijkheid te dragen om de aanvallen op de bevolking gewillig uit te voeren. Het politiek geglibber van Groen 'Links' sprak in dat opzicht boekdelen, evenals het vertrek van de opportuniste Halsema. En het voorstel van Cohen voor een 'brede linkse coalitie' is slechts een nieuwe poging om het te verwachten verzet te kanaliseren en te breken, sinds lang de traditionele rol van de sociaaldemocratie. En onvermijdelijk kijken we op dit moment vooruit naar het pas begonnen jaar. Een jaar waarin de strijd binnen de Europese Unie nieuwe impulsen zal krijgen. Een strijd, die nog effectiever gevoerd kan worden wanneer men beseft dat vakbondsbonzen en leidingen van 'linkse' partijen geen andere taak hebben dan het verzet te breken, van een vuist weer vijf individuele vingers te maken en uiteindelijk al vele jaren geleden gecapituleerd hebben. (Bas van der Plas)

De geschiedenis herhaalt zich

Jarenlang lang stelden tal van linkse organisaties dat Balkenende moest vertrekken. Vrij snel na zijn aantreden trok het sociaal verzet aan, met als hoogtepunten de demonstraties van Keer het Tij in 2002 en 2004 en de Museumplein manifestatie van het FNV in 2004. Acht jaar later kunnen we stellen dat dit doel is bereikt. Toch geeft het vertrek van Balkenende weinig reden tot optimisme.
Voor het eerst in bijna honderd jaar krijgt Nederland weer een premier van liberale snit. Van 1913 tot 1918 regeerde de liberaal Pieter Cort van der Linden. Onder zijn bewind voerde Nederland in de Eerste Wereldoorlog een zogenaamde neutraliteitspolitiek. Hoewel Nederland zich militair afzijdig hield, onderhield Nederland nauwe handelscontacten met de oorlogvoerende partijen. Waar door armoede grote delen van de Nederlandse werkende bevolking door schaarste en stijgende prijzen honger leed, werd er op grote schaal voedsel naar bijvoorbeeld Duitsland geëxporteerd. Al gedurende de Eerste Wereldoorlog leidde dit tot grootschalige protesten en demonstraties die veelal met bruut geweld werden neergeslagen. De eerste naoorlogse jaren werden destijds door communistenleider Louis de Visser omschreven als de jaren van de bibberbourgeoisie. Jaren van oorlog en armoede hadden de sociale onvrede aangewakkerd en de positie van de Nederlandse bourgeoisie ernstig verzwakt. Toch was de Nederlandse arbeidersbeweging, anders dan in bijvoorbeeld Rusland of Duitsland, niet in staat om het systeem aan het wankelen te krijgen. Belangrijke oorzaak hiervan was de godsvrede die de sociaal-democratie in de Eerste Wereldoorlog met de Nederlandse bourgeoisie sloot. Het landsbelang stond voor de sociaal-democraten hoger in het vaandel dan het klassenbelang. Langzaam herstelde de Nederlandse bourgeoisie haar positie en werden de beperkte verworvenheden zoals die na de Eerste Wereldoorlog werden afgedwongen teruggedraaid. Nu honderd jaar later staat de liberaal Rutte aan het roer. De wereld zit in de grootste financiële crisis sinds de tweede Wereldoorlog. Waar de crises van de jaren 30 en 70 van de vorige eeuw beiden ruim tien jaar duurden wordt nu gesteld dat we na drie jaar het ergste achter de rug hebben. Omdat de overheid het bedrijfsleven met tientallen miljarden tegemoet is gekomen, wil ze hard bezuinigen. De rekening komt uiteraard opnieuw te liggen bij de gewone mensen. Terwijl er wordt bezuinigd op gezondheidszorg, onderwijs, pensioenen en lonen wordt recent de winstbelasting voor het bedrijfsleven verlaagd. De verzorgingsstaat zoals deze na de Tweede Wereldoorlog is afgedwongen, is inmiddels zo goed als afgebroken. Marx schreef ooit in 1852: Hegel merkt ergens op dat alle grote wereldhistorische feiten en personen als het ware tweemaal optreden. Hij vergat er aan toe te voegen: de ene keer als tragedie, de andere keer als klucht. Het is pijnlijk om te zien hoe actueel deze constatering ruim 150 jaar na dato is. (Paul Benschop)

Leugens en bedrog

De bekende recidivist Mark R. Nog onlangs herhaalde ik het op mijn blog: de opmerking die Mark Rutte eind mei maakte in een interview met de Volkskrant. Hij zei: We bouwen wel een mooie fontein in de Haagse Schilderswijk, maar daar omheen zitten vijf Turkse koffiehuizen met aardige Turkse mannen die niet werken. Die, inderdaad mooie, fontein zit vlak bij mij om de hoek. Daar omheen zit geen enkel Turks koffiehuis. Een domme en tendentieuze opmerking dus van jochie Rutte. Maar goed, het was verkiezingstijd en hij was lijsttrekker: dan wordt er vaak ongenuanceerd geblaat. Niet netjes, maar het schijnt bij het spel te horen. En voor Rutte met succes: zijn partij is de grootste in de Kamer geworden. Veel mensen die ook tegen Turkse koffiehuizen bij mooie fonteinen zijn hebben op hem gestemd. Het is maar waar je prioriteiten liggen.
Maar pasgeleden, tijdens het debat over de regeringsverklaring, zei hij het weer! Nu als hoofd van de Nederlandse regering. Toegegeven: hij zwakte het wat af. Hij gaf een korte, lyrische beschrijving van de fontein: met van die kleine mozaïeksteentjes en sprak vervolgens van vier Turkse koffiehuizen met vriendelijke doch werkloze Turkse mannen. Dat is er één minder, maar nog altijd vier te veel. Hoewel hij zijn stemmen binnen heeft, blijft hij zich schuldig maken aan stemmingmakerij. Hij lijkt moeite met Turken te hebben., maar hij heeft er geen problemen mee dat zijn staatssecretaresse, Veldhuijzen van Zanten-Hyllner, twee paspoorten heeft: een Nederlands en een Zweeds. Terwijl hij indertijd het wel zo netjes zou hebben gevonden als de vers aangetreden staatssecretaresse Nebahat Albayrak haar tweede paspoort, een Turks, zou inleveren. Dat lijkt in tegenspraak met elkaar, maar niet binnen het denkraam van onze premier. Ook nu zou een Turks paspoort een punt van discussie zijn geweest, verklaarde hij, een Zweeds niet. De Turkse overheid achtervolgt haar onderdanen in andere landen met de militaire dienstplicht en het erfrecht, zei hij. Ook houdt Turkije volgens Rutte in de gaten of onderdanen in het buitenland de belangen van Turkije schaden. En dus: daardoor zou hun loyaliteit aan Nederland in het gedrang kunnen komen. Albayrak is op haar tweede naar Nederland gekomen. Het meiske heeft erg haar best gedaan. Ze volgde de Havo en later het atheneum, waarna ze internationaal en Europees recht aan de Rijksuniversiteit Leiden ging studeren. Ze is zo Nederlands als het koekje bij de thee. Indertijd is ze door Wilders, met in zijn slipstream dus Rutte, tamelijk onbeschoft behandeld. Om het netjes te zeggen. Je zal mij niet horen juichen over de Turkse overheid. Over de te grote vinger die het leger in de politieke pap heeft. De onderdrukking van de Koerden. De agressieve ontkenning van de volkerenmoord op Armeniërs. Enzovoorts. Maar ik ben slechts een onbeduidende stukjesschrijver, Rutte is het hoofd van de Nederlandse regering. Zijn toon is gezet. Premier van alle Nederlanders, behalve van zij met een dubbel paspoort: die dienen dat tweede paspoort in te leveren of op zijn minst een loyaliteitsverklaring te tekenen. (Adriaan Bontebal op www.konfrontatie.nl))

Tijd en geest

Ik sprak ooit iemand die de IJ-tunnel wilde opblazen. Omdat hij beschonken was en onze korte ontmoeting in het holst van de nacht plaatsvond, herinner ik mij het geval nu pas. Hoe anders zou ik vandaag gehandeld hebben. Ik zou hem vanuit mijn ooghoeken bespied en alle mogelijke uiterlijke kenmerken van de man in mijn hoofd opgeslagen hebben. Vervolgens zou ik naar het dichtstbijzijnde politiebureau zijn gelopen en mijn wetenschap aan een agent met een Pim Sieriks-snor verteld hebben. Daarna zou ik een tijdje de bedrijvigheid van bommenopruimingsbrigades en politiehelikopters rond de IJ-tunnel hebben gadegeslagen en 's ochtends zou ik hebben gewacht op het eerste verzoek voor een interview van een krant of televisieprogramma.
Pim Sieriks was 'n piloot die ooit een gekaapt vliegtuig rechtstreeks in handen van de Mossad of de CIA vloog en daarmee de status van Held kreeg. Hij had een snor en enige tijd kweekte heel ordelievend Nederland zo'n zelfde snor. Ik werkte toen op Schiphol en kwam er 'n lookalike van Pim Sieriks tegen. Ik deed er smerig werk, samen met Turken en Marokkanen. Sieriks riep tegen me: "Geef die bezem aan een Turk!", nam me mee in zijn autootje, reed ons over heel de luchthaven en vertelde me over zijn familie die in Zuid-Afrika leefde. Ik vroeg me af hoe 'n racist als hij op de meest kosmopolitische plek van het land kon werken en vroeg dat ook aan hem. Daarop liet hij mij pardoes achter naast een landingsbaan.
Hoe anders zou ik vandaag gehandeld hebben. Ik zou hem hebben gezegd dat hij 'een uitgesproken mening' had over gastarbeiders en hem daarvoor hebben geprezen, niet zozeer voor die mening maar voor het feit dat hij die durfde uit te spreken. Vervolgens zou hij mij op koffie en een sigaar hebben getrakteerd en hebben uitgenodigd voor een partijtje golf. Ik zou ook bij mijzelf te rade zijn gegaan en me hebben afgevraagd over waarom ik best wel tevreden was met mijn vieze baantje tussen mannen die ook snorren droegen maar geen vliegbrevet hadden. Ik zou Sieriks met golfen hebben laten winnen, hem zijn Telegraaf hebben voorgelezen, ja desnoods zijn lelijke dochter hebben genaaid om op Schiphol op te kunnen klimmen tot helemaal in de verkeerstoren.
Ik werkte ooit bovenop de IJ-tunnel, in het postkantoor. 'n Raamloos gebouw waarin het oorlog was. De werkvloer bestond uit opengewerkte kasten waarachter gekleurde vrouwen zaten op een hoge kruk maar met hun kleren aan. Hoog boven de werkvloer hielden hogere chefs door kamera's die op mitrailleurs leken het werkproces in de gaten. Op de werkvloer deelden lagere chefs bezems uit aan werknemers die te laat kwamen of om 'n andere reden (of omdat het hun beurt was) straf verdienden. Ik liep vaak achter de bezem totdat me echt werk werd aangeboden. De postkode was zojuist ingevoerd en dat betekende dat brieven die nog niet van die kode waren voorzien bij één man terechtkwamen die over zoveel aardrijkskundige kennis beschikte dat hij de brief in het juiste verzendkanaal kon krijgen. Ik nam de baan niet aan want ik wou weg uit de oorlog.
Hoe anders zou ik vandaag gehandeld hebben. Ik zou mijn hoofd gepijnigd hebben over de vraag hoe deze zeer belangrijke funktie vervuld kon worden door een man van niet-Nederlandse origine. Ik zou niet tevreden zijn geweest met de veronderstelling dat zijn voorouders misschien al vijf generaties geleden naar het land waren gekomen. Ik zou hem een tijdje bij zijn werkzaamheden bespied hebben, klaar om in het Adelaarsnest boven ons te gaan verklappen dat hij Scheemda met Roodeschool had verwisseld. Ik zou niet gerust hebben voordat ik de man achter zo'n kast had gekregen, tussen zijn eigen soort... (Joop Finland)

Loesje Plakmanifest

* Plakken is een grondrecht.
Ieder mens moet zijn mening kunnen uiten. Dit is geregeld in de grondwet, artikel 7 en in artikel 10 van het Europees Verdrag voor de Rechten van de Mens. Loesje doet dat via posters. de meeste Algemene Plaatselijke Verordeningen verbieden het aanplakken van posters. Maar rechters, en de wet, zeggen dat het gewoon moet kunnen en dat het mag. Loesje is dan ook voor het verspreidien van meningen, ideeën en gedachten in de openbare ruimte, en tegen een lokaal verbod hierop.
* Idealen zoeken Ruimte.
Gemeenten plaatsen soms openbare aanplakborden waarop je je mening mag uiten. Vaak staan die in steegjes of aggelegen plaatsen en meestal staan er veel te weinig. Wil je je mening aan iedereen kenbaar maken, dan blijven prullebakken, elektriciteitskastjes en bouwschuttingen over. een poster hoort op de plek waar die het best tot zijn recht komt. een goede plakker houdt de openbare ruimte wel netjes en overplakt andere posters niet.
* Posters maken de straten mooier.
Straten en steden raken vol met reclame. reclamebedrijven kopen alle ruimte op en bepalen zo het straatbeeld. Ook openbare aanplakborden hangen vol met reclames. Volgens Loesje hoort de straat aan mensen toe en niet aan de commercie. Een goede tekst, een mooie vraag, of een tof idee maakt een straat tot een forum in plaats vanb een reclamezuil. Dus meer idealistische posters en minder schreeuwerige reclame graag.
* Posters roepen discussie op.
Als je posters plakt vanwege idealistische redenen, dan zoek je discussie of een reactie. Op het moment dat je plakt, ben je zelf aanspreekbaar. je kunt gelijk aangesproken worden op wat je plakt. Maar je laat ook een mening achter, en die kan weer leiden tot discussies en gedachten. In een gezonde maatschappij wordt die discussie gezocht en respectvol gevoerd.
* Claim je ruimte!
Loesje wil met dit manifest de discussie aangaan over plakken en je recht op vrije meningsuiting. Ze wil ook de vraag stellen van wie de steden en straten eigenlijk zijn. Hij die zonder mening is, verwijdere de eerste poster...

(Loesje heeft een nieuw pand: Hommelstraat 65, 6828 AJ, Arnhem 026.4437724 en haar postadres is Postbus 1045, 6801 BA, Arnhem)

Je pensioengeld opeisen

Hans Vogel schreef een brief op stelten aan secretaris Michielse van het college van raddraaiers bij het ABP.
"Geacht bestuur, toen ik in 1985 een functie aanvaardde bij de Rijksuniversiteit Leiden werd de op mijn salaris ingehouden pensioenpremie overgemaakt naar en beheerd door het Algemeen Burgerlijk Pensioenfonds. In die tijd, toen het evangelie van het neo-liberalisme hier te lande nog geen algemene aanvaarding genoot, stond het de werknemer niet vrij zelf een bestemming te kiezen voor de afdracht van zijn pensioenpremie. Dat was eigenlijk geen probleem want het ABP had een goede reputatie en voerde een verstandig en voorzichtig beleid. Na de privatisering in 1996 is het ABP van de voorzichtige koers gaan afwijken. Indien dat zou hebben geleid tot hogere rendementen zou niemand hiertegen bezwaar kunnen aantekenen. Het tegendeel is echter het geval. Inmiddels is als gevolg van uw wanbeheer de dekkingsgraad van het ABP tot onder het wettelijk vereiste minimum gedaald. Niet alleen heeft het ABP toegelaten dat de Nederlandse regering flinke grepen uit de kas deed. Maar blijkens de uitspraken van Jean Frijns, oud-directeur beleggingen van het ABP ("Overheid plunderde pensioenreserves ABP"), in Trouw van 26 november 2010, alsmede van de voormalig financieel directeur van het ABP Jan van de Poel in Het Parool van 24 december ("Regering deed greep uit kas ABP") ging het om reusachtige bedragen. Waarom heeft het ABP dit niet verhinderd? Was u zich niet bewust van de verplichtingen tegenover uw onvrijwillige klanten?
Het ABP heeft ook sinds de privatisering meer dan voorheen in aandelen, hedge fondsen en equity fondsen belegd. Met beschamend slechte resultaten. Via de pers heb ik er tevens nota van genomen dat het ABP de private equity firma Alpinvest onlangs heeft verkocht aan de Carlyle Group uit de VS. Ik vind dit een ongehoorde schanddaad en ik ben hier werkelijk woedend over. Voor mijn geweten is dit onverdraaglijk. Nu beheert de Carlyle Group dus MIJN pensioengelden. Gezien de nauwe betrokkenheid van de Carlyle Group bij de illegale acties van de VS in Irak en Afghanistan en de deelneming in Carlyle van toonaangevende Amerikaanse politici die zich schuldig hebben gemaakt aan oorlogsmisdaden, kan deze firma niet anders worden gekwalificeerd dan als een criminele organisatie, die zich schuldig maakt aan oorlogsmisdaden in bovengenoemde landen. Met andere woorden: u heeft mij (zonder mij erin te kennen) tot mede-financier gemaakt van moord en allerlei andere misdaden. Wat bezielt u? Schaamt u zich niet? Blijkens de historiek van het ABP sinds de privatisering zijn mijn pensioengelden niet veilig bij uw fonds. Aan een instelling die de ene beoordelingsfout na de andere maakt, die de verkeerde beslissingen neemt, die toelaat dat de overheid haar kas plundert, die malverseert, misleidt en oplicht en die bovendien zaken doet met criminele organisaties, wil ik mijn pensioengelden niet toevertrouwen. Aangezien ik zelf veel beter inzicht heb in de markt en de economische ontwikkeling op korte en middellange termijn dan het ABP, wil ik mijn pensioengelden zelf beheren. Ik zeg hierbij mijn vertrouwen op in het ABP en ik eis dat u ogenblikkelijk mijn pensioentegoed weghaalt bij Alpinvest (dus bij de Carlyle Group) en dit voor het einde van deze maand per cheque naar mij toestuurt op het hieronder vermelde adres".

Dwangarbeid voor werklozen

We hebben het er in het Kleintje al vaker over gehad. De steeds grotere pressie op onze werklozen leidde in den Bosch tot het Wisconsin-model (zie zoekmachine op onze website). Hieronder een voorbeeld van hetzelfde fenomeen, nu uit Leiden.
Werklozen worden in Leiden gedwongen bij Business Post te werken, ver onder het minimumloon, en de eerste zes weken zelfs volledig onbetaald. De gemeente Leiden is van plan om grote groepen werklozen gedwongen aan het werk te zetten. Dat blijkt uit de conceptnota Bevordering van arbeidsparticipatie in een tijd van bezuinigingen. Doorbraak protesteert tegen deze gedwongen arbeid, tegen de afbraak van arbeidsrechten en tegen de bezuinigingen. Voor hun gedwongen arbeid krijgen de werklozen een bijstandsuitkering, en geen minimumloon, laat staan een cao-loon. Ook hebben ze volstrekt geen arbeidsrechten. De gemeente Leiden schaft zo eigenhandig in één klap alle verworvenheden af waar generaties arbeiders voor gevochten hebben. De gedwongen arbeid kan variëren van drie maanden (opstapbaan) tot maar liefst twee jaar (participatiebaan). Maar het kan nog erger: wie werkloos wordt en een bijstandsuitkering aanvraagt, moet voortaan eerst zes weken helemaal gratis werken voor de gemeente. Keurt de gemeente je aanvraag goed, dan krijg je voor die periode alsnog een bijstandsuitkering. En anders heb je gewoon pech gehad.
Door de economische crisis raken steeds meer mensen werkloos, zeker als straks de bezuinigingen bij de overheid echt op gang komen. Maar de gemeente Leiden doet doodleuk alsof het allemaal aan de werklozen zelf ligt. Die zouden niet bijzonder gemotiveerd zijn en een prikkel nodig hebben. Met de nieuwe maatregelen wil de gemeente werklozen zwart maken, onder de duim houden en ontmoedigen om überhaupt een uitkering aan te vragen. De gemeente beweert dat werklozen via de opstap- en participatiebanen zullen doorstromen naar betaalde banen. Maar het gaat juist om werk waarop de gemeente en andere instanties de laatste jaren enorm bezuinigd hebben en waar ze geen geld meer voor (over) hebben. Een voorbeeld. De schoolconciërge met een cao-loon en arbeidsrechten die 10 jaar geleden ontslagen werd, die moest daarna in het kader van de gesubsidieerde arbeid precies hetzelfde werk doen tegen het minimumloon, en die krijgt nu dus een participatiebaan op bijstandsniveau opgedrongen. Verpaupering en afbraak van arbeidsrechten onder regie van de gemeente Leiden. Dit gaat iedereen aan, en niet alleen wie nu werkloos is. Iedereen kan van de ene op de andere dag zijn of haar baan kwijtraken. Bij iedere vorm van beschaving en solidariteit hoort een vangnet voor de zwakkeren, de slachtoffers en de mensen met pech. De bezuinigingen van de gemeente Leiden hangen samen met het afbraakbeleid van het kabinet-Rutte. De voorgenomen 18 miljard aan bezuinigingen van dat kabinet gaan ten koste van veel mensen aan de onderkant van de samenleving en de arbeidsmarkt. Aan de ene kant pakt de regering uitkeringsgerechtigden, arbeidsongeschikten, gehandicapten, inburgeringsplichtigen, vluchtelingen, vrouwen, studenten, AOW-ers en zieken keihard aan. Aan de andere kant bevoordeelt de regering grote bedrijven, superrijken, en eigenaren van dure woningen. De bezuinigingen zouden nodig zijn om de crisis te bestrijden, zo krijgen we steeds te horen. Doorbraak bestrijdt het standpunt dat mensen die de crisis niet hebben veroorzaakt, daar wel voor moeten betalen, en pleit ervoor om het geld te halen waar het zit, namelijk bij de rijksten en de grote bedrijven. Want de sterkste schouders moeten de zwaarste lasten dragen. (Harry Westerink op www.doorbraak.eu)

Energie op de bon

Hogere prijzen zijn geen oplossing voor milieuproblematiek. Energie moet, net als in de oorlogsjaren, gerantsoeneerd worden. Dat zegt de Vlaamse milieu- en technologiejournalist Kris de Decker. Hogere energieprijzen kunnen het verbruik van fossiele brandstoffen terugschroeven, maar dat zou vooral de minst bedeelden treffen en het effect zou bovendien erg klein zijn, zo stelt De Decker: Als we willen dat hogere energieprijzen enig effect hebben op het gedrag van het rijkere deel van de bevolking, dan moeten ze zo hoog liggen dat het armere deel van de bevolking uit de markt wordt geprijsd. Houden we daar rekening mee en stemmen we de verhoging van de energieprijs af op wat het armste deel van de bevolking kan betalen, dan zal de stijging onvoldoende zijn om ook het gedrag van het rijkere deel van de bevolking te veranderen.c Toch dwingen internationale afspraken politici tot dwingende maatregelen. Overheden hebben de afgelopen jaren ambitieuze beloftes gemaakt over het terugdringing van het gebruik van fossiele brandstoffen en de uitstoot van broeikasgassen. De Europese Unie heeft zich gecommitteerd aan een verlaging met 20 procent van de CO2-uitstoot en het energieverbruik Het Europees parlement maakt zich nu al hard voor een nog ambitieuzer CO2-reductie van tachtig procent in 2050. Prijsverhogingen zijn een voor de hand liggend instrument bij het realiseren van zulke ambities. Maar De Decker ziet dat anders: Een socialer alternatief is een rantsoenering van energie. Helemaal nieuw is het idee niet. De Decker schrijft zijn betoog naar aanleiding van een lobby die al jaren in het Britse parlement wordt gevoerd. Een groep Britse parlementsleden heeft het idee al eerder onder de loep genomen en wil het systeem zelfs zo snel mogelijk invoeren. (zie www.wereldburgers.tv)

Fout hout

In het uiterste zuiden van Bahia, een deelstaat in het oosten van Brazilië, is er een ware opmars van grootschalige eucalyptusplantages aan de gang. Deze snelgroeiende boomsoort is uiterst geschikt voor de productie van cellulose, de grondstof voor papier. In deze vruchtbare regio met veel zon en water is een boom al na 7 jaar 30 meter lang en oogstrijp. Om aan onze toenemende papierhonger te voldoen, ontwikkelen papierreuzen nu een boom die op 5 jaar tijd klaar moet zijn voor productie. Veracel is de nieuwste en modernste cellulosefabriek in deze streek. Voor een jaarlijkse productie van 1 miljoen ton cellulose of papierpulp, heeft het bedrijf 96.000 hectare eucalyptus aangeplant. In de wereld van papier staat Veracel bekend als een toonbeeld van duurzaamheid. Daardoor kon het bedrijf rekenen op goedkope leningen van de Braziliaanse ontwikkelingsbank en de Europese investeringsbank. Samen financierden die ongeveer de helft van de 1,25 miljard dollar die de fabriek gekost heeft. Het FSC-label dat Veracel in 2008 behaalde, kadert in dit streven naar duurzaamheid. FSC is ontstaan in 1993 en opgericht door actoren uit drie sectoren: milieuorganisaties, actoren uit de sociale sector en uiteraard ook economische vertegenwoordigers zoals hout- en papierbedrijven, legt de Belgische FSC-directeur Bart Holvoet uit in zijn kantoor in Holsbeek. Het doel is verantwoord bosbeheer wereldwijd nastreven, als reactie op de wantoestanden ie tegenwoordig nog steeds aan de gang zijn: gigantische ontbossing en slecht bosbeheer, vooral in de tropen maar niet enkel daar. Aanvankelijk werden alleen natuurlijke bossen gelabeld mits ze voldeden aan negen principes en criteria. Later ontwierp FSC een tiende principe voor boomplantages. Sindsdien kunnen ook industriële boomplantages doorgaan als verantwoord beheerde bossen. Zé Fregoso, de leider van de Pataxó indianen in Tibá, neemt ons mee naar zo'n 'bosplantage'. De kaarsrechte eucalyptusbomen staan in lijnrechte rijen die eindeloos ver reiken. De ranke stammen hebben bijna geen kruinen of zijvertakkingen. Ze zijn zo gekozen om een optimale productiviteit van cellulose te verkrijgen. Ik begrijp niet dat ze dit een bos noemen, zegt de indianenleider. Een bos waar geen vruchten zijn is voor mij geen bos. Het is hier volkomen leeg. Welk dier kan leven waar er niets te eten is? Je ziet zelfs geen vogels in de bomen. En zij spreken over 'bossen'. Hoezo biodiversiteit? De enige soort die in deze plantages wordt getolereerd is de eucalyptusboom. Het beschermen van de biodiversiteit, één van de tien FSC-principes, zien deze gemeenschappen als holle woorden op papier die niet stroken met de realiteit. Enkele tientallen kilometer verderop wordt Guaxuma, een ander dorp van Pataxó-indianen, door Veracels FSC-gecertificeerde plantages omsingeld. Zolang hun territorium niet wettelijk wordt vastgelegd, staan de Guaxuma machteloos tegenover de eucalyptusplantages die steeds dichterbij komen. Kuhupyxa neemt ons mee naar de omheining vlakbij zijn huis. Tot hier wilden ze eucalyptus planten en hebben ze gif gespoten. Terwijl hier mensen wonen en kinderen spelen. Toen hebben we de gemeenschap opgetrommeld en hebben we hen met pijl en boog weggejaagd. Ze hebben geen greintje respect voor de mensen die hier wonen. Nochtans is het respecteren van de rechten van inheemse gemeenschappen eveneens één van de tien FSC-principes. In deze regio hebben we 550.000 hectare eucalyptusplantages. Die bedrijven hebben heel veel grond nodig en het liefst zo dicht mogelijk bij de fabriek. Maar tegelijk is er hier een enorme vraag naar landhervorming, zegt Winfridus Overbeek van Cepedes, een lokaal onderzoekscentrum dat al vijftien jaar onderzoek doet naar de impact van eucalyptus op de regio. Veracel beweert dat onbruikbaar land werd opgekocht om eucalyptus op te planten, maar volgens de landloze boerenorganisatie MST heeft het bedrijf vooral vruchtbare landbouwgrond in gebruik. Nu importeert de regio voedsel en exporteert het eucalyptus. Maar de boeren willen dat de landbouwgrond opnieuw gebruikt wordt voor voedingsgewassen in familiale landbouw om zo opnieuw de lokale markt te bevoorraden. Regelmatig kappen de landloze boeren stukken eucalyptusplantage om er bonen, mais en andere voedingsgewassen te kweken. Veracel berekende dat deze 'vandalestreken' van de landloze boeren het bedrijf sinds 2009 al 2 miljoen euro gekost zou hebben. Ook met het eerste principe van FSC - het respecteren van de wet - neemt Veracel het niet zo nauw. Veracel werd voor de rechter gedaagd voor ontbossing, het gebruik van herbiciden in beschermde bossen en het planten van eucalyptus in inheems territorium. En in 2009 telde de arbeidsrechtbank meer dan 900 arbeidsrechtzaken tegen Veracel. Veracel gaat altijd in beroep, waardoor definitieve uitspraken lang op zich laten wachten. Toen het certificeringsproces van Veracel in 2007 begon, kwam er vanuit het uiterste zuiden van Bahia ruim protest. Het sociaal en ecologisch forum dat bestaat uit meer dan 40 milieuorganisaties, vakbonden en inheemse gemeenschappen, stuurde een brief naar FSC met hun bezwaren. Maar nog voor die organisaties werden geconsulteerd, kreeg Veracel al het FSC-label. Daarom zeg ik jullie dat jullie in het noorden bedrogen worden. Er wordt gezegd dat jullie een goed en eerlijk product kopen, maar jullie worden om te tuin geleid, stelt Ivonete Gonçalves, de coördinatrice van Cepedes. Naar aanleiding van dit journalistiek onderzoek heeft FSC zelf een onderzoek ingesteld naar dit controversieel certificaat. Maar de getroffen gemeenschappen klagen deze wantoestanden al jaren aan en werden tijdens het certificeringsproces nooit ernstig genomen. Want zolang er geen klachten worden ingediend via het formele klachtensysteem van FSC, kunnen er geen stappen ondernomen worden. Het nadeel is dat dit systeem uiteraard volgens geijkte procedures verloopt, wat zeker de lokale bevolking kan afschrikken en nogal bureaucratisch is, zo duidt Bart Holvoet, directeur van FSC België, één van de zwakke plek van het systeem aan. Vaak hebben de getroffenen zelf nog nooit gehoord over FSC, laat staan dat ze de weg zouden vinden naar het klachtensysteem. Bovendien is Veracel ver van het enige FSC-gecertificeerd bedrijf waar tegen geprotesteerd wordt. Sinds FSC de deuren openzette voor industriële boomplantages, komen klachten uit tientallen landen. Het gaat niet om één probleemgeval in Brazilië, maar veel te veel controversiële plantages wereldwijd hebben vandaag een FSC label, zegt Jutta Kill van Fern, een milieuorganisatie die zelf lid is van FSC. Deze grootschalige plantages hebben een immense sociale en ecologische impact. De problemen die hiermee gepaard gaan, worden door FSC onvoldoende aangepakt. Intussen maakt Veracel plannen om fors uit te breiden in Bahia, de productie zal opgetrokken worden van 1 naar 2,7 miljoen ton pulp per jaar. Deze expansie, waarbij nog eens 107.000 hectare zullen omgezet worden in eucalyptusplantages, wekt lokaal veel frustraties op. Voor FSC bestaat er geen limiet op de schaal, Veracel is er dan ook van overtuigd dat deze uitbreiding eveneens het label zal krijgen. Dit onderzoek kwam tot stand met de steun van het Fonds Pascal Decroos voor Bijzondere Journalistiek. In samenwerking met Friends of Earth en 't Uilekot hebben we een documentaire gemaakt over FSC's controversiële certificering van Veracel. 'Duurzaam op papier' is binnenkort te zien in verschillende steden, telkens gekoppeld aan een debat. (zie dewereldmorgen.be)

OTTO-workforce probeert Vrije Bond te intimideren.
AGA, ZAG en Vrije Bond zijn samen met de Poolse anarcho syndicalistische vakbond ZSP een campagne begonnen tegen OTTO-workforce. OTTO-workforce is een uitzendbureau dat Oost Europese arbeiders naar Nederland haalt om voornamelijk te werken in de bouw en tuinbouw in zeer slechte omstandigheden. Dinsdag 15 februari heeft de Vrije Bond een aangetekend schrijven gekregen waarin geëist wordt om het geparodieerde logo van de Vrije Bond site te halen. OTTO dreigt met een rechtszaak wegens schendingen tegen het auteursrecht van het logo. OTTO-workforce probeert met deze intimidatie kritiek op de werk- en woonomstandigheden van de werkers van OTTO-workforce monddood te maken. Dat zal echter niet lukken. De Vrije Bond zal desondanks deze dreigementen zich niet laten intimideren en gewoon verder gaan met acties tegen OTTO-workforce. Met dit persbericht wil de Vrije Bond zoveel mogelijk ruchtbaarheid geven aan deze intimidatiepoging van OTTO-workforce, én aan de erbarmelijke toestanden waaronder de arbeiders moeten leven en werken in Nederland. Het werk en de omstandigheden is vaak niet hetgeen men de arbeiders heeft voorgehouden. Vaak zijn er problemen met de betaling van het loon of worden er om de gekste redenen boetes uitgedeeld door de interne beveiliging. De gastarbeiders moeten in verblijven van OTTO-workforce wonen en door de relatief hoge huur kan OTTO-workforce de arbeiders feitelijk onder het minimumloon laten werken (zie eerdere persbericht: www.vrijebond.nl/otto). De strijd is nog maar pas begonnen, maar de toon is gezet. De Vrije Bond zal in Nederland nog meer acties voeren ter ondersteuning van de arbeiders die door OTTO-workforce worden uitgebuit en hiertegen in actie willen komen. Vrijdag 11 en zaterdag 12 februari werden er picketlines gehouden bij enkele verblijven voor gastarbeiders om de arbeiders te informeren over de werksituatie van collega's bij OTTO-workforce en over de mogelijkheid om zich te organiseren. Verder zullen er nog acties komen om de druk op te bouwen en de aandacht op dit probleem te houden. In andere landen waar OTTO-workforce actief is, zullen er ook acties opgezet worden om internationale druk te zetten op OTTO-workforce. Voor meer informatie zie www.otto.zsp.net.pl & www.vrijebond.nl
(Kijk ook op de internet-pagina's van Kleintje Muurkrant naar de serie actueeltjes onder de titel Kafka in Zeist waarin OTTO-workforce een rol speelt)

Hoezo bezuinigen?

Natuurlijk moet er bezuinigd worden, maar de bezuinigingen kunnen toch niet zo maar opgelegd worden. Natuurlijk begrijpen we dat iedereen een stapje terug moet doen, maar dan moet de sector daar toch over mee kunnen praten. Natuurlijk is er minder geld, maar er moet niet met de botte bijl bezuinigd worden. Of het nu over cultuur, het onderwijs of het milieubeleid gaat, steeds wordt er gezegd dat er aan bezuinigingen niet valt te ontkomen, maar dat die net even anders moeten dan de regering in gedachten had. Om de noodzaak van bezuinigingen duidelijk te maken worden de overheidsfinanciën vaak vergeleken met het huishoudboekje van een gezin. Tja, als er minder binnenkomt moet iedereen met iets minder genoegen nemen. Maar wat er niet bij wordt verteld, is dat sommige gezinsleden nog steeds zwemmen in het geld en er het afgelopen jaar verder op vooruit zijn gegaan. De bedrijfswinsten en aandelenkoersen zijn het afgelopen jaar flink gestegen. Het aantal miljonairs is toegenomen en volgens het blad Quote bezitten de 500 rijkste Nederlanders gezamenlijk bijna 136 miljard (135.588.000.000), 6,6% meer dan vorig jaar. Ons land kent volgens Quote 23 mensen die meer dan een miljard euro bezitten. Geert Reuten, hoofddocent economie aan de UvA, heeft uitgerekend dat als de acht procent meest vermogende Nederlanders drie procent meer belasting gaan betalen dat de beoogde achttien miljard bezuinigingen oplevert. Het probleem is dus niet het geld, het probleem is waar het zit. En waar de regering het laat zitten. In plaats van Nederland kapot te bezuinigen zoals de regering van plan is, zou er juist enorm geïnvesteerd moeten worden. Er zouden vele miljarden extra geïnvesteerd moeten worden in onderwijs, zorg en vooral in het vergroenen van onze economie. Behalve uit een aantal bezuinigingen zoals op de JSF en de hypotheekrenteaftrek, kan het geld daarvoor gehaald worden bij de winsten, de bonussen en de grote vermogens. Dan kan niet alleen het nationale huishoudboekje weer op orde worden gebracht maar kan er ook gewerkt worden aan een sociaal en ecologisch duurzaam Nederland. Er wordt de laatste tijd heel wat gepraat over linkse samenwerking en de noodzaak van een links alternatief. Een dergelijk alternatief begint bij het ondubbelzinnig afwijzen van de bezuinigingsmanie van het kabinet. Niks geen we moeten nu eenmaal bezuinigen maar..Het geld halen waar het zit en investeren waar het nodig is, dat zou de rode lijn moeten zijn. (Willem Bos)

Dit bericht is verschenen in Kleintje Muurkrant nr 437, 4 maart 2011