Kort nieuws

Kort nieuwsDirect responses op dit bericht

... is the root of all evil today

En daar zijn we weer eens met een papieren Kleintje Muurkrant, is weer eventjes geleden. Als experiment sturen we voor het lopende jaar (2012) geen dure accept(giro)kaarten rond.
We willen jullie vriendelijk maar dringend vragen om de kosten van het Kleintje Muurkrant-
abonnement in 2012 (17,50 euro) zelf over te maken op bankrekening 5349231 ten name van
Stichting De Stelling Muurkrant Kollektief te 's-Hertogenbosch. We hopen daarbij vurig op
donaties om het verschijnen van de digitale en het papieren Kleintje verder mogelijk te
blijven maken. We hopen op gulle solidariteit. We komen weliswaar niet meer elke maand uit, toch
willen we 't papieren Kleintje blijven maken, al is het maar als rustige tegenpool van onze
drukbezochte website waar elke dag meerdere artikeltjes geplaatst worden. Ga eens kijken op www.stelling.nl/kleintje

Betuwelijn failliet! Dan maar door Vught.

Feitelijk is er niks meer aan te doen. De principiële besluitvorming over de drastische verhoging van het gebruik van de spoorlijn Geldermalsen/'s-Hertogenbosch/Eindhoven/Venlo heeft -zonder hoogstnoodzakelijke inspraak- al plaatsgevonden en er wordt alleen nog maar gepraat over een verkeerstunneltje meer of geluidswalletje minder. Ondertussen staan duizenden mensen in bijvoorbeeld Vught op hun achterste benen. Kwamen er op zogenoemde 'inspraak-momenten' in DenBosch enkele tientallen mensen opdraven, in Vught zijn er al een paar zeer massale bijeenkomsten geweest waar de mensen met de benen buiten hingen. Heel erg veel mensen zijn woedend en er zullen nog heel veel meer mensen boos worden als ze precies in de gaten krijgen welke gevolgen die treinen-uitbreiding zal hebben op hun gezondheid. De Prorail-plannen heten PHS - oftewel "Programma Hoogfrequent Spoor". Het belangrijkste effect is een enorme toename van het aantal treinbewegingen dwars door Vught. Heel veel meer goederentreinen zullen er gaan rijden, waaronder ook erg veel giftreinen. Er rijden nu al ongeveer 16 personentreinen per uur en daar komen dan nog eens zes goederentreinen per uur bij. Het is heel erg gemakkelijk om nu al te voorspellen dat dat een grote puinhoop gaat worden. Enorm veel meer geluid- en fijnstof-overlast, terwijl het nu al ernstig mis is in die omgeving vanwege de snelwegen naar Tilburg en Eindhoven. En al die (goederen)treinen moeten ook nog door een tunnel bij Best -met een ondergronds station- dus daar nemen de risico's ook fors toe. Zonder dat er openlijk over gesproken wordt is de reden van deze toename van goederenvervoer uiteraard het mega-failliet van de Betuwelijn. Al die treinen vanuit Rotterdam zouden via Zevenaar Duitsland inrijden, maar - zoals iedereen ondertussen weet en toentertijd nogal wat kritische mensen voorspeld hebben - dat gaat niet goed. Dus komen veel van al die geplande treinen dadelijk vanaf Geldermalsen naar het zuiden afzakken... Zelfs het gemeentebestuur van Vught blaast hoog van de toren met 10.000 huis aan huis verspreide folders en informatie-bijeenkomsten. Citaten: "Elk uur 4 intercity's extra door Vught * Aantal goederentreinen stijgt van 18 tot maximaal 150 per 24 uur * sommige goederentreinen vervoeren gevaarlijke stoffen * We moeten nog vaker en langer wachten bij de overweg * Er is nog meer geluidsoverlast * hoe moet het met de veiligheid, leefbaarheid en bereikbaarheid van Vught?"

Werken, werken, werken

Grappig, dat voornemen van minister Henk Kamp van Sociale Zaken en Werkgelegenheid om
werklozen op straffe van verlies van uitkering te dwingen desnoods naar de andere kant van
het land te verhuizen om maar een baantje te pakken. Dezelfde man die prominent lid is van
de partij die vooral voorstander is van een flexibele arbeidsmarkt, met kortlopende
contracten, zo min mogelijk ontslagbescherming, zo kort mogelijk durende
werkloosheidsuitkeringen en zo min mogelijk houvast. Kamp droomt van de werkende nomade,
die footlose door het land zwerft om maar steeds kortdurend aan de slag te kunnen gaan. Het
is in feite een pleidooi voor sociale ontworteling. Daarmee schaart Kamp zich in de
ideologie van de oude mevrouw Thatcher, die haar zegenrijke strooptocht door Engeland begon
met het fameuze statement: There is no such thing as society.

Nu is er een categorie werknemers die zo’n ontworteld bestaan al voor lief nemen:
arbeidsmigranten. Eigenlijk belichamen zij het neoliberale ideaal van Kamp: om maar betaald
werk te vinden, zijn ze bereid om huis, haard en geliefden te verlaten, de vertrouwde
sociale omgeving in te ruilen voor een onzeker, hard bestaan in kortdurende, flexibele
baantjes, zwervend van hotelkamer naar pension. Alleen begaan die arbeidsmigranten een
doodzonde: ze overschrijden tijdens hun zwerftocht wel eens een nationale grens zonder
daarvoor de benodigde papieren te hebben. Diezelfde partij van Henk Kamp trekt dan bij
voorkeur de gehele staatsmacht uit de kast om deze ‘gelukszoekers’ op te jagen, op te
sluiten en het land uit te schoppen. Zoals de vreemdelingenpolitie van Haarlem de afgelopen
tijd heeft gedaan: een heuse undercover operatie werd opgezet om een tiental vrouwen met
‘negroïde uiterlijk’ in de val te lokken. Hun misdaad? Zij ruimden de rommel op die drukke
tweeverdieners in de ressorten van Bloemendaal en omstreken niet zelf meer willen opruimen
omdat dat carrièretechnisch even niet zo goed uitkomt.

Wat zou minister Van Bijsterveldt hier trouwens van vinden? U weet wel, die christelijke
minister van Onderwijs die vindt dat ouders moeten meer tijd vrijmaken voor de begeleiding
van hun schoolgaande kinderen. De opvoeding en de overdracht van waarden en normen moet
prioriteit krijgen, desnoods ten koste van werk en andere activiteiten, meende de politica.
Het is een vorm van cynisch moralisme waar dit kabinet in grossiert. Aan de ene kant de
harde neoliberale variant: regels alles lekker zelf maar. Dus zit Nederland de ene avond
achter de studieboeken in het kader van ‘een leven lang leren’ om maar steeds van baan naar
baan te kunnen hoppen; de andere avond dienen de ziektekostenverzekeringen onderling
vergeleken te worden; de avond daarop staat het vergelijken van de tandartsprijzen en
energieleveranciers centraal; een avondje netwerken is uiteraard ook van levensbelang. Aan
de andere kant de moralistische gemeenschapsvariant: sporten in het kader van ‘meer
bewegen’ om de gezondheidszorg niet met te veel kosten op te zadelen; vervolgens nog even
snel vrijwillige mantelzorg organiseren opdat we vooral de ogen niet richten op de
geluksmachine die overheid heet; dan uiteraard de kinderen helpen met school en
betrokkenheid bij de school vertonen (die zelf alleen maar bezig is met schaalvergroting,
rendementsverhoging, efficiencywinst en andere rechtse hobby’s); vervolgens zelf de
straatjes schoonvegen omdat de gemeentelijke diensten kapot bezuinigd zijn; en als laatste
nog even een lastige hangjongere een coma intrappen omdat we zelf ook al verantwoordelijk
zijn voor onze eigen veiligheid.

Het is het recept voor een schizofrene maatschappij: u bent verplicht vrij, zelfstandig en
verantwoordelijk te zijn, maar wel precies volgens onze normen en regels. En als dat ergens
misgaat? Eigen verantwoordelijkheid, dus eigen schuld. Zoek het maar uit. Maar haal het
niet in je hoofd om naar de politiek of de overheid te kijken. Zo sloop je bewust en
effectief elke vorm van solidariteit en sociale samenhang uit een maatschappij. De Iron
Lady kan tevreden zijn over de duivelskinderen die ze in de polder gebaard heeft. (Ronald
van Haasteren op www.konfrontatie.nl)

Blablablabla

Waar je ook gaat, zit of kijkt: pratende mensen. Op straat, in de trein, thuis, bij een
concert, waar het normaal is, waar het eigenlijk niet hoort, en als er niemand is in de
telefoon. Altijd en overal. De he-le tijd door.
Als je goed kijkt, zie je vaak een strijd om wie het woord mag voeren. De meeste mensen
vinden het fijn om te praten, het is dan alsof degene die luistert of in elk geval zwijgt
bij hun in dienst is. Publiek en decor tegelijk. Veel sprekers maken op dat moment blije
stofjes aan in hun hoofd, waardoor ze nog meer gaan praten. En hoe meer ze praten, hoe
beter ze erin worden, waardoor ze het nog leuker gaan vinden, en dat gaat door tot er geen
houden meer aan is. Het worden artiesten die met elke opvoering meer gaan houden van hun
eigen repertoire. Daarom is ‘nieuwe mensen ontmoeten’ ook een hobby van ze: nieuwe mensen
is voor hen een stapel blanco papieren waaraan ze de uitingen van hun verbale diarree
kunnen afvegen.
Er zijn drie dingen waar mensen graag over vertellen.
Allereerst over wat ze allemaal hebben meegemaakt. Zelden interessant. Als het dat wel zou
zijn, las je het in de krant en anders staat het beslist op Facebook en Twitter.
Ten tweede over dingen die ze al eerder hebben verteld. Je kent het verhaal van die
artiesten en dat repertoire vast nog wel. De wereldkampioenen op dat terrein: saaie mensen
die vroeger jonge jonge heel wat hebben uitgespookt, onzeker volk, en natuurlijk iedereen
die de oorlog nog heeft meegemaakt. Niet te stoppen vaak.
Ten derde en vooral praten mensen over praten. Eerdere gesprekken worden in oeverloze
nabeschouwingen geanalyseerd, ontleed, vertraagd afgespeeld, achteruit gekeken, onder de
microscoop gelegd en op hun kop gehouden. Dus ik zeg: bla bla zeg ik; en hij: eeeeeeeeen
dit en dat; nou nou, zeg ik, ik zeg ehhhh doe maar ehhh, en hij meteen: jaaaaa, maaaaaaaar,
dus ik kijk hem zo aan en zeg: ik zeg enzovoort enzovoort, tot iedereen een ons weegt en
onder de poep zit.
Er is een alternatief. Het is gemakkelijk en gratis. Je kunt over dingen nadenken zonder er
meteen aan Jan en alleman verslag van uit te brengen. Wanneer je dat nadenken een beetje
oefent, word je er steeds beter in en wordt het op den duur ook leuk. En denk eens aan de
tijd die het kost om jezelf steeds weer uit te leggen. Als je een deel daarvan nou eens
besteedde aan proberen om jezelf te snappen. Misschien kom je dan nog eens tot een inzicht
of conclusie ook. Gewoon wat vaker zwijgen, dan komt de rest vanzelf. Tevens fijner voor de
medemens.
Moet je horen wat ik nóú toch weer heb – Sst. (Mark Verver op www.markverver.nl/home)

De ziekte van Selexyz

door Mark Verver

Toen de nieuwe naam werd gelanceerd, zag elk weldenkend mens de problemen aankomen.
Selexyz. Wat was dat in godsnaam? Een ziekte? Een bacterie? Iets Latijns? Vooral het xyz-
gedeelte was een hersenkraker. Betrof het hier een club voor mensen met dyslexie, of had
een dyslecticus getracht het woord ‘selecties’ te spellen? En als de naam inderdaad iets
met selecties van doen had, aan welke beperkingen moest de potentiële consument dan denken?
Werden hier alleen boeken verkocht van auteurs wier naam begon met een x, y of z? Slechtste
bedrijfsnaam ooit, vader en moeder aller miskleunen.
Alsof dat allemaal nog niet erg genoeg was: het logo van Selexies. Moet door een stagiaire
in dertig seconden gemaakt zijn met een budget van dertig cent, maar dan nog is het een
aanfluiting. Een S in groen dat aan kots of erwtensoep doet denken, daarachter een rode
streep waarvan functie en betekenis een raadsel mogen heten. Ook lachen: de website van de
firma en de teksten aldaar. Citaatje van hun eigen website: ‘Selexyz laat zich lezen als
een mooi boek waaraan we de komende jaren nog veel mooie, spannende, grappige, schokkende,
verrassende, praktische, hete en inspirerende hoofdstukken gaan toevoegen.’ Wie weet wat
praktische hoofdstukken zijn of onder hete verstaan moet worden, mag het zeggen. Ophangen
die copywriter.
De belangrijkste miskraam van Dislexyz is het assortiment. Stap de drempel van zo’n winkel
over en je struikelt meteen over de eeuwige toptienen of de tafel met cadeauboekjes. Ook
altijd prominent vertegenwoordigd: scheurkalenders, bordspelen, alles wat met koken te
maken heeft, esoterie, regelrechte pulp en romantisch gezever. Maar zoek er eens een
meesterwerk dat al wat ouder is of geweldige schrijvers die bij het grote publiek nooit
bekend zijn geworden: je komt geheid met lege handen thuis. Vraag het personeel naar een
boek van André Baillon, informeer naar Eden, Eden, Eden – wat je krijgt zijn open monden,
grote ogen en verbaasde blikken. Er werken veel verkopers, onthutsend weinig lezers.
Dit is de klandizie die je dan uitnodigt, dit is de klandizie die je dan binnenkrijgt:
vrouwen die denken dat Kluun een goede schrijver is en reikhalzend uitkijken naar de
nieuwste drol van Heleen van Royen, mannen die een boek over voetbal of een thriller komen
kopen voor ze op vakantie gaan. Het boekenwarenhuis als de zoveelste stop op een zaterdagse
winkelronde; de bezoekers slepen al dertien plastic tassen met zich mee, ze kijken hier en
daar eens op een achterflap en dan op hun horloge: bijna sluitingstijd en ze moeten ook nog
langs de Blokker en naar Kruidvat. Wie passie heeft voor boeken betaalt aan Bol.com zonder
morren 1,95 verzendkosten om hier nooit meer terug te hoeven komen. Moet je ook niet met
zo’n lelijk tasje over straat.

Het laatste nieuws: investeringsmaatschappij ProCures neemt het zinkende schip over. En
ProCures is naar eigen zeggen ‘an independent and integrated company advising and investing
in companies in Europe, thereby providing a unique service to clients and investors’. Dus
dan weet je het al: meer dan ooit zal het voortaan gaan om geld verdienen, niet om
kwaliteit of boeken. Om de aandeelhouders, niet om lezers. Hoog tijd om terug te keren naar
de kleine, echte boekhandelaar, waar mensen werken die weten wat ze verkopen, wat jij graag
leest, waar ze de krant voor je apart houden, je naam kennen, en zelf niet van die domme
namen hebben.
(voor meer Mark Verver zie www.markverver.nl)

We hebben het toch goed...

Terwijl deze maatschappij meer en meer op een politiestaat begint te lijken en mensen
steeds meer afhankelijk worden gemaakt van zogenaamde vooruitgang; de ov chipkaart, en
mobieltjes die feitelijk weinig meer van doen hebben met 'een telefoon' maar steeds meer
een verlengstuk beginnen te worden van de arm der wet met 'alle gemakken vandien', begint
mijn besef van noodzakelijk verzet tegen deze indoctrinatie een bijna religieus karakter
aan te nemen. Ik weiger mee te doen aan de kermis die de burger beperkt in zijn eigen
individuële ontwikkeling, in zijn wil te doen wat hij belangrijk acht en in de tijd die
daarvoor nodig is. In plaats daarvan neemt de mens genoegen met de status van betutteld,
zoetgehouden marionet die weinig meer terugziet van zijn geploeter dan dat kleine beetje
geld, net genoeg om niet te klagen maar nooit genoeg om te kunnen ontsnappen aan die gouden
kooi waarin nauwelijks fatsoenlijk te ademen valt door angstkwekerij via de media, het
enige heiligdom van het volk.
De massamedia hebben de afgelopen veertig jaar goed huisgehouden, da's wel duidelijk. Dat
de huidige en toekomstige generaties deze zieke opgedrongen manier van leven slikken is
bijzonder kwalijk maar wat wil je als je dat vergif letterlijk met de paplepel krijgt
toegediend... mìjn generatie zou godverdomme beter moeten weten! (Auk van Hilten)

Atheist

ik bid ook niet voor bruine bonen,
laat staan voor het oude houten kruis
dit alles zal mij ook echt niet lonen,
ook niet in een of ander Christus huis

voor niemand ga ik op mijn knieën
Zware van Nelle, is mijn wierook
ik zing in mijn koor vol melodieën
en kijk nou eens naar de Gazastrook

in elk geloof staat de dood gegriefd
en worden miljoenen mensen gemist
ik ga voor liefde en ben liever verliefd
zo ook met veel liefde een ware atheïst

(Charles Steijger)

De maat is vol!

Op zaterdag 31 maart jongstleden vonden er in heel Europa acties tegen het kapitalisme
plaats. In Utrecht ongeveer 250 – 300 mensen een demonstratie gehouden. Deze demonstratie
was georganiseerd in het kader van de internationale actiedag tegen het kapitalisme
(www.march31.net). De demonstratie begon bij station Overvecht en liep via onder andere het
Salvador Allendeplein en de Draaiweg door de Utrechtse binnenstad naar het eindpunt op het
Lucasbolwerk. Vooraf werd omgeroepen dat er in heel het land bij vele tientallen abri’s de
kapitalistische reclameposters waren vervangen door protestboodschappen die opriepen tot
het bijwonen dan deze demonstratie. Bij aanvang van de demonstratie was er een speech door
de voorzitter van het Schoonmakersparlement met uitleg over de staking van de schoonmakers
die al drie strijdbare maanden aan de gang is. Op het Salvador Allendeplein (socialistische
premier van Chili die in 1973 is vermoord door Pinochet) was er een speech over de
gebeurtenissen begin jaren zeventig in Chili. Later was er een speech over de rol van het
privaat eigendom binnen het kapitalistische systeem. De demonstratie verliep verder rustig
en ook de politie heeft zich redelijk gedragen ondanks dat een agent zijn fiets onder het
kopspandoek kwijtraakte. Na de demonstratie is er op het Lucasbolwerk met zo’n 50 – 75
mensen een volksvergadering met soep en brood gehouden. Uit deze vergadering is de
conclusie gekomen dat het actievoeren rondom grote toppen (zoals de ECB-top in Frankfurt
binnenkort) een goede manier is om veel publiciteit te krijgen. Ook in de rest van Europa
werd er gedemonstreerd. In Frankfurt waren zo'n zes- tot zevenduizend mensen het helemaal
zat. De politie heeft daar rond 200 mensen ingesloten. Ook in Milaan hadden zo'n
tienduizend mensen er genoeg van en ook zij hielden in het kader van de internationale
actiedag een grote demonstratie. Overal door Europa lieten mensen het geluid horen dat onze
problemen niet voortkomen uit de ene of de andere regering of ideologie, maar uit het
kapitalistisch systeem an sich. Deze demonstraties waren een begin in de opbouw van een
krachtige antikapitalistische beweging. Door heel Europa zien we antikapitalistische
kritiek weer toenemen, en deze demonstraties waren dan ook slechts een begin. Met de
gezamenlijke actiedag hebben we laten zien dat voor ons grenzen niet bestaan; onze
gemeenschappelijke belangen en solidariteit breken door de grenzen heen.

Christelijke sprookjes

Jammer dat niet veel meer mensen de boeken van Richard Dawkins lezen en/of zijn
documentaires bekijken. Eigenlijk is het helemaal niet zo moeilijk om af te rekenen met al
die eeuwenlange godsdiensttwisten en religieuze oorlogen. Gewoon al die gelovigen eens heel
erg duidelijk maken dat zij het zijn die moeten bewijzen dat er een of andere god of duivel
bestaat en anders de mond moeten houden. Niemand hoeft te bewijzen dat er geen god bestaat:
het zijn de gelovigen die moeten bewijzen dat datgene bestaat waarin zij zeggen te geloven.
Dat zeggen we toch ook tegen iemand die je enthousiast komt vertellen dat ie zojuist een
groenrood gestreepte giraffe uit een vliegende schotel heeft zien stappen die de weg vroeg
naar de dichtsbijzijnde koffiesjop? Natuurlijk moeten we de vrijheid van godsdienst
respecteren (een ieder mag denken of niet-denken wat hij of zij wil, daar hoort geloven nu
eenmaal ook bij) maar het moet afgelopen zijn met dat fanatiek extremistisch godsgeloof,
dat zorgt alleen maar voor heel erg veel ellende. Zo hebben in ons slaperige
provinciestadje 's-Hertogenbosch wat katholieken iets geks uitgehaald. Ze hebben een
expositie ingericht in de Noordelijke zijbeuk van de Sint Jan over "de lijkwade van
Christus". Ze willen met foto's en documenten de echtheid van deze lap stof aantonen.
Afgelopen 1 april (!) hebben bisschop Hurkmans en burgemeester Rombouts deze expositie geopend.
Maar het is al heel erg lang volkomen helder dat het om een vervalsing gaat. Dus wat wil de
kerk hier nu weer mee aantonen? Dat geloof sterker is dan feiten waarschijnlijk. Dat zelfs
al staat vast dat het om een vervalsing gaat er toch vele gelovigen zijn die hun euro's
zondag na zondag in de collectebus deponeren en hun bezittingen aan de parochie nalaten. In
1988 is overduidelijk gemaakt dat die lijkwade gemaakt is tussen de jaren 1260 en 1390. Dit
is vastgesteld met hulp van de zogenoemde C-14-datering (even googelen dus). We zouden de
vele leegkomende kerken als een zegen moeten opvatten, het kan mij niet snel genoeg gaan en
ik ben vreselijk blij met alle openbaringen van de laatste tijd over de schanddaden die
christelijke geestelijken hebben uitgehaald de afgelopen decennia. Het groeiende leger
extremistische gelovigen in Allah verontrust uiteraard, maar ook daar liggen de schandalen
op de loer met hopelijk geloofsuitval als resultaat.

Voetbal is oorlog

Lazen we in de Volksfiets, dat de WK-foebele in Polen de komende zomer echt een feestje wordt. De spuit- en ordesmurfen houden de lucht boven de foebelstadions en de pleisterplaatsen van de fans in de binnensteden continu in de gaten. Ze zijn namelijk bang dat fanatieke baarden een ladinkje chemische of bio-middelen op middenstippen en/of in het bier zullen gooien. En da's een slechte reclame. Trouwens, als er wordt afgetrapt is vliegverkeer boven de heilige grasmatten verboden. U ziet, aan alles wordt gedacht.
Maar wat doen de verzamelde smurfen als de fans massaal aan het matten slaan en spuiten, rossen, plastic kogels, pepper spray en traangas geen uitwerking meer hebben? Wordt op gestudeerd. Mogelijk dat er nieuwe middelen worden ingezet. Kan een lichtstraaltje op je pens zijn, waardoor je denkt dat je navel in brand staat. Of nog moderner: de DIP (Discriminating Irritant Projectile). Wordt afgeschoten in plastic kogels en als je die tegen je aan krijgt begin je zo stinken dat zelfs een bunzing gillend benen maakt. Laat staan de hooliganbroeders om je heen. Even in een slootje gaan staan schijnt weinig soelaas te bieden, dus je moet naar huis cq. het hotel om je schoon te schrobben en je in een verschoning te hijsen. En daarmee ligt het momentum meteen een kilometer achter je.
Zo zie je maar hoeveel chemie er is tussen een potje foebele, hooligans en terroristen. Het is om te janken. (van www.stelling.nl/kleintje afgehaald)

Nederlandse studenten geheel de weg kwijt

Het was me al eerder opgevallen, die enkele keer dat ik wat op een universiteit moet doen, dat de stemming onder de studenten daar steeds meer gaat lijken op wat we vroeger alleen bij corpsballen (m/v) tegenkwamen. De meest onzinnige rechtse kletspraat is ineens mainstream geworden. Als het over economie gaat, komt er altijd wel iemand met Hayek en Von Mises aanzetten, economen van de Oostenrijkse school die alleen op internet serieus genomen worden door een hardnekkig groepje nerds die niet meer weten hoe de gordijnen opengeschoven moeten worden om eens een blik op de echte wereld te werpen. En die ze dan ook nog niet eens gelezen blijken te hebben, maar waarover ze wat virtuele flarden langs hebben zien schieten. Ondertussen stralen ze de arrogantie van een Britse Lord uit en menen alles al te weten (en vooral ook: beter te weten). Iets of iemand heeft ze het idee gegeven dat ze 'als generatie' veel slimmer en handiger zijn dan wat er voor hun op de aardbol gekomen is. In werkelijkheid is het natuurlijk eerder andersom. De onvolprezen Thomas von der Dunk ging er eerder in een column al verbaasd op in.
Volgens de filosofie (ahum) van de nieuwe generatie intellectuelen en opiniemakers (en wie is dat niet tegenwoordig, neem de windbuil Bert Brussen...) is alles wat tegenzit de schuld van vorige generaties en vooral van 'de babyboomers'. Dit simplistische generatiedenken voorkomt dat je nog in politieke termen hoeft te denken, en ook niet over ingewikkelde zaken als solidariteit. Als ik ze hoor raaskallen ga ik altijd fantaseren over de tijd dat zij, types als Brussen dus, oud of hulpbehoevend zijn, en dat er dan niemand meer is om hun luiers te verwisselen omdat ze alle zorgvoorzieningen afgebroken hebben met hun vernielzuchtige corpsballengebral.
Chomsky heeft al vaker verklaard dat er een vreemde paradox lijkt te zijn, namelijk dat de intelligentsia (of degenen die zich daar graag bij willen rekenen) zich makkelijker laat beïnvloeden (door media en opiniemakers) dan 'lager' volk. Die laatsten hebben een overtuiging, waar je het misschien niet mee eens bent, maar waarvan ze tamelijk overtuigd zijn en die dus op een gegeven moment tamelijk vast staat. Het is de intellectuele bovenlaag die met alle winden meewaait en veel vatbaarder is voor de hype van de dag. Als dat waar is, is er dus ook hoop dat het later weer anders wordt met die corpsballen. Maar ondertussen zitten we er mee.
Dit zwartgallige besef trof me weer eens midscheeps toen ik eind februari het geluk had samen met zo'n 2000 schoonmakers een gebouw van de Universiteit in Utrecht te bezetten. Mijn rol was hoofdzakelijk om daar een workshop over het Europese crisisbeleid (en met name het Nederlandse loonbeleid) te geven. Ik had dus - eenmaal binnen - ruimschoots de tijd om de studenten te bestuderen die met de bezetting werden geconfronteerd. Dat was niet om vrolijk van te worden. Een groep studenten - oa. van de Kritische Studenten Utrecht - was zeer solidair en hielp mee met de bezetting. Maar het overgrote deel van de studenten dat die dag onverwacht met de bezetting werd geconfronteerd, was volstrekt ongeïnteresseerd in (en in veel gevallen uitgesproken misprijzend over) het lot van de mensen die hun gebouwen 's nachts moeten schoonmaken. Meer dan eens maakte ik mee dat studenten die aankwamen en zagen dat hun collegezalen bezet waren door schoonmakers, vooral verontwaardigd zijn omdat ze hun college 'waarvoor ik betaald heb!' gaan missen. Ook wordt de diepgravende analyse vernomen dat 'als ze zelf gestudeerd hadden, ze niet zouden hoeven schoonmaken'.
Toevallig was in het bezette gebouw ook het kantoor van een studentenvereniging (Helix). Aan de binnen aanwezige studenten te zien (dreads, skateboards) vinden ze zichzelf progressief, of in ieder geval soort van alternatief. Maar enige belangstelling voor de stakers ontbreekt gedurende de hele dag. Een online studentenblaadje gaat op onderzoek uit en vindt uit dat welgeteld één van hen de moeite nam om koffie te zetten voor de stakers, waarbij de rest van de club argwanend vroeg of dat dan uit de clubkas betaald ging worden.
Nog een notitie van uw observant was het ongelofelijke contrast tussen de menigte schoonmakers en de studenten. De eerste groep was uitermate divers en 'blank' was daar de minderheid. Bij de studenten was het precies andersom: blank, arrogant en clueless. Gewend dat de rest van de wereld voor ze werkt en onzichtbaar en geruisloos blijft. Misschien verklaart dat wat. Hoog tijd om ze een geweten te schrobben.
(KeesStad op www.konfrontatie.nl)